2013-02-28 12:54:03
Γράφει ο Νίκος Δόικος
Αγωνία για «το μέλλον της κεντροαριστεράς».Θα μπορούσε κανείς να συζητάει μερόνυχτα για την σημασία των όρων «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά».
Ο γράφων είναι φανατικός (μόνο σε τούτο) πολέμιος των υπερ-απλουστεύσεων. Σήμερα, όμως, τα αντίπαλα στρατόπεδα αναδύονται με πρωτόγνωρη σαφήνεια και προφανείς στοχεύσεις :- αγορο-κεντρικές δυνάμεις από δω, κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις από την άλλη. Δυο ξεκάθαρα, παγιωμένα οικονομικά και πολιτισμικά συστήματα. Δυο συνειδησιακές και βιωματικές επιλογές. Η πρώτη, προς το παρόν, κυρίαρχη. Και, φυσικά, με βιωμένες από όλους τους λαούς τις στοχεύσεις της (όπως η δική μας κρίση). Η δεύτερη αναδυόμενη, δειλά δειλά, ως επαγγελία ρήξης και ανατροπής.
Πόση ευχέρεια πολιτικής χωροταξίας προσφέρεται από μια τέτοιας κλίμακας και σημασίας αντιπαράθεση ;
Νομίζω πολύ περιορισμένη. Είναι πλέον προφανής η ανάγκη ευρύτατων ενδο-κοινωνικών και δια-κοινωνικών συμμαχιών, απέναντι στον οικονομικό και πολιτισμικό ολοκληρωτισμό, που ήδη βιώνεται στην πιο επιθετική εκδοχή του, με την διεθνική Ελίτ να τζογάρει κυριολεκτικά στην κατάρρευση ολόκληρων κοινωνιών.
Να καταργεί βιαίως τα στοιχειώδη δικαιώματα αξιοπρεπούς απασχόλησης και διαβίωσης.
Είναι άραγε εφικτή μια ανάλογη, ευρύτατα συναινετική πολιτική συμμαχία στην Ελλάδα ; Καλύπτουσα σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος ; Με την προϋπόθεση ότι θα κινηθεί συγχρόνως και παράλληλα με μιαν αντίστοιχη δια-κοινωνική συμμαχία στην Ευρωζώνη ; Για την ανατροπή των καταστροφικών πολιτικών λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης ; Για την υιοθέτηση ενός Ευρωπαϊκού New Deal οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής αυτονομίας ;
Τα απανωτά λάθη της Commission και του IMF, αναφορικά με την διαχείριση των δημοσιονομικών, νομίζω διαμορφώνουν προϋποθέσεις ριζικής επαναξιολόγησης πολιτικών.
Κάτι πρέπει να λένε τα εκλογικά αποτελέσματα της Ιταλίας. Σίγουρα πάντως ότι η οργή ξεχείλισε. Ότι οι αντι-αναπτυξιακές εμμονές για δημοσιονομική πειθαρχία μέσω μέτρων εγχώριας υποτίμησης οδήγησαν τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες σε οικονομική ασφυξία και προϊούσα ανθρωπιστική κρίση. Και, ως γνωστόν, η ανέχεια δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος ψύχραιμων πολιτικών αποφάσεων.
Η Ελληνική κοινωνία καλείται να αποδείξει ότι διαθέτει δύναμη και θέληση να στήσει από μηδενική βάση σοβαρό Κράτος, ευέλικτη, σύγχρονη και παραγωγική Δημόσια Διοίκηση, αειφόρο Οικονομία και, δι’ αυτών, Κοινωνία συνοχής. Το πρόβλημα της Ελλάδας αρχίζει ακριβώς εκεί που τελειώνει η επιτυχής διαχείριση Χρέους και Ελλείμματος.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδίως δε η Ευρωζώνη καλείται να αποφασίσει εάν θα συνεχίσει να λειτουργεί ως θεραπαινίς όσων διαθέτουν την ευχέρεια να σκηνοθετούν καταρρεύσεις οικονομιών και κοινωνιών ακριβώς επειδή επενδύουν στην προοπτική των καταρρεύσεων.
Να αποφασίσει εάν θα είναι με τις «αγορές» ή με τους λαούς της. Γιατί συμβιβασμός ανάμεσα σε τούτα τα δυο δεν γίνεται.
Είναι αναπόδραστη πλέον η Ρήξη.
Όλες οι εξελίξεις καταρρίπτουν το επιχείρημα πολιτικών ηγεσιών ότι είναι, δήθεν, μονόδρομος ο συμβιβασμός με την «λογική» των «αγορών», η πειθαρχία στις υποδείξεις των «οίκων αξιολόγησης», η υποταγή στο σύστημα της ασύδοτης κερδοσκοπικής αφασίας. Να παραμένεις δηλαδή απαθής και ψύχραιμος μπροστά στις επαναλαμβανόμενες υποβαθμίσεις οικονομιών της Ευρωζώνης από οίκους «αξιολόγησης» όταν γνωρίζεις πως οι ίδιοι οι αξιολογητές διαθέτουν το πλειοψηφικό μετοχικό κεφάλαιο των επενδυτικών τραπεζών, οι οποίες επενδύουν στην υποβάθμιση των εν λόγω οικονομιών. Κοντολογίς να σου λένε κατάμουτρα πως «είσαι βλάκας» κι εσύ να απαντάς «ευχαριστώ». Και οι Ευρωζωνικές ηγεσίες να καμώνονται τις ανήξερες. Έλεος.
Κοινωνίες και Οικονομίες μπορούν να αυτονομηθούν από την ασφυκτική χειραγώγηση των «αγορών» όταν συναποφασίσουν να ενεργοποιήσουν ένα πολυκεντρικό χρηματοδοτικό μοντέλο, να εξορθολογήσουν τις δαπάνες και να εκμεταλλευτούν, σε συνεργατική βάση, τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις τους. Αξιοποιώντας, παράλληλα, τις ευκαιρίες της Εναλλακτικής Οικονομίας και τους νεο-βιομηχανικούς κλάδους «εντάσεως γνώσεως».
Εάν συμφωνήσουμε στο αναπόδραστο της ρήξης τότε και η πολιτική χωροταξία καθίσταται κατ’ ανάγκην διπολική. Οι Κοινωνίες απέναντι στις ασύδοτες Αγορές. Και οι προβληματισμοί και οι ζυμώσεις τότε υπερβαίνουν την κομματική αυταρέσκεια και προχωρούν στα πεδία των συναινέσεων και των ευρύτατων κοινωνικών συμμαχιών.
Tromaktiko
Αγωνία για «το μέλλον της κεντροαριστεράς».Θα μπορούσε κανείς να συζητάει μερόνυχτα για την σημασία των όρων «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά».
Ο γράφων είναι φανατικός (μόνο σε τούτο) πολέμιος των υπερ-απλουστεύσεων. Σήμερα, όμως, τα αντίπαλα στρατόπεδα αναδύονται με πρωτόγνωρη σαφήνεια και προφανείς στοχεύσεις :- αγορο-κεντρικές δυνάμεις από δω, κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις από την άλλη. Δυο ξεκάθαρα, παγιωμένα οικονομικά και πολιτισμικά συστήματα. Δυο συνειδησιακές και βιωματικές επιλογές. Η πρώτη, προς το παρόν, κυρίαρχη. Και, φυσικά, με βιωμένες από όλους τους λαούς τις στοχεύσεις της (όπως η δική μας κρίση). Η δεύτερη αναδυόμενη, δειλά δειλά, ως επαγγελία ρήξης και ανατροπής.
Πόση ευχέρεια πολιτικής χωροταξίας προσφέρεται από μια τέτοιας κλίμακας και σημασίας αντιπαράθεση ;
Νομίζω πολύ περιορισμένη. Είναι πλέον προφανής η ανάγκη ευρύτατων ενδο-κοινωνικών και δια-κοινωνικών συμμαχιών, απέναντι στον οικονομικό και πολιτισμικό ολοκληρωτισμό, που ήδη βιώνεται στην πιο επιθετική εκδοχή του, με την διεθνική Ελίτ να τζογάρει κυριολεκτικά στην κατάρρευση ολόκληρων κοινωνιών.
Να καταργεί βιαίως τα στοιχειώδη δικαιώματα αξιοπρεπούς απασχόλησης και διαβίωσης.
Είναι άραγε εφικτή μια ανάλογη, ευρύτατα συναινετική πολιτική συμμαχία στην Ελλάδα ; Καλύπτουσα σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος ; Με την προϋπόθεση ότι θα κινηθεί συγχρόνως και παράλληλα με μιαν αντίστοιχη δια-κοινωνική συμμαχία στην Ευρωζώνη ; Για την ανατροπή των καταστροφικών πολιτικών λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης ; Για την υιοθέτηση ενός Ευρωπαϊκού New Deal οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής αυτονομίας ;
Τα απανωτά λάθη της Commission και του IMF, αναφορικά με την διαχείριση των δημοσιονομικών, νομίζω διαμορφώνουν προϋποθέσεις ριζικής επαναξιολόγησης πολιτικών.
Κάτι πρέπει να λένε τα εκλογικά αποτελέσματα της Ιταλίας. Σίγουρα πάντως ότι η οργή ξεχείλισε. Ότι οι αντι-αναπτυξιακές εμμονές για δημοσιονομική πειθαρχία μέσω μέτρων εγχώριας υποτίμησης οδήγησαν τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες σε οικονομική ασφυξία και προϊούσα ανθρωπιστική κρίση. Και, ως γνωστόν, η ανέχεια δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος ψύχραιμων πολιτικών αποφάσεων.
Η Ελληνική κοινωνία καλείται να αποδείξει ότι διαθέτει δύναμη και θέληση να στήσει από μηδενική βάση σοβαρό Κράτος, ευέλικτη, σύγχρονη και παραγωγική Δημόσια Διοίκηση, αειφόρο Οικονομία και, δι’ αυτών, Κοινωνία συνοχής. Το πρόβλημα της Ελλάδας αρχίζει ακριβώς εκεί που τελειώνει η επιτυχής διαχείριση Χρέους και Ελλείμματος.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδίως δε η Ευρωζώνη καλείται να αποφασίσει εάν θα συνεχίσει να λειτουργεί ως θεραπαινίς όσων διαθέτουν την ευχέρεια να σκηνοθετούν καταρρεύσεις οικονομιών και κοινωνιών ακριβώς επειδή επενδύουν στην προοπτική των καταρρεύσεων.
Να αποφασίσει εάν θα είναι με τις «αγορές» ή με τους λαούς της. Γιατί συμβιβασμός ανάμεσα σε τούτα τα δυο δεν γίνεται.
Είναι αναπόδραστη πλέον η Ρήξη.
Όλες οι εξελίξεις καταρρίπτουν το επιχείρημα πολιτικών ηγεσιών ότι είναι, δήθεν, μονόδρομος ο συμβιβασμός με την «λογική» των «αγορών», η πειθαρχία στις υποδείξεις των «οίκων αξιολόγησης», η υποταγή στο σύστημα της ασύδοτης κερδοσκοπικής αφασίας. Να παραμένεις δηλαδή απαθής και ψύχραιμος μπροστά στις επαναλαμβανόμενες υποβαθμίσεις οικονομιών της Ευρωζώνης από οίκους «αξιολόγησης» όταν γνωρίζεις πως οι ίδιοι οι αξιολογητές διαθέτουν το πλειοψηφικό μετοχικό κεφάλαιο των επενδυτικών τραπεζών, οι οποίες επενδύουν στην υποβάθμιση των εν λόγω οικονομιών. Κοντολογίς να σου λένε κατάμουτρα πως «είσαι βλάκας» κι εσύ να απαντάς «ευχαριστώ». Και οι Ευρωζωνικές ηγεσίες να καμώνονται τις ανήξερες. Έλεος.
Κοινωνίες και Οικονομίες μπορούν να αυτονομηθούν από την ασφυκτική χειραγώγηση των «αγορών» όταν συναποφασίσουν να ενεργοποιήσουν ένα πολυκεντρικό χρηματοδοτικό μοντέλο, να εξορθολογήσουν τις δαπάνες και να εκμεταλλευτούν, σε συνεργατική βάση, τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις τους. Αξιοποιώντας, παράλληλα, τις ευκαιρίες της Εναλλακτικής Οικονομίας και τους νεο-βιομηχανικούς κλάδους «εντάσεως γνώσεως».
Εάν συμφωνήσουμε στο αναπόδραστο της ρήξης τότε και η πολιτική χωροταξία καθίσταται κατ’ ανάγκην διπολική. Οι Κοινωνίες απέναντι στις ασύδοτες Αγορές. Και οι προβληματισμοί και οι ζυμώσεις τότε υπερβαίνουν την κομματική αυταρέσκεια και προχωρούν στα πεδία των συναινέσεων και των ευρύτατων κοινωνικών συμμαχιών.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Turkish Serbian Relations A Rising Strategic Axis In The Western Balkans
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καμία συνάντηση στην ΑΕΚ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
