2013-04-15 17:11:04
Γράφει ο Γιώργος Σπανομανώλης
«Μπασινάς στο κόρνερ στο 56’, Μπασινάς... Γκολ, γκόλ, γκόλ... Το κάρφωσε». Το καλεντάρι δείχνει 4 Ιουλίου 2004 και στο στάδιο του Φωτός στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας,τη Λισαβόνα, το ρολόι του Γερμανού διαιτητή Μάρκους Μέρκ, έχει σταματήσει στο 56ο λεπτό, όταν οι δύο «Άγγελοι», ο Μπασινάς και ο Χαριστέας συνεργάζονται για να γράψουν την πιο χρυσή, την πιο ένδοξη, τη πιο λαμπρή σελίδα του ελληνικού αθλητισμού.
Η ανύπαρκτη στον ποδοσφαιρικό χάρτη Ελλάδα, το απόλυτο αουτσάιντερ, κόντρα σε προγνωστικά, κόντρα σε παραδόσεις, κόντρα σε έδρες, κόντρα στην ίδια τη λογική, στέφεται, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Μετά τα πανηγύρια της στιγμής, μετά τα δάκρυα συγκίνησης που ρίξαμε όταν ο Θοδωρής σήκωνε το «τιμημένο» στον ουρανό της Λισαβόνας, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το μέλλον αλλά κυρίως να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό αύριο. Ένα καλύτερο αύριο για το ελληνικό ποδόσφαιρο που μέχρι τότε δεν μας είχε δώσει καμία χαρά, παρά μόνο περιστασιακά, όπως εκείνο το γκολ του Βαζέχα το ’96 στο Άμστερνταμ.
Και όταν το 2006 διαλύθηκε η ΕΠΑΕ και ιδρύθηκε μια νέα ποδοσφαιρική αρχή που θα έφερε την ευθύνη της διεξαγωγής του ελληνικού επαγγελματικού πρωταθλήματος, η Σούπερ Λίγκα, αρχίσαμε μέσα μας δειλά δειλά να πιστεύουμε ότι το καλύτερο ποδοσφαιρικό αύριο που ονειρευόμασταν για το ενχώριο πρωτάθλημα μας, ήταν προ των πυλών.
Πιστεύαμε τότε ότι η δική μας Λίγκα θα οδηγούσε το ποδόσφαιρο μας σε μια νέα εποχή μετατρέποντας το, με σύγχρονες και τεχνοκρατικές μεθόδους, σε ένα ελκυστικό εμπορικό προϊόν. Άλλωστε αυτό θα βοηθούσε όλες τις ΠΑΕ στο να μεγαλώσουν και το δικό τους brand name, μεγαλώνοντας παράλληλα και τα έσοδα τους.
Αυτά όμως ήταν όνειρα θερινής νυκτός στην κυριολεξία, αφού ξέμειναν σε εκείνη τη θερινή νύχτα του Ιούλη του 2004, τίποτα δεν άλλαξε.
Ή μάλλον άλλαξαν πολλά, πάρα πολλά, προς το χειρότερο τα οποία επιδεινόθηκαν στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα του ΔΝΤ, στην Ελλάδα που μέρα με τη μέρα καταρέει σε όλους τους τομείς και κατ’ επέκταση καταρέει και το ποδόσφαιρο της.
Η 29η αγωνιστική του πρωταθλήματος φτάνει και περισεύει για να επιβεβαιώσει την ποδοσφαιρική μας μιζέρια. Μιλώντας με φίλους στα σόσιαλ μίντια λίγο μετά το τέλος των αναμετρήσεων (όσων τελείωσαν εν πάση περιπτώσει), ένας φίλος –αγνός Ολυμπιακός- με μια λέξη, περιέγραψε την εικόνα του πρωταθλήματος μας.
«Θλίψη». Μόνο θλίψη.
Αυτό σε πιάνει όταν σε ένα ελληνικό «κλάσσικο», σε ένα ματς που θα έπρεπε να είναι γιορτή, τραυματίζεται ποδοσφαιριστής στο πούλμαν κατά την άφηξη της ομάδας του στο γήπεδο του αντιπάλου. Θλίψη σε πιάνει όταν για ακόμη μια φορά στο συγκεκριμένο γήπεδο ορισμένα καλόπαιδα επιτίθονται και τραυματίζουν κατά την προσφιλή τους τακτική, δημοσιογράφο. Μόνο θλίψη.
Σε πιάνει ένα πλάκωμα, μια συνεφιά στην ποδοσφαιρική σου ψυχή, όπως το σύνεφο από τα καπνογόνα που σχηματίστηκε πάνω από το Φαληρικό γήπεδο και σε πιάνει ασφυξία για αυτή την εικόνα που αντικρίζεις, σαν να σου έριξαν χημικά τα ματ και ίσως να κλάψεις κιόλας αγνέ φίλαθλε για την κατάντια αυτού του σπορ που λατρεύεις, όπως έκλαψαν και τόσα μικρά παιδιά απόψε στο «Γ. Καραισκάκης» από τα δακρυγόνα. Θλίψη σε πιάνει όταν ο πρόεδρος μιας από τις ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας, σαν κολλημένο με τα σόσιαλ μίντια πιτσιρίκι, τουιτάρει διάφορα, δυναμιτίζοντας το ήδη μπαρουτιασμένο κλίμα την ίδια ώρα που αυτή η ομάδα μετά από 16 χρόνια δε θα πάρει ευρωπαϊκό εισητήριο και αυτό λέει πολλά.
Θλίψη και προβληματισμός.
Προβληματισμός όταν ο πρωταθλητής αποδοκιμάζεται από τους φιλάθλους του στο ίδιο του το σπίτι. Προβληματισμός για τον πόλεμο ανακοινώσεων των δύο μεγαλύτερων ΠΑΕ σε ένα ματς χωρίς καμία ουσιαστική σημασία, αφού για διάφορους λόγους, 40 βαθμοί χωρίζουν τους «αιωνίους». Προβληματισμός όταν σε ακόμα ένα ντέρμπι γίνονται επισόδεια, πριν και μετά, την ίδια ώρα που υπάρχουν στο γήπεδο φίλοι μόνο της γηπεδούχου ομάδας, σε μια άλλη παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία, αφού στην Ελλάδα του 2013 δεν μπορούν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο φυσικά «κόκκινοι» και «πρασινοι»
Και η θλίψη μεγαλώνει, όταν γυρίσεις κανάλι και δεις 100 τραμπούκους ανάμεσα σε 30.000 καθαρούς ΑΕΚτζίδες, να παίζουν με την ιστορία της ΑΕΚ και ετσιθελικά να διακόπτουν ένα ματς στο 87’ και να κυνηγούν παίχτες και προπονητές, μιας και οι «κιτρινόμαυροι» παράγοντες την είχαν κάνει, σαν να το ξεραν ένα πράγμα (τι κάνει νιάου νιάου), από το 80’. Και προβληματισμός όταν ανάμεσα στο ντου, γίνεται πλιάτσικο σε αθλητικό υλικό ενώ ταυτόχρονα απειλούνται οι ίδιες οι ζωές των ποδοσφαιριστών με μηνύματα στα προσωπικά τους τηλέφωνα. Και όλα αυτά γιατί η ομάδα τους φλέρταρε, μιας και μαθηματικά δεν έπεφτε ακόμα και αν έχανε από τον Πανθρακικό, με τη Β’ εθνική και έπρεπε να ξεπλύνουν από πάνω τους την ντροπή. Μια «ντροπή» με την οποία χαρακτηρίστηκαν πολλές μικρές ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, σαν τη Γιούβε, τη Μίλαν, ή τη Ρέιτζερς. Μια «ντροπή» ωστόσο που ίσως και να βολεύει, λέω εγώ τώρα με το πονηρό μου το μυαλό, ορισμένους παράγοντες ρίχνοντας την ΑΕΚ στην ερασιτεχνική –έχει σημασία- πλέον Φούτμπολ Λιγκ 2 για να απαλλαγεί από τα όποια χρέη της και να «καθαρίσει».
Και όλα αυτά την ίδια ώρα που ακούγονται αστειότητες περί «ηθικών νικητών» ανάλογες με το «έγγλημα κατά της Ελλάδας» με το νταβατζιλίκι να συνεχίζεται και να καταδυναστεύει το ποδόσφαιρο μας.
Το ερώτημα όμως είναι ένα. Μήπως τελικά μας αξίζει αυτή η θλίψη επειδή εμείς οι ίδιοι οι φίλαθλοι είμαστε θλιβεροί; Μήπως μας αξίζει αυτή εικόνα των ομάδων μας; Μήπως μας αξίζουν αυτοί οι παράγοντες και αυτές οι καταστάσεις;
Μήπως το πρωτάθλημα μας είναι ο καθρέφτης των δικών μας αντιλήψεων;
Μήπως έχουμε αυτό το πρωτάθλημα γιατί αυτό το πρωτάθλημα θέλουμε;
Tromaktiko
«Μπασινάς στο κόρνερ στο 56’, Μπασινάς... Γκολ, γκόλ, γκόλ... Το κάρφωσε». Το καλεντάρι δείχνει 4 Ιουλίου 2004 και στο στάδιο του Φωτός στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας,τη Λισαβόνα, το ρολόι του Γερμανού διαιτητή Μάρκους Μέρκ, έχει σταματήσει στο 56ο λεπτό, όταν οι δύο «Άγγελοι», ο Μπασινάς και ο Χαριστέας συνεργάζονται για να γράψουν την πιο χρυσή, την πιο ένδοξη, τη πιο λαμπρή σελίδα του ελληνικού αθλητισμού.
Η ανύπαρκτη στον ποδοσφαιρικό χάρτη Ελλάδα, το απόλυτο αουτσάιντερ, κόντρα σε προγνωστικά, κόντρα σε παραδόσεις, κόντρα σε έδρες, κόντρα στην ίδια τη λογική, στέφεται, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Μετά τα πανηγύρια της στιγμής, μετά τα δάκρυα συγκίνησης που ρίξαμε όταν ο Θοδωρής σήκωνε το «τιμημένο» στον ουρανό της Λισαβόνας, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το μέλλον αλλά κυρίως να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό αύριο. Ένα καλύτερο αύριο για το ελληνικό ποδόσφαιρο που μέχρι τότε δεν μας είχε δώσει καμία χαρά, παρά μόνο περιστασιακά, όπως εκείνο το γκολ του Βαζέχα το ’96 στο Άμστερνταμ.
Και όταν το 2006 διαλύθηκε η ΕΠΑΕ και ιδρύθηκε μια νέα ποδοσφαιρική αρχή που θα έφερε την ευθύνη της διεξαγωγής του ελληνικού επαγγελματικού πρωταθλήματος, η Σούπερ Λίγκα, αρχίσαμε μέσα μας δειλά δειλά να πιστεύουμε ότι το καλύτερο ποδοσφαιρικό αύριο που ονειρευόμασταν για το ενχώριο πρωτάθλημα μας, ήταν προ των πυλών.
Πιστεύαμε τότε ότι η δική μας Λίγκα θα οδηγούσε το ποδόσφαιρο μας σε μια νέα εποχή μετατρέποντας το, με σύγχρονες και τεχνοκρατικές μεθόδους, σε ένα ελκυστικό εμπορικό προϊόν. Άλλωστε αυτό θα βοηθούσε όλες τις ΠΑΕ στο να μεγαλώσουν και το δικό τους brand name, μεγαλώνοντας παράλληλα και τα έσοδα τους.
Αυτά όμως ήταν όνειρα θερινής νυκτός στην κυριολεξία, αφού ξέμειναν σε εκείνη τη θερινή νύχτα του Ιούλη του 2004, τίποτα δεν άλλαξε.
Ή μάλλον άλλαξαν πολλά, πάρα πολλά, προς το χειρότερο τα οποία επιδεινόθηκαν στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα του ΔΝΤ, στην Ελλάδα που μέρα με τη μέρα καταρέει σε όλους τους τομείς και κατ’ επέκταση καταρέει και το ποδόσφαιρο της.
Η 29η αγωνιστική του πρωταθλήματος φτάνει και περισεύει για να επιβεβαιώσει την ποδοσφαιρική μας μιζέρια. Μιλώντας με φίλους στα σόσιαλ μίντια λίγο μετά το τέλος των αναμετρήσεων (όσων τελείωσαν εν πάση περιπτώσει), ένας φίλος –αγνός Ολυμπιακός- με μια λέξη, περιέγραψε την εικόνα του πρωταθλήματος μας.
«Θλίψη». Μόνο θλίψη.
Αυτό σε πιάνει όταν σε ένα ελληνικό «κλάσσικο», σε ένα ματς που θα έπρεπε να είναι γιορτή, τραυματίζεται ποδοσφαιριστής στο πούλμαν κατά την άφηξη της ομάδας του στο γήπεδο του αντιπάλου. Θλίψη σε πιάνει όταν για ακόμη μια φορά στο συγκεκριμένο γήπεδο ορισμένα καλόπαιδα επιτίθονται και τραυματίζουν κατά την προσφιλή τους τακτική, δημοσιογράφο. Μόνο θλίψη.
Σε πιάνει ένα πλάκωμα, μια συνεφιά στην ποδοσφαιρική σου ψυχή, όπως το σύνεφο από τα καπνογόνα που σχηματίστηκε πάνω από το Φαληρικό γήπεδο και σε πιάνει ασφυξία για αυτή την εικόνα που αντικρίζεις, σαν να σου έριξαν χημικά τα ματ και ίσως να κλάψεις κιόλας αγνέ φίλαθλε για την κατάντια αυτού του σπορ που λατρεύεις, όπως έκλαψαν και τόσα μικρά παιδιά απόψε στο «Γ. Καραισκάκης» από τα δακρυγόνα. Θλίψη σε πιάνει όταν ο πρόεδρος μιας από τις ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας, σαν κολλημένο με τα σόσιαλ μίντια πιτσιρίκι, τουιτάρει διάφορα, δυναμιτίζοντας το ήδη μπαρουτιασμένο κλίμα την ίδια ώρα που αυτή η ομάδα μετά από 16 χρόνια δε θα πάρει ευρωπαϊκό εισητήριο και αυτό λέει πολλά.
Θλίψη και προβληματισμός.
Προβληματισμός όταν ο πρωταθλητής αποδοκιμάζεται από τους φιλάθλους του στο ίδιο του το σπίτι. Προβληματισμός για τον πόλεμο ανακοινώσεων των δύο μεγαλύτερων ΠΑΕ σε ένα ματς χωρίς καμία ουσιαστική σημασία, αφού για διάφορους λόγους, 40 βαθμοί χωρίζουν τους «αιωνίους». Προβληματισμός όταν σε ακόμα ένα ντέρμπι γίνονται επισόδεια, πριν και μετά, την ίδια ώρα που υπάρχουν στο γήπεδο φίλοι μόνο της γηπεδούχου ομάδας, σε μια άλλη παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία, αφού στην Ελλάδα του 2013 δεν μπορούν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο φυσικά «κόκκινοι» και «πρασινοι»
Και η θλίψη μεγαλώνει, όταν γυρίσεις κανάλι και δεις 100 τραμπούκους ανάμεσα σε 30.000 καθαρούς ΑΕΚτζίδες, να παίζουν με την ιστορία της ΑΕΚ και ετσιθελικά να διακόπτουν ένα ματς στο 87’ και να κυνηγούν παίχτες και προπονητές, μιας και οι «κιτρινόμαυροι» παράγοντες την είχαν κάνει, σαν να το ξεραν ένα πράγμα (τι κάνει νιάου νιάου), από το 80’. Και προβληματισμός όταν ανάμεσα στο ντου, γίνεται πλιάτσικο σε αθλητικό υλικό ενώ ταυτόχρονα απειλούνται οι ίδιες οι ζωές των ποδοσφαιριστών με μηνύματα στα προσωπικά τους τηλέφωνα. Και όλα αυτά γιατί η ομάδα τους φλέρταρε, μιας και μαθηματικά δεν έπεφτε ακόμα και αν έχανε από τον Πανθρακικό, με τη Β’ εθνική και έπρεπε να ξεπλύνουν από πάνω τους την ντροπή. Μια «ντροπή» με την οποία χαρακτηρίστηκαν πολλές μικρές ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, σαν τη Γιούβε, τη Μίλαν, ή τη Ρέιτζερς. Μια «ντροπή» ωστόσο που ίσως και να βολεύει, λέω εγώ τώρα με το πονηρό μου το μυαλό, ορισμένους παράγοντες ρίχνοντας την ΑΕΚ στην ερασιτεχνική –έχει σημασία- πλέον Φούτμπολ Λιγκ 2 για να απαλλαγεί από τα όποια χρέη της και να «καθαρίσει».
Και όλα αυτά την ίδια ώρα που ακούγονται αστειότητες περί «ηθικών νικητών» ανάλογες με το «έγγλημα κατά της Ελλάδας» με το νταβατζιλίκι να συνεχίζεται και να καταδυναστεύει το ποδόσφαιρο μας.
Το ερώτημα όμως είναι ένα. Μήπως τελικά μας αξίζει αυτή η θλίψη επειδή εμείς οι ίδιοι οι φίλαθλοι είμαστε θλιβεροί; Μήπως μας αξίζει αυτή εικόνα των ομάδων μας; Μήπως μας αξίζουν αυτοί οι παράγοντες και αυτές οι καταστάσεις;
Μήπως το πρωτάθλημα μας είναι ο καθρέφτης των δικών μας αντιλήψεων;
Μήπως έχουμε αυτό το πρωτάθλημα γιατί αυτό το πρωτάθλημα θέλουμε;
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανακοίνωση συλλόγου νεφροπαθών Πρέβεζας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΝΤ: H αμαρτωλή ιστορία του παγκόσμιου οργανισμού...!!!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
