2012-05-06 11:21:03
Σε μια περίοδο όπου η οικονομική και γενικότερη τύχη της χώρας κρέμεται από μια λεπτή, κόκκινη κλωστή ανάμεσα στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο των εκλογέων υπάρχουν κάποιοι φασόν ανθρωπότυποι οι οποίοι μένουν απαράλλαχτοι από εκλογική σε εκλογική διαδικασία σαν να είναι εμποτισμένοι με φορμόλη. Είναι τα τέσσερα, "παντός καιρού", διαφορετικά είδη των Ελλήνων ψηφοφόρων με το ανάλογο, προς αποφυγή, attitude.
1. Οι απόντες
Έχουν σηκώσει τα χέρια τους ψηλά στο θέμα πολιτική, καθώς νιώθουν βαθύτατα ότι κανένα κόμμα, όπως και κανένας πολιτικός αρχηγός, όχι μόνο δεν τους αντιπροσωπεύει, αλλά δεν είναι και ικανός να σταθεί στα έδρανα της Βουλής. Και αυτή η άποψη είναι καθόλα σεβαστή, αν σταθείς μόνο σε αυτή. Όμως, οι απόντες βρίσκουν στεγανά σε κάθε πολιτική απόφαση ως ξεροκέφαλοι ξερόλες, ανεξαρτήτως της κομματικής προέλευσής της και την οποία αντιμετωπίζουν ως ένα κομμάτι ελβετικού έμενταλ, διάσπαρτου με τρύπες. Ως επακόλουθο των προαναφερθέντων οι απόντες δεν ταυτίζονται με κανένα κόμμα, γιατί γνωρίζουν τα πάντα για όλα τα κόμματα. Σε -ελάχιστες- στιγμές αδυναμίας δείχνουν ένα μίνιμουμ συμπάθειας (που ποτέ δεν μεταφράζεται σε ψήφο) στους νεοεμφανιζόμενους ή τους υποψήφιους-αουτσάιντερ των εκλογών γιατί δεν έχουν καταφέρει ακόμα να τους αποδομήσουν.
Αν η μέρα της εκλογικής διαδικασίας είναι ηλιόλουστη, αγκυροβολούν στα καφέ ή οργανώνουν μίνι εκδρομές στον τόπο καταγωγής τους και επιχειρηματολογούν με τον πλέον αφοριστικό τρόπο στους συγγενείς τους για ποιο λόγο προτίμησαν την αποχή από την ενεργή συμμετοχή. Είτε στο κλεινόν άστυ είτε εκτός, η Κυριακή των εκλογών είναι μια καλή αφορμή να ανανεώσουν το status τους στο Facebook και να επιδοθούν σε ένα μαραθώνιο φωτογραφιών στο Ιnstagram. τουϊτάροντας τις προβλέψεις τους για το εκλογικό αποτέλεσμα ως μέντιουμ με κληρονομικό χάρισμα και βάλε.
Tι θα δήλωναν στο exit-poll έξω από το εκλογικό κέντρο: "Δεν ξέρω, δεν απαντώ" (αν και δεν σκοπεύουν να πατήσουν ποτέ το πόδι τους σε κανένα εκλογικό κέντρο).
Αν ήταν application στο iPhone θα ήταν: Tα "Αngry Birds".
Yπάρχει αντίδοτο για αυτούς: Τουλάχιστον, ετήσια υπνοθεραπεία για τη σημασία του συμμετέχειν στην εκλογική διαδικασία.
2. Οι σκανδαλολάγνοι
Ταυτίζονται 100% με το πρόσωπο του αρχηγού της παράταξής τους και εγκυμονούν ένα τσουνάμι κατηγοριών στον κραταιό, εκλογικό αντίπαλο του "ηγέτη" τους.
Ο τελευταίος είναι ο δικός τους άνθρωπος -τον αποκαλούν πάντοτε με το μικρό του όνομα, σαν είναι ο πρώτος ξαδερφός τους- αυτός που δυνητικά θα βολέψει τουλάχιστον ένα συγγενή τους, ικανοποιώντας το πελατειακό όραμα μιας Χ θεσούλας σε ένα Ζ οργανισμό που βράζει στο DNA τους.
Το πολύπαθο δημόσιο είναι αυτοσκοπός της ερωτικής επαφής τους με την κάλπη, αλλά και ο τόπος όπου οι "άλλοι" μεγαλούργησαν σε ένα ρεπερτόριο σκανδάλων-βολέματος τα οποία οι ίδιοι ισχυρίζονται πως γνωρίζουν από πρώτο χέρι, αλλά κατ' ουσίαν εποφθαλμιούν παράφορα. Εκτός από το να γίνουν "χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη", τo κυριότερο χαρακτηριστικό των σκανδαλολάγνων είναι το εμμονικό σύνδρομο με τον αρχηγό της παράταξής τους (ουαί κι αλίμονο όποιος τα βάλει μαζί του) καθώς αυτός -και μόνο αυτός- είναι το κόμμα. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο ψηφοδέλτιο είναι για αυτούς ψιλά γράμματα, ρεπλίκες β' διαλογής του "ηγέτη". Για αυτό και τους αποκαλούν με τα πλήρη ονοματεπώνυμά τους. Βίτσια είναι αυτά.
Tι θα δήλωναν στο exit-poll έξω από το εκλογικό κέντρο: "Αυτοί φταίνε που έκαναν τη χώρα σαν τα μούτρα τους".
Αν ήταν καρτούν θα ήταν: Φυσικά, ο Ιζνογκούντ των René Goscinny και Jean Tabary.
Yπάρχει αντίδοτο για αυτούς: Δυστυχώς κανένα. Είναι αθεράπευτα σκανδαλολάγνοι.
3. Οι ιδεαλιστές
Όταν ήταν μικροί, έπεσαν στη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο τη πολιτικής. Δεινοί ρήτορες με μεγαλόσχημη ευγλωττία, ακούραστοι ξεκοκαλιστές κάθε πρωτοσέλιδου εφημερίδας και παπαγαλιστές κάθε κεντρικής σελίδας σε site πολιτικού περιεχομένου, μιλούν για την πολιτική ακατάπαυστα και οπουδήποτε. Αρέσκονται να ιδιοποιούνται τις αποφάσεις των πολιτικών αρχηγών, όπου μέσα σε αυτές προβάλλουν το υπερεγώ τους ως εκκολαπτόμενοι πολιτικοί. Οι ιδεαλιστές είναι wannabe πρωθυπουργοί σε στάδιο νεοσσού. Πάντοτε γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για τη χώρα, έχουν μια παλέτα τεχνοκρατικών λύσεων στο παλμαρέ τους σε χειμερία νάρκη και θεοποιούν τον υποψήφιο που στηρίζουν ως τον μοναδικό σωτήρα.
Ως προς τα κύματα λατρείας για τον πολιτικό αρχηγό τους ταυτίζονται ως ένα βαθμό με τον παλιρροϊκό ενθουσιασμό των σκανδαλολάγνων για τον ηγέτη τους. Απλώς, οι ιδεαλιστές θεωρούν τους έτερους συναδέλφους τους "ρηχούς" σε σχέση με τα πολιτικά πιστεύω τους και τη μονοδιάστατη εμμονή τους με τα σκάνδαλα που δεν ανταποκρίνεται στη "σκεπτόμενη" πολιτική προσέγγισή τους. Οι ιδεαλιστές εναντίον των σκανδαλολάγνων είναι σαν να συγκρίνεις το Monocle και τη Sun ή τους Νew York Times με την Bild. Για να γίνουμε ακόμα πιο απόλυτοι σαν να συγκρίνεις τον Νίτσε με την Μπάρμπαρα Κάρτλαντ. Έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και τα αλάνθαστα πιστεύω τους.
Tι θα δήλωναν στο exit-poll έξω από το εκλογικό κέντρο:: "Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Μόνο ο... θα σώσει τη χώρα".
Αν ήταν εικαστικό έργο θα ήταν: O "Σκεπτόμενος" του Αuguste Rodin.
Yπάρχει αντίδοτο για αυτούς: Όχι για αυτούς, αλλά για εσάς. Τι πιο απλό από το να κλείσετε τα αυτιά σας;
4. Oι haters
To πρόβλημα των μελών της συγκεκριμένης εκλογικής κατηγορίας δεν είναι η πολιτική, αλλά η φυγόπονη ιδιοσυγκρασία τους. Οι haters απεχθάνονται τους πολιτικούς, όσο και τον γείτονά τους στο ίδιο πλαφόν που οι βρικόλακες σιχαίνονται το σκόρδο στην προ Stephenie Meyer οπτική και το μπλοκμπαστερικό hype του Twilight.
Oι haters πάνω στην παραμικρή αναποδιά στο εργασιακό περιβάλλον τους, το μποτιλιάρισμα στο δρόμο στη σαββατιάτικη έξοδό τους ή την ουρά στο ταμείο του σουπερμάρκετ βρίσκουν αφορμές για να μεταναστεύσουν οπουδήποτε, πλάθοντας ονειρώξεις για μια ιδανική δουλειά που θα είναι λιποβαρής ως προς τις καθημερινές της αρμοδιότητες και παίρνοντας το αίμα τους πίσω από το αχάριστο, εν Ελλάδι, αφεντικό που δεν εκτίμησε την καθημαγμένη κωλοβάρα τους στο γραφείο. Φαντασιώνονται μια ουτοπική εργασία όπου θα απασχολούνται μερικώς μεν, αλλά με αμοιβή κανονικού οκταώρου (και υπερωρίες) καθώς μόνο στο εξωτερικό θα αναγνωριστούν με κάποιο μαγικό τρόπο οι ικανότητές τους επειδή θα αλλάξουν κλίμα και αέρα.
Μέχρι να μεταναστεύσουν, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου ποιος θα είναι ο ένοικος του Μαξίμου (αφού μεταναστεύσουν θα ενδιαφέρονται στο πλαίσιο μιας γενικότερης νοσταλγία για την πατρίδα και τη σπανακόπιτα της μαμάς). 'Ολα αυτά, όμως, καθόλου δεν τους αποτρέπουν από το να φορέσουν τα καλά τους και να τραβηχτούν μέχρι το εκλογικό κέντρο για να καταψηφίσουν άπαντες, να ενημερώσουν την εφορευτική επιτροπή για τα μεταναστευτικά σχέδιά τους και να αρκεστούν σε ένα ντελίριο κοινωνικής κριτικής στο μισητό συμμαθητή/ συμμαθήτρια από το σχολείο που πάχυνε και κακογέρασε. Ασχέτως, αν το ψηφοδέλτιο δεν είναι η κάρτα επιβίβασης για ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, χωρίς επιστροφή.
Tι θα δήλωναν στο exit-poll έξω από το εκλογικό κέντρο: Θα τραγουδούσαν το μεταναστευτικό anthem "πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα" (ό,τι πιο κλισέ, δηλαδή).
Αν ήταν social network θα ήταν: To Hatebook.
Yπάρχει αντίδοτο για αυτούς; Η αγάπη για τον πλησίον και μόνο αυτή σε υπογλώσσιο. Εναλλακτικά, η ψυχανάλυση.
mensguide.gr
1. Οι απόντες
Έχουν σηκώσει τα χέρια τους ψηλά στο θέμα πολιτική, καθώς νιώθουν βαθύτατα ότι κανένα κόμμα, όπως και κανένας πολιτικός αρχηγός, όχι μόνο δεν τους αντιπροσωπεύει, αλλά δεν είναι και ικανός να σταθεί στα έδρανα της Βουλής. Και αυτή η άποψη είναι καθόλα σεβαστή, αν σταθείς μόνο σε αυτή. Όμως, οι απόντες βρίσκουν στεγανά σε κάθε πολιτική απόφαση ως ξεροκέφαλοι ξερόλες, ανεξαρτήτως της κομματικής προέλευσής της και την οποία αντιμετωπίζουν ως ένα κομμάτι ελβετικού έμενταλ, διάσπαρτου με τρύπες. Ως επακόλουθο των προαναφερθέντων οι απόντες δεν ταυτίζονται με κανένα κόμμα, γιατί γνωρίζουν τα πάντα για όλα τα κόμματα. Σε -ελάχιστες- στιγμές αδυναμίας δείχνουν ένα μίνιμουμ συμπάθειας (που ποτέ δεν μεταφράζεται σε ψήφο) στους νεοεμφανιζόμενους ή τους υποψήφιους-αουτσάιντερ των εκλογών γιατί δεν έχουν καταφέρει ακόμα να τους αποδομήσουν.
Αν η μέρα της εκλογικής διαδικασίας είναι ηλιόλουστη, αγκυροβολούν στα καφέ ή οργανώνουν μίνι εκδρομές στον τόπο καταγωγής τους και επιχειρηματολογούν με τον πλέον αφοριστικό τρόπο στους συγγενείς τους για ποιο λόγο προτίμησαν την αποχή από την ενεργή συμμετοχή. Είτε στο κλεινόν άστυ είτε εκτός, η Κυριακή των εκλογών είναι μια καλή αφορμή να ανανεώσουν το status τους στο Facebook και να επιδοθούν σε ένα μαραθώνιο φωτογραφιών στο Ιnstagram. τουϊτάροντας τις προβλέψεις τους για το εκλογικό αποτέλεσμα ως μέντιουμ με κληρονομικό χάρισμα και βάλε.
Tι θα δήλωναν στο exit-poll έξω από το εκλογικό κέντρο: "Δεν ξέρω, δεν απαντώ" (αν και δεν σκοπεύουν να πατήσουν ποτέ το πόδι τους σε κανένα εκλογικό κέντρο).
Αν ήταν application στο iPhone θα ήταν: Tα "Αngry Birds".
Yπάρχει αντίδοτο για αυτούς: Τουλάχιστον, ετήσια υπνοθεραπεία για τη σημασία του συμμετέχειν στην εκλογική διαδικασία.
2. Οι σκανδαλολάγνοι
Ταυτίζονται 100% με το πρόσωπο του αρχηγού της παράταξής τους και εγκυμονούν ένα τσουνάμι κατηγοριών στον κραταιό, εκλογικό αντίπαλο του "ηγέτη" τους.
Ο τελευταίος είναι ο δικός τους άνθρωπος -τον αποκαλούν πάντοτε με το μικρό του όνομα, σαν είναι ο πρώτος ξαδερφός τους- αυτός που δυνητικά θα βολέψει τουλάχιστον ένα συγγενή τους, ικανοποιώντας το πελατειακό όραμα μιας Χ θεσούλας σε ένα Ζ οργανισμό που βράζει στο DNA τους.
Το πολύπαθο δημόσιο είναι αυτοσκοπός της ερωτικής επαφής τους με την κάλπη, αλλά και ο τόπος όπου οι "άλλοι" μεγαλούργησαν σε ένα ρεπερτόριο σκανδάλων-βολέματος τα οποία οι ίδιοι ισχυρίζονται πως γνωρίζουν από πρώτο χέρι, αλλά κατ' ουσίαν εποφθαλμιούν παράφορα. Εκτός από το να γίνουν "χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη", τo κυριότερο χαρακτηριστικό των σκανδαλολάγνων είναι το εμμονικό σύνδρομο με τον αρχηγό της παράταξής τους (ουαί κι αλίμονο όποιος τα βάλει μαζί του) καθώς αυτός -και μόνο αυτός- είναι το κόμμα. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο ψηφοδέλτιο είναι για αυτούς ψιλά γράμματα, ρεπλίκες β' διαλογής του "ηγέτη". Για αυτό και τους αποκαλούν με τα πλήρη ονοματεπώνυμά τους. Βίτσια είναι αυτά.
Tι θα δήλωναν στο exit-poll έξω από το εκλογικό κέντρο: "Αυτοί φταίνε που έκαναν τη χώρα σαν τα μούτρα τους".
Αν ήταν καρτούν θα ήταν: Φυσικά, ο Ιζνογκούντ των René Goscinny και Jean Tabary.
Yπάρχει αντίδοτο για αυτούς: Δυστυχώς κανένα. Είναι αθεράπευτα σκανδαλολάγνοι.
3. Οι ιδεαλιστές
Όταν ήταν μικροί, έπεσαν στη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο τη πολιτικής. Δεινοί ρήτορες με μεγαλόσχημη ευγλωττία, ακούραστοι ξεκοκαλιστές κάθε πρωτοσέλιδου εφημερίδας και παπαγαλιστές κάθε κεντρικής σελίδας σε site πολιτικού περιεχομένου, μιλούν για την πολιτική ακατάπαυστα και οπουδήποτε. Αρέσκονται να ιδιοποιούνται τις αποφάσεις των πολιτικών αρχηγών, όπου μέσα σε αυτές προβάλλουν το υπερεγώ τους ως εκκολαπτόμενοι πολιτικοί. Οι ιδεαλιστές είναι wannabe πρωθυπουργοί σε στάδιο νεοσσού. Πάντοτε γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για τη χώρα, έχουν μια παλέτα τεχνοκρατικών λύσεων στο παλμαρέ τους σε χειμερία νάρκη και θεοποιούν τον υποψήφιο που στηρίζουν ως τον μοναδικό σωτήρα.
Ως προς τα κύματα λατρείας για τον πολιτικό αρχηγό τους ταυτίζονται ως ένα βαθμό με τον παλιρροϊκό ενθουσιασμό των σκανδαλολάγνων για τον ηγέτη τους. Απλώς, οι ιδεαλιστές θεωρούν τους έτερους συναδέλφους τους "ρηχούς" σε σχέση με τα πολιτικά πιστεύω τους και τη μονοδιάστατη εμμονή τους με τα σκάνδαλα που δεν ανταποκρίνεται στη "σκεπτόμενη" πολιτική προσέγγισή τους. Οι ιδεαλιστές εναντίον των σκανδαλολάγνων είναι σαν να συγκρίνεις το Monocle και τη Sun ή τους Νew York Times με την Bild. Για να γίνουμε ακόμα πιο απόλυτοι σαν να συγκρίνεις τον Νίτσε με την Μπάρμπαρα Κάρτλαντ. Έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και τα αλάνθαστα πιστεύω τους.
Tι θα δήλωναν στο exit-poll έξω από το εκλογικό κέντρο:: "Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Μόνο ο... θα σώσει τη χώρα".
Αν ήταν εικαστικό έργο θα ήταν: O "Σκεπτόμενος" του Αuguste Rodin.
Yπάρχει αντίδοτο για αυτούς: Όχι για αυτούς, αλλά για εσάς. Τι πιο απλό από το να κλείσετε τα αυτιά σας;
4. Oι haters
To πρόβλημα των μελών της συγκεκριμένης εκλογικής κατηγορίας δεν είναι η πολιτική, αλλά η φυγόπονη ιδιοσυγκρασία τους. Οι haters απεχθάνονται τους πολιτικούς, όσο και τον γείτονά τους στο ίδιο πλαφόν που οι βρικόλακες σιχαίνονται το σκόρδο στην προ Stephenie Meyer οπτική και το μπλοκμπαστερικό hype του Twilight.
Oι haters πάνω στην παραμικρή αναποδιά στο εργασιακό περιβάλλον τους, το μποτιλιάρισμα στο δρόμο στη σαββατιάτικη έξοδό τους ή την ουρά στο ταμείο του σουπερμάρκετ βρίσκουν αφορμές για να μεταναστεύσουν οπουδήποτε, πλάθοντας ονειρώξεις για μια ιδανική δουλειά που θα είναι λιποβαρής ως προς τις καθημερινές της αρμοδιότητες και παίρνοντας το αίμα τους πίσω από το αχάριστο, εν Ελλάδι, αφεντικό που δεν εκτίμησε την καθημαγμένη κωλοβάρα τους στο γραφείο. Φαντασιώνονται μια ουτοπική εργασία όπου θα απασχολούνται μερικώς μεν, αλλά με αμοιβή κανονικού οκταώρου (και υπερωρίες) καθώς μόνο στο εξωτερικό θα αναγνωριστούν με κάποιο μαγικό τρόπο οι ικανότητές τους επειδή θα αλλάξουν κλίμα και αέρα.
Μέχρι να μεταναστεύσουν, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου ποιος θα είναι ο ένοικος του Μαξίμου (αφού μεταναστεύσουν θα ενδιαφέρονται στο πλαίσιο μιας γενικότερης νοσταλγία για την πατρίδα και τη σπανακόπιτα της μαμάς). 'Ολα αυτά, όμως, καθόλου δεν τους αποτρέπουν από το να φορέσουν τα καλά τους και να τραβηχτούν μέχρι το εκλογικό κέντρο για να καταψηφίσουν άπαντες, να ενημερώσουν την εφορευτική επιτροπή για τα μεταναστευτικά σχέδιά τους και να αρκεστούν σε ένα ντελίριο κοινωνικής κριτικής στο μισητό συμμαθητή/ συμμαθήτρια από το σχολείο που πάχυνε και κακογέρασε. Ασχέτως, αν το ψηφοδέλτιο δεν είναι η κάρτα επιβίβασης για ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, χωρίς επιστροφή.
Tι θα δήλωναν στο exit-poll έξω από το εκλογικό κέντρο: Θα τραγουδούσαν το μεταναστευτικό anthem "πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα" (ό,τι πιο κλισέ, δηλαδή).
Αν ήταν social network θα ήταν: To Hatebook.
Yπάρχει αντίδοτο για αυτούς; Η αγάπη για τον πλησίον και μόνο αυτή σε υπογλώσσιο. Εναλλακτικά, η ψυχανάλυση.
mensguide.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΩΡΑ: ΚΥΨΕΛΗ: Ψήφισε ο Τσίπρας.
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
