2012-04-11 13:17:02
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Είμαι ευτυχής, ο κόσμος στηνΕλλάδα δεν είναι αυτό που το καθεστώς της χώρας νομίζει. Οι Έλληνιδες και οιΈλληνες δεν είναι φυτά, δεν εξουδετερώθηκε η συνείδηση και το μυαλό τους, παράτον τηλεπολιτικό βομβαρδισμό που υφίστανται και τις δραματικές συνέπειες τωνπολιτικών καταστροφής σε συνέχεια των κερδοσκοπικών πολιτικών ευδαιμονισμού πουβιώνουν. Όσες φορές δοκιμάζω την «κορινθιακή υπέρβαση» της κατεστημένηςαφήγησης, προσφέροντας μία βαθύτερη προσέγγιση στον αιτιατό μηχανισμό τηςκρίσης, τόσο σαφέστερα διακρίνεται η ύπαρξη ενός ικανού κοινού σε όλο σχεδόν τοεύρος των ηλικιών, που ανταποκρίνεται μ’ έναν τρόπο που σε κάθε περίπτωσηενισχύει την .... γενικότερη πολιτική αναζήτηση μιας νέας πολιτικής πρακτικής καιενός νέου, σύγχρονου πολιτικού λόγου με τον οποίον αυτή να εκφραστεί.
Υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα πουόχι μόνον δεν έχασε την ικανότητα να σκέφτεται και να προβληματίζεται πολιτικά,αλλά διατηρεί ακόμη το κουράγιο και την αρετή να θέτει με οργανωμένο τρόποπροβλήματα, αναζητώντας νέες πολιτικές σχέσεις που θα μπορούσαν να αναπτύξουνένα συγκεκριμένο πεδίο εφαρμοσμένης πολιτικής για να τα λύσουν
. Είναιενθαρρυντικό να βλέπεις ότι υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες μας που μπορούν καιαντιλαμβάνονται την πρακτική πολιτική πολύ βαθύτερα από τον αφρό του πολιτικούκουτσομπολιού, τις ρητορικές κορώνες αρχηγών και ηγετίσκων, τα προπαγανδιστικάπυροτεχνήματα και τα θεσμικά τεχνάσματα. Όχι ότι όλα αυτά δεν είναι στοιχεία –σημαντικά μάλιστα – της πρακτικής πολιτικής, αλλά με την έννοια ότι αν αφεθείςπάνω σ’ αυτά, είναι βέβαιο ότι θα χάσεις κάθε επαφή με τα αίτια που δομούν τονμηχανισμό αναπαραγωγής του σημερινού καθεστώτος, το οποίο κολάζεται από ταγεγονότα πλέον και όχι αποκλειστικά από κάποιους αντιφρονούντες.
Το καθεστώς της μεταπολίτευσηςδεν απειλείται, όπως θεωρούν οι περισσότεροι, με κατάρρευση. Έχει στην ουσίακαταρρεύσει, καθώς έχει κλονιστεί ο αιτιατός μηχανισμός που το παρήγαγε,παράλληλα με όλα εκείνα που οδήγησαν στην χρεοκοπία της χώρας. Αυτό πουσυνεχίζει να υφίσταται, δίνοντας την εντύπωση ότι το καθεστώς … το παλεύειακόμη, είναι ο επικοινωνιακός μηχανισμός της διαπλοκής και η πρόσκαιρη στήριξη,που με τεράστιο κόστος για τον ελληνικό λαό, πρόσφερε το διεθνές σύστημα στηνπολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας, για δικό του όφελος ασφαλώς. Ηστήριξη αυτή, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω αναλυτικά με μια σειράδιαδικτυακά σημειώματα, αναπτύχθηκε και εξελίσσεται πάντα υπό όρους, πάνταδοκιμαστικά και διαρκώς επιφυλακτικά. Σήμερα θα έλεγα ότι το καθεστώς δίνειεξετάσεις στους κεντρικούς διεθνείς παράγοντες της παγκοσμιοποίησης, όχιακριβώς για την δυναμική του και την ζωντάνια του, ούτε καν για το αν μπορεί ήδεν μπορεί να αντλεί λαϊκή νομιμοποίηση για την αναπαραγωγή του. Το καθεστώςπλέον τεστάρεται διεθνώς μόνον ως προς την ικανότητά του να συμβάλλει σε μιανέα θεσμική οργάνωση του κράτους και της οικονομίας, ώστε η χώρα να μεταβληθείόσο γίνεται ομαλότερα σε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο.
Αυτό ακριβώς δομεί το πρόβληματης Ελλάδας στην συγκυρία και συστήνει το αίνιγμα των εκλογών, το οποίο μεικανοποίηση διαπιστώνω ότι αποτελεί κτήμα αρκετών συμπολιτών μας, πουαυτοτοποθετούνται ιδεολογικά σε όλο το πολιτικό φάσμα. «Βρισκόμαστε μπροστά σε έναιστορικά πολιτικό αίνιγμα και σας ρωτώ», γράφει σε σχόλιό του φίλοςαναγνώστης: «τις προεκτάσεις της διεθνούς δικαιοδοσίας, μέσω των μνημονιακώνσυμβάσεων και της εφαρμογής του αλλοδαπού (αγγλικού) δικαίου, καλείται ο «λαός»να τις νομιμοποιήσει και συνταγματικά με την ψήφο του»; Πράγματι, αυτόκαλείται ο λαός να πράξει σε αυτές τις εκλογές. Να νομιμοποιήσει με την ψήφοτου την παρέκκλιση από την συνταγματική τάξη, από την ευρωπαϊκή τάξη και από ταχρηστά ήθη, όπως τα εννοούμε μετά τον πόλεμο, στο πλαίσιο άσκησης εθνικών πολιτικώνεντός του διεθνούς συστήματος.
Στις πιο εμφαντικές παρεκκλίσειςστα τρία αυτά επίπεδα ανάπτυξης και αποκρυστάλλωσης Δικαίου έχω αναφερθεί κατάτο παρελθόν, ενίοτε διεξοδικά. Το ίδιο έχουν πράξει και μάλιστα σε κάποιεςπεριπτώσεις αναλυτικότερα, ειδικοί της νομικής επιστήμης, της πολιτικήςεπιστήμης, της πολιτικής φιλοσοφίας και της φιλοσοφίας του δικαίου, καθώς καιΈλληνες και ξένοι κοινωνιολόγοι και φορείς επιστημονικών συλλόγων.Οικονομολόγοι έχουν σχολιάσει επίσης δραματικές αντιφάσεις μεταξύ οικονομικώνεκτιμήσεων και θεσμικής μεταρρύθμισης υπό την αιγίδα και οργάνωση της τρόικας.Φτάσαμε πλέον στο σημείο, έκπληκτοι να παρακολουθούμε από την μια το καθεστώςνα μην μπορεί να αφομοιώσει ούτε ίχνος από την κριτική μας, ενώ από την άλληπαράγοντες της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και κορυφαίοι παράγοντες του ΔΝΤ ναπαρεμβαίνουν με τον χυδαιότερο τρόπο στην εσωτερική πολιτική της χώρας,διαμορφώνοντας συνθήκες νόθευσης του εκλογικού αποτελέσματος. Δεν είναιυπερβολή. Νοθεύεται το εκλογικό αποτέλεσμα, στον βαθμό που πανίσχυροιπαράγοντες, οι οποίοι έχουν συνδεθεί μέσω της διάστασης του χρεοστασίου τηςχώρας αμέσως με την τύχη του καθενός, Έλληνα εκλογέα, γράφοντας στα παλιά τουςτα παπούτσια την τρέχουσα ηθική τουλάχιστον στην ΕΕ, σπεύδουν να εκτοξεύσουν απειλέςστην περίπτωση εκείνη που δεν αναδειχθούν από την κάλπη οι λεγόμενες «μνημονιακέςδυνάμεις».
Δεν φτάνει που με μία σειράκοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και κυβερνητικές αυταρχικές πρωτοβουλίεςπροσβλήθηκε η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας. Δεν φτάνει που στην χώρα έχειασκηθεί κρατική βία, την οποία δεν έχει αντιμετωπίσει άλλη χώρα στην Ευρώπηστις μέρες μας, ούτε η Ελλάδα μεταπολιτευτικά. Τώρα, προεκλογικώς αναπτύσσεταικαι ένας μηχανισμός που μέσω απειλών και εξαπάτησης, αλλά και απίθανα αόριστωνυποσχέσεων για επενδυτικά σχέδια, επιχειρεί – και όπως φαίνεται τις επόμενεςημέρες θα οργανωθεί ακόμη καλύτερα – να διαμορφώσει συνθήκες διασκέδασης τουαινίγματος των εκλογών. Η διαδικασία αυτή συνιστά «νοθεία» με την έννοια τηςαλλοίωσης της βούλησης του πολίτη μέσω της προσθήκης απειλών, αυθεντικών υποδείξεων για τον τρόπο «ορθολογικής»εκδήλωσης της πολιτικής συμπεριφοράς του εκλογέα και στοιχείων παραποίησης τηςπολιτικοοικονομικής πραγματικότητας.
Όλα αυτά διαμορφώνουν μία νέατάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, απόλυτα συνυφασμένη με το καθεστώς που δόμησε οιμπεριαλισμός μετά το τέλος του Α’ και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.Με την διαφορά ότι πλέον ΔΝΤ και ΕΕ συναποτελούν έναν άτυπο θεσμόαποικιοποίησης ενός αναπτυγμένου κράτους, το οποίο από μόνο του παραχωρείτυπικά και άτυπα δικαιώματα και εξουσίες μεταπίπτοντας σε μία μεταμοντέρναμορφή υποτελούς πολιτείας. Η Ελλάδα μέσω του πολιτικού της συστήματος,ανταλλάσσει κυριαρχικά και λαϊκά δικαιώματα με υποσχέσεις οικονομικής στήριξης,στον βαθμό που όλα πάνε καλά. Δηλαδή, στον βαθμό που οι διεθνείς παράγοντες οιοποίοι εμπλέκονται άμεσα στην ελληνική κρίση δεν συγκρουστούν μεταξύ τους, οιοικονομικές εκτιμήσεις του επιτελείου της τρόικας, έτσι όπως εκφράζονται στοτελευταίο μνημόνιο, επιβεβαιωθούν (ήδη αμφισβητούνται έντονα από αυτούς που τιςσυνέταξαν), δεν υπάρξει επέκταση της κρίσης στην ευρωζώνη, δεν υπάρξει κρίσηνομιμοποίησης του χρεοστασίου που θα πηγάζει από την κάλπη κ.α. Το τελευταίοδιάστημα μάλιστα, θα έλεγε κανείς ότι το πολιτικό σύστημα επιδόθηκε σε έναθέατρο γενικής εκποίησης, προδίδοντας πανικό και απόλυτη ανικανότητα στηνδιαχείριση της ελληνικής κρίσης.
Όλα αυτά συγκαλυφτήκαν, μέσω τωνστρατευμένων στην διαπλοκή ΜΜΕ, έτσι ώστε να καταλήξουμε να διασκεδάζεται σήμερατο αίνιγμα των εκλογών. Ο σύγχρονος ελληνικός τύπος δεν έχει καμία σχέση με τονΤύπο που αναπτύχθηκε σε αστικά, δημοκρατικά καθεστώτα. Κυριολεκτικώς αποτελείτην ντουντούκα διαφόρων διαπλεκόμενων συμφερόντων και βασικό χαρακτηριστικό τηςκατάρρευσης, τής έστω και κολοβής δημοκρατικά, ελληνικής πολιτείας. Ταπρωτοσέλιδα του ελληνικού τύπου, σε αρμονία με τα κανάλια της διαπλοκής,ουσιαστικά αναπαριστούν ως φάρσα το εκλογικό αίνιγμα. Αντί να το θεμελιώσουνπαραστατικά, το διασκεδάζουν ελεεινά. Δυστυχώς, όμως, το αίνιγμα αυτό, ενώαποτελεί στοιχείο της αφήγησης των αριστερών κομμάτων, σε καμία περίπτωση δενετέθη ως ζωτικό για την κοινωνία και την πολιτεία πρόβλημα, που όφειλε ηαριστερά συλλογικά και ενωτικά να απαντήσει. Η διασπορά των προοδευτικώνδυνάμεων και ο προεκλογικός κατατεμαχισμός της αριστεράς, σε καμία περίπτωσηδεν μπορεί να δικαιολογηθεί στην βάση αναμφισβήτητων ιδεολογικών διαφορών.
Μόνον εάν θεωρήσουμε ως κύριοαίτιο την διάβρωσή τους από διαπλεκόμενα συμφέροντα και την εξάρτησή τους απότον επικοινωνιακό μηχανισμό τους, θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε το φαινόμενοαυτό. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, τότε προφανώς η αριστερά στο σύνολό της έχειαπωλέσει την ικανότητα να συνθέτει πολιτική και να κινείται στρατηγικά εντόςτων κεφαλαιοκρατικού συστήματος ηγεμονίας, φιλοδοξώντας απλώς να παραμείνειισχυρή κριτική δύναμη σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και παράγοντας διεκδίκησηςεργασιακών δικαιωμάτων, ανθρώπινων δικαιωμάτων και φορέας κοινωνικής διαμαρτυρίας.Έτσι όμως οι πολιτικοί φορείς της αριστεράς μεταβάλλονται περισσότερο ήλιγότερο σε πολιτικοποιημένους φορείς της κοινωνίας των πολιτών και χάνουν τηνπολιτική διάσταση του κόμματος (καταλήγοντας έτσι να καπελώνουν και μιαανεξάρτητη σφαίρα πολιτικοποίησης). Ίσως στο σημείο αυτό κάποιος να αντιδράσει,διορθώνοντάς με… «αστικού κόμματος, θες να πεις»! Μα, όλα τα κόμματα που θασυμμετέχουν στις εκλογές αστικά λογίζονται και ως αστικά θα πολιτευθούν,ασχέτως αν η ιδεολογική τους αναφορά και συγκρότηση και η εσωτερική τουςοργάνωση παραπέμπουν ή προϋποθέτουν κάποιο άλλο σύστημα διακυβέρνησης. Αν δενκάνεις επανάσταση, «παίζεις» με τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας και στηνουσία όλα τα κόμματα με αυτούς πορεύονται και αυτούς διαπραγματεύονται.
Λογικό λοιπόν θα ήταν νααγωνιστείς για την δημοκρατική ανάπτυξη, με όρους φιλελεύθερης ισότητας, τουαστικού καθεστώτος μέχρι να κρίνεις ότι οι συνθήκες επιτρέπουν ή απαιτούν τηνεπαναστατική οργάνωση της κοινωνίας για την διαμόρφωση της ηγεμονίας όπως εσύτην τοποθετείς ιδεολογικά. Μα, στη περίπτωση αυτή θα καθυστερήσει η λαϊκήεπανάσταση, ενδεχομένως χάσει και το νόημα της και τότε τι θα κάνουμε; Με τονκαπιταλισμό θα συνεχίσουμε να ζούμε; Αν η αριστερά συμβάλει στην ανάδειξη μιαςκυβέρνησης δημοκρατικών προδιαγραφών και υποστηρίξει μια προοδευτικήμεταρρύθμιση του διακυβερνητικού μοντέλου, τότε δεν θα αυτοκαταργηθεί ως επαναστατικήδύναμη; Κοιτάξτε, θα το πω ειλικρινά και ας παρεξηγηθώ: Αν κάποτε γίνει λαϊκήεπανάσταση στην Ελλάδα, πρώτον δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με τιςεπαναστάσεις που γνωρίσαμε κατά την βιομηχανική εποχή και δεύτερον δεν θακαθοδηγηθεί από κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα, καθώς θα τα ξεπερνά. Στοκάτω-κάτω δεν ζητά κάποιος να κυβερνήσουν αριστερά κόμματα, να συμβάλουν στηνδόμηση μιας κυβέρνησης ζητούμε κάποιοι και να την στηρίξουν στο κοινοβούλιο καιστην κοινωνία, έτσι ώστε να απαντηθεί υπέρ των δύο τρίτων το εκλογικό αίνιγμα.Αυτό είναι άλλης τάξεως πρόβλημα, από ετούτο που θέτει για παράδειγμα η ηγεσίατου ΚΚΕ. Και επ’ αυτού δεν έχω διαπιστώσει ρητή άρνηση από κανέναν.
Ανοιχτό παραμένει λοιπόνπροεκλογικώς το ζήτημα της αριστερής διακυβέρνησης. Όποιος φροντίσει να τοκλείσει, προφανώς θα διακατέχεται από άλλου είδους κίνητρα και όχι αμιγώςιδεολογικά. Η χώρα έχει εισέλθει σε μια απολύτως ιδιόμορφη, μεταβατική καικρίσιμη φάση της ιστορίας της όχι απλώς με κοινωνικούς, αλλά και με εθνικούςόρους. Το ξέρετε. Το αίνιγμα αυτών τον εκλογών, περί λαϊκής νομιμοποίησης ή όχι της στρατηγικής τηςτρόικας, δεν αναζητεί απάντηση αποκλειστικά στο επίπεδο του εκλογικούσώματος. Δεν πρόκειται για δημοψήφισμα (ευτυχώς)! Οφείλει να αντιμετωπισθεί καιδιακυβερνητικά, με ρεαλισμό και σοβαρότητα, κυρίως από όσους πολιτεύονται μεκανόνα την κοινωνική ευαισθησία. Είναι κατά πρώτο λόγο ένα ζήτημα στρατηγικήςκαι νέας πολιτικής οργάνωσης, το οποίο θα έπρεπε να απορροφήσει την αριστεράστο πλαίσιο μιας νέας μεταπολίτευσης η οποία δεν μπορεί να αποφευχθεί σε καμίαπερίπτωση. Γιατί η αριστερά να μην θέσει τους όρους ριζοσπαστικοποίησης τηςδημοκρατίας στη χώρα και παραγωγικής αναδιάρθρωσης; Ποια ακριβώς επαναστατικήδυναμική θα ζημιωθεί έτσι; Γιατί όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της αριστεράςυπήρξαν μέχρι τώρα κατώτερα των περιστάσεων; Δεν καταλαβαίνουν οι ηγεσίες τουςότι έχουν ξεπεραστεί από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο αναζητείάλλες, ανώτερες ποιότητες στην πολιτική πρακτική;
Ας αναλογιστούν οι ηγεσίες τι καινούργιο(σχέδιο) προσκομίζουν για την αντιμετώπιση της κρίσης! Ποιο είναι το καινοτόμοσχέδιο που απαιτείται πολιτικά για την αντιμετώπιση του «αινίγματος»; Όχι, η ηγεσίες της αριστεράς σε μεγάλο βαθμόδεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να μας παρακολουθήσουν μέχρι τώρα, σε αντίθεση μεαρκετούς προοδευτικούς ακόμη και συντηρητικούς-πατριώτες Έλληνες. Το εκλογικό παιχνίδι παρόλα αυτά δενχάθηκε, αν και η γενικότερη υπόθεση της (αριστερής) αναδιοργάνωσης της χώραςέχει ήδη ζημιωθεί σημαντικά. Στο χέρι των ηγεσιών της αριστεράς είναι να αναθεωρήσουν σκουριασμένες και σε μεγάλοβαθμό υπονομευτικές για το σημερινό λαϊκό κίνημα χειραφέτησης, στρατηγικές καινα ανοίξουν τον δρόμο για μια οργανωμένη, ενωτική δυναμική απάντηση του λαούστο αίνιγμα των εκλογών. Το «αίνιγμα» απαντάται με την θεμελίωση μιαςεναλλακτικής ηγεμονίας στην πατρίδα μας, τώρα, με διάλυση της διαπλοκής καιριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό του (αστικού) κράτους. Έτσι θα ανατείλει η άλληπιθανότητα: θα επιτραπεί ίσως η ανάπτυξη του αινίγματος της λαϊκής εξουσίαςαργότερα σε μια μεταμοντέρνα βάση, που δεν θα προϋποθέτει εγκληματικέςσυμπεριφορές, οι οποίες διαπιστώθηκαν σε ανάλογα εγχειρήματα την βιομηχανικήεποχή, και τα οποία κατέληξαν στην δυσφήμηση του σοσιαλισμού και στην αποθέωσητης πολιτικής βαρβαρότητας με την επικράτηση του παγοσμιοποιημένουνεοφιλελευθερισμού. Kafeneio
Είμαι ευτυχής, ο κόσμος στηνΕλλάδα δεν είναι αυτό που το καθεστώς της χώρας νομίζει. Οι Έλληνιδες και οιΈλληνες δεν είναι φυτά, δεν εξουδετερώθηκε η συνείδηση και το μυαλό τους, παράτον τηλεπολιτικό βομβαρδισμό που υφίστανται και τις δραματικές συνέπειες τωνπολιτικών καταστροφής σε συνέχεια των κερδοσκοπικών πολιτικών ευδαιμονισμού πουβιώνουν. Όσες φορές δοκιμάζω την «κορινθιακή υπέρβαση» της κατεστημένηςαφήγησης, προσφέροντας μία βαθύτερη προσέγγιση στον αιτιατό μηχανισμό τηςκρίσης, τόσο σαφέστερα διακρίνεται η ύπαρξη ενός ικανού κοινού σε όλο σχεδόν τοεύρος των ηλικιών, που ανταποκρίνεται μ’ έναν τρόπο που σε κάθε περίπτωσηενισχύει την .... γενικότερη πολιτική αναζήτηση μιας νέας πολιτικής πρακτικής καιενός νέου, σύγχρονου πολιτικού λόγου με τον οποίον αυτή να εκφραστεί.
Υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα πουόχι μόνον δεν έχασε την ικανότητα να σκέφτεται και να προβληματίζεται πολιτικά,αλλά διατηρεί ακόμη το κουράγιο και την αρετή να θέτει με οργανωμένο τρόποπροβλήματα, αναζητώντας νέες πολιτικές σχέσεις που θα μπορούσαν να αναπτύξουνένα συγκεκριμένο πεδίο εφαρμοσμένης πολιτικής για να τα λύσουν
Το καθεστώς της μεταπολίτευσηςδεν απειλείται, όπως θεωρούν οι περισσότεροι, με κατάρρευση. Έχει στην ουσίακαταρρεύσει, καθώς έχει κλονιστεί ο αιτιατός μηχανισμός που το παρήγαγε,παράλληλα με όλα εκείνα που οδήγησαν στην χρεοκοπία της χώρας. Αυτό πουσυνεχίζει να υφίσταται, δίνοντας την εντύπωση ότι το καθεστώς … το παλεύειακόμη, είναι ο επικοινωνιακός μηχανισμός της διαπλοκής και η πρόσκαιρη στήριξη,που με τεράστιο κόστος για τον ελληνικό λαό, πρόσφερε το διεθνές σύστημα στηνπολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας, για δικό του όφελος ασφαλώς. Ηστήριξη αυτή, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω αναλυτικά με μια σειράδιαδικτυακά σημειώματα, αναπτύχθηκε και εξελίσσεται πάντα υπό όρους, πάνταδοκιμαστικά και διαρκώς επιφυλακτικά. Σήμερα θα έλεγα ότι το καθεστώς δίνειεξετάσεις στους κεντρικούς διεθνείς παράγοντες της παγκοσμιοποίησης, όχιακριβώς για την δυναμική του και την ζωντάνια του, ούτε καν για το αν μπορεί ήδεν μπορεί να αντλεί λαϊκή νομιμοποίηση για την αναπαραγωγή του. Το καθεστώςπλέον τεστάρεται διεθνώς μόνον ως προς την ικανότητά του να συμβάλλει σε μιανέα θεσμική οργάνωση του κράτους και της οικονομίας, ώστε η χώρα να μεταβληθείόσο γίνεται ομαλότερα σε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο.
Αυτό ακριβώς δομεί το πρόβληματης Ελλάδας στην συγκυρία και συστήνει το αίνιγμα των εκλογών, το οποίο μεικανοποίηση διαπιστώνω ότι αποτελεί κτήμα αρκετών συμπολιτών μας, πουαυτοτοποθετούνται ιδεολογικά σε όλο το πολιτικό φάσμα. «Βρισκόμαστε μπροστά σε έναιστορικά πολιτικό αίνιγμα και σας ρωτώ», γράφει σε σχόλιό του φίλοςαναγνώστης: «τις προεκτάσεις της διεθνούς δικαιοδοσίας, μέσω των μνημονιακώνσυμβάσεων και της εφαρμογής του αλλοδαπού (αγγλικού) δικαίου, καλείται ο «λαός»να τις νομιμοποιήσει και συνταγματικά με την ψήφο του»; Πράγματι, αυτόκαλείται ο λαός να πράξει σε αυτές τις εκλογές. Να νομιμοποιήσει με την ψήφοτου την παρέκκλιση από την συνταγματική τάξη, από την ευρωπαϊκή τάξη και από ταχρηστά ήθη, όπως τα εννοούμε μετά τον πόλεμο, στο πλαίσιο άσκησης εθνικών πολιτικώνεντός του διεθνούς συστήματος.
Στις πιο εμφαντικές παρεκκλίσειςστα τρία αυτά επίπεδα ανάπτυξης και αποκρυστάλλωσης Δικαίου έχω αναφερθεί κατάτο παρελθόν, ενίοτε διεξοδικά. Το ίδιο έχουν πράξει και μάλιστα σε κάποιεςπεριπτώσεις αναλυτικότερα, ειδικοί της νομικής επιστήμης, της πολιτικήςεπιστήμης, της πολιτικής φιλοσοφίας και της φιλοσοφίας του δικαίου, καθώς καιΈλληνες και ξένοι κοινωνιολόγοι και φορείς επιστημονικών συλλόγων.Οικονομολόγοι έχουν σχολιάσει επίσης δραματικές αντιφάσεις μεταξύ οικονομικώνεκτιμήσεων και θεσμικής μεταρρύθμισης υπό την αιγίδα και οργάνωση της τρόικας.Φτάσαμε πλέον στο σημείο, έκπληκτοι να παρακολουθούμε από την μια το καθεστώςνα μην μπορεί να αφομοιώσει ούτε ίχνος από την κριτική μας, ενώ από την άλληπαράγοντες της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και κορυφαίοι παράγοντες του ΔΝΤ ναπαρεμβαίνουν με τον χυδαιότερο τρόπο στην εσωτερική πολιτική της χώρας,διαμορφώνοντας συνθήκες νόθευσης του εκλογικού αποτελέσματος. Δεν είναιυπερβολή. Νοθεύεται το εκλογικό αποτέλεσμα, στον βαθμό που πανίσχυροιπαράγοντες, οι οποίοι έχουν συνδεθεί μέσω της διάστασης του χρεοστασίου τηςχώρας αμέσως με την τύχη του καθενός, Έλληνα εκλογέα, γράφοντας στα παλιά τουςτα παπούτσια την τρέχουσα ηθική τουλάχιστον στην ΕΕ, σπεύδουν να εκτοξεύσουν απειλέςστην περίπτωση εκείνη που δεν αναδειχθούν από την κάλπη οι λεγόμενες «μνημονιακέςδυνάμεις».
Δεν φτάνει που με μία σειράκοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και κυβερνητικές αυταρχικές πρωτοβουλίεςπροσβλήθηκε η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας. Δεν φτάνει που στην χώρα έχειασκηθεί κρατική βία, την οποία δεν έχει αντιμετωπίσει άλλη χώρα στην Ευρώπηστις μέρες μας, ούτε η Ελλάδα μεταπολιτευτικά. Τώρα, προεκλογικώς αναπτύσσεταικαι ένας μηχανισμός που μέσω απειλών και εξαπάτησης, αλλά και απίθανα αόριστωνυποσχέσεων για επενδυτικά σχέδια, επιχειρεί – και όπως φαίνεται τις επόμενεςημέρες θα οργανωθεί ακόμη καλύτερα – να διαμορφώσει συνθήκες διασκέδασης τουαινίγματος των εκλογών. Η διαδικασία αυτή συνιστά «νοθεία» με την έννοια τηςαλλοίωσης της βούλησης του πολίτη μέσω της προσθήκης απειλών, αυθεντικών υποδείξεων για τον τρόπο «ορθολογικής»εκδήλωσης της πολιτικής συμπεριφοράς του εκλογέα και στοιχείων παραποίησης τηςπολιτικοοικονομικής πραγματικότητας.
Όλα αυτά διαμορφώνουν μία νέατάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, απόλυτα συνυφασμένη με το καθεστώς που δόμησε οιμπεριαλισμός μετά το τέλος του Α’ και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.Με την διαφορά ότι πλέον ΔΝΤ και ΕΕ συναποτελούν έναν άτυπο θεσμόαποικιοποίησης ενός αναπτυγμένου κράτους, το οποίο από μόνο του παραχωρείτυπικά και άτυπα δικαιώματα και εξουσίες μεταπίπτοντας σε μία μεταμοντέρναμορφή υποτελούς πολιτείας. Η Ελλάδα μέσω του πολιτικού της συστήματος,ανταλλάσσει κυριαρχικά και λαϊκά δικαιώματα με υποσχέσεις οικονομικής στήριξης,στον βαθμό που όλα πάνε καλά. Δηλαδή, στον βαθμό που οι διεθνείς παράγοντες οιοποίοι εμπλέκονται άμεσα στην ελληνική κρίση δεν συγκρουστούν μεταξύ τους, οιοικονομικές εκτιμήσεις του επιτελείου της τρόικας, έτσι όπως εκφράζονται στοτελευταίο μνημόνιο, επιβεβαιωθούν (ήδη αμφισβητούνται έντονα από αυτούς που τιςσυνέταξαν), δεν υπάρξει επέκταση της κρίσης στην ευρωζώνη, δεν υπάρξει κρίσηνομιμοποίησης του χρεοστασίου που θα πηγάζει από την κάλπη κ.α. Το τελευταίοδιάστημα μάλιστα, θα έλεγε κανείς ότι το πολιτικό σύστημα επιδόθηκε σε έναθέατρο γενικής εκποίησης, προδίδοντας πανικό και απόλυτη ανικανότητα στηνδιαχείριση της ελληνικής κρίσης.
Όλα αυτά συγκαλυφτήκαν, μέσω τωνστρατευμένων στην διαπλοκή ΜΜΕ, έτσι ώστε να καταλήξουμε να διασκεδάζεται σήμερατο αίνιγμα των εκλογών. Ο σύγχρονος ελληνικός τύπος δεν έχει καμία σχέση με τονΤύπο που αναπτύχθηκε σε αστικά, δημοκρατικά καθεστώτα. Κυριολεκτικώς αποτελείτην ντουντούκα διαφόρων διαπλεκόμενων συμφερόντων και βασικό χαρακτηριστικό τηςκατάρρευσης, τής έστω και κολοβής δημοκρατικά, ελληνικής πολιτείας. Ταπρωτοσέλιδα του ελληνικού τύπου, σε αρμονία με τα κανάλια της διαπλοκής,ουσιαστικά αναπαριστούν ως φάρσα το εκλογικό αίνιγμα. Αντί να το θεμελιώσουνπαραστατικά, το διασκεδάζουν ελεεινά. Δυστυχώς, όμως, το αίνιγμα αυτό, ενώαποτελεί στοιχείο της αφήγησης των αριστερών κομμάτων, σε καμία περίπτωση δενετέθη ως ζωτικό για την κοινωνία και την πολιτεία πρόβλημα, που όφειλε ηαριστερά συλλογικά και ενωτικά να απαντήσει. Η διασπορά των προοδευτικώνδυνάμεων και ο προεκλογικός κατατεμαχισμός της αριστεράς, σε καμία περίπτωσηδεν μπορεί να δικαιολογηθεί στην βάση αναμφισβήτητων ιδεολογικών διαφορών.
Μόνον εάν θεωρήσουμε ως κύριοαίτιο την διάβρωσή τους από διαπλεκόμενα συμφέροντα και την εξάρτησή τους απότον επικοινωνιακό μηχανισμό τους, θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε το φαινόμενοαυτό. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, τότε προφανώς η αριστερά στο σύνολό της έχειαπωλέσει την ικανότητα να συνθέτει πολιτική και να κινείται στρατηγικά εντόςτων κεφαλαιοκρατικού συστήματος ηγεμονίας, φιλοδοξώντας απλώς να παραμείνειισχυρή κριτική δύναμη σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και παράγοντας διεκδίκησηςεργασιακών δικαιωμάτων, ανθρώπινων δικαιωμάτων και φορέας κοινωνικής διαμαρτυρίας.Έτσι όμως οι πολιτικοί φορείς της αριστεράς μεταβάλλονται περισσότερο ήλιγότερο σε πολιτικοποιημένους φορείς της κοινωνίας των πολιτών και χάνουν τηνπολιτική διάσταση του κόμματος (καταλήγοντας έτσι να καπελώνουν και μιαανεξάρτητη σφαίρα πολιτικοποίησης). Ίσως στο σημείο αυτό κάποιος να αντιδράσει,διορθώνοντάς με… «αστικού κόμματος, θες να πεις»! Μα, όλα τα κόμματα που θασυμμετέχουν στις εκλογές αστικά λογίζονται και ως αστικά θα πολιτευθούν,ασχέτως αν η ιδεολογική τους αναφορά και συγκρότηση και η εσωτερική τουςοργάνωση παραπέμπουν ή προϋποθέτουν κάποιο άλλο σύστημα διακυβέρνησης. Αν δενκάνεις επανάσταση, «παίζεις» με τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας και στηνουσία όλα τα κόμματα με αυτούς πορεύονται και αυτούς διαπραγματεύονται.
Λογικό λοιπόν θα ήταν νααγωνιστείς για την δημοκρατική ανάπτυξη, με όρους φιλελεύθερης ισότητας, τουαστικού καθεστώτος μέχρι να κρίνεις ότι οι συνθήκες επιτρέπουν ή απαιτούν τηνεπαναστατική οργάνωση της κοινωνίας για την διαμόρφωση της ηγεμονίας όπως εσύτην τοποθετείς ιδεολογικά. Μα, στη περίπτωση αυτή θα καθυστερήσει η λαϊκήεπανάσταση, ενδεχομένως χάσει και το νόημα της και τότε τι θα κάνουμε; Με τονκαπιταλισμό θα συνεχίσουμε να ζούμε; Αν η αριστερά συμβάλει στην ανάδειξη μιαςκυβέρνησης δημοκρατικών προδιαγραφών και υποστηρίξει μια προοδευτικήμεταρρύθμιση του διακυβερνητικού μοντέλου, τότε δεν θα αυτοκαταργηθεί ως επαναστατικήδύναμη; Κοιτάξτε, θα το πω ειλικρινά και ας παρεξηγηθώ: Αν κάποτε γίνει λαϊκήεπανάσταση στην Ελλάδα, πρώτον δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με τιςεπαναστάσεις που γνωρίσαμε κατά την βιομηχανική εποχή και δεύτερον δεν θακαθοδηγηθεί από κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα, καθώς θα τα ξεπερνά. Στοκάτω-κάτω δεν ζητά κάποιος να κυβερνήσουν αριστερά κόμματα, να συμβάλουν στηνδόμηση μιας κυβέρνησης ζητούμε κάποιοι και να την στηρίξουν στο κοινοβούλιο καιστην κοινωνία, έτσι ώστε να απαντηθεί υπέρ των δύο τρίτων το εκλογικό αίνιγμα.Αυτό είναι άλλης τάξεως πρόβλημα, από ετούτο που θέτει για παράδειγμα η ηγεσίατου ΚΚΕ. Και επ’ αυτού δεν έχω διαπιστώσει ρητή άρνηση από κανέναν.
Ανοιχτό παραμένει λοιπόνπροεκλογικώς το ζήτημα της αριστερής διακυβέρνησης. Όποιος φροντίσει να τοκλείσει, προφανώς θα διακατέχεται από άλλου είδους κίνητρα και όχι αμιγώςιδεολογικά. Η χώρα έχει εισέλθει σε μια απολύτως ιδιόμορφη, μεταβατική καικρίσιμη φάση της ιστορίας της όχι απλώς με κοινωνικούς, αλλά και με εθνικούςόρους. Το ξέρετε. Το αίνιγμα αυτών τον εκλογών, περί λαϊκής νομιμοποίησης ή όχι της στρατηγικής τηςτρόικας, δεν αναζητεί απάντηση αποκλειστικά στο επίπεδο του εκλογικούσώματος. Δεν πρόκειται για δημοψήφισμα (ευτυχώς)! Οφείλει να αντιμετωπισθεί καιδιακυβερνητικά, με ρεαλισμό και σοβαρότητα, κυρίως από όσους πολιτεύονται μεκανόνα την κοινωνική ευαισθησία. Είναι κατά πρώτο λόγο ένα ζήτημα στρατηγικήςκαι νέας πολιτικής οργάνωσης, το οποίο θα έπρεπε να απορροφήσει την αριστεράστο πλαίσιο μιας νέας μεταπολίτευσης η οποία δεν μπορεί να αποφευχθεί σε καμίαπερίπτωση. Γιατί η αριστερά να μην θέσει τους όρους ριζοσπαστικοποίησης τηςδημοκρατίας στη χώρα και παραγωγικής αναδιάρθρωσης; Ποια ακριβώς επαναστατικήδυναμική θα ζημιωθεί έτσι; Γιατί όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της αριστεράςυπήρξαν μέχρι τώρα κατώτερα των περιστάσεων; Δεν καταλαβαίνουν οι ηγεσίες τουςότι έχουν ξεπεραστεί από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο αναζητείάλλες, ανώτερες ποιότητες στην πολιτική πρακτική;
Ας αναλογιστούν οι ηγεσίες τι καινούργιο(σχέδιο) προσκομίζουν για την αντιμετώπιση της κρίσης! Ποιο είναι το καινοτόμοσχέδιο που απαιτείται πολιτικά για την αντιμετώπιση του «αινίγματος»; Όχι, η ηγεσίες της αριστεράς σε μεγάλο βαθμόδεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να μας παρακολουθήσουν μέχρι τώρα, σε αντίθεση μεαρκετούς προοδευτικούς ακόμη και συντηρητικούς-πατριώτες Έλληνες. Το εκλογικό παιχνίδι παρόλα αυτά δενχάθηκε, αν και η γενικότερη υπόθεση της (αριστερής) αναδιοργάνωσης της χώραςέχει ήδη ζημιωθεί σημαντικά. Στο χέρι των ηγεσιών της αριστεράς είναι να αναθεωρήσουν σκουριασμένες και σε μεγάλοβαθμό υπονομευτικές για το σημερινό λαϊκό κίνημα χειραφέτησης, στρατηγικές καινα ανοίξουν τον δρόμο για μια οργανωμένη, ενωτική δυναμική απάντηση του λαούστο αίνιγμα των εκλογών. Το «αίνιγμα» απαντάται με την θεμελίωση μιαςεναλλακτικής ηγεμονίας στην πατρίδα μας, τώρα, με διάλυση της διαπλοκής καιριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό του (αστικού) κράτους. Έτσι θα ανατείλει η άλληπιθανότητα: θα επιτραπεί ίσως η ανάπτυξη του αινίγματος της λαϊκής εξουσίαςαργότερα σε μια μεταμοντέρνα βάση, που δεν θα προϋποθέτει εγκληματικέςσυμπεριφορές, οι οποίες διαπιστώθηκαν σε ανάλογα εγχειρήματα την βιομηχανικήεποχή, και τα οποία κατέληξαν στην δυσφήμηση του σοσιαλισμού και στην αποθέωσητης πολιτικής βαρβαρότητας με την επικράτηση του παγοσμιοποιημένουνεοφιλελευθερισμού. Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αντίδραση ΠΑΣΟΚ για σημερινό πρωτοσέλιδο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
