2013-01-27 21:30:09
Από πόσο καιρό έχω βαλθεί να κυνηγάω το χρόνο; Η παιδική ηλικία διήρκησε τέσσερις ζωές, η εφηβεία τουλάχιστον τρεις. Και μετά;
Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο, παντρευτήκαμε, ήρθαν τα παιδιά, γίναμε πια ενήλικες. Οι φίλοι εξαφανίστηκαν πίσω από τις δραστηριότητες τους, τις οικογένειες τους, τις υποχρεώσεις τους. Δεν έχουμε πια καιρό. Είναι επιτακτική ανάγκη να τρέχουμε, να παράγουμε, να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε, να γινόμαστε πιο πλούσιοι.
Αναπολώντας τα παλιά, από μικρός έχω χάσει τσουβάλια χρόνου να παίζω, να μην κάνω τίποτα, να τρέχω, να σχεδιάζω. Για τα χρόνια της εφηβείας ούτε λόγος. Ήρεμα απογεύματα, βραδιές ολόκληρες να συζητάω με τους φίλους μου, να φιλοσοφώ, να ερωτεύομαι, να κοιμάμαι. Τι μου απόμεινε;
Κι όμως εκείνος ο καιρός κυλούσε πιο αργά. Θα μου πείτε είναι φυσικό. Βεβαίως, μα ίσως και γιατί ο χρόνος διαρκεί περισσότερο όταν είναι χαμένος χρόνος, όταν δεν τον έχουμε ¨εκμεταλλευτεί¨ πλήρως. Είναι σίγουρο πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι οι μέρες που τρέχουμε, που είναι γεμάτες, φορτωμένες από υποθέσεις, εξαφανίζονται, όπως χάνεται, κυλάει, το νερό μέσα από τα χέρια μας. Τι απομένει στο τέλος;
Αν το καλοσκεφτούμε, ο μοναδικός χρόνος που μας ανήκει, είναι εκείνος που χάνεται, εκείνος του παιχνιδιού, του ανώφελου, της φλυαρίας, της ξεγνοιασιάς, της τέχνης, της αγάπης. Με μια κουβέντα της ανεμελιάς.
Ζω όταν γράφω ανέμελα χωρίς βιασύνη, όταν ταξιδεύω χωρίς επαγγελματική ενασχόληση, παίζω με τα παιδιά μου και είμαι αληθινός. Ζω όταν αγαπάω την Αντιγόνη, διαβάζω ένα βιβλίο, πίνω καφέ με τους φίλους μου, ή στέκομαι για να απολαύσω μια ιστορία από έναν ηλικιωμένο. Ζω όταν ξυπνάω αργά, όταν τρέχω σαν τρελός γύρω από το γήπεδο, όταν αναβάλω ένα ραντεβού, όταν προσκαλώ σε γεύμα ένα άτομο που αγαπάω, βρίσκω το χρόνο να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου, να κοιτάξω τον ουρανό και να μετρήσω τα αστέρια.
Πεθαίνω αντίθετα, όταν πιστεύω ότι η πραγματικότητα είναι εκείνη που φαίνεται, ότι είναι σημαντικό να τα προλαβαίνω όλα, να βρίσκομαι παντού, να φτάνω πρώτος, να δουλεύω περισσότερο, να παράγω περισσότερο. Πεθαίνω όταν τρώγω βιαστικά, όταν τηλεφωνώ για ώρες. Πεθαίνω όταν σήμερα έχω να κάνω χίλια πράγματα, όταν δεν έχω χρόνο για τους φίλους μου, για να διαβάσω ένα βιβλίο, για να αγαπήσω… με μια λέξη για να ζήσω.
Σήμερα όμως το έχω φιλοσοφήσει αλλιώς. Δεν ξέρω εσείς, μα εγώ την έχω βρει άνετα. Φουσκώνω το ποδήλατο και κάνω πεντάλ σιγά - σιγά και αν δεν τα καταφέρνω κατεβαίνω και σπρώχνω. Ναι σήμερα πηγαίνω πολύ αργά, πηγαίνω, δεν έχει σημασία που. Και όμως έχει!
Πάω να ξαναπάρω πίσω το χρόνο μου, τη ζωή μου, το χρόνο της ζωής μου!
Μαζαράκης Ανδρέας Διευθυντής Καρδιολογικής,
Πρόεδρος της Ν.Ο.Δ.Ε. Ν.Δ. Αχαΐας
xespao
Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο, παντρευτήκαμε, ήρθαν τα παιδιά, γίναμε πια ενήλικες. Οι φίλοι εξαφανίστηκαν πίσω από τις δραστηριότητες τους, τις οικογένειες τους, τις υποχρεώσεις τους. Δεν έχουμε πια καιρό. Είναι επιτακτική ανάγκη να τρέχουμε, να παράγουμε, να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε, να γινόμαστε πιο πλούσιοι.
Αναπολώντας τα παλιά, από μικρός έχω χάσει τσουβάλια χρόνου να παίζω, να μην κάνω τίποτα, να τρέχω, να σχεδιάζω. Για τα χρόνια της εφηβείας ούτε λόγος. Ήρεμα απογεύματα, βραδιές ολόκληρες να συζητάω με τους φίλους μου, να φιλοσοφώ, να ερωτεύομαι, να κοιμάμαι. Τι μου απόμεινε;
Κι όμως εκείνος ο καιρός κυλούσε πιο αργά. Θα μου πείτε είναι φυσικό. Βεβαίως, μα ίσως και γιατί ο χρόνος διαρκεί περισσότερο όταν είναι χαμένος χρόνος, όταν δεν τον έχουμε ¨εκμεταλλευτεί¨ πλήρως. Είναι σίγουρο πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι οι μέρες που τρέχουμε, που είναι γεμάτες, φορτωμένες από υποθέσεις, εξαφανίζονται, όπως χάνεται, κυλάει, το νερό μέσα από τα χέρια μας. Τι απομένει στο τέλος;
Αν το καλοσκεφτούμε, ο μοναδικός χρόνος που μας ανήκει, είναι εκείνος που χάνεται, εκείνος του παιχνιδιού, του ανώφελου, της φλυαρίας, της ξεγνοιασιάς, της τέχνης, της αγάπης. Με μια κουβέντα της ανεμελιάς.
Ζω όταν γράφω ανέμελα χωρίς βιασύνη, όταν ταξιδεύω χωρίς επαγγελματική ενασχόληση, παίζω με τα παιδιά μου και είμαι αληθινός. Ζω όταν αγαπάω την Αντιγόνη, διαβάζω ένα βιβλίο, πίνω καφέ με τους φίλους μου, ή στέκομαι για να απολαύσω μια ιστορία από έναν ηλικιωμένο. Ζω όταν ξυπνάω αργά, όταν τρέχω σαν τρελός γύρω από το γήπεδο, όταν αναβάλω ένα ραντεβού, όταν προσκαλώ σε γεύμα ένα άτομο που αγαπάω, βρίσκω το χρόνο να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου, να κοιτάξω τον ουρανό και να μετρήσω τα αστέρια.
Πεθαίνω αντίθετα, όταν πιστεύω ότι η πραγματικότητα είναι εκείνη που φαίνεται, ότι είναι σημαντικό να τα προλαβαίνω όλα, να βρίσκομαι παντού, να φτάνω πρώτος, να δουλεύω περισσότερο, να παράγω περισσότερο. Πεθαίνω όταν τρώγω βιαστικά, όταν τηλεφωνώ για ώρες. Πεθαίνω όταν σήμερα έχω να κάνω χίλια πράγματα, όταν δεν έχω χρόνο για τους φίλους μου, για να διαβάσω ένα βιβλίο, για να αγαπήσω… με μια λέξη για να ζήσω.
Σήμερα όμως το έχω φιλοσοφήσει αλλιώς. Δεν ξέρω εσείς, μα εγώ την έχω βρει άνετα. Φουσκώνω το ποδήλατο και κάνω πεντάλ σιγά - σιγά και αν δεν τα καταφέρνω κατεβαίνω και σπρώχνω. Ναι σήμερα πηγαίνω πολύ αργά, πηγαίνω, δεν έχει σημασία που. Και όμως έχει!
Πάω να ξαναπάρω πίσω το χρόνο μου, τη ζωή μου, το χρόνο της ζωής μου!
Μαζαράκης Ανδρέας Διευθυντής Καρδιολογικής,
Πρόεδρος της Ν.Ο.Δ.Ε. Ν.Δ. Αχαΐας
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΕΛΙΚΟ: Ατρόμητος-Παναθηναϊκός 1-2
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα χαμένα κορμιά της ελληνικής αποδιοργάνωσης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
