2013-09-07 00:05:03
Αυτός ο άνθρωπος με τη ζωντάνια εφήβου, ο Γιώργης Ι. Καλλιτσουνάκης στο Κάτω Βαλσαμόνερο είναι ο ένας από τους δυο επιζώντες της ελληνο-ιταλικής σύγκρουσης του ’40 στο μέτωπο της Αλβανίας, στο δυτικό Ρέθυμνο. Βρίσκεται στο 94ο έτος της ηλικίας του, ήταν έφεδρος λοχίας και σήμερα είναι στη ζωή και ο δεύτερος επιζών του μετώπου από την ίδια επαρχία, που είναι ο συναγωνιστής του από το Γεράνι, κάτοικος Πρινέ, Ευτύχης Νικολακάκης Βέβαια, ο κ. Καλλιτσουνάκης καθώς πλησιάζουμε στη συμπλήρωση 73 χρόνων από την επέτειο του «Όχι», είναι η ζωντανή ιστορία μιας τιτανομαχίας, είναι ο ίδιος «μια ιστορία από τα νύχια ως την κορφή», όπως λέει και σχεδιάζεται να είναι ένας εκ των ομιλητών στην παρουσίαση του πολεμικού ημερολογίου του δακτυλογράφου του 44ου Συντάγματος Πεζικού Γιάννη Μπριλάκη στην πόλη του Ρεθύμνου, παραμονές γιορτασμού της 28ης Οκτωβρίου.
Η εκδήλωση προγραμματίζεται από την Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνου, με βασικό ομιλητή, εκτός απροόπτου, τον καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργο Μαργαρίτη και τους δημοσιογράφους Μανόλη Παντινάκη και Γιάννη Κανελλάκη, συγγραφείς του πολεμικού ημερολογίου με τίτλο: «Γράφω μέσα από την κόλαση…»
«ΠΡΟΙΚΑ ΜΟΥ Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ…»
Ερωτάται για την «προίκα» που έφερε από τη σύγκρουση με τους χιλιάδες νεκρούς και τους ποταμούς αίματος που πότισαν την αλβανική γη και απαντά: «Έφερα από τον άχαρο τόπο τη φωτιά και τους νεκρούς. Έφερα και κουβαλώ τους σκοτωμούς των ανθρώπων σε αυτή τη γιγαντομαχία…». Ωστόσο είναι απόλυτος στην άποψή του για το «Όχι»: «Το είπε ο δικτάτορας Μεταξάς αλλά το υποστήριξε σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Στο μέτωπο υπήρξαν και οι δειλοί, αλλά αυτοί ήταν ελάχιστοι και ορισμένοι γύρισαν στις πατρίδες τους, όπως υπήρξαν και οι αυτοτραυματίες, για να φύγουν από τον πόλεμο…»
Στα αλβανικά βουνά μέσα στο αβάσταχτο κρύο, στα χιόνια, στην πείνα, στη δυστυχία και στον διαρκή κίνδυνο, έμεινε περί τους δυο μήνες και τραυματίας σε πολλά σημεία του σώματός του νοσηλεύτηκε μέχρι να επιστρέψει στην Κρήτη, στο Ορεινό Χειρουργείο, στο Πεδινό Χειρουργείο, στο Νοσοκομείο της Κορυτσάς, στο ελληνικό έδαφος στο Νοσοκομείο του Ξινού Νερού (ανάμεσα Έδεσσας και Φλώρινας) και στο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
Στο χωριό του στο Κάτω Βαλσαμόνερο βρέθηκε την Πρωτοχρονιά του 1941 και μάλιστα, ως ερασιτέχνης λυράρης του χωριού του, έπαιξε στο γάμο του συνώνυμου πρωτοξαδέλφου και συγχωριανού του με την Ελευθερία Πετρόχειλου. Ριζωμένες στη μνήμη του είναι εικόνες των μαχών και είναι αδύνατο να ξεκολλήσουν.
Όπως εκείνη του οπλοπολυβολητή Κώστα Μεγαλογιάννη από τα Λιβάδια που «σκοτώθηκε δίπλα μου» και του Τούρκου μουσουλμάνου που ενώ απολύθηκε και θα έφευγε την επομένη για την Κομοτηνή, ως πατέρας τεσσάρων παιδιών, δεν πρόλαβε γιατί το βράδυ του πήρε τη ζωή ένα βλήμα του ιταλικού Πυροβολικού…
madeincreta.gr
Η εκδήλωση προγραμματίζεται από την Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνου, με βασικό ομιλητή, εκτός απροόπτου, τον καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργο Μαργαρίτη και τους δημοσιογράφους Μανόλη Παντινάκη και Γιάννη Κανελλάκη, συγγραφείς του πολεμικού ημερολογίου με τίτλο: «Γράφω μέσα από την κόλαση…»
«ΠΡΟΙΚΑ ΜΟΥ Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ…»
Ερωτάται για την «προίκα» που έφερε από τη σύγκρουση με τους χιλιάδες νεκρούς και τους ποταμούς αίματος που πότισαν την αλβανική γη και απαντά: «Έφερα από τον άχαρο τόπο τη φωτιά και τους νεκρούς. Έφερα και κουβαλώ τους σκοτωμούς των ανθρώπων σε αυτή τη γιγαντομαχία…». Ωστόσο είναι απόλυτος στην άποψή του για το «Όχι»: «Το είπε ο δικτάτορας Μεταξάς αλλά το υποστήριξε σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Στο μέτωπο υπήρξαν και οι δειλοί, αλλά αυτοί ήταν ελάχιστοι και ορισμένοι γύρισαν στις πατρίδες τους, όπως υπήρξαν και οι αυτοτραυματίες, για να φύγουν από τον πόλεμο…»
Στα αλβανικά βουνά μέσα στο αβάσταχτο κρύο, στα χιόνια, στην πείνα, στη δυστυχία και στον διαρκή κίνδυνο, έμεινε περί τους δυο μήνες και τραυματίας σε πολλά σημεία του σώματός του νοσηλεύτηκε μέχρι να επιστρέψει στην Κρήτη, στο Ορεινό Χειρουργείο, στο Πεδινό Χειρουργείο, στο Νοσοκομείο της Κορυτσάς, στο ελληνικό έδαφος στο Νοσοκομείο του Ξινού Νερού (ανάμεσα Έδεσσας και Φλώρινας) και στο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
Στο χωριό του στο Κάτω Βαλσαμόνερο βρέθηκε την Πρωτοχρονιά του 1941 και μάλιστα, ως ερασιτέχνης λυράρης του χωριού του, έπαιξε στο γάμο του συνώνυμου πρωτοξαδέλφου και συγχωριανού του με την Ελευθερία Πετρόχειλου. Ριζωμένες στη μνήμη του είναι εικόνες των μαχών και είναι αδύνατο να ξεκολλήσουν.
Όπως εκείνη του οπλοπολυβολητή Κώστα Μεγαλογιάννη από τα Λιβάδια που «σκοτώθηκε δίπλα μου» και του Τούρκου μουσουλμάνου που ενώ απολύθηκε και θα έφευγε την επομένη για την Κομοτηνή, ως πατέρας τεσσάρων παιδιών, δεν πρόλαβε γιατί το βράδυ του πήρε τη ζωή ένα βλήμα του ιταλικού Πυροβολικού…
madeincreta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ιστιαία: Το σπίτι μιας οικογένειας τυλίχθηκε στις φλόγες!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
