2013-08-26 12:55:44
Σοκ προκαλούν τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους που δείχνουν ότι το δημόσιο χρέος της χώρας μας το πρώτο εξάμηνο του 2013 ανήλθε στο 180% του ΑΕΠ ή αλλιώς στα 321 δις!
Στο ύψος δηλαδή που βρισκόταν προ κρίσης, το 2009!
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έφερνε από το Καστελόριζο την Τρόικα και το ΔΝΤ υποτίθεται για να μειώσουν με την δήθεν σωστή συνταγή τους το δημόσιο χρέος της χώρας μας και να βάλουν την Ελλάδα στην σωστή... δήθεν αναπτυξιακή τροχιά!
Τι απαντά το υπουργείο Οικονομικών για την αύξηση του χρέους
Σε ανακοίνωσή του, με αφορμή τα δημοσιεύματα για την εκτόξευση του χρέους στο ποσό των 321 δισ. ευρώ εντός του 2013, το υπουργείο Οικονομικών κάνει λόγο για «αδικαιολόγητες εξάρσεις λαϊκισμού» για το θέμα.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΥΠΟΙΚ
Το ύψος του χρέους της Κεντρικής Διοίκησης, όπως αναγράφεται στο πρόσφατα δημοσιευθέν δελτίο δημοσίου χρέους δευτέρου Τριμήνου 2013, παρουσιάζει πράγματι μια αυξητική τάση (από 305,53 δισ. ευρώ το Δεκέμβριο του 2012 φτάνει τα 321,62 δισ. ευρώ τον Ιούνιο του 2013).
Ωστόσο, αυτή η αύξηση ούτε αιφνίδια ήταν ούτε μπορεί να αποτελέσει αιτία για την πρόκληση οποιασδήποτε ανησυχίας, αφού είναι παροδική, χρονικά ορισμένη και, το σημαντικότερο, ισοσταθμίζεται από την απόκτηση περιουσιακών στοιχείων από το Ελληνικό Δημόσιο.
Πιο συγκεκριμένα, αυτή η φαινομενική αύξηση χρέους είναι προϊόν της υποχρέωσης απεικόνισης της εκταμίευσης των κεφαλαίων από το EFSF προς το Ελληνικό Δημόσιο προκειμένου να επιτευχθεί η χρηματοδότηση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Επισημαίνουμε ότι η ανακεφαλαιοποίηση αυτή:
(1) έλαβε χώρα μέσα στο 2013, και
(2) γίνεται μέσω του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ τα κεφάλαια που διατέθηκαν από το EFSF προς το Ελληνικό Δημόσιο αποτελούν χρέος κατά τους κανόνες του Δημόσιου λογιστικού.
Ωστόσο, το χρέος που δημιουργείται από την εκταμίευση των κεφαλαίων αντικρίζεται από περιουσιακά στοιχεία που αποτελούν πλέον ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου (τις μετοχές των τραπεζών που ανακεφαλαιοποιήθηκαν) με προβλεπόμενη εκποίησή τους και με προσδιορισμένη αξία μεταπώλησης (από τους μηχανισμούς warrants της ανακεφαλαιοποίησης).
Η μεταπώληση αυτή θα αποφέρει στο Ελληνικό Δημόσιο, σύμφωνα με τους συντηρητικούς υπολογισμούς του ΔΝΤ οι οποίοι και περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα, περίπου 17 δισ. ευρώ.
Ακόμη περισσότερο, υπενθυμίζεται ότι η μεγάλη -πέρα από κάθε προσδοκία- συμμετοχή ιδιωτών στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών επέτρεψε και την περαιτέρω εξοικονόμηση κεφαλαίων που αλλιώς θα διατίθεντο στη διαδικασία αγοράς μετοχών από το Ελληνικό Δημόσιο.
Επομένως, το ποσό της αύξησης που παρατηρείται στην απεικόνιση του Δημόσιου Χρέους οφείλεται στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είναι συγκυριακό και ισοσταθμίζεται από την απόκτηση περιουσιακών στοιχείων από το Ελληνικό Δημόσιο. Η πορεία του Δημοσίου Χρέους χάρη στις θυσίες του Ελληνικού λαού έχει σταθεροποιηθεί σε απόλυτα μεγέθη.
Η επίτευξη δε πρωτογενούς πλεονάσματος και η επιτάχυνση της υλοποίησης των αποκρατικοποιήσεων θα βοηθήσει στη συρρίκνωση του δημοσίου χρέους τα επόμενα χρόνια, όπως άλλωστε προβλέπεται και στο Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής.
Συμπερασματικά, το χρέος εξελίσσεται σύμφωνα με τις προβλέψεις και ουδείς φόβος δικαιολογείται, όπως αδικαιολόγητες είναι και οι όποιες εξάρσεις λαϊκισμού.
Εξάλλου υπενθυμίζεται ότι βασικός μας στόχος είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος από φέτος ώστε να εφαρμοστεί η απόφαση του Eurogroup της 27ης Νοέμβριου 2012, η οποία προβλέπει περαιτέρω μείωση του δημόσιου χρέους.Πάνω από 321 δισ. ευρώ το δημόσιο χρέος
Το χρέος επιβαρύνθηκε κατά 16 δισ. ευρώ εντός του 2013 και είναι υψηλότερο κατά 18 δισ. ευρώ από τον Ιούνιο του 2012 που ήταν 303 δισ. ευρώ, ύψος μεγαλύτερο από το χρέος που είχε η Ελλάδα το 2009, προτού ξεσπάσει η κρίση, ενώ σημειώνεται ότι στο ποσό των 321 δις ευρώ δεν υπολογίζονται οι εγγυήσεις που καταπίπτουν.
Από τό 2009 όμως και μέχρι σήμερα μεσολάβησε μάλιστα ένα PSI, δηλαδή κούρεμα του χρέους που είχαν στα χέρια τους οι ιδιώτες πιστωτές. Κι όμως η κατάσταση είναι ίδια αν όχι και χειρότερη καθώς τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου δείχνουν ότι το χρέος και οι τόκοι που πληρώνει σήμερα η Ελλάδα είναι μεγαλύτερα απ' ό,τι ήταν πριν το περίφημο "κούρεμα" του PSI που υποτίθεται -σύμφωνα με τις τότε διαβεβαιώσεις του πρώην Υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου- ότι θα μας... έσωζε!!!
Άραγε ποιος φταίει που σήμερα η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι πνιγμένη στα χρέη και ο ελληνικός λαός να συνεχίσει να υποφέρει; Σίγουρα δεν φταίνε οι πολίτες.
Αραγε ο πρώην Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου και πρώην Υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος θα μας απαντήσουν τι πήγε στραβά;
Τι δικαιολογίες θα βρουν; Θα αναλάβουν κάποτε τις ευθύνες που τους αναλογούν για την συνταγή που οι δανειστές εφάρμοσαν στην Ελλάδα με την συγκατάθεσή των Παπανδρέου- Βενιζέλου;
Βιώσιμο χρέος ή βιώσιμος λαός
Οι χώρες-ωφειλέτες δεν δανείζονται γιατί έχουν χρέη. Εχουν χρέη επειδή δανείζονται. Και δανειζόμενες παραμένουν αιώνια δεσμευμένες στους πιστωτές τους, προς τους οποίους οι λαοί πληρώνουν με το αίμα τους τόκους και χρεολύσια. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα απ’ αυτή την διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές ρους για την πληρωμή παλαιότερων χρεών το διάστημα 1984-2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρις. δολαρίων. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι συνέπειες για τους λαούς ήταν, είναι και θα είναι δραματικές.
Φτώχεια, λιτότητα, ανέχεια, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, πολιτικές βαρβαρότητας που διατηρούνται επί δεκαετίες, και που, όσο γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πλουτοκρατών, τόσο βυθίζουν στη δυστυχία τους εργαζόμενους. Πολιτικές που βυθίζουν στα Τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης, ακριβώς για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των κεφαλαιοκρατών.
Τι επιδιώκουν λοιπόν οι εγχώριοι «σωτήρες» και οι ξένοι «εταίροι» του με τα δανεικά που παρέχουν ώστε να συμβάλουν όπως λένε στην επίτευξη της περίφημης «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους; Πίσω απ’ τους ευφημισμούς, αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν να κρατήσουν τους έλληνες εργαζόμενους σε εκείνο το επίπεδο χαμοζωής, το επίπεδο δηλαδή λίγο πριν την εξόντωση, το οποίο θα παρατείνεται στο διηνεκές, ώστε ο ελληνικός λαός –εις το διηνεκές- να τους πληρώνει τόκους και χρεολύσια.
Διότι «βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει βίος αβίωτος. «Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να ζούμε για να πληρώνουμε χρέη, κι άλλα χρέη, χρέη που άλλοι τα προκαλούν και όσο κι αν τα πληρώνεις τόσο αυτά μεγαλώνουν. Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να σε δανείζουν, για να τους πληρώνεις διπλά και τριπλά τα παλαιότερα δάνεια, και μέσα από τους ανατοκισμούς των νέων δανείων να σε κρατούν χρεωμένο εφ’ όρου ζωής.
Η εμπειρία αυτής της «σωτήριας» πολιτικής δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα που έρχεται από την δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δις δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από κείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!
Ο ελληνικός λαός έχει πλέον ανάλογη εμπειρία η οποία ανάγεται σε χρόνο πολύ πριν τα μνημόνια.
Είναι ενδεικτικά τα εξής:
Πρώτον, από την υπογραφή της συνθήκες του Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία εικοσαετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δις ευρώ!
Δεύτερον, μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δις ευρώ. Την ίδια περίοδο για εξοφλήσεις έντοκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δις ευρώ. Αθροισμα 640,5 δις ευρώ!
Τρίτον, από το Μάαστριχτ και μετά, τέσσερα ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε … τόκους και χρέη! Από αυτά μάλιστα, πάνω από τρία ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη!
Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή των τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του έτους 2013 (σελ. 133).
Το συμπέρασμα είναι ότι από την μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών και από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!
Είναι προφανές λοιπόν τι συμβαίνει: Αφενός, τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος, που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι τα «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!
Αφετέρου, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την μετατροπή της ζωής του λαού σε ένα «βίο αβίωτο», αφού εκείνο που θέλουν είναι έναν λαό αλυσοδεμένο στο μαγγανοπήγαδο που χρέους, που θα ζει ίσα-ίσα ώστε να τους πληρώνει αενάως και αιωνίους, τόκους, χρεολύσια και χρέη για δάνεια που άλλοι τα ξεκοκαλίζουν.
Τέλος, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την διατήρηση των μακάβριων συνεπειών ενός δανεισμού που ούτε είχε ούτε έχει σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Αντίθετα αποτελεί την συνήθη τακτική της ολιγαρχίας μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για την δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.
Η «βιωσιμότητα του χρέους», για την οποία πανηγυρίζουν, Μέρκελ, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΔΝΤ κτλ., σημαίνει έναν ελληνικό λαό που θα πληρώνει στο διηνεκές τα παλαιότερα και τα νεότερα δάνεια της πλουτοκρατίας χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει. Που πάντα θα του λένε ότι «οφείλει» όλο και μεγαλύτερα χρέη στους πιστωτές, μιας και ο λογαριασμός αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Αντίθετα, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται –όπως περιέγραφε ο Λένιν- ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που είκοσι φορές ως τώρα πληρώθηκε».
Είναι προφανές: Η απάντηση σ' αυτόν τον καταναγκασμό, η απάντηση στον εξαναγκασμό εκατομμυρίων ανθρώπων να εξαθλιώνονται, να χρεοκοπούν, να καταστρέφονται, να φτωχοποιούνται, να λεηλατούνται, και όλα αυτά είτε για να διατηρείται «βιώσιμο το χρέος», είτε γιατί (όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τα όσα λέγονται) το χρέος είναι «μη βιώσιμο», δεν είναι η «σταδιακή αποπληρωμή». Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα» Ούτε καμία από τις τεχνικές καταλήστευσης του λαού που ακολουθούνται στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους» ή της «μη βιωσιμότητας του χρέους».
Η μία και μοναδική απάντηση είναι: «Δεν πληρώνω»!
Απάντηση κοφτή, αδιαπραγμάτευτη και –ναι!- μονομερής εκ μέρους του λαού.
Απάντηση που φυσικά δεν θα προέλθει από την εξουσία των μονοπωλίων, που τα δικά της δάνεια μετατρέπονται σε χρέη για τον λαό. Δεν θα προέλθει από την εξουσία εκείνων που υπογράφουν μνημόνια, ή των άλλων που θέλουν να γίνουν εκείνοι οι «διαπραγματευτές» στην θέση των προηγούμενων με την ΕΕ με την ΕΚΤ, με το ΔΝΤ.
Θα προέλθει μόνο από έναν λαό αποφασισμένο να επιβάλει την δική του λαϊκή εξουσία. Χωρίς μονοπώλια. Χωρίς ΕΕ. Χωρίς ΔΝΤ. Και χωρίς να αναγνωρίζει καμία «υποχρέωση» του λαού απέναντι σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.
Λόγιος Ερμής με πληροφορίες απο άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο περιοδικό “UNFOLLOW 20” logioshermes
Στο ύψος δηλαδή που βρισκόταν προ κρίσης, το 2009!
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έφερνε από το Καστελόριζο την Τρόικα και το ΔΝΤ υποτίθεται για να μειώσουν με την δήθεν σωστή συνταγή τους το δημόσιο χρέος της χώρας μας και να βάλουν την Ελλάδα στην σωστή... δήθεν αναπτυξιακή τροχιά!
Τι απαντά το υπουργείο Οικονομικών για την αύξηση του χρέους
Σε ανακοίνωσή του, με αφορμή τα δημοσιεύματα για την εκτόξευση του χρέους στο ποσό των 321 δισ. ευρώ εντός του 2013, το υπουργείο Οικονομικών κάνει λόγο για «αδικαιολόγητες εξάρσεις λαϊκισμού» για το θέμα.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΥΠΟΙΚ
Το ύψος του χρέους της Κεντρικής Διοίκησης, όπως αναγράφεται στο πρόσφατα δημοσιευθέν δελτίο δημοσίου χρέους δευτέρου Τριμήνου 2013, παρουσιάζει πράγματι μια αυξητική τάση (από 305,53 δισ. ευρώ το Δεκέμβριο του 2012 φτάνει τα 321,62 δισ. ευρώ τον Ιούνιο του 2013).
Ωστόσο, αυτή η αύξηση ούτε αιφνίδια ήταν ούτε μπορεί να αποτελέσει αιτία για την πρόκληση οποιασδήποτε ανησυχίας, αφού είναι παροδική, χρονικά ορισμένη και, το σημαντικότερο, ισοσταθμίζεται από την απόκτηση περιουσιακών στοιχείων από το Ελληνικό Δημόσιο.
Πιο συγκεκριμένα, αυτή η φαινομενική αύξηση χρέους είναι προϊόν της υποχρέωσης απεικόνισης της εκταμίευσης των κεφαλαίων από το EFSF προς το Ελληνικό Δημόσιο προκειμένου να επιτευχθεί η χρηματοδότηση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Επισημαίνουμε ότι η ανακεφαλαιοποίηση αυτή:
(1) έλαβε χώρα μέσα στο 2013, και
(2) γίνεται μέσω του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ τα κεφάλαια που διατέθηκαν από το EFSF προς το Ελληνικό Δημόσιο αποτελούν χρέος κατά τους κανόνες του Δημόσιου λογιστικού.
Ωστόσο, το χρέος που δημιουργείται από την εκταμίευση των κεφαλαίων αντικρίζεται από περιουσιακά στοιχεία που αποτελούν πλέον ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου (τις μετοχές των τραπεζών που ανακεφαλαιοποιήθηκαν) με προβλεπόμενη εκποίησή τους και με προσδιορισμένη αξία μεταπώλησης (από τους μηχανισμούς warrants της ανακεφαλαιοποίησης).
Η μεταπώληση αυτή θα αποφέρει στο Ελληνικό Δημόσιο, σύμφωνα με τους συντηρητικούς υπολογισμούς του ΔΝΤ οι οποίοι και περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα, περίπου 17 δισ. ευρώ.
Ακόμη περισσότερο, υπενθυμίζεται ότι η μεγάλη -πέρα από κάθε προσδοκία- συμμετοχή ιδιωτών στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών επέτρεψε και την περαιτέρω εξοικονόμηση κεφαλαίων που αλλιώς θα διατίθεντο στη διαδικασία αγοράς μετοχών από το Ελληνικό Δημόσιο.
Επομένως, το ποσό της αύξησης που παρατηρείται στην απεικόνιση του Δημόσιου Χρέους οφείλεται στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είναι συγκυριακό και ισοσταθμίζεται από την απόκτηση περιουσιακών στοιχείων από το Ελληνικό Δημόσιο. Η πορεία του Δημοσίου Χρέους χάρη στις θυσίες του Ελληνικού λαού έχει σταθεροποιηθεί σε απόλυτα μεγέθη.
Η επίτευξη δε πρωτογενούς πλεονάσματος και η επιτάχυνση της υλοποίησης των αποκρατικοποιήσεων θα βοηθήσει στη συρρίκνωση του δημοσίου χρέους τα επόμενα χρόνια, όπως άλλωστε προβλέπεται και στο Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής.
Συμπερασματικά, το χρέος εξελίσσεται σύμφωνα με τις προβλέψεις και ουδείς φόβος δικαιολογείται, όπως αδικαιολόγητες είναι και οι όποιες εξάρσεις λαϊκισμού.
Εξάλλου υπενθυμίζεται ότι βασικός μας στόχος είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος από φέτος ώστε να εφαρμοστεί η απόφαση του Eurogroup της 27ης Νοέμβριου 2012, η οποία προβλέπει περαιτέρω μείωση του δημόσιου χρέους.Πάνω από 321 δισ. ευρώ το δημόσιο χρέος
Το χρέος επιβαρύνθηκε κατά 16 δισ. ευρώ εντός του 2013 και είναι υψηλότερο κατά 18 δισ. ευρώ από τον Ιούνιο του 2012 που ήταν 303 δισ. ευρώ, ύψος μεγαλύτερο από το χρέος που είχε η Ελλάδα το 2009, προτού ξεσπάσει η κρίση, ενώ σημειώνεται ότι στο ποσό των 321 δις ευρώ δεν υπολογίζονται οι εγγυήσεις που καταπίπτουν.
Από τό 2009 όμως και μέχρι σήμερα μεσολάβησε μάλιστα ένα PSI, δηλαδή κούρεμα του χρέους που είχαν στα χέρια τους οι ιδιώτες πιστωτές. Κι όμως η κατάσταση είναι ίδια αν όχι και χειρότερη καθώς τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου δείχνουν ότι το χρέος και οι τόκοι που πληρώνει σήμερα η Ελλάδα είναι μεγαλύτερα απ' ό,τι ήταν πριν το περίφημο "κούρεμα" του PSI που υποτίθεται -σύμφωνα με τις τότε διαβεβαιώσεις του πρώην Υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου- ότι θα μας... έσωζε!!!
Άραγε ποιος φταίει που σήμερα η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι πνιγμένη στα χρέη και ο ελληνικός λαός να συνεχίσει να υποφέρει; Σίγουρα δεν φταίνε οι πολίτες.
Αραγε ο πρώην Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου και πρώην Υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος θα μας απαντήσουν τι πήγε στραβά;
Τι δικαιολογίες θα βρουν; Θα αναλάβουν κάποτε τις ευθύνες που τους αναλογούν για την συνταγή που οι δανειστές εφάρμοσαν στην Ελλάδα με την συγκατάθεσή των Παπανδρέου- Βενιζέλου;
Βιώσιμο χρέος ή βιώσιμος λαός
Οι χώρες-ωφειλέτες δεν δανείζονται γιατί έχουν χρέη. Εχουν χρέη επειδή δανείζονται. Και δανειζόμενες παραμένουν αιώνια δεσμευμένες στους πιστωτές τους, προς τους οποίους οι λαοί πληρώνουν με το αίμα τους τόκους και χρεολύσια. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα απ’ αυτή την διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές ρους για την πληρωμή παλαιότερων χρεών το διάστημα 1984-2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρις. δολαρίων. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι συνέπειες για τους λαούς ήταν, είναι και θα είναι δραματικές.
Φτώχεια, λιτότητα, ανέχεια, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, πολιτικές βαρβαρότητας που διατηρούνται επί δεκαετίες, και που, όσο γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πλουτοκρατών, τόσο βυθίζουν στη δυστυχία τους εργαζόμενους. Πολιτικές που βυθίζουν στα Τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης, ακριβώς για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των κεφαλαιοκρατών.
Τι επιδιώκουν λοιπόν οι εγχώριοι «σωτήρες» και οι ξένοι «εταίροι» του με τα δανεικά που παρέχουν ώστε να συμβάλουν όπως λένε στην επίτευξη της περίφημης «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους; Πίσω απ’ τους ευφημισμούς, αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν να κρατήσουν τους έλληνες εργαζόμενους σε εκείνο το επίπεδο χαμοζωής, το επίπεδο δηλαδή λίγο πριν την εξόντωση, το οποίο θα παρατείνεται στο διηνεκές, ώστε ο ελληνικός λαός –εις το διηνεκές- να τους πληρώνει τόκους και χρεολύσια.
Διότι «βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει βίος αβίωτος. «Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να ζούμε για να πληρώνουμε χρέη, κι άλλα χρέη, χρέη που άλλοι τα προκαλούν και όσο κι αν τα πληρώνεις τόσο αυτά μεγαλώνουν. Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να σε δανείζουν, για να τους πληρώνεις διπλά και τριπλά τα παλαιότερα δάνεια, και μέσα από τους ανατοκισμούς των νέων δανείων να σε κρατούν χρεωμένο εφ’ όρου ζωής.
Η εμπειρία αυτής της «σωτήριας» πολιτικής δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα που έρχεται από την δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δις δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από κείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!
Ο ελληνικός λαός έχει πλέον ανάλογη εμπειρία η οποία ανάγεται σε χρόνο πολύ πριν τα μνημόνια.
Είναι ενδεικτικά τα εξής:
Πρώτον, από την υπογραφή της συνθήκες του Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία εικοσαετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δις ευρώ!
Δεύτερον, μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δις ευρώ. Την ίδια περίοδο για εξοφλήσεις έντοκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δις ευρώ. Αθροισμα 640,5 δις ευρώ!
Τρίτον, από το Μάαστριχτ και μετά, τέσσερα ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε … τόκους και χρέη! Από αυτά μάλιστα, πάνω από τρία ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη!
Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή των τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του έτους 2013 (σελ. 133).
Το συμπέρασμα είναι ότι από την μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών και από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!
Είναι προφανές λοιπόν τι συμβαίνει: Αφενός, τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος, που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι τα «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!
Αφετέρου, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την μετατροπή της ζωής του λαού σε ένα «βίο αβίωτο», αφού εκείνο που θέλουν είναι έναν λαό αλυσοδεμένο στο μαγγανοπήγαδο που χρέους, που θα ζει ίσα-ίσα ώστε να τους πληρώνει αενάως και αιωνίους, τόκους, χρεολύσια και χρέη για δάνεια που άλλοι τα ξεκοκαλίζουν.
Τέλος, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την διατήρηση των μακάβριων συνεπειών ενός δανεισμού που ούτε είχε ούτε έχει σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Αντίθετα αποτελεί την συνήθη τακτική της ολιγαρχίας μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για την δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.
Η «βιωσιμότητα του χρέους», για την οποία πανηγυρίζουν, Μέρκελ, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΔΝΤ κτλ., σημαίνει έναν ελληνικό λαό που θα πληρώνει στο διηνεκές τα παλαιότερα και τα νεότερα δάνεια της πλουτοκρατίας χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει. Που πάντα θα του λένε ότι «οφείλει» όλο και μεγαλύτερα χρέη στους πιστωτές, μιας και ο λογαριασμός αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Αντίθετα, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται –όπως περιέγραφε ο Λένιν- ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που είκοσι φορές ως τώρα πληρώθηκε».
Είναι προφανές: Η απάντηση σ' αυτόν τον καταναγκασμό, η απάντηση στον εξαναγκασμό εκατομμυρίων ανθρώπων να εξαθλιώνονται, να χρεοκοπούν, να καταστρέφονται, να φτωχοποιούνται, να λεηλατούνται, και όλα αυτά είτε για να διατηρείται «βιώσιμο το χρέος», είτε γιατί (όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τα όσα λέγονται) το χρέος είναι «μη βιώσιμο», δεν είναι η «σταδιακή αποπληρωμή». Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα» Ούτε καμία από τις τεχνικές καταλήστευσης του λαού που ακολουθούνται στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους» ή της «μη βιωσιμότητας του χρέους».
Η μία και μοναδική απάντηση είναι: «Δεν πληρώνω»!
Απάντηση κοφτή, αδιαπραγμάτευτη και –ναι!- μονομερής εκ μέρους του λαού.
Απάντηση που φυσικά δεν θα προέλθει από την εξουσία των μονοπωλίων, που τα δικά της δάνεια μετατρέπονται σε χρέη για τον λαό. Δεν θα προέλθει από την εξουσία εκείνων που υπογράφουν μνημόνια, ή των άλλων που θέλουν να γίνουν εκείνοι οι «διαπραγματευτές» στην θέση των προηγούμενων με την ΕΕ με την ΕΚΤ, με το ΔΝΤ.
Θα προέλθει μόνο από έναν λαό αποφασισμένο να επιβάλει την δική του λαϊκή εξουσία. Χωρίς μονοπώλια. Χωρίς ΕΕ. Χωρίς ΔΝΤ. Και χωρίς να αναγνωρίζει καμία «υποχρέωση» του λαού απέναντι σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.
Λόγιος Ερμής με πληροφορίες απο άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο περιοδικό “UNFOLLOW 20” logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η φίλη αρκούδα που βρυχάται για το συμφέρον της
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
