2012-12-14 17:09:03
Αν και ήξερα ότι ο Σεπτέμβρης που πέρασε καταγραφόταν ως ο πιο θερμός Σεπτέμβρης στην ιστορία, ομολογώ ότι ευχαριστήθηκα τα επιπλέον μπάνια και τη θάλασσα σαν ένοχη... απόλαυση μέσα στο παρατεταμένο καλοκαίρι, σχεδόν μέχρι τα μέσα Οκτώβρη.
Μέχρι που επανήλθα στην πραγματικότητα όταν πριν ένα μήνα περίπου, πήγα στο χωριό μου στον Άγιο Νικόλαο Λακωνίας για να μαζέψω τις ελιές μου.
Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ξεκίνησα από την Αθήνα την Παρασκευή με φίλους και γονείς για να φτάσω στο χωριό μέσα σε κατακλυσμό. Οι φίλοι που συναντήσαμε στο χωριό μας αποκάλεσαν ‘καλορίζικους’. ‘Φέρατε τη βροχή μαζί σας, δεν είχε βρέξει από τον περασμένο Φλεβάρη και έχουμε πάθει μεγάλη ζημιά’ μας είπαν.
Αυτό που ήταν κεντρικό θέμα συζήτησης στο καφενείο, το συνειδητοποίησα την επόμενη μέρα στο χωράφι. Τα δέντρα δεν είχαν σχεδόν καθόλου καρπό και ‘διψούσαν’. Τα ελαιόδεντρα για να αποδώσουν χρειάζονται νερό την άνοιξη (περίπου τον Απρίλη) και το φθινόπωρο (Σεπτέμβρη – Οκτώβρη) ώστε να είναι έτοιμα για την ελαιοκομιδή από τις αρχές Νοεμβρίου (σε άλλες περιοχές λίγο αργότερα). Σε αντίθετη περίπτωση, ο καρπός στεγνώνει από λάδι και επιβαρύνει το δέντρο που κινδυνεύει ακόμα και να ξεραθεί.
Για το χωριό μου όμως η φετινή χρονιά, ήταν καταστροφική. Κάθε χρόνο ο τοπικός συνεταιρισμός παράγει περίπου 150 – 200 τόνους ελαιόλαδου. Φέτος μόνο με θαύμα θα ξεπεράσει τους 100 μέχρι το τέλος της περιόδου εξαιτίας της ξηρασίας.
Στο δρόμο της επιστροφής έβρεχε ακόμα, αλλά η χρονιά είχε χαθεί για τους κατοίκους σε αυτό το μικρό μέρος στη μύτη του ‘Καβομαλιά’, όπως και πολλών άλλων εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών.
Έχεις και εσύ να μοιραστείς μία ιστορία ή μία εικόνα για το πώς οι κλιματικές αλλαγές έχουν επηρεάσει τη δική σου ζωή; Μοιράσου την με ένα σχόλιο πιο κάτω, μία φωτογραφία ή στείλε την με ένα απλό email στο: [email protected] και βοήθησέ μας να φτιάξουμε μία ειδική σελίδα την επόμενη εβδομάδα που θα έχει και τη δική σου ιστορία.
greenpeace.org
Tromaktiko
Μέχρι που επανήλθα στην πραγματικότητα όταν πριν ένα μήνα περίπου, πήγα στο χωριό μου στον Άγιο Νικόλαο Λακωνίας για να μαζέψω τις ελιές μου.
Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ξεκίνησα από την Αθήνα την Παρασκευή με φίλους και γονείς για να φτάσω στο χωριό μέσα σε κατακλυσμό. Οι φίλοι που συναντήσαμε στο χωριό μας αποκάλεσαν ‘καλορίζικους’. ‘Φέρατε τη βροχή μαζί σας, δεν είχε βρέξει από τον περασμένο Φλεβάρη και έχουμε πάθει μεγάλη ζημιά’ μας είπαν.
Αυτό που ήταν κεντρικό θέμα συζήτησης στο καφενείο, το συνειδητοποίησα την επόμενη μέρα στο χωράφι. Τα δέντρα δεν είχαν σχεδόν καθόλου καρπό και ‘διψούσαν’. Τα ελαιόδεντρα για να αποδώσουν χρειάζονται νερό την άνοιξη (περίπου τον Απρίλη) και το φθινόπωρο (Σεπτέμβρη – Οκτώβρη) ώστε να είναι έτοιμα για την ελαιοκομιδή από τις αρχές Νοεμβρίου (σε άλλες περιοχές λίγο αργότερα). Σε αντίθετη περίπτωση, ο καρπός στεγνώνει από λάδι και επιβαρύνει το δέντρο που κινδυνεύει ακόμα και να ξεραθεί.
Για το χωριό μου όμως η φετινή χρονιά, ήταν καταστροφική. Κάθε χρόνο ο τοπικός συνεταιρισμός παράγει περίπου 150 – 200 τόνους ελαιόλαδου. Φέτος μόνο με θαύμα θα ξεπεράσει τους 100 μέχρι το τέλος της περιόδου εξαιτίας της ξηρασίας.
Στο δρόμο της επιστροφής έβρεχε ακόμα, αλλά η χρονιά είχε χαθεί για τους κατοίκους σε αυτό το μικρό μέρος στη μύτη του ‘Καβομαλιά’, όπως και πολλών άλλων εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών.
Έχεις και εσύ να μοιραστείς μία ιστορία ή μία εικόνα για το πώς οι κλιματικές αλλαγές έχουν επηρεάσει τη δική σου ζωή; Μοιράσου την με ένα σχόλιο πιο κάτω, μία φωτογραφία ή στείλε την με ένα απλό email στο: [email protected] και βοήθησέ μας να φτιάξουμε μία ειδική σελίδα την επόμενη εβδομάδα που θα έχει και τη δική σου ιστορία.
greenpeace.org
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για τα πανηγύρια...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΑΖΑΖΗΣ : ΜΑΣ ΑΔΙΚΕΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΕ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
