2012-12-24 09:11:03
Δίπλα σε όσους παραδοσιακά πένονταν εμφανίζεται μια νέα κατηγορία. Είναι οι νεόπτωχοι συμπολίτες. Άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα είχαν τη σειρά τους και που βρέθηκαν ξαφνικά με άδεια χέρια.
Η «Πελοπόννησος της Κυριακής» μίλησε μαζί τους και οι αφηγήσεις τους σπάνε κόκαλα. «Δεν το φανταζόμουν ποτέ» λένε και διηγούνται καταστάσεις έσχατης πενίας. Συνταξιούχοι που συντηρούν τις οικογένειες των παιδιών τους, άνθρωποι μέχρι χθες τακτοποιημένοι που δεν μπορούν να ζεστάνουν το σπίτι τους.
«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε η στιγμή που δεν θα είχαμε γάλα για τα παιδιά μας.
»Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε η στιγμή που δεν θα είχαμε χρήματα να βάλουμε πετρέλαιο θέρμανσης και να πληρώσουμε το ηλεκτρικό μας.
»Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ο συνταξιούχος πεθερός μου θα πλήρωνε το φροντιστήριο Αγγλικών των παιδιών μου».
Ο κατάλογος με τα «ποτέ δεν φανταζόμουν και δεν περνούσε από το μυαλό μου», της 39χρονης Μ.Ξ
. (τα πλήρη στοιχεία της οποίας είναι στη διάθεση της «Π»), είναι αρκετά μακρύς. Το ίδιο ισχύει και για αρκετούς άλλους συμπολίτες μας, που είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται μέσα σε λίγες στιγμές. Η κύρια αιτία είναι η απώλεια της εργασίας τους. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η συμπολίτισσα που μιλά στην «Πελοπόννησο» για την πλήρη ανατροπή της προσωπικής και οικογενειακής της ζωής.
Τα προηγούμενα χρόνια, τέτοια εποχή, προγραμμάτιζε με τον σύζυγό της και φίλους της πού θα περάσουν τις ημέρες των εορτών. Αντίθετα φέτος, την απασχολεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. «Ο σύζυγός μου εργάζονταν, επί 10 χρόνια, ως αντιπρόσωπος μεγάλης εταιρείας, με ιδιαίτερα υψηλές αποδοχές. Εγώ έχω σπουδάσει οικονομικά και εργαζόμουν σε τοπική επιχείρηση έναντι μιας αξιοπρεπούς αμοιβής. Τη χρονιά που μας πέρασε, όμως, η εταιρεία του συζύγου μου σταμάτησε να δραστηριοποιείται στην Ελλάδα κι έτσι απέλυσε όλους τους εργαζόμενους και η δική μου έκλεισε. Από τότε η ζωή μας άλλαξε πλήρως» μας περιγράφει η ίδια.
Και συγκεκριμένα, αναγκάστηκαν να κλείσουν την μονοκατοικία που είχαν κατασκευάσει λόγω αδυναμίας συντήρησης και να εγκατασταθούν στο πατρικό σπίτι του συζύγου της. «Αναγκαστικά περικόψαμε όλα τα έξοδα που κάναμε ακόμα και τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών μας (τένις, κολύμβηση, κιθάρα κ.ά.). Είναι μαθητές του Δημοτικού και το μόνο που μπορούμε να τους παρέχουμε, κι αυτό με τη βοήθεια του πεθερού μου, είναι το φροντιστήριο των Αγγλικών. Το μόνο καλό που έχει βγει από αυτή την υπόθεση, είναι ότι μαθαίνουμε να προσαρμόζουμε τις ανάγκες μας σε αυτά που έχουμε διαθέσιμα. Πριν δεν υπήρχαν όρια στις "ανάγκες" μας».
Το τελευταίο, όπως παρατηρεί η ίδια, μαζί με το γεγονός ότι δέθηκαν πιο πολύ σαν οικογένεια, είναι τα θετικά της κατάστασης στην οποία οδηγήθηκαν αναγκαστικά. «Η προσγείωση για εμάς ήταν ιδιαίτερα ανώμαλη. Κάθε βράδυ με τον σύζυγό μου ψάχνουμε να βρούμε λύσεις για την επιβίωσή μας. Εάν άμεσα δεν βρεθεί εργασία, τουλάχιστον για εκείνον, έχουμε αποφασίσει να φύγουμε στο εξωτερικό».
Ο ίδιος προβληματισμός, της φυγής, επικρατεί σε πάρα πολλές οικογένειες. Υπάρχουν όμως κι εκείνες που δεν έχουν τη δυνατότητα επιλογής. Απλά περιμένουν, επιβιώνοντας μέσω των όσων τους παρέχονται από την Τράπεζα Τροφίμων του Δήμου και της Μητροπόλεως Πατρών, από τα φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών της περιοχής μας, από ευαισθητοποιημένους συμπολίτες.
«Η κατάσταση είναι δραματική. Καθημερινά παθαίνουμε σοκ βλέποντας γνωστούς Πατρινούς να έρχονται και να μας ζητάνε 3 κουτιά γάλα για τα παιδιά τους» μας περιγράφει ο πρόεδρος του Κοινωνικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων, Θεοχάρης Μασσαράς.
Πηγή: εφημερίδα Πελοπόννησος
xespao
Η «Πελοπόννησος της Κυριακής» μίλησε μαζί τους και οι αφηγήσεις τους σπάνε κόκαλα. «Δεν το φανταζόμουν ποτέ» λένε και διηγούνται καταστάσεις έσχατης πενίας. Συνταξιούχοι που συντηρούν τις οικογένειες των παιδιών τους, άνθρωποι μέχρι χθες τακτοποιημένοι που δεν μπορούν να ζεστάνουν το σπίτι τους.
«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε η στιγμή που δεν θα είχαμε γάλα για τα παιδιά μας.
»Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε η στιγμή που δεν θα είχαμε χρήματα να βάλουμε πετρέλαιο θέρμανσης και να πληρώσουμε το ηλεκτρικό μας.
»Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ο συνταξιούχος πεθερός μου θα πλήρωνε το φροντιστήριο Αγγλικών των παιδιών μου».
Ο κατάλογος με τα «ποτέ δεν φανταζόμουν και δεν περνούσε από το μυαλό μου», της 39χρονης Μ.Ξ
Τα προηγούμενα χρόνια, τέτοια εποχή, προγραμμάτιζε με τον σύζυγό της και φίλους της πού θα περάσουν τις ημέρες των εορτών. Αντίθετα φέτος, την απασχολεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. «Ο σύζυγός μου εργάζονταν, επί 10 χρόνια, ως αντιπρόσωπος μεγάλης εταιρείας, με ιδιαίτερα υψηλές αποδοχές. Εγώ έχω σπουδάσει οικονομικά και εργαζόμουν σε τοπική επιχείρηση έναντι μιας αξιοπρεπούς αμοιβής. Τη χρονιά που μας πέρασε, όμως, η εταιρεία του συζύγου μου σταμάτησε να δραστηριοποιείται στην Ελλάδα κι έτσι απέλυσε όλους τους εργαζόμενους και η δική μου έκλεισε. Από τότε η ζωή μας άλλαξε πλήρως» μας περιγράφει η ίδια.
Και συγκεκριμένα, αναγκάστηκαν να κλείσουν την μονοκατοικία που είχαν κατασκευάσει λόγω αδυναμίας συντήρησης και να εγκατασταθούν στο πατρικό σπίτι του συζύγου της. «Αναγκαστικά περικόψαμε όλα τα έξοδα που κάναμε ακόμα και τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών μας (τένις, κολύμβηση, κιθάρα κ.ά.). Είναι μαθητές του Δημοτικού και το μόνο που μπορούμε να τους παρέχουμε, κι αυτό με τη βοήθεια του πεθερού μου, είναι το φροντιστήριο των Αγγλικών. Το μόνο καλό που έχει βγει από αυτή την υπόθεση, είναι ότι μαθαίνουμε να προσαρμόζουμε τις ανάγκες μας σε αυτά που έχουμε διαθέσιμα. Πριν δεν υπήρχαν όρια στις "ανάγκες" μας».
Το τελευταίο, όπως παρατηρεί η ίδια, μαζί με το γεγονός ότι δέθηκαν πιο πολύ σαν οικογένεια, είναι τα θετικά της κατάστασης στην οποία οδηγήθηκαν αναγκαστικά. «Η προσγείωση για εμάς ήταν ιδιαίτερα ανώμαλη. Κάθε βράδυ με τον σύζυγό μου ψάχνουμε να βρούμε λύσεις για την επιβίωσή μας. Εάν άμεσα δεν βρεθεί εργασία, τουλάχιστον για εκείνον, έχουμε αποφασίσει να φύγουμε στο εξωτερικό».
Ο ίδιος προβληματισμός, της φυγής, επικρατεί σε πάρα πολλές οικογένειες. Υπάρχουν όμως κι εκείνες που δεν έχουν τη δυνατότητα επιλογής. Απλά περιμένουν, επιβιώνοντας μέσω των όσων τους παρέχονται από την Τράπεζα Τροφίμων του Δήμου και της Μητροπόλεως Πατρών, από τα φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών της περιοχής μας, από ευαισθητοποιημένους συμπολίτες.
«Η κατάσταση είναι δραματική. Καθημερινά παθαίνουμε σοκ βλέποντας γνωστούς Πατρινούς να έρχονται και να μας ζητάνε 3 κουτιά γάλα για τα παιδιά τους» μας περιγράφει ο πρόεδρος του Κοινωνικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων, Θεοχάρης Μασσαράς.
Πηγή: εφημερίδα Πελοπόννησος
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αλλοδαπές μετέφεραν παράνομους μετανάστες
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Ψάχνεται» για φορ και δεξί μπακ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
