2012-10-15 09:00:08
Του Κίμωνα Φραγκάκη
Γεννήθηκα στο Μετς, σε μια από τις τελευταίες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Πριν από έξι χρόνια, μετακόμισα στα Άνω Πετράλωνα για να έχουν και τα παιδιά μου την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε γειτονιά. Είχα αγαπήσει την περιοχή ως θαμώνας του «Ζέφυρου», ενός «Σινεμά ο Παράδεισος» που στέκει ακόμα και παίζει υπέροχες ταινίες του Αϊζενστάιν, του Μπέργκμαν ή του Βιτόριο ντε Σίκα. Μετά το σινεμά, καθόμασταν για φαγητό απέναντι, στην ταβέρνα του Οικονόμου. Το μαγαζί αυτό, στη λαϊκή ακόμα συνοικία κάτω από του Φιλοπάππου, ήταν μια κιβωτός ελληνικότητας: Στις κατσαρόλες, στις ...καρέκλες, στη λαδομπογιά, είχε σωματοποιηθεί ένα κομμάτι του φτωχικού, αστικού πολιτισμού μας.
Όταν ο Νίκος Οικονόμου με το όνομα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, το μαγαζί ευτύχησε να περάσει στα χέρια ενός νοικοκύρη ανθρώπου, του Κώστα Διαμάντη. Ο Κώστας κράτησε το όνομα του Οικονόμου στην ταμπέλα και μαζί την ιστορική ταυτότητα και το γαστρονομικό μητρώο του καταστήματος
. Έβαλε όμως παντού και τη δική του υπογραφή, από τα έργα στους τοίχους που του έχουν αφιερώσει σημαντικοί Έλληνες ζωγράφοι, όπως ο Φασιανός και ο Ψυχοπαίδης, μέχρι το γλυκό κυδώνι που φτιάχνει με τα χέρια του. Και στελέχωσε την επιχείρηση με ένα εξαιρετικό επιτελείο συνεργατών. Από τη σπουδαία μαγείρισσα Γαρυφαλλιά μέχρι το λεβέντη γιο του, Γιώργο, που, καθώς υπηρετεί τη θητεία του ως αλεξιπτωτιστής, δεν ήταν παρών στο περιστατικό που θα σας διηγηθώ.
Μέσα σε μια γωνία της πόλης, Τρώων και Κυδαντιδών, είχε χωρέσει ένας ολόκληρος κόσμος στον οποίο ήθελα να βρίσκομαι κοντά. Η ταβέρνα ήταν η καρδιά της γειτονιάς και ένας από τους λόγους που επέλεξα να μετακομίσω δύο τετράγωνα πιο κάτω. Όμως λίγο αφότου εγκαταστάθηκα στα Άνω Πετράλωνα, αυτά άρχισαν να μεταμορφώνονται: Πρώτο «έπεσε» το παλιό καφενείο της Τριών Ιεραρχών για να δώσει τη θέση του σε άλλη μια από τις πολυκατοικίες που οικοδομήθηκαν πριν σκάσει η φούσκα. Ταυτόχρονα είδα να ανοίγουν διάφορα παρδαλά μεζεδοπωλεία μαζί με κάποια συμπαθητικά μπαράκια – και τα Άνω Πετράλωνα να γίνονται της μόδας.
Ευτυχώς, η ταβέρνα του Οικονόμου συνέχισε να πλέει στην ίδια νωχελική ρότα, απερίσπαστη από μόδες, και να παραμένει το «πρυτανείο» της περιοχής. Ενώ ο εσωτερικός τουρισμός επιπέδου Ψυρρή συνέρρεε στα καινούργια μαγαζιά, ο Κώστας διατηρούσε το προνόμιο να απευθύνεται στην πελατεία του με το μικρό της όνομα. Είχε το χάρισμα να προσελκύει καλλιτέχνες και διανοούμενους από όλο το λεκανοπέδιο. Και να αφήνονται στην αγκαλιά του τα παιδιά της γειτονιάς, όχι εντελώς ανυστερόβουλα, είναι η αλήθεια, αφού τα κεράσματα σε μακαρονάδες και πορτοκαλάδες ήταν στην ημερήσια διάταξη για κάθε μπόμπιρα των Άνω Πετραλώνων.
Όσο «αναπτυσσόταν» η συνοικία, απέφευγα τα νέα μαγαζιά που ξεφύτρωναν και ορισμένα από τα παλιότερα που επεκτείνονταν. Καθόμουν μοναχά στου Κώστα, στο ίδιο τραπέζι, κάτω από τη λεμονιά. Χάζευα τα μαγειρευτά να βγαίνουν από την κουζίνα και έκανα ότι δεν βλέπω τα αυτοκίνητα να μποτιλιάρονται στα στενά ψάχνοντας για πάρκινγκ. Κλείνοντας τα μάτια στην ανάπτυξη της γειτονιάς, έκλεινα και τα αυτιά σε διάφορες περίεργες ιστορίες που κατά καιρούς διακινούνταν. Και μιλούσαν για απειλές, ακόμα και για εμπρησμούς σε σπίτια ή επιχειρήσεις που αντιτάσσονταν στο να γίνουν τα Άνω Πετράλωνα ένα «νέο Γκάζι».
Ώσπου προχθές δεν μπόρεσα να κλείσω τα μάτια, αφού είδα μέσα στο μαγαζί τον ίδιο τον Κώστα με το πρόσωπο μελιτζανί, καλυμμένο με επιδέσμους: Δύο βράδια νωρίτερα, είχε δεχθεί επίθεση από μπράβους. Όπως μου είπε, ο αστυνομικός στον οποίο κατέφυγε τον συμβούλεψε να αναζητήσει και εκείνος «φουσκωτή» προστασία, αν θέλει να νιώθει ασφαλής.
Υπάρχει κάτι σάπιο στα Άνω Πετράλωνα, όπως και σε τόσες γειτονιές ανά την Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν το κράτος σκοπεύει να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία των πολιτών. Ή αν προτιμά να ωθεί τους πλέον αμόρφωτους και απελπισμένους στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και τους υπόλοιπους κάπου μεταξύ κυνισμού, απόγνωσης και αυτοδικίας. Πάντως ο Κώστας λειτουργεί απτόητος την επιχείρησή του, που είναι γεμάτη καθημερινά. Ενώ οι κάτοικοι της γειτονιάς δηλώνουν ότι θα απευθυνθούν στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου για να υπάρξει απάντηση στις πρακτικές υποκόσμου που κερδίζουν έδαφος στην περιοχή.
Το σημείωμα αυτό δεν αναφέρεται μόνο στον Κώστα Διαμάντη, αλλά στον κάθε Κώστα που μπορεί να έχει ένα καφενείο, ένα μπακάλικο ή ένα βιβλιοπωλείο της παλιάς σχολής σε μια περιοχή που αναπτύσσεται πολεοδομικά, τουριστικά, οικονομικά, χωρίς σεβασμό στην ιστορία της. Είμαι βέβαιος ότι ξέρετε κι εσείς έναν Κώστα που φυλάει κάπου «Θερμοπύλες» αυθεντικότητας.
Οι άνθρωποι που λειτουργούν όσα αυθεντικά μαγαζιά επιβιώνουν, επιτελούν κοινωνικό έργο. Κάθε πρωί, από το Καστελόριζο ως τα Ζαγόρια, σηκώνουν τα ρολά σε ζωντανά μνημεία της πατρίδας μας. Σε μικρές «εκκλησίες» της αγίας καθημερινότητας, οι οποίες προσελκύουν τους ξένους επισκέπτες που διαθέτουν παιδεία και αγαπούν την Ελλάδα. Κυρίως όμως βοηθούν εμάς, τους ιθαγενείς, να θυμηθούμε, με ένα κρασί, κάτι που έχουμε σχεδόν ξεχάσει: Ποιοι είμαστε.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος Οκτωβρίου του περιοδικού Status.
Parapolitiki.com
Γεννήθηκα στο Μετς, σε μια από τις τελευταίες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Πριν από έξι χρόνια, μετακόμισα στα Άνω Πετράλωνα για να έχουν και τα παιδιά μου την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε γειτονιά. Είχα αγαπήσει την περιοχή ως θαμώνας του «Ζέφυρου», ενός «Σινεμά ο Παράδεισος» που στέκει ακόμα και παίζει υπέροχες ταινίες του Αϊζενστάιν, του Μπέργκμαν ή του Βιτόριο ντε Σίκα. Μετά το σινεμά, καθόμασταν για φαγητό απέναντι, στην ταβέρνα του Οικονόμου. Το μαγαζί αυτό, στη λαϊκή ακόμα συνοικία κάτω από του Φιλοπάππου, ήταν μια κιβωτός ελληνικότητας: Στις κατσαρόλες, στις ...καρέκλες, στη λαδομπογιά, είχε σωματοποιηθεί ένα κομμάτι του φτωχικού, αστικού πολιτισμού μας.
Όταν ο Νίκος Οικονόμου με το όνομα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, το μαγαζί ευτύχησε να περάσει στα χέρια ενός νοικοκύρη ανθρώπου, του Κώστα Διαμάντη. Ο Κώστας κράτησε το όνομα του Οικονόμου στην ταμπέλα και μαζί την ιστορική ταυτότητα και το γαστρονομικό μητρώο του καταστήματος
Μέσα σε μια γωνία της πόλης, Τρώων και Κυδαντιδών, είχε χωρέσει ένας ολόκληρος κόσμος στον οποίο ήθελα να βρίσκομαι κοντά. Η ταβέρνα ήταν η καρδιά της γειτονιάς και ένας από τους λόγους που επέλεξα να μετακομίσω δύο τετράγωνα πιο κάτω. Όμως λίγο αφότου εγκαταστάθηκα στα Άνω Πετράλωνα, αυτά άρχισαν να μεταμορφώνονται: Πρώτο «έπεσε» το παλιό καφενείο της Τριών Ιεραρχών για να δώσει τη θέση του σε άλλη μια από τις πολυκατοικίες που οικοδομήθηκαν πριν σκάσει η φούσκα. Ταυτόχρονα είδα να ανοίγουν διάφορα παρδαλά μεζεδοπωλεία μαζί με κάποια συμπαθητικά μπαράκια – και τα Άνω Πετράλωνα να γίνονται της μόδας.
Ευτυχώς, η ταβέρνα του Οικονόμου συνέχισε να πλέει στην ίδια νωχελική ρότα, απερίσπαστη από μόδες, και να παραμένει το «πρυτανείο» της περιοχής. Ενώ ο εσωτερικός τουρισμός επιπέδου Ψυρρή συνέρρεε στα καινούργια μαγαζιά, ο Κώστας διατηρούσε το προνόμιο να απευθύνεται στην πελατεία του με το μικρό της όνομα. Είχε το χάρισμα να προσελκύει καλλιτέχνες και διανοούμενους από όλο το λεκανοπέδιο. Και να αφήνονται στην αγκαλιά του τα παιδιά της γειτονιάς, όχι εντελώς ανυστερόβουλα, είναι η αλήθεια, αφού τα κεράσματα σε μακαρονάδες και πορτοκαλάδες ήταν στην ημερήσια διάταξη για κάθε μπόμπιρα των Άνω Πετραλώνων.
Όσο «αναπτυσσόταν» η συνοικία, απέφευγα τα νέα μαγαζιά που ξεφύτρωναν και ορισμένα από τα παλιότερα που επεκτείνονταν. Καθόμουν μοναχά στου Κώστα, στο ίδιο τραπέζι, κάτω από τη λεμονιά. Χάζευα τα μαγειρευτά να βγαίνουν από την κουζίνα και έκανα ότι δεν βλέπω τα αυτοκίνητα να μποτιλιάρονται στα στενά ψάχνοντας για πάρκινγκ. Κλείνοντας τα μάτια στην ανάπτυξη της γειτονιάς, έκλεινα και τα αυτιά σε διάφορες περίεργες ιστορίες που κατά καιρούς διακινούνταν. Και μιλούσαν για απειλές, ακόμα και για εμπρησμούς σε σπίτια ή επιχειρήσεις που αντιτάσσονταν στο να γίνουν τα Άνω Πετράλωνα ένα «νέο Γκάζι».
Ώσπου προχθές δεν μπόρεσα να κλείσω τα μάτια, αφού είδα μέσα στο μαγαζί τον ίδιο τον Κώστα με το πρόσωπο μελιτζανί, καλυμμένο με επιδέσμους: Δύο βράδια νωρίτερα, είχε δεχθεί επίθεση από μπράβους. Όπως μου είπε, ο αστυνομικός στον οποίο κατέφυγε τον συμβούλεψε να αναζητήσει και εκείνος «φουσκωτή» προστασία, αν θέλει να νιώθει ασφαλής.
Υπάρχει κάτι σάπιο στα Άνω Πετράλωνα, όπως και σε τόσες γειτονιές ανά την Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν το κράτος σκοπεύει να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία των πολιτών. Ή αν προτιμά να ωθεί τους πλέον αμόρφωτους και απελπισμένους στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και τους υπόλοιπους κάπου μεταξύ κυνισμού, απόγνωσης και αυτοδικίας. Πάντως ο Κώστας λειτουργεί απτόητος την επιχείρησή του, που είναι γεμάτη καθημερινά. Ενώ οι κάτοικοι της γειτονιάς δηλώνουν ότι θα απευθυνθούν στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου για να υπάρξει απάντηση στις πρακτικές υποκόσμου που κερδίζουν έδαφος στην περιοχή.
Το σημείωμα αυτό δεν αναφέρεται μόνο στον Κώστα Διαμάντη, αλλά στον κάθε Κώστα που μπορεί να έχει ένα καφενείο, ένα μπακάλικο ή ένα βιβλιοπωλείο της παλιάς σχολής σε μια περιοχή που αναπτύσσεται πολεοδομικά, τουριστικά, οικονομικά, χωρίς σεβασμό στην ιστορία της. Είμαι βέβαιος ότι ξέρετε κι εσείς έναν Κώστα που φυλάει κάπου «Θερμοπύλες» αυθεντικότητας.
Οι άνθρωποι που λειτουργούν όσα αυθεντικά μαγαζιά επιβιώνουν, επιτελούν κοινωνικό έργο. Κάθε πρωί, από το Καστελόριζο ως τα Ζαγόρια, σηκώνουν τα ρολά σε ζωντανά μνημεία της πατρίδας μας. Σε μικρές «εκκλησίες» της αγίας καθημερινότητας, οι οποίες προσελκύουν τους ξένους επισκέπτες που διαθέτουν παιδεία και αγαπούν την Ελλάδα. Κυρίως όμως βοηθούν εμάς, τους ιθαγενείς, να θυμηθούμε, με ένα κρασί, κάτι που έχουμε σχεδόν ξεχάσει: Ποιοι είμαστε.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος Οκτωβρίου του περιοδικού Status.
Parapolitiki.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανενεργός ο υφιστάμενος νόμος για αποβιώσαντες συνταξιούχους
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΒΡΑΑΜ : ΑΤΟΜΙΚΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Γυναίκες πανηγυρίζουν ένα γκολ που... δεν μπήκε ποτέ! [Video]](https://images.newsnowgreece.com/23/238330/gynaikes-panigyrizoun-ena-gkol-pou-den-mpike-pote-Video-1-124x78.jpg)
