2012-07-20 12:27:08
Η οργάνωση «Κύκλοι Παραβατικών» ανέλαβε την ευθύνη για τις εμπρηστικές επιθέσεις που σημειώθηκαν τα ξημερώματα της Κυριακής 15 Ιουλίου 2012 στο εστιατόριο «Αλάτσι» στην οδό Βρασίδα, και τα ξημερώματα της Τρίτης 17 Ιουλίου 2012 στην εταιρεία ΠΑΝΟΥ ΑΕΒΕ στην οδό Ευσταθίου στο Πολύγωνο, οι οποίες αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο.
Διαβάστε την προκήρυξη όπως ακριβώς αναρτήθηκε:
ΔΥΟ ΕΜΠΡΗΣΜΟΙ – ΜΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ...
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΥΝΕ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΑΖΕΙ...
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για :
● Την εμπρηστική επίθεση στο κυριλέ εστιατόριο “Αλάτσι” του Σταύρου Θεοδωράκη στην οδό Βρασίδα απέναντι απ΄το ξενοδοχείο Hilton τα ξημερώματα της Κυριακής 15/07. Ενέργεια που αποκρύφτηκε τελείως από τα ΜΜΕ.
● Την εμπρηστική επίθεση στην εταιρεία ΠΑΝΟΥ ΑΕΒΕ στην οδό Ευσταθίου στο Πολύγωνο τα ξημερώματα της Τρίτης 17/07. Η εν λόγω εταιρεία συνεργάζεται με την Ελληνική Αστυνομία και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε πάρα πολλούς τομείς.
Να δηλώσουμε απ’ την αρχή ότι οι συγκεκριμένες ενέργειες είναι αφιερωμένες με όλη μας τη λύσσα και τη καρδιά στον αναρχικό Μπάμπη Τσιλιανίδη ο οποίος στις 18 του ιούλη δικάζεται για ένοπλη ληστεία στο τμήμα του ΑΧΕΠΑ στη θεσσαλονίκη. Μ’ αυτή την ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης ταξιδεύουμε νοητά δίπλα στο Μπάμπη και τα συντρόφια του , καθόμαστε δίπλα τους στο κελί αργά το βράδυ και συζητάμε για τα ανεκπλήρωτα όνειρα και τις κρυφές επιθυμίες, ΣΚΑΡΩΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ.
Σε καμία περίπτωση αυτές οι επιθέσεις δεν αντικατοπτρίζουν τη διάθεση ή το πάθος μας για τη δυναμική της έντασης των κινήσεων επιθετικής αλληλεγγύης που θα επιθυμούσαμε για το δικαστήριο του Μπάμπη. Παρόλα αυτα δρούμε όπως μπορούμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, με όποια μέσα διαθέτουμε.
ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
“ Ριζοσπαστικοποίηση του ΑΓΩΝΑ σε κάθε ΧΩΡΟ με κάθε ΜΕΣΟ – οι ιδιαιτερότητες του Παραβατικού Χώρου… “
Αυτό που προσπαθούμε με κάθε μας επιθετική κίνηση – μικρή ή μεγάλη – είναι η μεταφορά όσο το δυνατόν περισσότερων μηνυμάτων εξέγερσης και ανταρσίας, χαοτικά σε κάθε ατομικότητα που κινείται εντός του κοινωνικού συνόλου αλλά και στον χώρο του κοινωνικού περιθωρίου. Και λέμε χαοτικά διότι τα μηνύματα αυτά λαμβάνονται διαφορετικά από τον καθένα. Σε κάποιον μπορεί να φανούν εχθρικά, ενώ σε κάποιον άλλο μπορεί να είναι το πρώτο βήμα μιας ευρύτερης ριζοσπαστικοποίησης της συνείδησής του. Αλλού συναντούν την αδιαφορία, αλλού γεννούν προβληματισμούς.
Το μόνο σίγουρο είναι πως σκοπός οποιουδήποτε αναρχικού επαναστάτη πρέπει να είναι τα μηνύματα αυτά να διαχυθούν σε κάθε χώρο. Γι’ αυτό μιλάμε συνέχεια για πολυμορφία στα μέσα του Αγώνα. Γιατί όταν ζεις και αγωνίζεσαι σε μια τόσο “πολύπλοκη” κοινωνία, όπως είναι η κοινωνία κάθε ανεπτυγμένου δημοκρατικού καθεστώτος, που μπορεί εντός της να συνυπάρχουν ο άστεγος από την μια και ο νεόπλουτος γιάπης από την άλλη χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές εντάσεις, ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε σε θέση να διαχύσουμε την αντίληψή μας παντού. Και αυτό απαιτεί πολύ κόπο, πολύ προσπάθεια, αλλά κυρίως την δυνατότητα να αντιτάξουμε απέναντι στην πολύμορφη προπαγάνδα της εξουσίας την πολύμορφη επαναστατική δράση.
Πρέπει να μάθουμε να χειριζόμαστε τόσο το πιστόλι, όσο και το μολύβι. Να γίνουμε ποιητές του δυναμίτη. Να σκάμε και να ανατιναζόμαστε και μεις οι ίδιοι σα βόμβες κόντρα στον ίδιο μας τον εαυτό, να αναθεωρούμε συνεχώς. Να συζητάμε με τους φίλους μας, να μοιράζουμε κείμενα σε πορείες και συγκεντρώσεις, να θρυμματίζουμε την πένθιμη κοινωνική ειρήνη με τις εκρήξεις μας, να συμμετέχουμε ενεργά στις συγκρούσεις, να κολλάμε αφίσες, να βγαίνουμε το βράδυ για συνθήματα, να απαλλοτριώνουμε ατομικά και συλλογικά τα super market, να φτύνουμε τα αφεντικά μας. Να σκεφτόμαστε συνέχεια καινοτόμους τρόπους να διαχύσουμε την αντίληψη της αναρχίας σε κάθε μυαλό που σκέφτεται, σε κάθε αυτί που ακούει.
Πολλοί άνθρωποι, ο καθένας και ένας διαφορετικός κόσμος, ο καθένας και μια ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ εστία αγώνα με τις όποιες αντιφάσεις και χαρακτηριστικά που περικλείει , ο καθένας και ένα όμορφο λουλούδι που φυτρώνει μέσα απ’ το τσιμέντο των μεγαλουπόλεων κόντρα στη μουντή εποχή μας. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους, τους απόκληρους του μοντερνό-κοσμου μας που παρανομούν και οπλοφορούν, κάπου βαθιά νιώθουμε κάτι κοινό, κάτι αόριστα κοινό που δεν εξηγείται με επιχειρήματα ούτε αποτυπώνεται στο χαρτί…Παρά μόνο αναζητά –πάλι- αόρατα σημεία σύνδεσης , επιχειρεί την επικοινωνία έστω και χωρίς αποτέλεσμα ή σκοπό.
Κι εδώ να πάμε σε κάποιους ποιό “δικούς μας” χαιρετισμούς. Να μεταφερθούμε στα ghetto της Γαλλίας. Αλάνια που έχουν ζήσει στο πετσί τους την καταπίεση και την φθήνια του σύγχρονου τρόπου ζωής σπάνε κάθε τόσο την ηρεμία καίγοντας πολυτελή αυτοκίνητα και κάνοντας επιθέσεις στους μπάτσους. Στους εξεγερμένους της Αγγλίας που το προηγούμενο Καλοκαίρι μας απέδειξαν πως όσο και να προσπαθούν πάντα θα υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που δεν είναι λοβοτομημένοι και αψηφούν τα πάντα, αφήνοντας πίσω τους τις όποιες αναστολές τους επιτίθενται σε ότι μας καταπιέζει. Σε όλες αυτές τις παραβατικές κουλτούρες της νύχτας, στους Ισπανόφωνους και Αφροαμερικάνους των ghetto στις Η.Π.Α., σε όλους τους περιθωριακούς στις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής που ζουν στο όριο της φτώχιας “δεχόμενοι” τα σκουπίδια των ανεπτυγμένων κοινωνιών. Δίπλα στους Εξεγερμένους των Αραβικών χωρών που συγκρούονται και επαναστατούν εναντίον των τυράννων τους. Στους ελάχιστους ποινικούς στην Ελλάδα που δεν έχουν απολέσει τελείως τα όποια επαναστατικά χαρακτηριστικά τους.
Δεν λέμε πως μοιραζόμαστε κοινό αξιακό κώδικα με όλους τους παραπάνω. Νοιώθουμε όμως κατά κάποιο τρόπο πως αξίζει να απευθυνθούμε σε όλους αυτούς. Αξίζει διότι σίγουρα δεν έχουν στο βλέμμα τους αυτή τη σιχαμένη σιγουριά που αντικρίζουμε στην πλειοψηφία των υπαλλήλων της Δύσης. Ζούνε μια γαμημένη ζωή που εκ’ των πραγμάτων δεν μπορεί να τους προσφέρει καμία από τις επίπλαστες ανάγκες που ο καπιταλισμός υπόσχεται. Αν φτάσει κάποια στιγμή σε αυτούς το κείμενο μας ( κυρίως όμως στους αντίστοιχους στην Ελλάδα) θέλουμε να τους πούμε να μην αναζητήσουν ποτέ να βρουν την ηρεμία των μικροαστών. Να μην ψάξουν το βόλεμα του καναπέ, μιας “τίμιας δουλίτσας” που θα τους μετατρέψει σε επιφανή στελέχη του κοινωνικού συνόλου. Να κοιτάξουν εχθρικά όλα αυτά και να στραφούν ενάντια σε ότι τους καταπιέζει. Να μετατρέψουν την επιθυμία τους για παραβατική δράση σε επαναστατικές εχθροπραξίες με το καθεστώς. Να διαβάσουν βιβλία, να ψαχτούν, να γνωρίσουν την ομορφιά του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Να χτίσουν επαναστατική συνείδηση και με την σειρά τους να “πυκνώσουν” τις γραμμές του “επαναστατικού στρατοπέδου”.
Επαναλαμβάνουμε για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Δεν ισχυριζόμαστε πως μοιραζόμαστε κοινές αξίες με όσους ανήκουν στα παραπάνω σύνολα. Ίσα-ίσα στην πλειοψηφία τους παρατηρούμε συμπεριφορές που εχθρευόμαστε. Ο ένας εναντίον του άλλου, έλλειψη στοχοθεσίας, ναρκωκουλτούρα, ιεραρχία, εξουσιαστικές συμπεριφορές, παντελής απουσία επαναστατικής συνείδησης, κυνήγι πλουτισμού με οποιοδήποτε μέσο, και όσο για τα “κεφάλια” της παρανομίας τα νταλαβέρια με τους μπάτσους είναι γνωστά.
Έχουμε ξεκαθαρίσει όμως πως δεν απευθυνόμαστε σε σύνολα αλλά σε άτομα και ειδικότερα στον χώρο του κοινωνικού περιθωρίου θεωρούμε πως υπάρχουν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. ΟΧΙ δεν είμαστε φετιχιστές των όπλων και της παρανομίας. Όμως στους παραβατικούς κύκλους, σε αντίθεση με το υποταγμένο στη πλειοψηφία του κοινωνικό σώμα αναγνωρίζουμε πως παρά τις τεράστιες αντιφάσεις υπάρχουν άτομα που παλεύουν και ματώνουν για την επιβίωση. Με ένα πιστόλι στο χέρι και χίλιους δύο κινδύνους να αντιμετωπίσουν. Με την φυλακή να παραμονεύει σε κάθε τους βήμα. Θεωρούμε πως μόνο θεμιτό είναι για τον επαναστατικό χώρο η διάχυση της θεωρίας και της πράξης της μαχητικής αναρχίας σε σωστές συμμορίες ποινικών. Προτιμούμε να μιλάμε σε κάποιον που παρά τα χίλια στραβά του, ζει την ζωή του με πάθος, φλερτάροντας με τον κίνδυνο, παρά σε κάποιον που έχει βολευτεί με την ζωούλα του και τον ενδιαφέρει μόνο η δουλειά του, οι σπουδές του, η Σαββατιάτικη διασκέδαση κ.ο.κ. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε σε εχθρικά σύνολα όπως είναι οι νταβάδες, οι έμποροι ναρκωτικών, οι νονοί της νύχτας, οι συμμορίες που μπουκάρουν σε ότι να ‘ναι σπίτια, τα τσογλάνια που καγκουρίζουν έχοντας της ψευδαίσθηση της αλητείας, τα μαλακισμένα που τραμπουκίζουν “περίεργους” για μαγκιά.
Αντίθετα επιδιώκουμε την συναναστροφή με άτομα που γουστάρουν την “υγιή” αλητεία και δεν συμβιβάζονται με την κανονικότητα. Με χουλιγκάνια που τα κάνουν πουτάνα στο γήπεδο θεωρώντας το χώρο κατάλληλο για μπάχαλα με μπάτσους. Με “μικροπαραβάτες” (νομικά πάντα) όπου η ζωή τους έμαθε να φλερτάρουν με τον κίνδυνο. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως απευθυνόμαστε μόνο σε αυτούς. Αναζητούμε και θα αναζητούμε πάντα οργισμένους εργαζόμενους, μαθητές που τους πνίγει το σχολικό περιβάλλον, καθένα και καθεμία που συνειδητοποιεί σιγά σιγά την σαπίλα του σύγχρονου τρόπου ζωής ώστε να τους “μεταδώσουμε” τα βιώματά μας, να διαχύσουμε την αντίληψή μας, να οξύνουμε τον πόλεμο εντός της κοινωνικής μηχανής και γιατί όχι να συμπράξουμε σε κάποια ενέργεια άμεσης δράσης στο μέλλον. Για να τελειώνουμε μια για πάντα με την ηττοπάθεια, τη μιζέρια και το φόβο.
Τα βέλη της κριτικής μας στρέφονται πρωτίστως σε εμάς τους ίδιους. Δεν είμαστε οι αμόλυντοι επαναστάτες βγαλμένοι από τις σελίδες ενός βιβλίου με υπερήρωες. Είμαστε άνθρωποι με τις αντιφάσεις μας, τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας. Γνωρίζουμε τις πτυχές του εαυτού μας καθημερινά, είτε καλές είτε άσχημες. Κρατάμε αυτές που μας αρέσουν και πολεμάμε προσπαθώντας να αφήσουμε στην άκρη τις υπόλοιπες. Ταξιδεύουμε στους δρόμους της μητρόπολης και αφουγκραζόμαστε. Προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τους αυθεντικούς αλήτες της ζωής.
Εξάλλου ο Αγώνας είναι ένα πείραμα. Τα αποτελέσματά του επιβεβαιώνουν την αρχική υπόθεση ή την διαψεύδουν. Καθημερινά, συνέχεια… Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα αποτελέσματα, πουθενά δεν μπορεί να διαβάσει οδηγίες. Στο χέρι μας είναι. Ας αλλάξουμε με θράσος τις μεταβλητές, ας ξεκινάμε απ’ την αρχή συνέχεια το όμορφο αυτό πείραμα, ας τα σπάμε όλα και ξανά απ’ την αρχή… Κάποιοι άλλοι, οι επόμενοι θα διαβάσουν τα ΠΑΡΑΝΟΜΑ τεφτέρια μας με τις μετρήσεις. Για να συνεχίσουν το πείραμα από εκεί που διακόπηκε βίαια απ’ την ανάσα κάποιου θανάτου, απ’ το σημείο εκείνο που ο εξουσιαστικός αέρας σκόρπισε τα υλικά στον ορίζοντα. Μέχρι το τέλος, μέχρι το άπειρο ''Δυο λόγια για την Δημοσιογραφία προλογίζοντας την εναλλακτική μορφή της…''
Δημοσιογράφοι και μίντια, θεσμοί απαραίτητοι για τη λειτουργία του υπάρχοντος συστήματος. Θεσμοί με πολλές λειτουργίες και διάφορες στοχεύσεις όσον αφορά το έργο που επιτελούν. Γνωστά πράγματα σε όλους. Ενημερώνουν, αποκαλύπτουν, διασκεδάζουν και ψυχαγωγούν, ξεφτιλίζουν και διαπομπεύουν, δίνουν βήμα σε κάθε άποψη να εκφραστεί ελεύθερα. Όποιος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί και να κατανοήσει τον εχθρικό ρόλο της δημοσιογραφίας ευρύτερα και των εργατών της (δημοσιογράφοι) πρόκειται περί ΥΠΟΠΤΟΥ ΑΦΕΛΗ. Ένα ρόλο εχθρικό προς κάθε τι που αγωνίζεται και εναντιώνεται στο εξουσιαστικό τερατούργημα χωρίς να περιμένει τους διαφημιστές του, τους πληρωμένους προπαγανδιστές του ή τους διαμεσολαβητές του. Πόσες μα πόσες φορές η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν έχει ξεφτιλιστεί στα κωλο-κάναλα των ΜΜΕ ή έχει μολυνθεί απ’ το βρωμόστομα κάποιου ρουφιάνου δημοσιογράφου; Δεν μιλάμε μόνο για τις περιπτώσεις αναρχικών συντρόφων όπου τα μίντια στήνουν το δικό τους παιχνίδι τηλεθέασης πάνω στους συλληφθέντες και τις φωτογραφίες τους. Τρανό παράδειγμα οι πρόσφατες υγειονομικές εκκαθαρίσεις μπάτσων- ΚΕΕΛΠΝΟ με τα πρόσωπα των οροθετικών γυναικών να διακοσμούν τις οθόνες κάθε νοικοκυριού. Και οι δημοσιογράφοι να ωρύονται για τις ''μολυσμένες'' πόρνες διαπομπεύοντας τες από δω και από κει. Οι πραγματικές πουτάνες που πουλήσανε τη παρθενιά τους σε διευθυντές και συμβόλαια…
''...ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ''
Το τελευταίο χρονικό διάστημα κάνει την εμφάνιση της μία διαφορετικού τύπου μορφή της δημοσιογραφίας την οποία εμείς ονομάζουμε εναλλακτική δημοσιογραφία. Τι εννοούμε με τον όρο αυτό; Μια δημοσιογραφία που κινείται –φαινομενικά βέβαια- σε αντικαθεστωτικά ίσως και αντι-εξουσιαστικά πλαίσια ή φλερτάρει με τον πατριωτισμό και τις ακραίες εκφάνσεις του. Μια δημοσιογραφία που ευαισθητοποιείται εύκολα για τα κοινωνικά ζητήματα που ''πονάνε'' που αναδεικνύει πιο ταμπού θέματα , που πουλάει αντίδραση και διαμαρτυρία, που αρέσκεται στη κουλτούρα και τις τέχνες.
Κυρίως στο διαδίκτυο, συναντά κανείς blogs, προσωπικές σελίδες ανταρτών δημοσιογραφίσκων, ακόμη και άρθρα και επιστολές των εναλλακτικών. Εξάλλου οι καιροί είναι πρόσφοροι, η επανάσταση και η εξέγερση σε τιμές ευκαιρίας και το απεγνωσμένο και απογοητευμένο κοινό έτοιμο να τις αγοράσει όσο- όσο μέσα στην απελπισία του.
Προφανώς όλο αυτό το σκυλολόι των δήθεν αντιδραστικών δημοσιογράφων δεν προωθεί ούτε προτάσσει κάτι διαφορετικό απ’ την νόμιμη οδό της διαμαρτυρίας, της ειρηνικής διαμαρτυρίας και των λουλουδιών για να καταγγείλει το σάπιο σύστημα (το σύστημα είναι σάπιο λέγεται από όλους πλέον…). Παρόλα αυτά αντιλαμβανόμαστε τις συγκεκριμένες κινήσεις εναλλακτικής κατεύθυνσης υπό το πρίσμα της εκτόνωσης, της αποσυμπίεσης μιας όχι συγκεκριμένης αλλά ταυτόχρονα επικίνδυνης κατάστασης που έχει προκύψει και μολύνει τους κόλπους της κοινωνικής ζωής. Μιας κατάστασης που αν δεν εκτονωθεί ΙΣΩΣ – ένα ίσως με μεγάλη αμφιβολία αλλά συνάμα και μπόλικη ελπίδα- να είναι προάγγελος κάτι διαφορετικού/ επικίνδυνου για το σύστημα. ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΤΟΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ, ΟΔΗΓΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης, Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ!
Ένας απ’ τους δημοσιογράφους με βασικό ρόλο και περίοπτη θέση σ αυτό που εμείς περιγραφικά ονομάσαμε Εναλλακτική Δημοσιογραφία, είναι και ο Θεοδωράκης. Πανέξυπνος, ετοιμόλογος, ευαίσθητος. Με την τηλεοπτική εκπομπή του να θίγει ζητήματα με φυλακές, πιτσιρικάδες που μπλέξανε με ναρκωτικά, τραβεστί και ένα σωρό άλλα παρόμοια θέματα. Και ο Σταύρος πάντα εκεί , να σφίγγει υποκριτικά το κωλόχερο του στον άλλον…
Μας εξοργίζει ο υποκριτικός αυτός τύπος, μας τη δίνει στα νεύρα η ψευτιά και η κοροϊδία που εκπέμπει. Αηδία…
Μ’ αυτήν την μικρή, συμβολική (ας είναι καλά τα διαμερίσματα από επάνω…) κίνηση αποφασίσαμε να του στείλουμε ένα μήνυμα. Δεν αυταπατόμαστε ούτε γουστάρουμε εξάλλου τις μεγάλες -αλλά κούφιες τις πιο πολλές φορές- απειλές ,απλά αν τύχει και διαβάσεις το μήνυμα αυτό, αν μπεις στο κόπο δηλαδή να ασχοληθείς μ’ αυτές εδώ τις γραμμές κάποιων κουκουλοφόρων σου δηλώνουμε το εξής : ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ, ΜΕ ΟΤΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΣΑΣ ΓΑΜΑΝΕ ΤΟΝ ΗΣΥΧΟ ΥΠΝΟ…Γιατί το χρωστάνε/χρωστάμε πρώτα απ’ όλα στον εαυτό τους/μας, στο παιδί μέσα μας που του διακόψανε βίαια το ανέμελο και ξέγνοιαστο παιχνίδι…
Πέρα απ’ τον ιδιοκτήτη του κυριλέ εστιατορίου, μας εξίταρε επίσης και το κεντρικό του σημείου. Απέναντι απ’ τα φώτα του HILTON και των κεντρικών λεωφόρων της μητρόπολης θα μας άρεσε ο ήχος της έκρηξης να γίνονταν κάτω απ΄ τη μύτη ενός διερχόμενου περιπολικού. Δε το κρύβουμε, αγαπάμε τον κίνδυνο, τη στιγμή που οι φλέβες φουσκώνουν και το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι, με την αδρεναλίνη να βαράει κόκκινο…Εις το επανειδείν λοιπόν, κάποτε, κάπου…
''Κομμάτια ενός πολέμου που αντανακλώνται και στο εσωτερικό μας...''
«Περπάτησα με απέραντη χαρά στους δρόμους του Πόνου. Για σύντροφο είχα πάντα τον κίνδυνο, που αγάπησα σαν έναν μονάκριβο αδελφό. Στα χείλη του είχε πάντα το ειρωνικό χαμόγελο των ανώτερων και δυνατών,ενώ στα γαλήνια μάτια τη γοητευτική οπτασία μια ηρωικής τραγωδίας που καταλαβαίνουν μονό οι αληθινοί εραστές της ελεύθερης ζωής»
Renzo Novatore
Οι δικές μας σκέψεις, αυτές που υπάρχουν κρυμμένες/καταζητούμενες στο κεφάλι μας και κραυγάζουν απεγνωσμένα για επικοινωνία. Είναι τέτοιες στιγμές που “επιβάλλουν” κάποιο κείμενο. Όχι απαραίτητα για την προώθηση κάποιας συγκεκριμένης “πολιτικής” στάσης ή τάσης, όσο για το ξαλάφρωμα, ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ πραγματικών/αληθινών συντροφιών. Συντροφιών που διαρυγνύουν κανονικότητες και νόμους, ηθικές και ρόλους, ταυτότητες και φύλα και ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ.
Φωνάζουμε για τους φίλους και τις φίλες μας. Αυτούς που ρε γαμώτο δεν μοιάζουν με τους υπόλοιπους, όχι γιατί έχουν το “φωτοστέφανο” της επαναστατικής αγιότητας, αλλά γιατί διαφέρουν υπαρξιακά. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ και ας πεθαίνουν καθημερινά στις δικές τους αντιφάσεις. Νεκροί είναι όσοι ζουν σύμφωνα με νόμους, με νόρμες δηλητηριασμένοι από την εξουσιαστική μόδα.
Εμείς όσο μπορούμε, όσο γίνεται, όσο είναι εφικτό και όσο στην τελική προσπαθούμε τοποθετούμαστε εκτός. Εκτός στα κεφάλια μας και στις ψυχές μας. Ζωές αυτοεξόριστες που επιζητούν αυτοχειρία πολεμώντας. Ζωές μεθυσμένες από ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται. Ζωές ερωτευμένες με τους εαυτούς τους. Ζωές κλεισμένες στις δικές τους ιδιαιτερότητες, φυλακισμένες στις δικές τους απομονώσεις.
Πολεμούμε την εξουσία παντού. Μέσα μας, δίπλα μας, στην γαμιόλα κρατίστικη συμπεριφορά μας. Το ξέρουμε είναι αυτοκαταστροφικό. Αυτοκτονούμε με την τελευταία σφαίρα της δράσης μας. Μα στο εκτελεστικό απόσπασμα λογοδοτούμε μόνο στην ψυχική μας διαταραχή, σε ότι μας έρθει στο αρρωστημένο κεφάλι μας, σε όποια δακρυσμένη ανάμνηση επιτεθεί πρώτη. Κάποιο κομμένο κεφάλι, κάποιο όπλο κρυμμένο σε βαθιά απόκρυφα μονοπάτια, ΠΟΛΕΜΟΣ…
Αγαπάμε γιατί μισούμε, κλαίμε γιατί γελάμε, αγωνιζόμαστε γιατί αυτό δίνει νόημα στην ζωή μας. Φτιάχνουμε φιλίες και συντροφιές γιατί τα βράδια η μοναξιά στήνει καρτέρια. Κάπως έτσι πριν περίπου ένα χρόνο γεννήθηκαν και οι Κύκλοι Παραβατικών. Μια κοινότητα για να ξεσκάμε απ’ την κοινωνική ρουτίνα. Για να την κάνουμε από τις “πολιτικά” ορθές νόρμες και οργανώσεις, για να μιλήσουμε για εμάς και τους κολλητούς μας. Όλα όσα έχουμε ζήσει, την κάθε ξέφρενη πορεία. Δεν γουστάρουμε να είμαστε ή να γινόμαστε αυτοαναφορικοί. Κι αν αυτό φαίνεται γυρνάμε επιδεικτικά το κεφάλι απ’ την άλλη. Ξέρουμε σε ποιους και πότε μιλάμε. Σιωπούμε και συνομιλούμε με τον άλλο μας εαυτό όταν κλαίμε στα σκοτάδια. Πονάμε πολλούς και αυτό μαχαιρώνει την καρδιά μας. Μα αυτός είναι ο Αγώνας λέμε και ευθύς ανασκουμπωνόμαστε και ξανά στη φωτιά…
Οι αιτιολογήσεις περιττεύουν. “Μα γιατί όλα αυτά;”… Δεν απαντάμε. Ξέρουμε μα δεν θέλουμε να απαντήσουμε. Μονάχα ανταλλάσσουμε κρυφά και σαρκαστικά χαμόγελα. Κάποια στιγμή ίσως καταλάβεις, ίσως καταλάβετε, ίσως καταλάβουμε. Και εμείς οι ίδιοι. Προς το παρόν τρέχουμε ασταμάτητα χέρι-χέρι με φίλους και αγάπες… Και όταν αφήνουμε τους μηχανισμούς μας και βρισκόμαστε μαζί ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ αλαφραίνει, αγκαλιές γιατί ακόμα όλα είναι εδώ. Δεν θα χωρίσουμε ποτέ. Ας μην αυταπατώμαστε ΔΕΝ ΘΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. Πίσω απ’ τα κάγκελα, στα γραφεία των καριόληδων των μπάτσων, στο περιπολικό που θα μας μεταφέρει στο τμήμα. Εκεί όπου όλα τελειώνουν θα παίξουμε το τελευταίο χαρτί, αυτό των αναμνήσεων. Ισχυρό, ικανό να θάψει κάθε μπάσταρδο πάνω απ’ το κεφάλι μας.
*******************************************
''Ο Μάγος της φωτιάς τους κοίταζε και γελούσε. Κι όσο γελούσε, ψήλωνε. Κι όσο ψήλωνε, φούντωνε. Κι όσο φούντωνε, θύμωνε… Ώσπου τα χέρια του πέταξαν κλαδιά από φλόγες. Τα μάτια του έγιναν δυο κάρβουνα και ακολουθούσαν τους βασιλιάδες όπου κι αν κρύβονταν… Αγκάλιασαν οι φλόγες του τις πόλεις και τα χωριά. Τυλίχτηκε σαν κόκκινο ζωνάρι γύρω απ’ τα εργοστάσια, γύρω απ’ τις φυλακές, τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα δικαστήρια. Κατέστρεψε κτίρια υψίστης ασφαλείας και χαρτιά ατέλειωτης βλακείας. Έκαψε όλα τα άρρωστα χωράφια και τα μολυσμένα σπαρτά. Πέρασε από παντού. Τίποτα δεν άφησε δίχως να το αγγίξει. Για μέρες, για μήνες και χρόνια, ο Μάγος της φωτιάς πέρασε από όλες τις γωνιές της γης…'' Αφιερωμένο σε όλους τους εμπρηστές/λάτρες της φωτιάς συντρόφους…
Λέξεις, ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα στροβιλίζουν καθημερινά στο μυαλό μας. Το να τα αποτυπώσουμε σε ένα χαρτί είναι μια διαδικασία που κεντρίζει το ενδιαφέρον μας και συνήθως τη γουστάρουμε. Άλλοτε την βαριόμαστε αφόρητα και αφήνουμε τις πράξεις να μιλούν μόνες τους κρατώντας όμως πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλό μας πως '' η πράξη αποκτά όλη την ομορφιά της όταν αναλαμβάνεται''. Ζούμε για να πράττουμε και πράττουμε γιατί ζούμε. Είμαστε ακόμη ζωντανοί σε αυτόν το σκατόκοσμο που όποιον ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα «στάχυα» τον κόβει σύριζα στα μέτρα του. Έναν κόσμο που έχει μάθει να πολεμάει το κάθε τι διαφορετικό και αν δεν τα καταφέρει το απομονώνει ποικιλοτρόπως.
Από τον μπαμπούλα του δασκάλου και του καθηγητή και τα εκβιαστικά πρότυπα του επιτυχημένου και του «μάγκα» που διαποτίζουν τις ψυχές των παιδιών στα μπουρδέλα που αποκαλούν εκαπιδευτικά ιδρύματα μέχρι το στιγματισμό και τη στάμπα του κατώτερου που κολλάει σαν ρετσινιά η πλειοψηφία της κοινωνίας σε κάθε τι διαφορετικό. Στα πρεζάκια, στους οροθετικούς, στους ομοφυλόφυλους, στα τραβέλια, στους «ξένους», στους ανάπηρους. Οποιοσδήποτε και οτιδήποτε χαλάσει την εικόνα και το θέαμα που ζητούν οι υπήκοοι ας πεταχτεί στον καιάδα.
Αρκεί να μην χαλιούνται οι ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ όταν θα βγουν για το Σαββατιάτικο ποτάκι τους στα “in” στέκια της πόλης. Αρκεί να κρατήσουν τη δουλίτσα τους να αγοράσουν το αμαξάκι τους, να κάνουν τα ψώνια τους, να «ξεφαντώσουν» τις μέρες που τους επιτρέπουν τα αφεντικά τους και άντε πάλι απ΄την αρχή. Όχι δεν μιλάμε για όλη τη κοινωνία γιατί όπως έχουμε ξαναπεί δεν αναφερόμαστε σε σύνολα, αλλά σε άτομα. Κρίνουμε όμως τις κυρίαρχες κοινωνικές συμπεριφορές που ακολοθούν δυστυχώς όλο και περισσότερο. Κρίνουμε αυτή την ομοιομορφία, το γκρίζο, το σάπιο, το ψεύτικο και ματαιόδοξο τρόπο ζωής που επιβάλλεται σήμερα.
Τα λόγια πια τέλειωσαν. Καιρός να περάσουμε σε πράξεις. Τώρα μιλάνε τα γκαζάκια μας, οι μολότοφ μας, οι πυροκροτητές μας. Να σπάσουμε τα τείχη των κολαστηρίων σε όλη την γη, να χαρίσουμε χαμόγελο σε όλους τους αξιοπρεπείς αιχμάλωτους της κυριαρχίας. Να μην τους αφήσουμε ούτε λεπτό ήσυχους. Μπορεί το αμάξι τους, η φύλαξη τους, το σπίτι τους, το γραφείο τους ακόμη και ο ίδιος. Εμείς είμαστε παντού, γινόμαστε σκιές τη νύχτα που περιπλανιούνται πάνω από τις μητροπόλεις. Καίμε φεύγουμε και γελάμε κυνικά με την ανικανότητα του εχθρού. Εχουμε την αιφνιδιαστικότητα και την θέληση. Εχουμε την ψυχή μας, καταστρώνουμε τα σχεδία μας. Ετοιμαστήκαμε….ΜΠΟΥΜ ..Και ένας μπάτσος ψόφιος, ενας αξιωματούχος της εξουσίας αιμόφυρτος, κάποια αμάξια εκμεταλλευτών «στάχτες», σύμβολα της κυριαρχίας κατεδαφισμένα. Μονο συντριμμια... Εκδικηση... Μια μαγική λέξη… Εκδίκηση για το περιβάλλον που μεγαλωνουμε, για την εξαθλίωση που βιώνουμε στα σχολικά κελια, στην εξαναγκαστική εργασία…Για όλα... Κουφαλες θα είμαστε εκει... Πάντα οδοφράγματα στα σιχαμένα σχέδια σας για να τα ξεσκίσουμε.. Θα είμαστε οι «αλήτες» κουκουλοφόροι που βρωμάνε βενζίνη οι τσάντες τους στις πορείες, οι γνωστοί-άγνωστοι που σπάνε «μαγαζάκια» του κόσμου, το κυκλωμένο αλφάδι στο κείμενο που μοιράστηκε σε κάποια πορεία, οι «δράστες» κάποιας εμπρηστικής επίθεσης… Θα είμαστε όμως εκεί.. Γι αυτό να έχετε το νου σας... Ο πόλεμος μαίνεται...
''Και για να μην ξεχνιόμαστε...''
''Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που τολμήσαμε
Τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που αγαπήσαμε''
Ξέρουμε οτι τα λόγια μας αυτά θα διαβαστούν και από τα αδέρφια μας εντός των τειχών. Όποιος ξεχνάει τους αιχμάλωτους αγωνιστές, ξεχνάει τον ίδιο το πόλεμο. Κάπου ανάμεσα στους χιλιάδες αριθμούς για την κυριαρχία και αποδιοπομπαίους τράγους για την κοινωνία. Κάπου ανάμεσα στα τσακισμένα πρόσωπα που ακούν τους δικαστές με τα γυάλινα μάτια τους να τους φορτώνουν με χρόνια φυλακής με μια ευκολία που σε αποστομώνει. Κάπου ανάμεσα στα γκρίζα κλουβιά και στα υγρά κελιά που όνειρα σκοτώνονται και φιλοδοξίες καταρρέουν. Εκεί όπου το άρωμα του αντίθετου φύλου γίνεται η μεγαλύτερη απόλαυση. Εκεί όπου η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, η θέα του ηλιοβασιλέματος και η μυρωδιά της θάλασσας γίνεται μια καλά κρατημένη ανάμνηση. Ανάμεσα στα κουμπωμένα στις παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις τους άτομα. Στους αισχρούς ρουφιάνους που εκλιπαρούν για να τύχουν καλύτερης μεταχείρησης από τη δικαστική μαφία βρίσκονται και οι περήφανοι επαναστάτες. Ατίθασα μυαλά, οργισμένοι εραστές της ελευθερίας που δεν τη ζητούν αλλά την απαιτούν και πολεμούν γι αυτή. Που δεν ξέχασαν και δεν πρόδωσαν τις αξίες τους μετά τη συνθήκη του εγκλεισμού τους. Που στέκονται με αλύγιστο κεφάλι και απαντούν με κλωτσιά στη γροθιά και μαχαίρι στη ρουφιανιά.
ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΠΟΥ ΜΑΤΩΝΟΥΝ ΣΤΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΪΛΙΔΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΙΤΗ
Είναι μαγικός ο δρόμος της αναρχίας. Ένα μονοπάτι που κοντράρεσαι με τον χρόνο, που βιώνεις την αντινομία σε όλες της τις εκφάνσεις, που παίζεις την ελευθερία σου καθημερινά. Είναι ο δρόμος που αναπολείς τις στιγμές με συντρόφους και φίλους όταν μαζί συζητούσατε για το επόμενο χτύπημα, το κλάμα που έριξες όταν έδεσαν κάποιον «δικό σου», την αγωνία και το άγχος που βιώνεις πριν από κάποια αντάρτικη επίθεση, τις χαρές, τις λύπες…Τα βράδια εκείνα που έσκαγες στα γνωστά στέκια και επικοινωνούσες με συντρόφους και άτομα , η διασκέδαση σου σε μια συναυλία που έγινες «χάλια» επειδή έτσι γούσταρες… Περισσότερο μοιάζει με έναν δρόμο που όσα εμπόδια και αν συναντήσεις συνειδητοποιείς πως η ελευθερία σου γραπώνεται και τρέφεται από αυτήν. Δεν τιθασεύεται από καμία εξουσία και επιτίθεται με μανία όταν την καταπιέζουν...
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ- ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ...
Υ.Γ.1. Κλείνουμε το μάτι σε όλους τους αλήτες που μέχρι στιγμής δεν έχουμε την τύχη να γνωρίζουμε. Σ’ όλες τις όμορφες που κωλόσαμε και δεν τις είπαμε τι αισθανόμαστε. Σε εκείνους που αν και δεν έχουμε τις ίδιες αντιλήψεις περί αγώνα σφίγγουμε νοητά τα χέρια τη δύσκολη στιγμή. Στα δικά μας μετόπισθεν, δηλαδή τους δικούς μας ανθρώπους που αν και δεν μας κατάλαβαν/καταλαβαίνουν μας ΑΓΑΠΟΥΝ/τους ΑΓΑΠΑΜΕ.
ΥΓ.2.Θέλουμε να χαιρετήσουμε και να κλείσουμε στο μάτι στη συντροφιά ''Τα παιδία παίζει'' με την οποία αισθανόμαστε σύγκλιση απόψεων αλλά και νοοτροπίας. Συντρόφια, θα θέλαμε κάποια στιγμή να γνωριστούμε κι απ’ τα κοντά κατά τη διάρκεια της νύχτας (ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ Η ΝΥΧΤΑ…) μακριά απ’ τα αδιάκριτα φώτα της ημέρας, των μπάτσων, της κανονικότητας…
Κύκλοι Παραβατικών
zougla.gr
Διαβάστε την προκήρυξη όπως ακριβώς αναρτήθηκε:
ΔΥΟ ΕΜΠΡΗΣΜΟΙ – ΜΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ...
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΥΝΕ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΑΖΕΙ...
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για :
● Την εμπρηστική επίθεση στο κυριλέ εστιατόριο “Αλάτσι” του Σταύρου Θεοδωράκη στην οδό Βρασίδα απέναντι απ΄το ξενοδοχείο Hilton τα ξημερώματα της Κυριακής 15/07. Ενέργεια που αποκρύφτηκε τελείως από τα ΜΜΕ.
● Την εμπρηστική επίθεση στην εταιρεία ΠΑΝΟΥ ΑΕΒΕ στην οδό Ευσταθίου στο Πολύγωνο τα ξημερώματα της Τρίτης 17/07. Η εν λόγω εταιρεία συνεργάζεται με την Ελληνική Αστυνομία και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε πάρα πολλούς τομείς.
Να δηλώσουμε απ’ την αρχή ότι οι συγκεκριμένες ενέργειες είναι αφιερωμένες με όλη μας τη λύσσα και τη καρδιά στον αναρχικό Μπάμπη Τσιλιανίδη ο οποίος στις 18 του ιούλη δικάζεται για ένοπλη ληστεία στο τμήμα του ΑΧΕΠΑ στη θεσσαλονίκη. Μ’ αυτή την ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης ταξιδεύουμε νοητά δίπλα στο Μπάμπη και τα συντρόφια του , καθόμαστε δίπλα τους στο κελί αργά το βράδυ και συζητάμε για τα ανεκπλήρωτα όνειρα και τις κρυφές επιθυμίες, ΣΚΑΡΩΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ.
Σε καμία περίπτωση αυτές οι επιθέσεις δεν αντικατοπτρίζουν τη διάθεση ή το πάθος μας για τη δυναμική της έντασης των κινήσεων επιθετικής αλληλεγγύης που θα επιθυμούσαμε για το δικαστήριο του Μπάμπη. Παρόλα αυτα δρούμε όπως μπορούμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, με όποια μέσα διαθέτουμε.
ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
“ Ριζοσπαστικοποίηση του ΑΓΩΝΑ σε κάθε ΧΩΡΟ με κάθε ΜΕΣΟ – οι ιδιαιτερότητες του Παραβατικού Χώρου… “
Αυτό που προσπαθούμε με κάθε μας επιθετική κίνηση – μικρή ή μεγάλη – είναι η μεταφορά όσο το δυνατόν περισσότερων μηνυμάτων εξέγερσης και ανταρσίας, χαοτικά σε κάθε ατομικότητα που κινείται εντός του κοινωνικού συνόλου αλλά και στον χώρο του κοινωνικού περιθωρίου. Και λέμε χαοτικά διότι τα μηνύματα αυτά λαμβάνονται διαφορετικά από τον καθένα. Σε κάποιον μπορεί να φανούν εχθρικά, ενώ σε κάποιον άλλο μπορεί να είναι το πρώτο βήμα μιας ευρύτερης ριζοσπαστικοποίησης της συνείδησής του. Αλλού συναντούν την αδιαφορία, αλλού γεννούν προβληματισμούς.
Το μόνο σίγουρο είναι πως σκοπός οποιουδήποτε αναρχικού επαναστάτη πρέπει να είναι τα μηνύματα αυτά να διαχυθούν σε κάθε χώρο. Γι’ αυτό μιλάμε συνέχεια για πολυμορφία στα μέσα του Αγώνα. Γιατί όταν ζεις και αγωνίζεσαι σε μια τόσο “πολύπλοκη” κοινωνία, όπως είναι η κοινωνία κάθε ανεπτυγμένου δημοκρατικού καθεστώτος, που μπορεί εντός της να συνυπάρχουν ο άστεγος από την μια και ο νεόπλουτος γιάπης από την άλλη χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές εντάσεις, ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε σε θέση να διαχύσουμε την αντίληψή μας παντού. Και αυτό απαιτεί πολύ κόπο, πολύ προσπάθεια, αλλά κυρίως την δυνατότητα να αντιτάξουμε απέναντι στην πολύμορφη προπαγάνδα της εξουσίας την πολύμορφη επαναστατική δράση.
Πρέπει να μάθουμε να χειριζόμαστε τόσο το πιστόλι, όσο και το μολύβι. Να γίνουμε ποιητές του δυναμίτη. Να σκάμε και να ανατιναζόμαστε και μεις οι ίδιοι σα βόμβες κόντρα στον ίδιο μας τον εαυτό, να αναθεωρούμε συνεχώς. Να συζητάμε με τους φίλους μας, να μοιράζουμε κείμενα σε πορείες και συγκεντρώσεις, να θρυμματίζουμε την πένθιμη κοινωνική ειρήνη με τις εκρήξεις μας, να συμμετέχουμε ενεργά στις συγκρούσεις, να κολλάμε αφίσες, να βγαίνουμε το βράδυ για συνθήματα, να απαλλοτριώνουμε ατομικά και συλλογικά τα super market, να φτύνουμε τα αφεντικά μας. Να σκεφτόμαστε συνέχεια καινοτόμους τρόπους να διαχύσουμε την αντίληψη της αναρχίας σε κάθε μυαλό που σκέφτεται, σε κάθε αυτί που ακούει.
Πολλοί άνθρωποι, ο καθένας και ένας διαφορετικός κόσμος, ο καθένας και μια ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ εστία αγώνα με τις όποιες αντιφάσεις και χαρακτηριστικά που περικλείει , ο καθένας και ένα όμορφο λουλούδι που φυτρώνει μέσα απ’ το τσιμέντο των μεγαλουπόλεων κόντρα στη μουντή εποχή μας. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους, τους απόκληρους του μοντερνό-κοσμου μας που παρανομούν και οπλοφορούν, κάπου βαθιά νιώθουμε κάτι κοινό, κάτι αόριστα κοινό που δεν εξηγείται με επιχειρήματα ούτε αποτυπώνεται στο χαρτί…Παρά μόνο αναζητά –πάλι- αόρατα σημεία σύνδεσης , επιχειρεί την επικοινωνία έστω και χωρίς αποτέλεσμα ή σκοπό.
Κι εδώ να πάμε σε κάποιους ποιό “δικούς μας” χαιρετισμούς. Να μεταφερθούμε στα ghetto της Γαλλίας. Αλάνια που έχουν ζήσει στο πετσί τους την καταπίεση και την φθήνια του σύγχρονου τρόπου ζωής σπάνε κάθε τόσο την ηρεμία καίγοντας πολυτελή αυτοκίνητα και κάνοντας επιθέσεις στους μπάτσους. Στους εξεγερμένους της Αγγλίας που το προηγούμενο Καλοκαίρι μας απέδειξαν πως όσο και να προσπαθούν πάντα θα υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που δεν είναι λοβοτομημένοι και αψηφούν τα πάντα, αφήνοντας πίσω τους τις όποιες αναστολές τους επιτίθενται σε ότι μας καταπιέζει. Σε όλες αυτές τις παραβατικές κουλτούρες της νύχτας, στους Ισπανόφωνους και Αφροαμερικάνους των ghetto στις Η.Π.Α., σε όλους τους περιθωριακούς στις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής που ζουν στο όριο της φτώχιας “δεχόμενοι” τα σκουπίδια των ανεπτυγμένων κοινωνιών. Δίπλα στους Εξεγερμένους των Αραβικών χωρών που συγκρούονται και επαναστατούν εναντίον των τυράννων τους. Στους ελάχιστους ποινικούς στην Ελλάδα που δεν έχουν απολέσει τελείως τα όποια επαναστατικά χαρακτηριστικά τους.
Δεν λέμε πως μοιραζόμαστε κοινό αξιακό κώδικα με όλους τους παραπάνω. Νοιώθουμε όμως κατά κάποιο τρόπο πως αξίζει να απευθυνθούμε σε όλους αυτούς. Αξίζει διότι σίγουρα δεν έχουν στο βλέμμα τους αυτή τη σιχαμένη σιγουριά που αντικρίζουμε στην πλειοψηφία των υπαλλήλων της Δύσης. Ζούνε μια γαμημένη ζωή που εκ’ των πραγμάτων δεν μπορεί να τους προσφέρει καμία από τις επίπλαστες ανάγκες που ο καπιταλισμός υπόσχεται. Αν φτάσει κάποια στιγμή σε αυτούς το κείμενο μας ( κυρίως όμως στους αντίστοιχους στην Ελλάδα) θέλουμε να τους πούμε να μην αναζητήσουν ποτέ να βρουν την ηρεμία των μικροαστών. Να μην ψάξουν το βόλεμα του καναπέ, μιας “τίμιας δουλίτσας” που θα τους μετατρέψει σε επιφανή στελέχη του κοινωνικού συνόλου. Να κοιτάξουν εχθρικά όλα αυτά και να στραφούν ενάντια σε ότι τους καταπιέζει. Να μετατρέψουν την επιθυμία τους για παραβατική δράση σε επαναστατικές εχθροπραξίες με το καθεστώς. Να διαβάσουν βιβλία, να ψαχτούν, να γνωρίσουν την ομορφιά του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Να χτίσουν επαναστατική συνείδηση και με την σειρά τους να “πυκνώσουν” τις γραμμές του “επαναστατικού στρατοπέδου”.
Επαναλαμβάνουμε για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Δεν ισχυριζόμαστε πως μοιραζόμαστε κοινές αξίες με όσους ανήκουν στα παραπάνω σύνολα. Ίσα-ίσα στην πλειοψηφία τους παρατηρούμε συμπεριφορές που εχθρευόμαστε. Ο ένας εναντίον του άλλου, έλλειψη στοχοθεσίας, ναρκωκουλτούρα, ιεραρχία, εξουσιαστικές συμπεριφορές, παντελής απουσία επαναστατικής συνείδησης, κυνήγι πλουτισμού με οποιοδήποτε μέσο, και όσο για τα “κεφάλια” της παρανομίας τα νταλαβέρια με τους μπάτσους είναι γνωστά.
Έχουμε ξεκαθαρίσει όμως πως δεν απευθυνόμαστε σε σύνολα αλλά σε άτομα και ειδικότερα στον χώρο του κοινωνικού περιθωρίου θεωρούμε πως υπάρχουν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. ΟΧΙ δεν είμαστε φετιχιστές των όπλων και της παρανομίας. Όμως στους παραβατικούς κύκλους, σε αντίθεση με το υποταγμένο στη πλειοψηφία του κοινωνικό σώμα αναγνωρίζουμε πως παρά τις τεράστιες αντιφάσεις υπάρχουν άτομα που παλεύουν και ματώνουν για την επιβίωση. Με ένα πιστόλι στο χέρι και χίλιους δύο κινδύνους να αντιμετωπίσουν. Με την φυλακή να παραμονεύει σε κάθε τους βήμα. Θεωρούμε πως μόνο θεμιτό είναι για τον επαναστατικό χώρο η διάχυση της θεωρίας και της πράξης της μαχητικής αναρχίας σε σωστές συμμορίες ποινικών. Προτιμούμε να μιλάμε σε κάποιον που παρά τα χίλια στραβά του, ζει την ζωή του με πάθος, φλερτάροντας με τον κίνδυνο, παρά σε κάποιον που έχει βολευτεί με την ζωούλα του και τον ενδιαφέρει μόνο η δουλειά του, οι σπουδές του, η Σαββατιάτικη διασκέδαση κ.ο.κ. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε σε εχθρικά σύνολα όπως είναι οι νταβάδες, οι έμποροι ναρκωτικών, οι νονοί της νύχτας, οι συμμορίες που μπουκάρουν σε ότι να ‘ναι σπίτια, τα τσογλάνια που καγκουρίζουν έχοντας της ψευδαίσθηση της αλητείας, τα μαλακισμένα που τραμπουκίζουν “περίεργους” για μαγκιά.
Αντίθετα επιδιώκουμε την συναναστροφή με άτομα που γουστάρουν την “υγιή” αλητεία και δεν συμβιβάζονται με την κανονικότητα. Με χουλιγκάνια που τα κάνουν πουτάνα στο γήπεδο θεωρώντας το χώρο κατάλληλο για μπάχαλα με μπάτσους. Με “μικροπαραβάτες” (νομικά πάντα) όπου η ζωή τους έμαθε να φλερτάρουν με τον κίνδυνο. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως απευθυνόμαστε μόνο σε αυτούς. Αναζητούμε και θα αναζητούμε πάντα οργισμένους εργαζόμενους, μαθητές που τους πνίγει το σχολικό περιβάλλον, καθένα και καθεμία που συνειδητοποιεί σιγά σιγά την σαπίλα του σύγχρονου τρόπου ζωής ώστε να τους “μεταδώσουμε” τα βιώματά μας, να διαχύσουμε την αντίληψή μας, να οξύνουμε τον πόλεμο εντός της κοινωνικής μηχανής και γιατί όχι να συμπράξουμε σε κάποια ενέργεια άμεσης δράσης στο μέλλον. Για να τελειώνουμε μια για πάντα με την ηττοπάθεια, τη μιζέρια και το φόβο.
Τα βέλη της κριτικής μας στρέφονται πρωτίστως σε εμάς τους ίδιους. Δεν είμαστε οι αμόλυντοι επαναστάτες βγαλμένοι από τις σελίδες ενός βιβλίου με υπερήρωες. Είμαστε άνθρωποι με τις αντιφάσεις μας, τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας. Γνωρίζουμε τις πτυχές του εαυτού μας καθημερινά, είτε καλές είτε άσχημες. Κρατάμε αυτές που μας αρέσουν και πολεμάμε προσπαθώντας να αφήσουμε στην άκρη τις υπόλοιπες. Ταξιδεύουμε στους δρόμους της μητρόπολης και αφουγκραζόμαστε. Προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τους αυθεντικούς αλήτες της ζωής.
Εξάλλου ο Αγώνας είναι ένα πείραμα. Τα αποτελέσματά του επιβεβαιώνουν την αρχική υπόθεση ή την διαψεύδουν. Καθημερινά, συνέχεια… Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα αποτελέσματα, πουθενά δεν μπορεί να διαβάσει οδηγίες. Στο χέρι μας είναι. Ας αλλάξουμε με θράσος τις μεταβλητές, ας ξεκινάμε απ’ την αρχή συνέχεια το όμορφο αυτό πείραμα, ας τα σπάμε όλα και ξανά απ’ την αρχή… Κάποιοι άλλοι, οι επόμενοι θα διαβάσουν τα ΠΑΡΑΝΟΜΑ τεφτέρια μας με τις μετρήσεις. Για να συνεχίσουν το πείραμα από εκεί που διακόπηκε βίαια απ’ την ανάσα κάποιου θανάτου, απ’ το σημείο εκείνο που ο εξουσιαστικός αέρας σκόρπισε τα υλικά στον ορίζοντα. Μέχρι το τέλος, μέχρι το άπειρο ''Δυο λόγια για την Δημοσιογραφία προλογίζοντας την εναλλακτική μορφή της…''
Δημοσιογράφοι και μίντια, θεσμοί απαραίτητοι για τη λειτουργία του υπάρχοντος συστήματος. Θεσμοί με πολλές λειτουργίες και διάφορες στοχεύσεις όσον αφορά το έργο που επιτελούν. Γνωστά πράγματα σε όλους. Ενημερώνουν, αποκαλύπτουν, διασκεδάζουν και ψυχαγωγούν, ξεφτιλίζουν και διαπομπεύουν, δίνουν βήμα σε κάθε άποψη να εκφραστεί ελεύθερα. Όποιος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί και να κατανοήσει τον εχθρικό ρόλο της δημοσιογραφίας ευρύτερα και των εργατών της (δημοσιογράφοι) πρόκειται περί ΥΠΟΠΤΟΥ ΑΦΕΛΗ. Ένα ρόλο εχθρικό προς κάθε τι που αγωνίζεται και εναντιώνεται στο εξουσιαστικό τερατούργημα χωρίς να περιμένει τους διαφημιστές του, τους πληρωμένους προπαγανδιστές του ή τους διαμεσολαβητές του. Πόσες μα πόσες φορές η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν έχει ξεφτιλιστεί στα κωλο-κάναλα των ΜΜΕ ή έχει μολυνθεί απ’ το βρωμόστομα κάποιου ρουφιάνου δημοσιογράφου; Δεν μιλάμε μόνο για τις περιπτώσεις αναρχικών συντρόφων όπου τα μίντια στήνουν το δικό τους παιχνίδι τηλεθέασης πάνω στους συλληφθέντες και τις φωτογραφίες τους. Τρανό παράδειγμα οι πρόσφατες υγειονομικές εκκαθαρίσεις μπάτσων- ΚΕΕΛΠΝΟ με τα πρόσωπα των οροθετικών γυναικών να διακοσμούν τις οθόνες κάθε νοικοκυριού. Και οι δημοσιογράφοι να ωρύονται για τις ''μολυσμένες'' πόρνες διαπομπεύοντας τες από δω και από κει. Οι πραγματικές πουτάνες που πουλήσανε τη παρθενιά τους σε διευθυντές και συμβόλαια…
''...ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ''
Το τελευταίο χρονικό διάστημα κάνει την εμφάνιση της μία διαφορετικού τύπου μορφή της δημοσιογραφίας την οποία εμείς ονομάζουμε εναλλακτική δημοσιογραφία. Τι εννοούμε με τον όρο αυτό; Μια δημοσιογραφία που κινείται –φαινομενικά βέβαια- σε αντικαθεστωτικά ίσως και αντι-εξουσιαστικά πλαίσια ή φλερτάρει με τον πατριωτισμό και τις ακραίες εκφάνσεις του. Μια δημοσιογραφία που ευαισθητοποιείται εύκολα για τα κοινωνικά ζητήματα που ''πονάνε'' που αναδεικνύει πιο ταμπού θέματα , που πουλάει αντίδραση και διαμαρτυρία, που αρέσκεται στη κουλτούρα και τις τέχνες.
Κυρίως στο διαδίκτυο, συναντά κανείς blogs, προσωπικές σελίδες ανταρτών δημοσιογραφίσκων, ακόμη και άρθρα και επιστολές των εναλλακτικών. Εξάλλου οι καιροί είναι πρόσφοροι, η επανάσταση και η εξέγερση σε τιμές ευκαιρίας και το απεγνωσμένο και απογοητευμένο κοινό έτοιμο να τις αγοράσει όσο- όσο μέσα στην απελπισία του.
Προφανώς όλο αυτό το σκυλολόι των δήθεν αντιδραστικών δημοσιογράφων δεν προωθεί ούτε προτάσσει κάτι διαφορετικό απ’ την νόμιμη οδό της διαμαρτυρίας, της ειρηνικής διαμαρτυρίας και των λουλουδιών για να καταγγείλει το σάπιο σύστημα (το σύστημα είναι σάπιο λέγεται από όλους πλέον…). Παρόλα αυτά αντιλαμβανόμαστε τις συγκεκριμένες κινήσεις εναλλακτικής κατεύθυνσης υπό το πρίσμα της εκτόνωσης, της αποσυμπίεσης μιας όχι συγκεκριμένης αλλά ταυτόχρονα επικίνδυνης κατάστασης που έχει προκύψει και μολύνει τους κόλπους της κοινωνικής ζωής. Μιας κατάστασης που αν δεν εκτονωθεί ΙΣΩΣ – ένα ίσως με μεγάλη αμφιβολία αλλά συνάμα και μπόλικη ελπίδα- να είναι προάγγελος κάτι διαφορετικού/ επικίνδυνου για το σύστημα. ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΤΟΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ, ΟΔΗΓΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης, Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ!
Ένας απ’ τους δημοσιογράφους με βασικό ρόλο και περίοπτη θέση σ αυτό που εμείς περιγραφικά ονομάσαμε Εναλλακτική Δημοσιογραφία, είναι και ο Θεοδωράκης. Πανέξυπνος, ετοιμόλογος, ευαίσθητος. Με την τηλεοπτική εκπομπή του να θίγει ζητήματα με φυλακές, πιτσιρικάδες που μπλέξανε με ναρκωτικά, τραβεστί και ένα σωρό άλλα παρόμοια θέματα. Και ο Σταύρος πάντα εκεί , να σφίγγει υποκριτικά το κωλόχερο του στον άλλον…
Μας εξοργίζει ο υποκριτικός αυτός τύπος, μας τη δίνει στα νεύρα η ψευτιά και η κοροϊδία που εκπέμπει. Αηδία…
Μ’ αυτήν την μικρή, συμβολική (ας είναι καλά τα διαμερίσματα από επάνω…) κίνηση αποφασίσαμε να του στείλουμε ένα μήνυμα. Δεν αυταπατόμαστε ούτε γουστάρουμε εξάλλου τις μεγάλες -αλλά κούφιες τις πιο πολλές φορές- απειλές ,απλά αν τύχει και διαβάσεις το μήνυμα αυτό, αν μπεις στο κόπο δηλαδή να ασχοληθείς μ’ αυτές εδώ τις γραμμές κάποιων κουκουλοφόρων σου δηλώνουμε το εξής : ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ, ΜΕ ΟΤΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΣΑΣ ΓΑΜΑΝΕ ΤΟΝ ΗΣΥΧΟ ΥΠΝΟ…Γιατί το χρωστάνε/χρωστάμε πρώτα απ’ όλα στον εαυτό τους/μας, στο παιδί μέσα μας που του διακόψανε βίαια το ανέμελο και ξέγνοιαστο παιχνίδι…
Πέρα απ’ τον ιδιοκτήτη του κυριλέ εστιατορίου, μας εξίταρε επίσης και το κεντρικό του σημείου. Απέναντι απ’ τα φώτα του HILTON και των κεντρικών λεωφόρων της μητρόπολης θα μας άρεσε ο ήχος της έκρηξης να γίνονταν κάτω απ΄ τη μύτη ενός διερχόμενου περιπολικού. Δε το κρύβουμε, αγαπάμε τον κίνδυνο, τη στιγμή που οι φλέβες φουσκώνουν και το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι, με την αδρεναλίνη να βαράει κόκκινο…Εις το επανειδείν λοιπόν, κάποτε, κάπου…
''Κομμάτια ενός πολέμου που αντανακλώνται και στο εσωτερικό μας...''
«Περπάτησα με απέραντη χαρά στους δρόμους του Πόνου. Για σύντροφο είχα πάντα τον κίνδυνο, που αγάπησα σαν έναν μονάκριβο αδελφό. Στα χείλη του είχε πάντα το ειρωνικό χαμόγελο των ανώτερων και δυνατών,ενώ στα γαλήνια μάτια τη γοητευτική οπτασία μια ηρωικής τραγωδίας που καταλαβαίνουν μονό οι αληθινοί εραστές της ελεύθερης ζωής»
Renzo Novatore
Οι δικές μας σκέψεις, αυτές που υπάρχουν κρυμμένες/καταζητούμενες στο κεφάλι μας και κραυγάζουν απεγνωσμένα για επικοινωνία. Είναι τέτοιες στιγμές που “επιβάλλουν” κάποιο κείμενο. Όχι απαραίτητα για την προώθηση κάποιας συγκεκριμένης “πολιτικής” στάσης ή τάσης, όσο για το ξαλάφρωμα, ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ πραγματικών/αληθινών συντροφιών. Συντροφιών που διαρυγνύουν κανονικότητες και νόμους, ηθικές και ρόλους, ταυτότητες και φύλα και ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ.
Φωνάζουμε για τους φίλους και τις φίλες μας. Αυτούς που ρε γαμώτο δεν μοιάζουν με τους υπόλοιπους, όχι γιατί έχουν το “φωτοστέφανο” της επαναστατικής αγιότητας, αλλά γιατί διαφέρουν υπαρξιακά. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ και ας πεθαίνουν καθημερινά στις δικές τους αντιφάσεις. Νεκροί είναι όσοι ζουν σύμφωνα με νόμους, με νόρμες δηλητηριασμένοι από την εξουσιαστική μόδα.
Εμείς όσο μπορούμε, όσο γίνεται, όσο είναι εφικτό και όσο στην τελική προσπαθούμε τοποθετούμαστε εκτός. Εκτός στα κεφάλια μας και στις ψυχές μας. Ζωές αυτοεξόριστες που επιζητούν αυτοχειρία πολεμώντας. Ζωές μεθυσμένες από ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται. Ζωές ερωτευμένες με τους εαυτούς τους. Ζωές κλεισμένες στις δικές τους ιδιαιτερότητες, φυλακισμένες στις δικές τους απομονώσεις.
Πολεμούμε την εξουσία παντού. Μέσα μας, δίπλα μας, στην γαμιόλα κρατίστικη συμπεριφορά μας. Το ξέρουμε είναι αυτοκαταστροφικό. Αυτοκτονούμε με την τελευταία σφαίρα της δράσης μας. Μα στο εκτελεστικό απόσπασμα λογοδοτούμε μόνο στην ψυχική μας διαταραχή, σε ότι μας έρθει στο αρρωστημένο κεφάλι μας, σε όποια δακρυσμένη ανάμνηση επιτεθεί πρώτη. Κάποιο κομμένο κεφάλι, κάποιο όπλο κρυμμένο σε βαθιά απόκρυφα μονοπάτια, ΠΟΛΕΜΟΣ…
Αγαπάμε γιατί μισούμε, κλαίμε γιατί γελάμε, αγωνιζόμαστε γιατί αυτό δίνει νόημα στην ζωή μας. Φτιάχνουμε φιλίες και συντροφιές γιατί τα βράδια η μοναξιά στήνει καρτέρια. Κάπως έτσι πριν περίπου ένα χρόνο γεννήθηκαν και οι Κύκλοι Παραβατικών. Μια κοινότητα για να ξεσκάμε απ’ την κοινωνική ρουτίνα. Για να την κάνουμε από τις “πολιτικά” ορθές νόρμες και οργανώσεις, για να μιλήσουμε για εμάς και τους κολλητούς μας. Όλα όσα έχουμε ζήσει, την κάθε ξέφρενη πορεία. Δεν γουστάρουμε να είμαστε ή να γινόμαστε αυτοαναφορικοί. Κι αν αυτό φαίνεται γυρνάμε επιδεικτικά το κεφάλι απ’ την άλλη. Ξέρουμε σε ποιους και πότε μιλάμε. Σιωπούμε και συνομιλούμε με τον άλλο μας εαυτό όταν κλαίμε στα σκοτάδια. Πονάμε πολλούς και αυτό μαχαιρώνει την καρδιά μας. Μα αυτός είναι ο Αγώνας λέμε και ευθύς ανασκουμπωνόμαστε και ξανά στη φωτιά…
Οι αιτιολογήσεις περιττεύουν. “Μα γιατί όλα αυτά;”… Δεν απαντάμε. Ξέρουμε μα δεν θέλουμε να απαντήσουμε. Μονάχα ανταλλάσσουμε κρυφά και σαρκαστικά χαμόγελα. Κάποια στιγμή ίσως καταλάβεις, ίσως καταλάβετε, ίσως καταλάβουμε. Και εμείς οι ίδιοι. Προς το παρόν τρέχουμε ασταμάτητα χέρι-χέρι με φίλους και αγάπες… Και όταν αφήνουμε τους μηχανισμούς μας και βρισκόμαστε μαζί ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ αλαφραίνει, αγκαλιές γιατί ακόμα όλα είναι εδώ. Δεν θα χωρίσουμε ποτέ. Ας μην αυταπατώμαστε ΔΕΝ ΘΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. Πίσω απ’ τα κάγκελα, στα γραφεία των καριόληδων των μπάτσων, στο περιπολικό που θα μας μεταφέρει στο τμήμα. Εκεί όπου όλα τελειώνουν θα παίξουμε το τελευταίο χαρτί, αυτό των αναμνήσεων. Ισχυρό, ικανό να θάψει κάθε μπάσταρδο πάνω απ’ το κεφάλι μας.
*******************************************
''Ο Μάγος της φωτιάς τους κοίταζε και γελούσε. Κι όσο γελούσε, ψήλωνε. Κι όσο ψήλωνε, φούντωνε. Κι όσο φούντωνε, θύμωνε… Ώσπου τα χέρια του πέταξαν κλαδιά από φλόγες. Τα μάτια του έγιναν δυο κάρβουνα και ακολουθούσαν τους βασιλιάδες όπου κι αν κρύβονταν… Αγκάλιασαν οι φλόγες του τις πόλεις και τα χωριά. Τυλίχτηκε σαν κόκκινο ζωνάρι γύρω απ’ τα εργοστάσια, γύρω απ’ τις φυλακές, τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα δικαστήρια. Κατέστρεψε κτίρια υψίστης ασφαλείας και χαρτιά ατέλειωτης βλακείας. Έκαψε όλα τα άρρωστα χωράφια και τα μολυσμένα σπαρτά. Πέρασε από παντού. Τίποτα δεν άφησε δίχως να το αγγίξει. Για μέρες, για μήνες και χρόνια, ο Μάγος της φωτιάς πέρασε από όλες τις γωνιές της γης…'' Αφιερωμένο σε όλους τους εμπρηστές/λάτρες της φωτιάς συντρόφους…
Λέξεις, ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα στροβιλίζουν καθημερινά στο μυαλό μας. Το να τα αποτυπώσουμε σε ένα χαρτί είναι μια διαδικασία που κεντρίζει το ενδιαφέρον μας και συνήθως τη γουστάρουμε. Άλλοτε την βαριόμαστε αφόρητα και αφήνουμε τις πράξεις να μιλούν μόνες τους κρατώντας όμως πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλό μας πως '' η πράξη αποκτά όλη την ομορφιά της όταν αναλαμβάνεται''. Ζούμε για να πράττουμε και πράττουμε γιατί ζούμε. Είμαστε ακόμη ζωντανοί σε αυτόν το σκατόκοσμο που όποιον ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα «στάχυα» τον κόβει σύριζα στα μέτρα του. Έναν κόσμο που έχει μάθει να πολεμάει το κάθε τι διαφορετικό και αν δεν τα καταφέρει το απομονώνει ποικιλοτρόπως.
Από τον μπαμπούλα του δασκάλου και του καθηγητή και τα εκβιαστικά πρότυπα του επιτυχημένου και του «μάγκα» που διαποτίζουν τις ψυχές των παιδιών στα μπουρδέλα που αποκαλούν εκαπιδευτικά ιδρύματα μέχρι το στιγματισμό και τη στάμπα του κατώτερου που κολλάει σαν ρετσινιά η πλειοψηφία της κοινωνίας σε κάθε τι διαφορετικό. Στα πρεζάκια, στους οροθετικούς, στους ομοφυλόφυλους, στα τραβέλια, στους «ξένους», στους ανάπηρους. Οποιοσδήποτε και οτιδήποτε χαλάσει την εικόνα και το θέαμα που ζητούν οι υπήκοοι ας πεταχτεί στον καιάδα.
Αρκεί να μην χαλιούνται οι ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ όταν θα βγουν για το Σαββατιάτικο ποτάκι τους στα “in” στέκια της πόλης. Αρκεί να κρατήσουν τη δουλίτσα τους να αγοράσουν το αμαξάκι τους, να κάνουν τα ψώνια τους, να «ξεφαντώσουν» τις μέρες που τους επιτρέπουν τα αφεντικά τους και άντε πάλι απ΄την αρχή. Όχι δεν μιλάμε για όλη τη κοινωνία γιατί όπως έχουμε ξαναπεί δεν αναφερόμαστε σε σύνολα, αλλά σε άτομα. Κρίνουμε όμως τις κυρίαρχες κοινωνικές συμπεριφορές που ακολοθούν δυστυχώς όλο και περισσότερο. Κρίνουμε αυτή την ομοιομορφία, το γκρίζο, το σάπιο, το ψεύτικο και ματαιόδοξο τρόπο ζωής που επιβάλλεται σήμερα.
Τα λόγια πια τέλειωσαν. Καιρός να περάσουμε σε πράξεις. Τώρα μιλάνε τα γκαζάκια μας, οι μολότοφ μας, οι πυροκροτητές μας. Να σπάσουμε τα τείχη των κολαστηρίων σε όλη την γη, να χαρίσουμε χαμόγελο σε όλους τους αξιοπρεπείς αιχμάλωτους της κυριαρχίας. Να μην τους αφήσουμε ούτε λεπτό ήσυχους. Μπορεί το αμάξι τους, η φύλαξη τους, το σπίτι τους, το γραφείο τους ακόμη και ο ίδιος. Εμείς είμαστε παντού, γινόμαστε σκιές τη νύχτα που περιπλανιούνται πάνω από τις μητροπόλεις. Καίμε φεύγουμε και γελάμε κυνικά με την ανικανότητα του εχθρού. Εχουμε την αιφνιδιαστικότητα και την θέληση. Εχουμε την ψυχή μας, καταστρώνουμε τα σχεδία μας. Ετοιμαστήκαμε….ΜΠΟΥΜ ..Και ένας μπάτσος ψόφιος, ενας αξιωματούχος της εξουσίας αιμόφυρτος, κάποια αμάξια εκμεταλλευτών «στάχτες», σύμβολα της κυριαρχίας κατεδαφισμένα. Μονο συντριμμια... Εκδικηση... Μια μαγική λέξη… Εκδίκηση για το περιβάλλον που μεγαλωνουμε, για την εξαθλίωση που βιώνουμε στα σχολικά κελια, στην εξαναγκαστική εργασία…Για όλα... Κουφαλες θα είμαστε εκει... Πάντα οδοφράγματα στα σιχαμένα σχέδια σας για να τα ξεσκίσουμε.. Θα είμαστε οι «αλήτες» κουκουλοφόροι που βρωμάνε βενζίνη οι τσάντες τους στις πορείες, οι γνωστοί-άγνωστοι που σπάνε «μαγαζάκια» του κόσμου, το κυκλωμένο αλφάδι στο κείμενο που μοιράστηκε σε κάποια πορεία, οι «δράστες» κάποιας εμπρηστικής επίθεσης… Θα είμαστε όμως εκεί.. Γι αυτό να έχετε το νου σας... Ο πόλεμος μαίνεται...
''Και για να μην ξεχνιόμαστε...''
''Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που τολμήσαμε
Τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που αγαπήσαμε''
Ξέρουμε οτι τα λόγια μας αυτά θα διαβαστούν και από τα αδέρφια μας εντός των τειχών. Όποιος ξεχνάει τους αιχμάλωτους αγωνιστές, ξεχνάει τον ίδιο το πόλεμο. Κάπου ανάμεσα στους χιλιάδες αριθμούς για την κυριαρχία και αποδιοπομπαίους τράγους για την κοινωνία. Κάπου ανάμεσα στα τσακισμένα πρόσωπα που ακούν τους δικαστές με τα γυάλινα μάτια τους να τους φορτώνουν με χρόνια φυλακής με μια ευκολία που σε αποστομώνει. Κάπου ανάμεσα στα γκρίζα κλουβιά και στα υγρά κελιά που όνειρα σκοτώνονται και φιλοδοξίες καταρρέουν. Εκεί όπου το άρωμα του αντίθετου φύλου γίνεται η μεγαλύτερη απόλαυση. Εκεί όπου η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, η θέα του ηλιοβασιλέματος και η μυρωδιά της θάλασσας γίνεται μια καλά κρατημένη ανάμνηση. Ανάμεσα στα κουμπωμένα στις παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις τους άτομα. Στους αισχρούς ρουφιάνους που εκλιπαρούν για να τύχουν καλύτερης μεταχείρησης από τη δικαστική μαφία βρίσκονται και οι περήφανοι επαναστάτες. Ατίθασα μυαλά, οργισμένοι εραστές της ελευθερίας που δεν τη ζητούν αλλά την απαιτούν και πολεμούν γι αυτή. Που δεν ξέχασαν και δεν πρόδωσαν τις αξίες τους μετά τη συνθήκη του εγκλεισμού τους. Που στέκονται με αλύγιστο κεφάλι και απαντούν με κλωτσιά στη γροθιά και μαχαίρι στη ρουφιανιά.
ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΠΟΥ ΜΑΤΩΝΟΥΝ ΣΤΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΪΛΙΔΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΙΤΗ
Είναι μαγικός ο δρόμος της αναρχίας. Ένα μονοπάτι που κοντράρεσαι με τον χρόνο, που βιώνεις την αντινομία σε όλες της τις εκφάνσεις, που παίζεις την ελευθερία σου καθημερινά. Είναι ο δρόμος που αναπολείς τις στιγμές με συντρόφους και φίλους όταν μαζί συζητούσατε για το επόμενο χτύπημα, το κλάμα που έριξες όταν έδεσαν κάποιον «δικό σου», την αγωνία και το άγχος που βιώνεις πριν από κάποια αντάρτικη επίθεση, τις χαρές, τις λύπες…Τα βράδια εκείνα που έσκαγες στα γνωστά στέκια και επικοινωνούσες με συντρόφους και άτομα , η διασκέδαση σου σε μια συναυλία που έγινες «χάλια» επειδή έτσι γούσταρες… Περισσότερο μοιάζει με έναν δρόμο που όσα εμπόδια και αν συναντήσεις συνειδητοποιείς πως η ελευθερία σου γραπώνεται και τρέφεται από αυτήν. Δεν τιθασεύεται από καμία εξουσία και επιτίθεται με μανία όταν την καταπιέζουν...
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ- ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ...
Υ.Γ.1. Κλείνουμε το μάτι σε όλους τους αλήτες που μέχρι στιγμής δεν έχουμε την τύχη να γνωρίζουμε. Σ’ όλες τις όμορφες που κωλόσαμε και δεν τις είπαμε τι αισθανόμαστε. Σε εκείνους που αν και δεν έχουμε τις ίδιες αντιλήψεις περί αγώνα σφίγγουμε νοητά τα χέρια τη δύσκολη στιγμή. Στα δικά μας μετόπισθεν, δηλαδή τους δικούς μας ανθρώπους που αν και δεν μας κατάλαβαν/καταλαβαίνουν μας ΑΓΑΠΟΥΝ/τους ΑΓΑΠΑΜΕ.
ΥΓ.2.Θέλουμε να χαιρετήσουμε και να κλείσουμε στο μάτι στη συντροφιά ''Τα παιδία παίζει'' με την οποία αισθανόμαστε σύγκλιση απόψεων αλλά και νοοτροπίας. Συντρόφια, θα θέλαμε κάποια στιγμή να γνωριστούμε κι απ’ τα κοντά κατά τη διάρκεια της νύχτας (ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ Η ΝΥΧΤΑ…) μακριά απ’ τα αδιάκριτα φώτα της ημέρας, των μπάτσων, της κανονικότητας…
Κύκλοι Παραβατικών
zougla.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Κεδίκογλου… σερβίρει πρωινό καφέ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
