2013-05-28 01:15:03
Αγανακτώ με τη γενιά μου κι όχι μόνο. Η μνήμη της συναγωνίζεται αυτή του χρυσόψαρου ή η βλακεία που τη χαρακτηρίζει την οδηγεί στα μονοπάτια του ρατσισμού και κατά συνέπεια του φασισμού; Και για να προλάβω τους επικριτές μου, δηλώνω εκ´ των προτέρων ότι σιχαίνομαι τόσο τους φασίστες όσο και τους κομμουνιστές. Για την ακρίβεια απεχθάνομαι όλα τα κομματόσκυλα, ανεξαρτήτως κόμματος, χρώματος, ιδεολογίας...Αυτός είναι ο δικός μου ρατσισμός απέναντι στους ανθρώπους.
Δεν θα αναφερθώ στην ένδοξη ελληνική ιστορία, γιατί δεν έχω ούτε τις γνώσεις ούτε τα επιχειρήματα να στηρίξω τα λεγόμενα μου... Θα αναφερθώ στην ιστορία των τελευταίων ετών, όπως την έζησα και όπως την εισέπραξα από την επαφή μου με συμμαθητές, συμφοιτητές, συναδέλφους, φίλους, γνωστούς και συγγενείς.
Ανήκω στη γενιά του ΙΕΚ. Τι σημαίνει αυτό;
Τελειώνοντας το Λύκειο το 1991, οι επαγγελματικές επιλογές ήταν δύο. Για τους ικανότερους και τους τυχερούς, οι πόρτες των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Για τους λιγότερο ικανούς ή απλά άτυχους, τα ιδιωτικά ΙΕΚ, τα περισσότερα εκ´ των οποίων με εξασφάλιση εργασίας και βαρύγδουπους τίτλους τύπου: business administration, manager...κτλ.
Αρκετά αφελής όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, πίστεψα στο όραμα ενός πτυχίου που θα μου εξασφάλιζε μια δουλειά. Προσέξτε όμως το λάκκο της φάβας...όλες οι ειδικότητες αφορούσαν στελέχη επιχειρήσεων, ή επιστημονικό προσωπικό... Και ξαφνικά από τη δική μου γενιά κι έπειτα, κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί με κάτι πρακτικό. Το σύγχρονο lifestyle, πρόσταζε κουστούμι, γραβάτα, ταγιέρ και πολυτελή εταιρικά αυτοκίνητα. Ξεχάσαμε να δημιουργήσουμε καθαριστές, μαγείρους, ηλεκτρολόγους, αγρότες, οικοδόμους, υδραυλικούς, κομμώτριες... Εξακολουθούσαμε όμως να έχουμε ανάγκη απο όλες αυτές τις ιδιότητες...Γέμισε ο τόπος επιστήμονες και διευθυντές...
Και τότε μπήκαν στη ζωή μας οι μετανάστες... Οι οποίοι δεν ήρθαν ούτε για να καταλάβουν την Ελλάδα, ούτε για να μας κλέψουν, ούτε για να μας δολοφονήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον τόπο γέννησης τους, από ανάγκη για επιβίωση. Και εμείς οι ελληνάρες τους καλοδεχτήκαμε για να κάνουν όλα αυτά που θεωρούσαμε αγγαρείες...Δεν γνωρίζω κανέναν που να μη χρησιμοποίησε μετανάστη. Με μικρά μεροκάματα, και χωρίς ασφάλιση, όλοι φέραμε κάποιον για να μας χτίσει το σπίτι, να μας φτιάξει τον κήπο, να ξεσκατίσει τον παππού και τη γιαγιά, να καθαρίσει την πολυκατοικία, να πλύνει τ΄αμάξι, να μαζέψει τις ελιές στο χωριό...και μπορώ να βρω έναν τεράστιο κατάλογο με όλων των ειδών τις "αγγαρείες" που έκαναν οι μετανάστες στην Ελλάδα. Και φυσικά όλοι εμείς οι Ελληνάρες, "την είδαμε" αφεντικά. Και μάλιστα αφεντικά με μεγάλες απαιτήσεις, και μικρές υποχρεώσεις...
Από το Λύκειο μέχρι και το ΤΕΙ, έζησα καλά στο πετσί μου την έννοια του κομματόσκυλου. Έφηβοι εγγεγραμμένοι σε κομματικές νεολαίες, με κίνητρο την εξασφάλιση θέσης στο δημόσιο. Έχω υποστεί και το ρατσισμό και την αδικία επειδή δεν υπήρξα ποτέ μέλος καμιάς κομματικής νεολαίας. Κι ευτυχώς μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι ούτε το πτυχίο θα μου ανοίξει πόρτες...Γι΄αυτό και ποτέ δεν εργάστηκα σαν πτυχιούχος. Εξακολουθούσα όμως να βλέπω οικείους μου, να "γλύφουν κώλους" για οτιδήποτε...Από μια καλή μετάθεση στο στρατό, μέχρι και για μια σύμβαση περιορισμένου χρόνου σε super market.
Έζησα επίσης την παράκρουση του χρηματιστηρίου...Μια εθνική φρενίτιδα για εύκολο χρήμα που θα μας βοηθούσε να ζούμε σαν εφοπλιστές. Τα αυτοκίνητα αγοράζονταν σαν τα πακέτα τσιγάρων...Τα δε σπίτια έπρεπε να είναι φαινομενικά πολυτελή. Ήταν αστείο να βλέπεις ποντικότρυπες σε πολυκατοικίες, αλλά με τζάκι! Γιατί το τζάκι στο μυαλό μας, μας θυμίζει τη φράση "είναι από μεγάλο τζάκι"...και νομίζουμε ότι αποκτούμε κύρος, και πολυτέλεια αν υπάρχει στο σαλόνι μας. Κι ας μη χωράει να μπει δεύτερη πολυθρόνα...Αστεία πράγματα. Αστείες νοοτροπίες που όμως ανέθρεψαν τη γενιά μου...ίσως και τις επόμενες...
Για να μη μιλήσω για τα δάνεια, που έτρεχαν όλοι να πάρουν, για να πάρουν σπίτι, αυτοκίνητο, να κάνουν διακοπές, να περάσουν Χριστούγεννα, να ψωνίσουν για να ψωνιστούν το Σαββατόβραδο σε όλα τα μπουζουκομάγαζα. Ήθελε μεγαλεία ο νεοέλληνας, και όλη αυτή η φούσκα, φούσκωνε τα μυαλά μας.
Οι γάμοι από ένα απλό μυστήριο, μετατράπηκαν στην πεμπτουσία της απόλυτης βλαχιάς. Ξαφνικά έβλεπες προσκλητήρια που θα ζήλευε κι ο Ωνάσης. Και πάντα ακολουθούσε "δεξίωση", ακόμα κι αν αυτή γινόταν στη "χασαποταβέρνα του Μπάμπη". Οι πιο σικάτοι επέλεγαν τα κτήματα, όπου εκεί η "βλαχιά", ξεπερνούσε κάθε όριο. Επειδή είχα την τύχη να παρευρεθώ και σαν καλεσμένη, αλλά και σαν φωτογράφος σε πολλούς γάμους εκείνη την εποχή, θα χαρακτήριζα γελοίο το όλο σκηνικό. Κτήματα υπερπολυτελή, με πισίνες, μπουφέδες, στολισμένα τραπέζια με ότι πιο σικάτο για την εποχή...νύφες ντυμένες με νυφικά μεγάλων σχεδιαστών...και από τα ηχεία να παίζει στη διαπασών το "ωραία που΄ναι η νύφη μας, ωραία τα προικιά της". Για να μην αναλογιστώ ότι η απόλυτη "βλαχιά" στοίχιζε μια περιουσία...
Γιατί τα γραφω όλ΄αυτά; Μα για να γίνει κατανοητή η νοοτροπία της γενιάς μου. Όσο πιο επιφανειακός και ρηχός...τόσο καλύτερα!
Και μια ωραία μέρα, μπαίνει στη ζωή μας "η κρίση". Και ανατρέπεται όλο μας το είναι. Και ξαφνικά θυμώνουμε με τους λαθρομετανάστες που ήρθαν να πάρουν τις δουλειές μας (αυτές που δεν καταδεχόμασταν με τίποτα να κάνουμε), και θέλουμε να ξορκίσουμε το κακό...Γιατί ποτέ δεν υπήρξαμε αληθινά φιλόξενοι απέναντι τους. Θυμάμαι ότι τους Αλβανικής καταγωγής μετανάστες, τους βαφτίζαμε και τους δίναμε ελληνικά ονόματα, προκειμένου να τους βάλουμε στα σπίτια μας. Επίσης θυμάμαι φίλους γονείς να παραδέχονται ότι δεν τους αρέσει τα παιδιά τους να έχουν αλλοδαπούς συμμαθητές, με τη δικαιολογία ότι θα μένουν πίσω τα παιδιά τους...
Και πλέον διαπιστώνω μετά μεγάλης μου λύπης, πολλούς της γενιάς μου, να έχουν πάθει παροξυσμό ρατσισμού, να ποστάρουν ύβρεις για τους μετανάστες, οι οποίοι μετονομάστηκαν σε "λαθρομετανάστες", χωρίς να θυμούνται ότι κάποια λαμόγια πατριώτες τους, τους έφεραν στην Ελλάδα, αποσπώντας τους χρηματικά ποσά, με τα οποία θα μπορούσαν να έρθουν business class από μόνοι τους.
Όταν χρειάστηκα αποκλειστική κατ΄οίκον νοσοκόμα για οικείο μου πρόσωπο, βρέθηκα εν΄έτη 2005, σ΄ένα γραφείο στον Αγ. Κωνσταντίνο (στη γειτονιά που οι φασίστες είναι πρώτοι σε δημοσκοπήσεις), το οποίο έφερνε κοπέλες από το ανατολικό μπλοκ για τέτοιες (ίσως και για άλλες) δουλειές. Η κοπελίτσα που βρήκα (καλή της ώρα, όπου κι αν βρίσκεται),ήταν 27 ετών μητέρα 2 μικρών παιδιών, βουλγαρικής καταγωγής. Δεν μιλούσε καθόλου ελληνικά και η όψη της ήταν ομολογουμένως αποκρουστική. Είμαι της άποψης ότι κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται και γι΄αυτό προτιμώ να γνωρίζω τους ανθρώπους. Αυτό που δε θα ξεχάσω όμως από ΄κείνη, είναι ο φόβος που είχαν τα μάτια της. Ήταν απίστευτα τρομαγμένη...Η επικοινωνία μου μαζί της ήταν εξαιρετικά δύσκολη τον πρώτο καιρό. Η γλώσσα του σώματος όμως και το χαμόγελο μου, την έκαναν να με εμπιστευτεί. Όταν αργότερα έμαθε ελληνικά, μου μίλησε για τα παιδιά της, για τον άντρα της που ήταν αλκοολικός και για το γραφείο που την ψώνισε στη Βουλγαρία και τη χρέωσε με 750 ευρώ, προκειμένου να τη φέρει στην Ελλάδα και να της βρει δουλειά. Και οι ιδιοκτήτες του γραφείου ήταν Έλληνες, αγαπητοί μου νεοέλληνες ρατσιστές...
Όπως είπα και παραπάνω, το πτυχίο δε μου άνοιξε καμιά πόρτα, κι ευτυχως που το κατάλαβα νωρίς και αναζήτησα εργασία ως μη πτυχιούχος ΤΕΙ. Έτσι είχα την τύχη να δουλέψω σαν υπάλληλος γραφείου για αρκετά χρόνια , σαν φωτογράφος σε γάμους και βαπτίσεις για ένα φεγγάρι και σαν προσωπικό κουζίνας εστιατορίου, όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω την Αθήνα και να μετακομίσω στο νησί μου. Σ΄αυτή την τελευταία δουλειά μου, είχα την τύχη να δουλέψω μαζί με αρκετές κοπέλες αλβανικής καταγωγής. Και να πληρώνομαι εξίσσου και να κουράζομαι εξίσσου, και φυσικά να γίνομαι αποδέκτης όλων των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν στην καθημερινότητα τους. Από τη δυσκολία τους να συνεννοηθούν στις δημόσιες υπηρεσίες, μέχρι τη δυσκολία τους να πάνε τα παιδιά τους στο γιατρό. Για να μη μιλήσω για την οικονομική εκμετάλλευση των γυναικολόγων σε δημόσιο νοσοκομείο, όταν γέννησαν τα παιδιά τους. Και ήταν κι αυτοί Έλληνες, αγαπητοί νεοέλληνες ρατσιστές...
Το 2010, η κρίση χτύπησε και το νησί. Εγώ έμεινα χωρίς δουλειά και ταυτόχρονα περίμενα το πρώτο μου παιδί. Έφυγα από την Ελλάδα και πλέον είμαι μετανάστρια και μητέρα στη Γαλλία. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να είμαι ούτε και στο ελάχιστο ρατσίστρια απέναντι στους μετανάστες, ακόμα κι αν είναι λαθραίοι. Δεν θα μου άρεσε επίσης να υποστώ εγώ ή τα παιδιά μου, οποιδήποτε ρατσισμό, είτε στη Γαλλία, είτε στην Ελλάδα, αφού τα παιδιά μου δεν είναι 100% ελληνόπουλα.
Δεν πιστεύω σε κανένα κόμμα και σε κανέναν σωτήρα. Δεν πιστεύω επίσης σε καμία θρησκεία. Πιστεύω στο ελεύθερο πνεύμα και τη θετική ενέργεια των ανθρώπων. Αυτά είναι για μένα τα στοιχεία που μπορούν να μας εξελίξουν ως είδος του ζωικού βασιλείου. Και οραματίζομαι για τις κόρες μου και για τα παιδιά όλου του κόσμου, ένα κόσμο χωρίς σύνορα και χωρίς ταυτότητες θρησκευτικές, κομματικές, εθνικές...
Λυπάμαι βαθιά όλους τους σύγχρονους νεοέλληνες ρατσιστές, αλλά πολύ περισσότερο αυτούς που είναι γονείς...Και χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα αρκετοί σαν εμένα, που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν μοναδικές προσοωπικότητες
κι όχι σαν κατηγορίες.
Ευχαριστώ που διαβάσατε τις σκέψεις μου...
Λ.Σ.
Μετανάστρια και μητέρα.
Αναγνώστρια Tromaktiko
Δεν θα αναφερθώ στην ένδοξη ελληνική ιστορία, γιατί δεν έχω ούτε τις γνώσεις ούτε τα επιχειρήματα να στηρίξω τα λεγόμενα μου... Θα αναφερθώ στην ιστορία των τελευταίων ετών, όπως την έζησα και όπως την εισέπραξα από την επαφή μου με συμμαθητές, συμφοιτητές, συναδέλφους, φίλους, γνωστούς και συγγενείς.
Ανήκω στη γενιά του ΙΕΚ. Τι σημαίνει αυτό;
Τελειώνοντας το Λύκειο το 1991, οι επαγγελματικές επιλογές ήταν δύο. Για τους ικανότερους και τους τυχερούς, οι πόρτες των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Για τους λιγότερο ικανούς ή απλά άτυχους, τα ιδιωτικά ΙΕΚ, τα περισσότερα εκ´ των οποίων με εξασφάλιση εργασίας και βαρύγδουπους τίτλους τύπου: business administration, manager...κτλ.
Αρκετά αφελής όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, πίστεψα στο όραμα ενός πτυχίου που θα μου εξασφάλιζε μια δουλειά. Προσέξτε όμως το λάκκο της φάβας...όλες οι ειδικότητες αφορούσαν στελέχη επιχειρήσεων, ή επιστημονικό προσωπικό... Και ξαφνικά από τη δική μου γενιά κι έπειτα, κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί με κάτι πρακτικό. Το σύγχρονο lifestyle, πρόσταζε κουστούμι, γραβάτα, ταγιέρ και πολυτελή εταιρικά αυτοκίνητα. Ξεχάσαμε να δημιουργήσουμε καθαριστές, μαγείρους, ηλεκτρολόγους, αγρότες, οικοδόμους, υδραυλικούς, κομμώτριες... Εξακολουθούσαμε όμως να έχουμε ανάγκη απο όλες αυτές τις ιδιότητες...Γέμισε ο τόπος επιστήμονες και διευθυντές...
Και τότε μπήκαν στη ζωή μας οι μετανάστες... Οι οποίοι δεν ήρθαν ούτε για να καταλάβουν την Ελλάδα, ούτε για να μας κλέψουν, ούτε για να μας δολοφονήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον τόπο γέννησης τους, από ανάγκη για επιβίωση. Και εμείς οι ελληνάρες τους καλοδεχτήκαμε για να κάνουν όλα αυτά που θεωρούσαμε αγγαρείες...Δεν γνωρίζω κανέναν που να μη χρησιμοποίησε μετανάστη. Με μικρά μεροκάματα, και χωρίς ασφάλιση, όλοι φέραμε κάποιον για να μας χτίσει το σπίτι, να μας φτιάξει τον κήπο, να ξεσκατίσει τον παππού και τη γιαγιά, να καθαρίσει την πολυκατοικία, να πλύνει τ΄αμάξι, να μαζέψει τις ελιές στο χωριό...και μπορώ να βρω έναν τεράστιο κατάλογο με όλων των ειδών τις "αγγαρείες" που έκαναν οι μετανάστες στην Ελλάδα. Και φυσικά όλοι εμείς οι Ελληνάρες, "την είδαμε" αφεντικά. Και μάλιστα αφεντικά με μεγάλες απαιτήσεις, και μικρές υποχρεώσεις...
Από το Λύκειο μέχρι και το ΤΕΙ, έζησα καλά στο πετσί μου την έννοια του κομματόσκυλου. Έφηβοι εγγεγραμμένοι σε κομματικές νεολαίες, με κίνητρο την εξασφάλιση θέσης στο δημόσιο. Έχω υποστεί και το ρατσισμό και την αδικία επειδή δεν υπήρξα ποτέ μέλος καμιάς κομματικής νεολαίας. Κι ευτυχώς μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι ούτε το πτυχίο θα μου ανοίξει πόρτες...Γι΄αυτό και ποτέ δεν εργάστηκα σαν πτυχιούχος. Εξακολουθούσα όμως να βλέπω οικείους μου, να "γλύφουν κώλους" για οτιδήποτε...Από μια καλή μετάθεση στο στρατό, μέχρι και για μια σύμβαση περιορισμένου χρόνου σε super market.
Έζησα επίσης την παράκρουση του χρηματιστηρίου...Μια εθνική φρενίτιδα για εύκολο χρήμα που θα μας βοηθούσε να ζούμε σαν εφοπλιστές. Τα αυτοκίνητα αγοράζονταν σαν τα πακέτα τσιγάρων...Τα δε σπίτια έπρεπε να είναι φαινομενικά πολυτελή. Ήταν αστείο να βλέπεις ποντικότρυπες σε πολυκατοικίες, αλλά με τζάκι! Γιατί το τζάκι στο μυαλό μας, μας θυμίζει τη φράση "είναι από μεγάλο τζάκι"...και νομίζουμε ότι αποκτούμε κύρος, και πολυτέλεια αν υπάρχει στο σαλόνι μας. Κι ας μη χωράει να μπει δεύτερη πολυθρόνα...Αστεία πράγματα. Αστείες νοοτροπίες που όμως ανέθρεψαν τη γενιά μου...ίσως και τις επόμενες...
Για να μη μιλήσω για τα δάνεια, που έτρεχαν όλοι να πάρουν, για να πάρουν σπίτι, αυτοκίνητο, να κάνουν διακοπές, να περάσουν Χριστούγεννα, να ψωνίσουν για να ψωνιστούν το Σαββατόβραδο σε όλα τα μπουζουκομάγαζα. Ήθελε μεγαλεία ο νεοέλληνας, και όλη αυτή η φούσκα, φούσκωνε τα μυαλά μας.
Οι γάμοι από ένα απλό μυστήριο, μετατράπηκαν στην πεμπτουσία της απόλυτης βλαχιάς. Ξαφνικά έβλεπες προσκλητήρια που θα ζήλευε κι ο Ωνάσης. Και πάντα ακολουθούσε "δεξίωση", ακόμα κι αν αυτή γινόταν στη "χασαποταβέρνα του Μπάμπη". Οι πιο σικάτοι επέλεγαν τα κτήματα, όπου εκεί η "βλαχιά", ξεπερνούσε κάθε όριο. Επειδή είχα την τύχη να παρευρεθώ και σαν καλεσμένη, αλλά και σαν φωτογράφος σε πολλούς γάμους εκείνη την εποχή, θα χαρακτήριζα γελοίο το όλο σκηνικό. Κτήματα υπερπολυτελή, με πισίνες, μπουφέδες, στολισμένα τραπέζια με ότι πιο σικάτο για την εποχή...νύφες ντυμένες με νυφικά μεγάλων σχεδιαστών...και από τα ηχεία να παίζει στη διαπασών το "ωραία που΄ναι η νύφη μας, ωραία τα προικιά της". Για να μην αναλογιστώ ότι η απόλυτη "βλαχιά" στοίχιζε μια περιουσία...
Γιατί τα γραφω όλ΄αυτά; Μα για να γίνει κατανοητή η νοοτροπία της γενιάς μου. Όσο πιο επιφανειακός και ρηχός...τόσο καλύτερα!
Και μια ωραία μέρα, μπαίνει στη ζωή μας "η κρίση". Και ανατρέπεται όλο μας το είναι. Και ξαφνικά θυμώνουμε με τους λαθρομετανάστες που ήρθαν να πάρουν τις δουλειές μας (αυτές που δεν καταδεχόμασταν με τίποτα να κάνουμε), και θέλουμε να ξορκίσουμε το κακό...Γιατί ποτέ δεν υπήρξαμε αληθινά φιλόξενοι απέναντι τους. Θυμάμαι ότι τους Αλβανικής καταγωγής μετανάστες, τους βαφτίζαμε και τους δίναμε ελληνικά ονόματα, προκειμένου να τους βάλουμε στα σπίτια μας. Επίσης θυμάμαι φίλους γονείς να παραδέχονται ότι δεν τους αρέσει τα παιδιά τους να έχουν αλλοδαπούς συμμαθητές, με τη δικαιολογία ότι θα μένουν πίσω τα παιδιά τους...
Και πλέον διαπιστώνω μετά μεγάλης μου λύπης, πολλούς της γενιάς μου, να έχουν πάθει παροξυσμό ρατσισμού, να ποστάρουν ύβρεις για τους μετανάστες, οι οποίοι μετονομάστηκαν σε "λαθρομετανάστες", χωρίς να θυμούνται ότι κάποια λαμόγια πατριώτες τους, τους έφεραν στην Ελλάδα, αποσπώντας τους χρηματικά ποσά, με τα οποία θα μπορούσαν να έρθουν business class από μόνοι τους.
Όταν χρειάστηκα αποκλειστική κατ΄οίκον νοσοκόμα για οικείο μου πρόσωπο, βρέθηκα εν΄έτη 2005, σ΄ένα γραφείο στον Αγ. Κωνσταντίνο (στη γειτονιά που οι φασίστες είναι πρώτοι σε δημοσκοπήσεις), το οποίο έφερνε κοπέλες από το ανατολικό μπλοκ για τέτοιες (ίσως και για άλλες) δουλειές. Η κοπελίτσα που βρήκα (καλή της ώρα, όπου κι αν βρίσκεται),ήταν 27 ετών μητέρα 2 μικρών παιδιών, βουλγαρικής καταγωγής. Δεν μιλούσε καθόλου ελληνικά και η όψη της ήταν ομολογουμένως αποκρουστική. Είμαι της άποψης ότι κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται και γι΄αυτό προτιμώ να γνωρίζω τους ανθρώπους. Αυτό που δε θα ξεχάσω όμως από ΄κείνη, είναι ο φόβος που είχαν τα μάτια της. Ήταν απίστευτα τρομαγμένη...Η επικοινωνία μου μαζί της ήταν εξαιρετικά δύσκολη τον πρώτο καιρό. Η γλώσσα του σώματος όμως και το χαμόγελο μου, την έκαναν να με εμπιστευτεί. Όταν αργότερα έμαθε ελληνικά, μου μίλησε για τα παιδιά της, για τον άντρα της που ήταν αλκοολικός και για το γραφείο που την ψώνισε στη Βουλγαρία και τη χρέωσε με 750 ευρώ, προκειμένου να τη φέρει στην Ελλάδα και να της βρει δουλειά. Και οι ιδιοκτήτες του γραφείου ήταν Έλληνες, αγαπητοί μου νεοέλληνες ρατσιστές...
Όπως είπα και παραπάνω, το πτυχίο δε μου άνοιξε καμιά πόρτα, κι ευτυχως που το κατάλαβα νωρίς και αναζήτησα εργασία ως μη πτυχιούχος ΤΕΙ. Έτσι είχα την τύχη να δουλέψω σαν υπάλληλος γραφείου για αρκετά χρόνια , σαν φωτογράφος σε γάμους και βαπτίσεις για ένα φεγγάρι και σαν προσωπικό κουζίνας εστιατορίου, όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω την Αθήνα και να μετακομίσω στο νησί μου. Σ΄αυτή την τελευταία δουλειά μου, είχα την τύχη να δουλέψω μαζί με αρκετές κοπέλες αλβανικής καταγωγής. Και να πληρώνομαι εξίσσου και να κουράζομαι εξίσσου, και φυσικά να γίνομαι αποδέκτης όλων των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν στην καθημερινότητα τους. Από τη δυσκολία τους να συνεννοηθούν στις δημόσιες υπηρεσίες, μέχρι τη δυσκολία τους να πάνε τα παιδιά τους στο γιατρό. Για να μη μιλήσω για την οικονομική εκμετάλλευση των γυναικολόγων σε δημόσιο νοσοκομείο, όταν γέννησαν τα παιδιά τους. Και ήταν κι αυτοί Έλληνες, αγαπητοί νεοέλληνες ρατσιστές...
Το 2010, η κρίση χτύπησε και το νησί. Εγώ έμεινα χωρίς δουλειά και ταυτόχρονα περίμενα το πρώτο μου παιδί. Έφυγα από την Ελλάδα και πλέον είμαι μετανάστρια και μητέρα στη Γαλλία. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να είμαι ούτε και στο ελάχιστο ρατσίστρια απέναντι στους μετανάστες, ακόμα κι αν είναι λαθραίοι. Δεν θα μου άρεσε επίσης να υποστώ εγώ ή τα παιδιά μου, οποιδήποτε ρατσισμό, είτε στη Γαλλία, είτε στην Ελλάδα, αφού τα παιδιά μου δεν είναι 100% ελληνόπουλα.
Δεν πιστεύω σε κανένα κόμμα και σε κανέναν σωτήρα. Δεν πιστεύω επίσης σε καμία θρησκεία. Πιστεύω στο ελεύθερο πνεύμα και τη θετική ενέργεια των ανθρώπων. Αυτά είναι για μένα τα στοιχεία που μπορούν να μας εξελίξουν ως είδος του ζωικού βασιλείου. Και οραματίζομαι για τις κόρες μου και για τα παιδιά όλου του κόσμου, ένα κόσμο χωρίς σύνορα και χωρίς ταυτότητες θρησκευτικές, κομματικές, εθνικές...
Λυπάμαι βαθιά όλους τους σύγχρονους νεοέλληνες ρατσιστές, αλλά πολύ περισσότερο αυτούς που είναι γονείς...Και χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα αρκετοί σαν εμένα, που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν μοναδικές προσοωπικότητες
κι όχι σαν κατηγορίες.
Ευχαριστώ που διαβάσατε τις σκέψεις μου...
Λ.Σ.
Μετανάστρια και μητέρα.
Αναγνώστρια Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Ξεκούραση στην Καλαμάτα για τον Παπασταθόπουλο [Photo]](https://images.newsnowgreece.com/43/433804/xekourasi-stin-kalamata-gia-ton-papastathopoulo-Photo-1-124x78.jpg)
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ξεκούραση στην Καλαμάτα για τον Παπασταθόπουλο [Photo]
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Απαγωγές στο νοτιοδυτικό τμήμα της Υεμένης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
