2013-09-22 12:58:05
«Πάντα θα υπάρχει πιο έξυπνη, πιο όμορφη, πιο πλούσια, πιο μορφωμένη από σένα, γι’ αυτό να μη ζηλεύεις, να μη νομίζεις ότι είσαι η καλύτερη» και επειδή ως γνωστόν «επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως», η φοβερή τύπισσα και γιαγιά μου, δεν παρέλειπε να το επαναλαμβάνει τακτικά.
Οι κουβέντες τούτες, αν και ειπωμένες στο πλαίσιο της γαλούχησης ενός παιδιού, θα ακούγονταν κινέζικα το λιγότερο, σε όσους θεωρούν εαυτόν ανώτερο από τους υπόλοιπους. Φυσικά, ουκ ολίγοι νάρκισσοι άνθισαν και μεγαλούργησαν στην εποχή του πλαστικού χρήματος, όταν ο κάθε χαρτογιακάς αυτοβαφτιζόταν Golden Boy και νανουριζόταν με φαντασιώσεις άκρατου υλισμού και όνειρα κατάδυσης σε χρυσά νομίσματα, εμπνευσμένα από τον Ουόλτ Ντίσνεϋ και τον ήρωα Σκρουτζ Μακ Ντακ. Οι κατά φαντασία Golden Boys ωστόσο, ας παραδεχτούμε ότι προέκυψαν από μια προσπάθεια ανέλιξης, η οποία συνήθως συνοδευόταν από καλές σπουδές και πολλή προσωπική εργασία. Όταν όμως, πολύ πριν κάποιος εργαστεί, αξιωματικά θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο έναντι των υπολοίπων, πίνοντας το γάλα της υπεροχής στην αγία ελληνική του οικογένεια, τότε θρέφεται το φιδάκι ή το φίδι.
Ο γιόκας και η κορούλα της μητερούλας και του πατερούλη, που για λόγους αυτονόητους για τους ίδιους είναι πάντα τα καλύτερα, τα σημαντικότερα, τα ομορφότερα, τα πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου, ασυνείδητα ή συνειδητά, πίνουν το γάλα που θα τα κάνει φίδια. Η μητερούλα και ο πατερούλης, που αγνοώντας την γύρω πραγματικότητα, ανεβάζουν τα παιδιά τους σε έναν θρόνο μονάκριβο, χτίζουν τον χαρακτήρα του μικρού Αδόλφου.
Ο μικρός Αδόλφος, χωρίς ο καημένος να φταίει, κοιτά τον κόσμο από ψηλά, δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, δεν ακούει τις απόψεις των άλλων ανθρώπων και απαιτεί να υπερέχει παντού και πάντα. Μεγαλώνοντας και δημιουργώντας παρέες, συναλλάσσεται με πολλούς και διαφορετικούς φίλους και φίλες. Τότε, εάν το γάλα της υπεροχής που έχει πιει είναι πολύ και full fat, αδυνατεί να εκφραστεί δημοκρατικά και ισότιμα, όχι γιατί δε θέλει, αλλά γιατί δεν ξέρει. Πώς αυτός, που ως τώρα γνώριζε πως είναι ο καλύτερος, θα αναγνωρίσει ότι δεν υπάρχει καλύτερος, αλλά ότι υπάρχει απλά διαφορετικός;
Δεν είναι παράξενο, ο μικρός Αδόλφος να αντιγυρίσει στην κοινωνική έκπληξη που βίωσε με βία. Ούτε είναι παράξενο να συγκινηθεί από ομάδες βίας, οι οποίες με κριτήριο το εξαιρετικό προσόν της αξιωματικά ανώτερης εθνικής καταγωγής να του χαρίσουν πίσω τη μειωμένη του υπεροχή. Ο μικρός Αδόλφος μπορεί να βρει τη χαμένη του τιμή, αυτήν που η πραγματική ζωή του πήρε, μέσα σε ομάδες φιδιών που ξέρουν καλά τι να τον ταΐσουν.
Μα πώς, μητερούλα και πατερούλη, πώς να μη θεωρηθείτε κύριοι και βασικοί υπεύθυνοι, για τα φίδια που εκθρέψατε, για το φίδι που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα, για τα φίδια που σκορπίζουν το δηλητήριο τους για να ξορκίσουν την αθεράπευτη εσωτερική μειονεξία που τόσα χρόνια τους χαρίζατε;
*ο τίτλος είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Γ. Ξανθούλη
corfupress.com
Οι κουβέντες τούτες, αν και ειπωμένες στο πλαίσιο της γαλούχησης ενός παιδιού, θα ακούγονταν κινέζικα το λιγότερο, σε όσους θεωρούν εαυτόν ανώτερο από τους υπόλοιπους. Φυσικά, ουκ ολίγοι νάρκισσοι άνθισαν και μεγαλούργησαν στην εποχή του πλαστικού χρήματος, όταν ο κάθε χαρτογιακάς αυτοβαφτιζόταν Golden Boy και νανουριζόταν με φαντασιώσεις άκρατου υλισμού και όνειρα κατάδυσης σε χρυσά νομίσματα, εμπνευσμένα από τον Ουόλτ Ντίσνεϋ και τον ήρωα Σκρουτζ Μακ Ντακ. Οι κατά φαντασία Golden Boys ωστόσο, ας παραδεχτούμε ότι προέκυψαν από μια προσπάθεια ανέλιξης, η οποία συνήθως συνοδευόταν από καλές σπουδές και πολλή προσωπική εργασία. Όταν όμως, πολύ πριν κάποιος εργαστεί, αξιωματικά θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο έναντι των υπολοίπων, πίνοντας το γάλα της υπεροχής στην αγία ελληνική του οικογένεια, τότε θρέφεται το φιδάκι ή το φίδι.
Ο γιόκας και η κορούλα της μητερούλας και του πατερούλη, που για λόγους αυτονόητους για τους ίδιους είναι πάντα τα καλύτερα, τα σημαντικότερα, τα ομορφότερα, τα πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου, ασυνείδητα ή συνειδητά, πίνουν το γάλα που θα τα κάνει φίδια. Η μητερούλα και ο πατερούλης, που αγνοώντας την γύρω πραγματικότητα, ανεβάζουν τα παιδιά τους σε έναν θρόνο μονάκριβο, χτίζουν τον χαρακτήρα του μικρού Αδόλφου.
Ο μικρός Αδόλφος, χωρίς ο καημένος να φταίει, κοιτά τον κόσμο από ψηλά, δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, δεν ακούει τις απόψεις των άλλων ανθρώπων και απαιτεί να υπερέχει παντού και πάντα. Μεγαλώνοντας και δημιουργώντας παρέες, συναλλάσσεται με πολλούς και διαφορετικούς φίλους και φίλες. Τότε, εάν το γάλα της υπεροχής που έχει πιει είναι πολύ και full fat, αδυνατεί να εκφραστεί δημοκρατικά και ισότιμα, όχι γιατί δε θέλει, αλλά γιατί δεν ξέρει. Πώς αυτός, που ως τώρα γνώριζε πως είναι ο καλύτερος, θα αναγνωρίσει ότι δεν υπάρχει καλύτερος, αλλά ότι υπάρχει απλά διαφορετικός;
Δεν είναι παράξενο, ο μικρός Αδόλφος να αντιγυρίσει στην κοινωνική έκπληξη που βίωσε με βία. Ούτε είναι παράξενο να συγκινηθεί από ομάδες βίας, οι οποίες με κριτήριο το εξαιρετικό προσόν της αξιωματικά ανώτερης εθνικής καταγωγής να του χαρίσουν πίσω τη μειωμένη του υπεροχή. Ο μικρός Αδόλφος μπορεί να βρει τη χαμένη του τιμή, αυτήν που η πραγματική ζωή του πήρε, μέσα σε ομάδες φιδιών που ξέρουν καλά τι να τον ταΐσουν.
Μα πώς, μητερούλα και πατερούλη, πώς να μη θεωρηθείτε κύριοι και βασικοί υπεύθυνοι, για τα φίδια που εκθρέψατε, για το φίδι που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα, για τα φίδια που σκορπίζουν το δηλητήριο τους για να ξορκίσουν την αθεράπευτη εσωτερική μειονεξία που τόσα χρόνια τους χαρίζατε;
*ο τίτλος είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Γ. Ξανθούλη
corfupress.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Stratfor: το μέλλον του εξτρεμισμού στην Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
