2012-10-12 19:30:51
άρθρο του Γκαλέμπ Καντίλ
"Όσο για τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, αντικείμενο του παρόντος άρθρου, το ερώτημα δεν είναι αν είναι ήρωας ή τρομοκράτης, διότι από δω και στο εξής τα πάντα είναι αντικείμενο προπαγάνδας ... Το ερώτημα είναι αν το να είσαι Κούρδος στη Συρία είναι το ίδιο πράγμα από το να είσαι Κούρδος στην Τουρκία".
Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με έναν εκπρόσωπο των τουρκικών μέσων ενημέρωσης τον Ιούλιο του 2012 [1] , ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ, είχε δηλώσει: «Οι δύο χειρότερες φάσεις που έχουν περάσει στην ιστορία των σχέσεων Τουρκίας-Συρίας έχουν λάβει χώρα το 1998 όταν η Τουρκία είχε συγκεντρώσει τον στρατό της στα σύνορά μας και στη δεκαετία του πενήντα, το 1955 νομίζω, κατά τη στιγμή του «Συμφώνου της Βαγδάτης», αλλά δεν είδαμε την Τουρκία ως εχθρό. Επομένως, είναι σαφές ότι δεν θα την βλέπουμε ως εχθρό ούτε σήμερα ούτε αύριο, ακόμα και έχουν διαφωνίες οι κυβερνήσεις των δυο χωρών. Για να υπάρξει εχθρότητα μεταξύ της Συρίας και της Τουρκίας, θα πρέπει να υπάρχει εχθρότητα μεταξύ των δύο λαών ... Η εχθρότητα μεταξύ των κυβερνήσεων δεν είναι επαρκεί... ».
Διαβάζοντας το παρόν άρθρο του Γκαλέμπ Καντίλ, γίνεται σαφές ότι ενώπιον της Τουρκίας, που μετατράπηκε σε ιερό της «διεθνούς τρομοκρατίας» από τη θέληση της κυβέρνησης της, ο συριακός λαός ζει σήμερα την τραγωδία μιας τρίτης φάσης πολύ χειρότερη από τις προηγούμενες, αλλά πάντα υποκινούμενη από το ίδιο ατλαντο-σιωνιστικό σχέδιο για σφαγιασμό της Συρίας, με, αν είναι δυνατόν, τη διευθέτηση του «κουρδικού ζητήματος» στις πλάτες του Ιράκ και της Συρίας που επιτέθηκαν βάναυσα [2] από τα επαναστατικά αγγελούδια βασανιστές της Δύσης ... ιδίως της γαλλικής κυβέρνησης!
Όσο για τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, αντικείμενο του άρθρου, το ερώτημα δεν είναι αν είναι ήρωας ή τρομοκράτης, διότι από δω και στο εξής τα πάντα είναι αντικείμενο προπαγάνδας ... Το ερώτημα είναι αν το να είσαι Κούρδος στη Συρία είναι το ίδιο πράγμα από το να είσαι Κούρδος στην Τουρκία.
Η τουρκοσυριακή κρίση του Οκτωβρίου 1998 [3] , που επιδεινώθηκε από πολιτικές και μιντιατικές δηλώσεις ιδιαίτερα απειλητικές από τη Κωνσταντινούπολη που κατηγορούσε καταχρηστικά τη Συρία ότι υποστηρίζει τις τρομοκρατικές ενέργειες του ΡΚΚ [Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν] από το έδαφός της, οδήγησαν τις δύο χώρες στα πρόθυρα της πολεμικής σύρραξης και βύθισαν την περιοχή σε μια ατμόσφαιρα επικείμενου πολέμου που θα μπορούσε να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, στα βόρεια σύνορα της Συρίας, αλλιώς λεγόμενα το "βόρειο σαγόνι» σύμφωνα με την ορολογία που χρησιμοποιείται από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ από το 1948 Εκείνη την εποχή, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν [ο φυλακισμένος ηγέτης του ΡΚΚ [4] ] σχολιάζοντας τα γεγονότα μου είχε πει ότι ήταν πεπεισμένος ότι έπρεπε η απειλή από την Τουρκία και το ΝΑΤΟ να ληφθεί σοβαρά υπόψη, διότι, από όλον τον αραβικό κόσμο, η Συρία ήταν από τότε και στο εξής το μόνο κάστρο ελευθερίας, κυριαρχίας και αντίστασης ενάντια στην αποικιοκρατία, για αυτό το λόγο ήταν ο στόχος, και ότι αυτός είναι επίσης ο λόγος που άξιζε όλες τις θυσίες για να υπερασπιστεί και προστατευτεί...
Αυτές οι λέξεις προφέρθηκαν κατά τη διάρκεια μιας μακράς συνέντευξης σχετικά με τη λεπτομερή στρατηγική ανάλυση των συνεπειών της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και των παγκόσμιων ανισορροπιών που θα είχε ως αποτέλεσμα... Είναι με αυτή την πνευματική κατάσταση που ετοιμαζόταν να λάβει την απόφασή του να αποχωρήσει από τη Συρία, απόφαση που μου επιβεβαίωσε ο ίδιος λίγους μήνες αργότερα και, όπως γνωρίζουμε, οδήγησε σε ένα χαοτικό ταξίδι που τελείωσε με τη σύλληψή του κατά τη διάρκεια μιας κοινής επιχείρησης από τις τουρκικές, αμερικανικές και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες.
Η συνάντηση μας έλαβε χώρα το 1998 στη Δαμασκό σε απάντηση στην προσωπική πρόσκληση του ως επικεφαλής του PKK. Μου μεταφέρθηκε από έναν Κούρδο ακτιβιστή που έμενε στο Λίβανο, ο οποίος, τριάντα χρόνια πριν, είχε ενεργήσει ως διερμηνέα κατά τη διάρκεια των πρώτων συναντήσεων μου έναν άντρα με παρατσούκλι «σύντροφος Άπο».
Ήταν λοιπόν πριν από την ίδρυση του PKK, τότε που ο ίδιος ηγείτο μια ομάδα συντρόφων του που είχαν ενταχθεί στην υπεράσπιση του νοτίου Λιβάνου ενάντια στην σιωνιστική επίθεση μαζί με μαχητές από διάφορες παλαιστινιακές παρατάξεις και διάφορα λιβανικά κόμματα... Οι συνάδελφοι μου του Νότου μου είχαν μιλίσει για αυτή τη τουρκική ομάδα με υψηλά κίνητρα και καλλιεργημένη που είχαν συναντήσει στο προωθούμενο φυλάκιο του Καμισλό, και επιδίωξα να τους συναντήσω για να μάθω περισσότερα σχετικά με τον τρόπο σκέψης τους και την πολιτική γραμμή τους, και επίσης να παρουσιάσω την ημερήσια επισκόπησή μας που διανεμόταν καθημερινά από νεαρούς εθελοντές, κορίτσια και αγόρια. Έτσι, το 1978 κατάφερα το πρώτο ραντεβού στη Βηρυτό και γνώρισα για πρώτη φορά, αυτή την ομάδα δεν ήταν παρά μόνο ο πυρήνας του τι θα έγινε το PKK, της οποίας ο ηγέτης συστήθηκε ως «σύντροφος Αλί»... Δεν έμαθα ότι ήταν ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, παρά μόνο όταν είδα τις φωτογραφίες του στον τύπο, ένα χρόνο μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982 .
Πήγα λοιπόν με έναν από τους συντρόφους του, που με συνόδευσε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού από την περιοχή Μπεκάα του Λιβάνου μέχρι το σπίτι του που βρισκόταν στην γειτονιά Mazze στη Δαμασκό. Ήταν η πρώτη φορά που τον ξαναέβλεπα προσωπικά μετά από τριάντα χρόνια συνεχούς αλληλογραφίας. Το καλωσόρισμα του ήταν πολύ ζεστό πριν να μου πει ότι είχε σκεφτεί ορισμένες από τις ιδέες μου, για τις οποίες είχαμε συζητήσει γραπτώς. Μεταξύ άλλων, εκείνες που αφορούσαν το σχέδιο για μια «Ένωση της Ανατολής» που θα ένωνε τη Συρία, την Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ σε ένα στρατηγικό πλαίσιο για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος, παρά την υιοθέτηση αποσχιστικών ιδεών που εξυπηρετούσαν τα σχέδια των αποικιοκρατικών δυνάμεων να κατεδαφίσουν τους λαούς της Μέσης Ανατολής, σε τέλεια αρμονία με το σιωνιστικό σχέδιο.
Ο «σύντροφος Αλί» μου δήλωσε ότι είχε αναθεωρήσει τη θέση τους για τις θρησκείες και την είχε καταθέσει εγγράφως, επιμένοντας στον διερμηνέα μας να ενεργήσει ώστε να διασφαλίσει την πλήρη κατανόηση μου για την έννοια ορισμένων φράσεων. Επέστρεψε επίσης στις συζητήσεις μας για τον μαρξισμό και την επιμονή μου να εγκαταλείψουμε την άθεη τάση του παραδοσιακού κομμουνισμού με, ως εκ τούτου, την ανάγκη, για τις επαναστατικές δυνάμεις να προβούν στην ανάλογη πνευματική και πολιτιστική διεργασία, για να συλλάβουν την προοδευτική και απελευθερωτική διάσταση των ιστορικών εμπειριών και των θρησκευτικών κειμένων... που θα επέτρεπε να καταπολεμήσουμε τις αποικιακές δυνάμεις που επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη θρησκεία ως ιδεολογικό όπλο για να εξαπατήσουν τους άθλιούς και να τους προσλαμβάνουν στην υπηρεσία τους. Έτσι, η θρησκευτική κληρονομιά, πολύ βαθιά ριζωμένη στη μνήμη των λαών της Ανατολής, της οποίας η ιστορία φαίνεται να συγχέεται με εκείνη των θρησκειών, θα μπορούσε να ενθαρρύνει προοδευτικές θρησκευτικές δυνάμεις που εκεί που η αποικιοκρατία γεννάει μόνο υποταγμένα αντιδραστικά κινήματα, είτε κάτω από το λάβαρο της θρησκείας είτε κάτω από μια «σημαία της Αριστεράς». Σε απάντηση, του επιβεβαίωσα στο πολιτικό πεδίο, αρνούμαι την ιδεολογική κατηγοριοποίηση και ότι ενδιαφέρομαι μόνο για το πραγματικό και πρακτικό περιεχόμενο της, υπενθυμίζοντας όλες τις προδοσίες και απογοητεύσεις τις οποίες βιώσαμε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης...
[...] Κατά τη διάρκεια του γεύματος όπου δεν ήμασταν πια πρόσωπο με πρόσωπο, αναρτιόμουνα ποιος ήταν ο σκοπός αυτής της πρόσκλησης. Είχε κίνητρο αποκλειστικά και μόνο την ανάγκη να πάμε πίσω στις αναμνήσεις μας και να επεκτείνουμε τις πνευματικές και πολιτικές συζητήσεις μας; Μου πρότεινε να συνεχίσουμε την τετ-α-τετ συζήτηση μας μετά το μεσημεριανό γεύμα, θα είχε ο Οτσαλάν κάτι άλλο να μου πει;
Πράγματι, ο Οτσαλάν είχε κάτι να μου πει αφού μόλις βρεθήκαμε πάλι μόνοι μας, μου είπε: «Εγώ δεν σε κάλεσα για τον μοναδικό λόγο να σου πω ότι μου έλειψες, θέλω να μάθεις που βρισκόμαστε, αλλά και γιατί θέλω να μιλήσω για κάτι επικίνδυνο που με αφορά και για το οποίο θα μπορούσες να μιλήσεις στη κατάλληλη στιγμή... ίσως σε μερικά χρόνια.
Αποφάσισα να φύγω από τη Συρία, γιατί η παρουσία μου είναι από δω και στο εξής δυσανάλογο βάρος για το συριακό κράτος και τον γενναίο πρόεδρο του Χάφεζ αλ Άσαντ. Γνωρίζω ότι οι τουρκικές απειλές είναι σοβαρές, έχουν προγραμματιστεί από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ. Είμαι βέβαιος ότι σκέφτεσαι και εσύ ότι αν χάσουμε τη Συρία, αυτή την ελεύθερη ακρόπολη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όλοι οι λαοί της Μέσης Ανατολής θα το πληρώσουν και όλες οι εξισώσεις θα μεταβληθούν υπέρ των Σιωνιστών και των αποικιοκρατών». Όντας συμφωνώντας απόλυτα με τα συμπεράσματά του, τον ρώτησα σχετικά με τις εναλλακτικές λύσεις που προέβλεπε. Μου απάντησε: «Όπως γνωρίζεις, στο διεθνές επίπεδο, η κατάσταση δεν μας είναι ευνοϊκή λόγω της ρήξης των μεγάλων ισορροπιών μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του σιωνιστικού ακτιβισμού σε όλο τον κόσμο. Στην περίπτωσή μου, είναι πρωταρχικό να απαλλάξω την Συρία, τον Πρόεδρο της και το απελευθερωτικό σχέδιο του για την περιοχή, από το βάρος της παρουσίας μας. Ο Πρόεδρος συνεχίζει να μας στηρίζει παρά τις περιστασιακές χειρότερες δυσκολίες. Ο λαός μου και εγώ ο ίδιος, θα παραμείνουμε πάντα ευγνώμονες στη Συρία και τις αρχές της για όλη τη ζωή μας. Το λέω αυτό γιατί δεν μετρώ την κατάστασή μας μόνο υπό την γωνία των κουρδικών διεκδικήσεων στη Συρία, αυτά τα προβλήματα μπορούν θα λυθούν εύκολα μέσω του διαλόγου. Όχι, μετράω την κατάστασή μας από τη σκοπιά του συνόλου των Κούρδων στην περιοχή και των οποίων τα κέντρα βαρύτητας βρίσκονται στην Τουρκία και το Ιράκ. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών, η Συρία ανέλαβε ένα πολύ βαρύ πολιτικό, οικονομικό, φορτίο και το φορτίο της ασφάλειας και της στρατηγικής. Ο λαός θα είναι για πάντα θεματοφύλακας για αυτό το γεγονός αυτό και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να ισχυριστεί ότι ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν επέτρεπε σε έναν Κούρδο να υπονομεύσει τη Συρία!
Λίγους μήνες αργότερα, ο Αμπντουλάχ αναχώρησε από τη Δαμασκό... απήχθη και μεταφέρθηκε στην Τουρκία, σύμφωνα με ένα σχέδιο που εκκολαφθεί από κοινού από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, τη CIA και το Ισραήλ [5] .
Πολλοί ψευδείς ισχυρισμοί διαδόθηκαν μετά από αυτό το κόλπο: η Συρία φέρεται να τον ανάγκασε να αποχωρίσει, ή θα ήταν συνένοχη για την σύλληψη, κλπ... Ήμουν πιθανώς ένα από τα σπάνια άτομα [6] που γνώριζαν ότι ο Οτσαλάν που πήρε μόνος του αυτή την απόφαση επειδή πίστευε ότι δεν έπρεπε να φέρει σε δύσκολη θέση την ηγεσία της Συρίας, την οποία συνόψισε με αυτά τα λόγια: «Μετά από όλα όσα ο Πρόεδρος Χαφέζ αλ- Άσαντ προσέφερε στον λαό μου και στην υπόθεση μου, δεν μπορώ να τον αναγκάσω να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο που στοχεύει να καταστρέψει το κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος το οποίο οι Σύροι, υπό την ηγεσία του, κατάφερε να χτίσει με τόσες πολλές θυσίες. Μας βοήθησε και μας στήριξε στις πιο σκοτεινές στιγμές μας. Σήμερα, το κίνημά μας έχει γίνει αρκετά ισχυρό ώστε να εξασφαλίσει τη δική του συνέχεια. Είναι καιρός να τον απελευθερώσουμε από τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουμε για αυτόν».
Από τη φυλακή του, ανανέωσε αυτή τη συμφωνία πίστης, όταν πριν από μερικά χρόνια διαταραχές, που αποδίδονταν στο κόμμα του, συνέβησαν μεταξύ των Σύρων κουρδικής καταγωγής και των συριακών αρχών. Κανόνισε να με πληροφορήσει ότι ο ίδιος αρνιόταν συνολικά όλα όσα συνέβαιναν, και ότι αντιφρονούντα στοιχεία του ΡΚΚ είχαν συμμετάσχει στο σχέδιο αποδυνάμωσης της Συρίας, υπέρ του σχεδίου των νεο-αποικιακών δυτικών.
Σήμερα, πολλοί εκπλήσσονται που ο Οτσαλάν δήλωσε ότι το κόμμα του θα αγωνιστεί κατά του τουρκικού στρατού αν ποτέ προσπαθήσει να εισβάλει στην Συρία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι υπολογισμοί λαμβάνουν υπόψη κατά κύριο λόγο την πάλη του για τους Κούρδους της Τουρκίας, αλλά εξάγεται ένα άλλο εξίσου σημαντικό συμπέρασμα για την κατανόηση του για τη θέση και το στρατηγικό ρόλο της Συρίας για το μέλλον των λαών της Ανατολής, είτε είναι Άραβες, Κούρδοι, Τούρκοι ή Ιρανοί.
Ένας ρόλος απελευθερωτικού και αντιστασιακού φρουρίου ενώπιον ενός αποικιακού σχεδίου που καλύπτει όλους αυτούς τους λαούς, χωρίς εξαίρεση!
Γκαλέμπ Καντίλ
10/10/2012
Αρχικό άρθρο σε δύο μέρη: New Orient News
http://www.neworientnews.com/news/fullnews.php?news_id=73958
http://www.neworientnews.com/news/fullnews.php?news_id=74077
Το άρθρο μεταφράστηκε από τα αραβικά στα γαλλικά από το(η;)ν Mouna Alno-Nakhal για την Mondialisation.ca
Αναφορές:
[1] Συρία: Συνέντευξη του Προέδρου Al-Assad με έναν εκπρόσωπο των τουρκικών μέσων ενημέρωσης.
http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=31761
[2] Η Συρία ... άγρια επιτιθεμένη… κατάχρηση των παιδιών της, καμένα, αποκεφαλίσμένα... τα μνημεία της και τους κατοίκους της λεηλατημένα... από τα εξοργισμένα αγγελούδια βασανιστές επαναστάτες της Δύσης ...
http://www.youtube.com/verify_controversy?next_url=/watch%3Fv%3DRLDtLcUODQw%26feature%3Dyoutu.be%26bpctr%3D1349946106
http://documents.sy/videos.php?id=2364&lang=ar ...
Σημείωση: Αυτό το βίντεο έχει καταργηθεί διότι δεν τηρεί τους κανόνες του YouTube για τα σοκαριστικά και προσβλητικά περιεχόμενα!!!
http://www.informationclearinghouse.info/article32656.htm ... «It Is Our Soul ! » [3] Η φυγή προς τα εμπρός του τουρκικού στρατού
http://www.monde-diplomatique.fr/1998/12/A/11394
[4] Κουρδική σύγκρουση στην Τουρκία: ο φυλακισμένος ηγέτης του PKK καλεί για ηρεμία
http://www.lepoint.fr/monde/conflit-kurde-en-turquie-le-chef-emprisonne-du-pkk-appelle-a-l-apaisement-28-09-2012-1511177_24.php
[5] Η σύλληψη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν / PDF
http://www.confluences-mediterranee.com/La-capture-d-Abdullah-Ocalan
Απόσπασμα:
Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, η MIT, απήγαγε τον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο Ναϊρόμπι σε απίστευτες συνθήκες, στις 15 Φεβρουαρίου 1999. Σε καταφύγιο στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, θα παρακάμφτηκε στο δρόμο προς τον αερολιμένα από τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας μόνο. Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική... Η σύλληψη του Οτσαλάν ήταν ένα από κοινού έργο των αμερικανικών και ισραηλινών υπηρεσιών, με τη βοήθεια κοριών μέσα στην ελληνική ΕΥΠ. Η MIT μετέφερε μόνο το «πακέτο» από το αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι στο Ιμραλί ...
[6] Τουρκικό Κουρδιστάν: η τελευταία συνέντευξη του Αμπντουλάχ Οτζαλάν
http://www.chris-kutschera.com/ocalan_derniere.htm
Απόσπασμα:
Ερ.: Γιατί φύγατε από τη Συρία;
Να μείνω εκεί σήμαινε να προκαλέσω έναν περιφερειακό πόλεμο. Ήταν να βάλω σε κίνδυνο την τύχη του καθεστώτος αυτής της χώρας. Η Τουρκία είχε αποφασίσει να ξεκινήσει μια τρομερή επιχείρηση. Ήθελαν να ξεκινήσουν από μένα, έπειτα με τη Συρία και με το Ιράκ, για να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την περιοχή. Έφυγα από μόνος μου, και λίγο από τη προτροπή Ελλήνων φίλων μου. Αλλά αυτή η ελληνική πρόσκληση δεν περπάτησε. Δεν μπορούσα να εισέλθω στην Ελλάδα. Δεν μπορούσα να εξέλθω από το αεροδρόμιο των Αθηνών, δεν μπορούσα να κάνω αίτηση για άσυλο. Έτσι πήγα στη Ρωσία μετά από πρόσκληση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Κρατικής Δούμας...
Ο Γκαλέμπ Καντίλ είναι διευθυντής του New Orient News (Λίβανος)
Πηγή
Syrie et Öcalan : La citadelle des hommes libres !
Ghaleb Kandil
"Quant à Abdullah Öcalan, sujet de l’article, la question n’est pas de savoir s’il est un héros ou un terroriste puisque désormais tout est affaire de propagande… La question est de savoir si être Kurde en Turquie est la même chose qu’être Kurde en Syrie".
Lors d’une interview accordée à un représentant des médias turcs en Juillet 2012 [1], le Président syrien Bachar al-Assad avait déclaré : « Les deux pires phases qui ont traversé l’Histoire des relations syro-turques ont eu lieu en 1998 lorsque la Turquie a massé son armée à nos frontières et dans les années cinquante, en 1955 je crois, au moment du « Pacte de Bagdad » ; cependant, nous n’avons pas vu la Turquie comme un ennemi. Il est donc évident que nous ne la verrons pas comme un ennemi ni aujourd’hui, ni demain, même si nous sommes en désaccord entre gouvernements. Pour qu’il y ait hostilités entre la Syrie et la Turquie, il faudrait qu’il y’ait hostilités entre les deux peuples… L’hostilité entre les gouvernements n’est pas suffisante… ».
À la lecture de cet article de Ghaleb Kandil, il devient clair que face à la Turquie, transformée en sanctuaire du « terrorisme international » par la volonté de son gouvernement, le peuple syrien vit aujourd’hui la tragédie d’une troisième phase extrêmement pire que les précédentes, mais toujours motivée par le même projet atlanto-sioniste de dépeçage de la Syrie avec, si possible, le règlement de « la question kurde » sur le dos de l’Irak et de la Syrie sauvagement agressée [2] par les révolutionnaires tortionnaires chéris de l’Occident… du gouvernement français en particulier !
Quant à Abdullah Öcalan, sujet de l’article, la question n’est pas de savoir s’il est un héros ou un terroriste puisque désormais tout est affaire de propagande… La question est de savoir si être Kurde en Turquie est la même chose qu’être Kurde en Syrie [NdT].
_____________________________________________________________
La crise turco-syrienne d’octobre 1998 [3], exacerbée par les déclarations politiques et médiatiques hautement menaçantes d’Istanbul accusant abusivement la Syrie de soutenir les opérations terroristes du PKK [Parti des travailleurs du Kurdistan] à partir de son territoire, a mené les deux pays au bord de l’affrontement militaire et a plongé la région dans une atmosphère de guerre imminente pouvant éclater à tout moment sur la frontière nord de la Syrie, autrement dit la « mâchoire nord » selon les termes utilisés par l’OTAN et Israël depuis 1948 À l’époque, Abdullah Öcalan [le chef emprisonné du PKK [4]] commentant les événements m’avait dit être convaincu que les menaces de la Turquie et de l’OTAN devaient être prises au sérieux car, de tout le monde arabe, la Syrie était désormais la seule citadelle de liberté, de souveraineté, et de résistance contre le colonialisme ; que c’est pour cela qu’elle était visée ; et que c’est aussi pour cela qu’elle méritait tous les sacrifices pour la défendre et la protéger… Ces mots ont été prononcés au cours d’un long entretien portant sur l’analyse stratégique détaillée des conséquences de l’effondrement de l’Union soviétique et des déséquilibres mondiaux qui allaient en résulter… C’est dans cet état d’esprit qu’il se préparait à prendre sa décision de quitter la Syrie ; décision qu’il m’a confirmée quelques mois plus tard et qui, comme on le sait, s’est soldée par un périple chaotique suivi de sa capture au cours d’une opération menée conjointement par les services secrets turcs, américains et israéliens.
Notre entretien de 1998 a eu lieu à Damas en réponse à son invitation personnelle en tant que Chef du PKK. Elle m’a été transmise par un militant kurde résidant au Liban et qui, trente ans auparavant, avait déjà fait office d’interprète lors de mes premières rencontres avec celui qu’on surnomme « le camarade Apo ». C’était donc avant la fondation du PKK et alors qu’il dirigeait un groupe de ses camarades engagés dans la défense du Sud Liban contre l’agression sioniste aux côtés de combattants issus de divers partis libanais et factions palestiniennes… Mes compagnons du Sud m’ayant parlé de ce groupe de jeunes turcs particulièrement motivés et cultivés qu’ils avaient côtoyés au poste avancé de Quasmiyé, j’ai cherché à les rencontrer pour en savoir plus sur leur pensée et leur ligne politique, et aussi pour leur présenter notre revue quotidienne distribuée par de jeunes bénévoles, filles et garçons. C’est ainsi qu’en 1978 j’avais obtenu mon rendez-vous à Beyrouth et que j’ai rencontré, pour la première fois, ce groupe qui n’était encore que le noyau de ce qui allait devenir le PKK et dont le chef s’est présenté comme « le camarade Ali »… Je n’ai su qu’il s’agissait d’Abdullah Öcalan que lorsque j’ai vu ses photos dans la presse, un an après l’invasion israélienne du Liban en 1982.
Je me suis donc rendu en voiture avec l’un de ses camarades qui m’a accompagné tout au long du trajet depuis la région libanaise du Bekaa jusqu’à son domicile situé dans le quartier Mazzé à Damas. C’était la première fois que je le revoyais en personne après trente années d’une correspondance ininterrompue. Son accueil fut des plus chaleureux avant de me déclarer qu’il avait réfléchi à certaines de mes idées dont nous avions discuté par écrit. Notamment celle concernant le projet d’une « Union du levant » qui réunirait la Syrie, la Turquie, l’Iran et l’Irak en un cadre stratégique pour résoudre la question kurde, plutôt que d’adopter les idées séparatistes qui serviraient les plans des puissances colonialistes visant à démolir les peuples du Moyen Orient, en parfait accord avec le plan sioniste. Le « Camarade Ali » a ajouté qu’il avait révisé sa position concernant les religions et l’avait consignée par écrit, insistant auprès de notre interprète de faire en sorte que je saisisse pleinement le sens de certaines phrases. Il est aussi revenu sur nos discussions à propos du marxisme et mon insistance à renoncer à la tendance athéiste du communisme traditionnel avec, par conséquent, la nécessité pour les forces révolutionnaires de faire l’effort d’un travail intellectuel, et culturel, pour saisir la dimension progressiste et libératoire des expériences historiques et des textes religieux… Ce qui permettrait de lutter contre les forces colonialistes qui cherchent à utiliser la religion comme arme idéologique pour tromper les misérables et les embrigader à leur service. Ainsi, l’héritage religieux très fortement ancré dans la mémoire des peuples d’Orient, dont l’Histoire semble se confondre avec celle des religions, pourrait stimuler des forces religieuses de progrès là où le colonialisme n’engendre que des mouvements réactionnaires inféodés, que ce soit sous une bannière de la religion ou sous un « étendard de la Gauche ». En réponse, je lui ai réaffirmé qu’en matière de politique, je refusais la catégorisation idéologique et ne m’intéressais qu’à son contenu réel et pratique en lui rappelant toutes les trahisons et désillusions auxquelles nous assistions depuis la chute de l’Union soviétique…
[…] Pendant le déjeuner où nous n’étions plus en tête à tête, je me demandais encore quel était le but de cette invitation. Était-elle motivée par le seul besoin de remonter dans nos souvenirs et de prolonger nos débats intellectuels et politiques ? M’ayant proposé de reprendre notre aparté après déjeuner, Öcalan avait-il quelque chose d’autre à m’apprendre ?
En effet, Öcalan avait quelque chose à me dire puisque dès que nous nous sommes retrouvés seuls, il m’a déclaré : « Je ne t’ai pas invité pour la seule raison que tu me manquais et que je souhaitais que tu saches où nous en sommes, mais aussi parce que je veux te parler d’un sujet dangereux me concernant et dont tu pourrais parler au bon moment… peut-être dans quelques années. J’ai décidé de quitter la Syrie parce que ma présence est désormais un fardeau pour l’État syrien et son valeureux Président Hafez al-Assad. Je sais que les menaces turques sont sérieuses, planifiées par l’OTAN et Israël. Je suis convaincu que tu penses aussi que si nous perdons la Syrie, cette citadelle libre en ces temps difficiles, tous les peuples du Moyen-Orient auront à en souffrir et toutes les équations seront déséquilibrées en faveur des sionistes et des colonialistes ». Étant parfaitement d’accord avec ses déductions, je l’ai interrogé sur les solutions alternatives qu’il entrevoyait. Il m’a répondu : « Comme tu le sais, au niveau international la situation actuelle ne nous est pas favorable en raison de la rupture des grands équilibres depuis l’effondrement de l’Union soviétique et de l’activisme sioniste partout dans le monde. En ce qui me concerne, il est essentiel que je délivre la Syrie, son Président et son projet libératoire pour la région, du poids de notre présence. Le Président continue à nous soutenir malgré les pires difficultés en la circonstance. Mon peuple et moi-même resterons reconnaissants à la Syrie et à ses autorités notre vie durant. Je dis cela car je ne mesure pas notre situation sous l’angle des seules revendications des Kurdes en Syrie, ces problèmes trouveront facilement leurs solutions et se résoudront par le dialogue. Non, je mesure notre situation du point de vue de tous les Kurdes de la région et dont les centres de gravité se situent en Turquie et en Irak. Au cours des trente dernières années, la Syrie a assumé avec honneur une lourde charge politique, économique, sécuritaire et stratégique. Mon peuple est à jamais dépositaire de ce fait et nul ne pourra prétendre qu’Abdullah Öcalan a autorisé un Kurde à porter atteinte à la Syrie !
Quelques mois après Abdullah a donc quitté Damas… enlevé puis transféré en Turquie selon un plan ourdi conjointement par les services de renseignement turcs, israéliens et la CIA [5]. Tant d’allégations mensongères ont été colportées suite à ce coup monté : la Syrie l’aurait forcé à quitter, ou alors elle aurait été complice de son arrestation, etc… Je fus probablement l’une des rares personnes [6] à savoir que c’est Öcalan qui a pris cette décision parce qu’il a considéré qu’il ne devait pas mettre dans l’embarras les dirigeants syriens, ce qu’il a résumé en ces mots : « Après tout ce que le président Hafez al-Assad a assuré à mon peuple et à ma cause, je ne peux envisager de lui faire prendre le risque d’une guerre visant à détruire cet État souverain et indépendant que les Syriens, sous sa direction, ont réussi à construire au prix de tant de sacrifices. Il nous a aidés et nous a soutenus dans nos moments les plus sombres. Aujourd’hui, notre mouvement est devenu suffisamment fort pour garantir sa propre continuité. Il est donc temps de le libérer du danger que nous représentons pour lui ».
C’est de sa prison qu’il a renouvelé ce pacte de fidélité lorsqu’il y a quelques années des troubles, imputés à son parti, sont survenus entre les Syriens d’origine kurde et les autorités syriennes. Il s’est arrangé pour m’informer qu’il refusait en bloc tout ce qui se passait, et que des éléments dissidents du PKK s’étaient fourvoyés dans l’entreprise visant à fragiliser le Syrie, au profit du plan des néo-colonisateurs occidentaux.
Aujourd’hui, beaucoup sont surpris qu’Öcalan déclare que son parti se battrait contre l’armée turque si jamais elle tentait d’envahir la Syrie. Nul doute que ses calculs tiennent compte essentiellement de son combat pour les Kurdes de Turquie, mais une autre considération tout aussi importante découle de sa compréhension de la position et du rôle stratégiques de la Syrie pour l’avenir des peuples d’Orient, qu’ils soient arabes, kurdes, turcs ou iraniens. Un rôle de citadelle libératoire et résistante face à un projet colonialiste qui vise tous ces peuples, sans aucune exception !
Ghaleb Kandil
10/10/2012
Article original en 2 parties : New Orient News
http://www.neworientnews.com/news/fullnews.php?news_id=73958
http://www.neworientnews.com/news/fullnews.php?news_id=74077
Article traduit de l’arabe par Mouna Alno-Nakhal pour Mondialisation.ca
Références :
[1] Syrie : Interview du Président Al-Assad avec un représentant des médias turcs.
http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=31761
[2] La Syrie sauvagement agressée…ses enfants maltraités, brûlés, décapités…ses monuments et ses habitants outragés…par les révolutionnaires tortionnaires chéris de l’Occident…
http://www.youtube.com/verify_controversy?next_url=/watch%3Fv%3DRLDtLcUODQw%26feature%3Dyoutu.be%26bpctr%3D1349946106
http://documents.sy/videos.php?id=2364&lang=ar…
NB : cette vidéo a été supprimée, car elle ne respecte pas les règles de YouTube concernant les contenus choquants et dégradants !!!
http://www.informationclearinghouse.info/article32656.htm… «It Is Our Soul ! »
[3] La fuite en avant des militaires turcs
http://www.monde-diplomatique.fr/1998/12/A/11394
[4] Conflit kurde en Turquie: le chef emprisonné du PKK appelle à l’apaisement
http://www.lepoint.fr/monde/conflit-kurde-en-turquie-le-chef-emprisonne-du-pkk-appelle-a-l-apaisement-28-09-2012-1511177_24.php
[5] La capture d’Abdullah Öcalan / PDF
http://www.confluences-mediterranee.com/La-capture-d-Abdullah-Ocalan
Extrait :
Les services secrets turcs, le MIT, ont kidnappé le leader du PKK, Abdullah Öcalan, à Nairobi dans des circonstances rocambolesques, le 15 février 1999. Réfugié à l’ambassade de Grèce au Kenya, il aurait été exfiltré sur la route de l’aéroport par les seuls services turcs. La réalité est un peu différente… La capture d’Öcalan est donc l’oeuvre conjointe des services américains et israéliens avec l’aide de taupes dans l’EYP grecque. Le MIT n’a fait que transporter « le colis » de l’aéroport de Nairobi à Imrali…
[6] Kurdistan de Turquie: La dernière interview d’Abdoulla ocalan
http://www.chris-kutschera.com/ocalan_derniere.htm
Extrait :
Q: Pourquoi êtes-vous parti de Syrie?
Rester là-bas, c’était provoquer une guerre régionale. C’était mettre en jeu le destin du régime de ce pays. La Turquie avait décidé de lancer une opération terrible. Ils voulaient commencer par moi, continuer avec la Syrie, puis avec l’Irak, pour dominer toute la région. Je suis parti de moi-même, et un peu à la demande des amis grecs. Mais cette invitation grecque n’a pas marché. Je n’ai pas pu entrer en Grèce, je n’ai pas pu sortir de l’aéroport d’Athènes, je n’ai pas pu faire une demande d’asile. Donc je suis allé en Russie, suite à une invitation de la commission des affaires étrangères de la Douma…
Ghaleb kandil est le Directeur du Centre New Orient News (Liban)
Πηγή
InfoGnomon
"Όσο για τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, αντικείμενο του παρόντος άρθρου, το ερώτημα δεν είναι αν είναι ήρωας ή τρομοκράτης, διότι από δω και στο εξής τα πάντα είναι αντικείμενο προπαγάνδας ... Το ερώτημα είναι αν το να είσαι Κούρδος στη Συρία είναι το ίδιο πράγμα από το να είσαι Κούρδος στην Τουρκία".
Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με έναν εκπρόσωπο των τουρκικών μέσων ενημέρωσης τον Ιούλιο του 2012 [1] , ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ, είχε δηλώσει: «Οι δύο χειρότερες φάσεις που έχουν περάσει στην ιστορία των σχέσεων Τουρκίας-Συρίας έχουν λάβει χώρα το 1998 όταν η Τουρκία είχε συγκεντρώσει τον στρατό της στα σύνορά μας και στη δεκαετία του πενήντα, το 1955 νομίζω, κατά τη στιγμή του «Συμφώνου της Βαγδάτης», αλλά δεν είδαμε την Τουρκία ως εχθρό. Επομένως, είναι σαφές ότι δεν θα την βλέπουμε ως εχθρό ούτε σήμερα ούτε αύριο, ακόμα και έχουν διαφωνίες οι κυβερνήσεις των δυο χωρών. Για να υπάρξει εχθρότητα μεταξύ της Συρίας και της Τουρκίας, θα πρέπει να υπάρχει εχθρότητα μεταξύ των δύο λαών ... Η εχθρότητα μεταξύ των κυβερνήσεων δεν είναι επαρκεί... ».
Διαβάζοντας το παρόν άρθρο του Γκαλέμπ Καντίλ, γίνεται σαφές ότι ενώπιον της Τουρκίας, που μετατράπηκε σε ιερό της «διεθνούς τρομοκρατίας» από τη θέληση της κυβέρνησης της, ο συριακός λαός ζει σήμερα την τραγωδία μιας τρίτης φάσης πολύ χειρότερη από τις προηγούμενες, αλλά πάντα υποκινούμενη από το ίδιο ατλαντο-σιωνιστικό σχέδιο για σφαγιασμό της Συρίας, με, αν είναι δυνατόν, τη διευθέτηση του «κουρδικού ζητήματος» στις πλάτες του Ιράκ και της Συρίας που επιτέθηκαν βάναυσα [2] από τα επαναστατικά αγγελούδια βασανιστές της Δύσης ... ιδίως της γαλλικής κυβέρνησης!
Όσο για τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, αντικείμενο του άρθρου, το ερώτημα δεν είναι αν είναι ήρωας ή τρομοκράτης, διότι από δω και στο εξής τα πάντα είναι αντικείμενο προπαγάνδας ... Το ερώτημα είναι αν το να είσαι Κούρδος στη Συρία είναι το ίδιο πράγμα από το να είσαι Κούρδος στην Τουρκία.
Η τουρκοσυριακή κρίση του Οκτωβρίου 1998 [3] , που επιδεινώθηκε από πολιτικές και μιντιατικές δηλώσεις ιδιαίτερα απειλητικές από τη Κωνσταντινούπολη που κατηγορούσε καταχρηστικά τη Συρία ότι υποστηρίζει τις τρομοκρατικές ενέργειες του ΡΚΚ [Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν] από το έδαφός της, οδήγησαν τις δύο χώρες στα πρόθυρα της πολεμικής σύρραξης και βύθισαν την περιοχή σε μια ατμόσφαιρα επικείμενου πολέμου που θα μπορούσε να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, στα βόρεια σύνορα της Συρίας, αλλιώς λεγόμενα το "βόρειο σαγόνι» σύμφωνα με την ορολογία που χρησιμοποιείται από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ από το 1948 Εκείνη την εποχή, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν [ο φυλακισμένος ηγέτης του ΡΚΚ [4] ] σχολιάζοντας τα γεγονότα μου είχε πει ότι ήταν πεπεισμένος ότι έπρεπε η απειλή από την Τουρκία και το ΝΑΤΟ να ληφθεί σοβαρά υπόψη, διότι, από όλον τον αραβικό κόσμο, η Συρία ήταν από τότε και στο εξής το μόνο κάστρο ελευθερίας, κυριαρχίας και αντίστασης ενάντια στην αποικιοκρατία, για αυτό το λόγο ήταν ο στόχος, και ότι αυτός είναι επίσης ο λόγος που άξιζε όλες τις θυσίες για να υπερασπιστεί και προστατευτεί...
Αυτές οι λέξεις προφέρθηκαν κατά τη διάρκεια μιας μακράς συνέντευξης σχετικά με τη λεπτομερή στρατηγική ανάλυση των συνεπειών της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και των παγκόσμιων ανισορροπιών που θα είχε ως αποτέλεσμα... Είναι με αυτή την πνευματική κατάσταση που ετοιμαζόταν να λάβει την απόφασή του να αποχωρήσει από τη Συρία, απόφαση που μου επιβεβαίωσε ο ίδιος λίγους μήνες αργότερα και, όπως γνωρίζουμε, οδήγησε σε ένα χαοτικό ταξίδι που τελείωσε με τη σύλληψή του κατά τη διάρκεια μιας κοινής επιχείρησης από τις τουρκικές, αμερικανικές και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες.
Η συνάντηση μας έλαβε χώρα το 1998 στη Δαμασκό σε απάντηση στην προσωπική πρόσκληση του ως επικεφαλής του PKK. Μου μεταφέρθηκε από έναν Κούρδο ακτιβιστή που έμενε στο Λίβανο, ο οποίος, τριάντα χρόνια πριν, είχε ενεργήσει ως διερμηνέα κατά τη διάρκεια των πρώτων συναντήσεων μου έναν άντρα με παρατσούκλι «σύντροφος Άπο».
Ήταν λοιπόν πριν από την ίδρυση του PKK, τότε που ο ίδιος ηγείτο μια ομάδα συντρόφων του που είχαν ενταχθεί στην υπεράσπιση του νοτίου Λιβάνου ενάντια στην σιωνιστική επίθεση μαζί με μαχητές από διάφορες παλαιστινιακές παρατάξεις και διάφορα λιβανικά κόμματα... Οι συνάδελφοι μου του Νότου μου είχαν μιλίσει για αυτή τη τουρκική ομάδα με υψηλά κίνητρα και καλλιεργημένη που είχαν συναντήσει στο προωθούμενο φυλάκιο του Καμισλό, και επιδίωξα να τους συναντήσω για να μάθω περισσότερα σχετικά με τον τρόπο σκέψης τους και την πολιτική γραμμή τους, και επίσης να παρουσιάσω την ημερήσια επισκόπησή μας που διανεμόταν καθημερινά από νεαρούς εθελοντές, κορίτσια και αγόρια. Έτσι, το 1978 κατάφερα το πρώτο ραντεβού στη Βηρυτό και γνώρισα για πρώτη φορά, αυτή την ομάδα δεν ήταν παρά μόνο ο πυρήνας του τι θα έγινε το PKK, της οποίας ο ηγέτης συστήθηκε ως «σύντροφος Αλί»... Δεν έμαθα ότι ήταν ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, παρά μόνο όταν είδα τις φωτογραφίες του στον τύπο, ένα χρόνο μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982 .
Πήγα λοιπόν με έναν από τους συντρόφους του, που με συνόδευσε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού από την περιοχή Μπεκάα του Λιβάνου μέχρι το σπίτι του που βρισκόταν στην γειτονιά Mazze στη Δαμασκό. Ήταν η πρώτη φορά που τον ξαναέβλεπα προσωπικά μετά από τριάντα χρόνια συνεχούς αλληλογραφίας. Το καλωσόρισμα του ήταν πολύ ζεστό πριν να μου πει ότι είχε σκεφτεί ορισμένες από τις ιδέες μου, για τις οποίες είχαμε συζητήσει γραπτώς. Μεταξύ άλλων, εκείνες που αφορούσαν το σχέδιο για μια «Ένωση της Ανατολής» που θα ένωνε τη Συρία, την Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ σε ένα στρατηγικό πλαίσιο για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος, παρά την υιοθέτηση αποσχιστικών ιδεών που εξυπηρετούσαν τα σχέδια των αποικιοκρατικών δυνάμεων να κατεδαφίσουν τους λαούς της Μέσης Ανατολής, σε τέλεια αρμονία με το σιωνιστικό σχέδιο.
Ο «σύντροφος Αλί» μου δήλωσε ότι είχε αναθεωρήσει τη θέση τους για τις θρησκείες και την είχε καταθέσει εγγράφως, επιμένοντας στον διερμηνέα μας να ενεργήσει ώστε να διασφαλίσει την πλήρη κατανόηση μου για την έννοια ορισμένων φράσεων. Επέστρεψε επίσης στις συζητήσεις μας για τον μαρξισμό και την επιμονή μου να εγκαταλείψουμε την άθεη τάση του παραδοσιακού κομμουνισμού με, ως εκ τούτου, την ανάγκη, για τις επαναστατικές δυνάμεις να προβούν στην ανάλογη πνευματική και πολιτιστική διεργασία, για να συλλάβουν την προοδευτική και απελευθερωτική διάσταση των ιστορικών εμπειριών και των θρησκευτικών κειμένων... που θα επέτρεπε να καταπολεμήσουμε τις αποικιακές δυνάμεις που επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη θρησκεία ως ιδεολογικό όπλο για να εξαπατήσουν τους άθλιούς και να τους προσλαμβάνουν στην υπηρεσία τους. Έτσι, η θρησκευτική κληρονομιά, πολύ βαθιά ριζωμένη στη μνήμη των λαών της Ανατολής, της οποίας η ιστορία φαίνεται να συγχέεται με εκείνη των θρησκειών, θα μπορούσε να ενθαρρύνει προοδευτικές θρησκευτικές δυνάμεις που εκεί που η αποικιοκρατία γεννάει μόνο υποταγμένα αντιδραστικά κινήματα, είτε κάτω από το λάβαρο της θρησκείας είτε κάτω από μια «σημαία της Αριστεράς». Σε απάντηση, του επιβεβαίωσα στο πολιτικό πεδίο, αρνούμαι την ιδεολογική κατηγοριοποίηση και ότι ενδιαφέρομαι μόνο για το πραγματικό και πρακτικό περιεχόμενο της, υπενθυμίζοντας όλες τις προδοσίες και απογοητεύσεις τις οποίες βιώσαμε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης...
[...] Κατά τη διάρκεια του γεύματος όπου δεν ήμασταν πια πρόσωπο με πρόσωπο, αναρτιόμουνα ποιος ήταν ο σκοπός αυτής της πρόσκλησης. Είχε κίνητρο αποκλειστικά και μόνο την ανάγκη να πάμε πίσω στις αναμνήσεις μας και να επεκτείνουμε τις πνευματικές και πολιτικές συζητήσεις μας; Μου πρότεινε να συνεχίσουμε την τετ-α-τετ συζήτηση μας μετά το μεσημεριανό γεύμα, θα είχε ο Οτσαλάν κάτι άλλο να μου πει;
Πράγματι, ο Οτσαλάν είχε κάτι να μου πει αφού μόλις βρεθήκαμε πάλι μόνοι μας, μου είπε: «Εγώ δεν σε κάλεσα για τον μοναδικό λόγο να σου πω ότι μου έλειψες, θέλω να μάθεις που βρισκόμαστε, αλλά και γιατί θέλω να μιλήσω για κάτι επικίνδυνο που με αφορά και για το οποίο θα μπορούσες να μιλήσεις στη κατάλληλη στιγμή... ίσως σε μερικά χρόνια.
Αποφάσισα να φύγω από τη Συρία, γιατί η παρουσία μου είναι από δω και στο εξής δυσανάλογο βάρος για το συριακό κράτος και τον γενναίο πρόεδρο του Χάφεζ αλ Άσαντ. Γνωρίζω ότι οι τουρκικές απειλές είναι σοβαρές, έχουν προγραμματιστεί από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ. Είμαι βέβαιος ότι σκέφτεσαι και εσύ ότι αν χάσουμε τη Συρία, αυτή την ελεύθερη ακρόπολη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όλοι οι λαοί της Μέσης Ανατολής θα το πληρώσουν και όλες οι εξισώσεις θα μεταβληθούν υπέρ των Σιωνιστών και των αποικιοκρατών». Όντας συμφωνώντας απόλυτα με τα συμπεράσματά του, τον ρώτησα σχετικά με τις εναλλακτικές λύσεις που προέβλεπε. Μου απάντησε: «Όπως γνωρίζεις, στο διεθνές επίπεδο, η κατάσταση δεν μας είναι ευνοϊκή λόγω της ρήξης των μεγάλων ισορροπιών μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του σιωνιστικού ακτιβισμού σε όλο τον κόσμο. Στην περίπτωσή μου, είναι πρωταρχικό να απαλλάξω την Συρία, τον Πρόεδρο της και το απελευθερωτικό σχέδιο του για την περιοχή, από το βάρος της παρουσίας μας. Ο Πρόεδρος συνεχίζει να μας στηρίζει παρά τις περιστασιακές χειρότερες δυσκολίες. Ο λαός μου και εγώ ο ίδιος, θα παραμείνουμε πάντα ευγνώμονες στη Συρία και τις αρχές της για όλη τη ζωή μας. Το λέω αυτό γιατί δεν μετρώ την κατάστασή μας μόνο υπό την γωνία των κουρδικών διεκδικήσεων στη Συρία, αυτά τα προβλήματα μπορούν θα λυθούν εύκολα μέσω του διαλόγου. Όχι, μετράω την κατάστασή μας από τη σκοπιά του συνόλου των Κούρδων στην περιοχή και των οποίων τα κέντρα βαρύτητας βρίσκονται στην Τουρκία και το Ιράκ. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών, η Συρία ανέλαβε ένα πολύ βαρύ πολιτικό, οικονομικό, φορτίο και το φορτίο της ασφάλειας και της στρατηγικής. Ο λαός θα είναι για πάντα θεματοφύλακας για αυτό το γεγονός αυτό και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να ισχυριστεί ότι ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν επέτρεπε σε έναν Κούρδο να υπονομεύσει τη Συρία!
Λίγους μήνες αργότερα, ο Αμπντουλάχ αναχώρησε από τη Δαμασκό... απήχθη και μεταφέρθηκε στην Τουρκία, σύμφωνα με ένα σχέδιο που εκκολαφθεί από κοινού από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, τη CIA και το Ισραήλ [5] .
Πολλοί ψευδείς ισχυρισμοί διαδόθηκαν μετά από αυτό το κόλπο: η Συρία φέρεται να τον ανάγκασε να αποχωρίσει, ή θα ήταν συνένοχη για την σύλληψη, κλπ... Ήμουν πιθανώς ένα από τα σπάνια άτομα [6] που γνώριζαν ότι ο Οτσαλάν που πήρε μόνος του αυτή την απόφαση επειδή πίστευε ότι δεν έπρεπε να φέρει σε δύσκολη θέση την ηγεσία της Συρίας, την οποία συνόψισε με αυτά τα λόγια: «Μετά από όλα όσα ο Πρόεδρος Χαφέζ αλ- Άσαντ προσέφερε στον λαό μου και στην υπόθεση μου, δεν μπορώ να τον αναγκάσω να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο που στοχεύει να καταστρέψει το κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος το οποίο οι Σύροι, υπό την ηγεσία του, κατάφερε να χτίσει με τόσες πολλές θυσίες. Μας βοήθησε και μας στήριξε στις πιο σκοτεινές στιγμές μας. Σήμερα, το κίνημά μας έχει γίνει αρκετά ισχυρό ώστε να εξασφαλίσει τη δική του συνέχεια. Είναι καιρός να τον απελευθερώσουμε από τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουμε για αυτόν».
Από τη φυλακή του, ανανέωσε αυτή τη συμφωνία πίστης, όταν πριν από μερικά χρόνια διαταραχές, που αποδίδονταν στο κόμμα του, συνέβησαν μεταξύ των Σύρων κουρδικής καταγωγής και των συριακών αρχών. Κανόνισε να με πληροφορήσει ότι ο ίδιος αρνιόταν συνολικά όλα όσα συνέβαιναν, και ότι αντιφρονούντα στοιχεία του ΡΚΚ είχαν συμμετάσχει στο σχέδιο αποδυνάμωσης της Συρίας, υπέρ του σχεδίου των νεο-αποικιακών δυτικών.
Σήμερα, πολλοί εκπλήσσονται που ο Οτσαλάν δήλωσε ότι το κόμμα του θα αγωνιστεί κατά του τουρκικού στρατού αν ποτέ προσπαθήσει να εισβάλει στην Συρία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι υπολογισμοί λαμβάνουν υπόψη κατά κύριο λόγο την πάλη του για τους Κούρδους της Τουρκίας, αλλά εξάγεται ένα άλλο εξίσου σημαντικό συμπέρασμα για την κατανόηση του για τη θέση και το στρατηγικό ρόλο της Συρίας για το μέλλον των λαών της Ανατολής, είτε είναι Άραβες, Κούρδοι, Τούρκοι ή Ιρανοί.
Ένας ρόλος απελευθερωτικού και αντιστασιακού φρουρίου ενώπιον ενός αποικιακού σχεδίου που καλύπτει όλους αυτούς τους λαούς, χωρίς εξαίρεση!
Γκαλέμπ Καντίλ
10/10/2012
Αρχικό άρθρο σε δύο μέρη: New Orient News
http://www.neworientnews.com/news/fullnews.php?news_id=73958
http://www.neworientnews.com/news/fullnews.php?news_id=74077
Το άρθρο μεταφράστηκε από τα αραβικά στα γαλλικά από το(η;)ν Mouna Alno-Nakhal για την Mondialisation.ca
Αναφορές:
[1] Συρία: Συνέντευξη του Προέδρου Al-Assad με έναν εκπρόσωπο των τουρκικών μέσων ενημέρωσης.
http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=31761
[2] Η Συρία ... άγρια επιτιθεμένη… κατάχρηση των παιδιών της, καμένα, αποκεφαλίσμένα... τα μνημεία της και τους κατοίκους της λεηλατημένα... από τα εξοργισμένα αγγελούδια βασανιστές επαναστάτες της Δύσης ...
http://www.youtube.com/verify_controversy?next_url=/watch%3Fv%3DRLDtLcUODQw%26feature%3Dyoutu.be%26bpctr%3D1349946106
http://documents.sy/videos.php?id=2364&lang=ar ...
Σημείωση: Αυτό το βίντεο έχει καταργηθεί διότι δεν τηρεί τους κανόνες του YouTube για τα σοκαριστικά και προσβλητικά περιεχόμενα!!!
http://www.informationclearinghouse.info/article32656.htm ... «It Is Our Soul ! » [3] Η φυγή προς τα εμπρός του τουρκικού στρατού
http://www.monde-diplomatique.fr/1998/12/A/11394
[4] Κουρδική σύγκρουση στην Τουρκία: ο φυλακισμένος ηγέτης του PKK καλεί για ηρεμία
http://www.lepoint.fr/monde/conflit-kurde-en-turquie-le-chef-emprisonne-du-pkk-appelle-a-l-apaisement-28-09-2012-1511177_24.php
[5] Η σύλληψη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν / PDF
http://www.confluences-mediterranee.com/La-capture-d-Abdullah-Ocalan
Απόσπασμα:
Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, η MIT, απήγαγε τον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο Ναϊρόμπι σε απίστευτες συνθήκες, στις 15 Φεβρουαρίου 1999. Σε καταφύγιο στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, θα παρακάμφτηκε στο δρόμο προς τον αερολιμένα από τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας μόνο. Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική... Η σύλληψη του Οτσαλάν ήταν ένα από κοινού έργο των αμερικανικών και ισραηλινών υπηρεσιών, με τη βοήθεια κοριών μέσα στην ελληνική ΕΥΠ. Η MIT μετέφερε μόνο το «πακέτο» από το αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι στο Ιμραλί ...
[6] Τουρκικό Κουρδιστάν: η τελευταία συνέντευξη του Αμπντουλάχ Οτζαλάν
http://www.chris-kutschera.com/ocalan_derniere.htm
Απόσπασμα:
Ερ.: Γιατί φύγατε από τη Συρία;
Να μείνω εκεί σήμαινε να προκαλέσω έναν περιφερειακό πόλεμο. Ήταν να βάλω σε κίνδυνο την τύχη του καθεστώτος αυτής της χώρας. Η Τουρκία είχε αποφασίσει να ξεκινήσει μια τρομερή επιχείρηση. Ήθελαν να ξεκινήσουν από μένα, έπειτα με τη Συρία και με το Ιράκ, για να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την περιοχή. Έφυγα από μόνος μου, και λίγο από τη προτροπή Ελλήνων φίλων μου. Αλλά αυτή η ελληνική πρόσκληση δεν περπάτησε. Δεν μπορούσα να εισέλθω στην Ελλάδα. Δεν μπορούσα να εξέλθω από το αεροδρόμιο των Αθηνών, δεν μπορούσα να κάνω αίτηση για άσυλο. Έτσι πήγα στη Ρωσία μετά από πρόσκληση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Κρατικής Δούμας...
Ο Γκαλέμπ Καντίλ είναι διευθυντής του New Orient News (Λίβανος)
Πηγή
Syrie et Öcalan : La citadelle des hommes libres !
Ghaleb Kandil
"Quant à Abdullah Öcalan, sujet de l’article, la question n’est pas de savoir s’il est un héros ou un terroriste puisque désormais tout est affaire de propagande… La question est de savoir si être Kurde en Turquie est la même chose qu’être Kurde en Syrie".
Lors d’une interview accordée à un représentant des médias turcs en Juillet 2012 [1], le Président syrien Bachar al-Assad avait déclaré : « Les deux pires phases qui ont traversé l’Histoire des relations syro-turques ont eu lieu en 1998 lorsque la Turquie a massé son armée à nos frontières et dans les années cinquante, en 1955 je crois, au moment du « Pacte de Bagdad » ; cependant, nous n’avons pas vu la Turquie comme un ennemi. Il est donc évident que nous ne la verrons pas comme un ennemi ni aujourd’hui, ni demain, même si nous sommes en désaccord entre gouvernements. Pour qu’il y ait hostilités entre la Syrie et la Turquie, il faudrait qu’il y’ait hostilités entre les deux peuples… L’hostilité entre les gouvernements n’est pas suffisante… ».
À la lecture de cet article de Ghaleb Kandil, il devient clair que face à la Turquie, transformée en sanctuaire du « terrorisme international » par la volonté de son gouvernement, le peuple syrien vit aujourd’hui la tragédie d’une troisième phase extrêmement pire que les précédentes, mais toujours motivée par le même projet atlanto-sioniste de dépeçage de la Syrie avec, si possible, le règlement de « la question kurde » sur le dos de l’Irak et de la Syrie sauvagement agressée [2] par les révolutionnaires tortionnaires chéris de l’Occident… du gouvernement français en particulier !
Quant à Abdullah Öcalan, sujet de l’article, la question n’est pas de savoir s’il est un héros ou un terroriste puisque désormais tout est affaire de propagande… La question est de savoir si être Kurde en Turquie est la même chose qu’être Kurde en Syrie [NdT].
_____________________________________________________________
La crise turco-syrienne d’octobre 1998 [3], exacerbée par les déclarations politiques et médiatiques hautement menaçantes d’Istanbul accusant abusivement la Syrie de soutenir les opérations terroristes du PKK [Parti des travailleurs du Kurdistan] à partir de son territoire, a mené les deux pays au bord de l’affrontement militaire et a plongé la région dans une atmosphère de guerre imminente pouvant éclater à tout moment sur la frontière nord de la Syrie, autrement dit la « mâchoire nord » selon les termes utilisés par l’OTAN et Israël depuis 1948 À l’époque, Abdullah Öcalan [le chef emprisonné du PKK [4]] commentant les événements m’avait dit être convaincu que les menaces de la Turquie et de l’OTAN devaient être prises au sérieux car, de tout le monde arabe, la Syrie était désormais la seule citadelle de liberté, de souveraineté, et de résistance contre le colonialisme ; que c’est pour cela qu’elle était visée ; et que c’est aussi pour cela qu’elle méritait tous les sacrifices pour la défendre et la protéger… Ces mots ont été prononcés au cours d’un long entretien portant sur l’analyse stratégique détaillée des conséquences de l’effondrement de l’Union soviétique et des déséquilibres mondiaux qui allaient en résulter… C’est dans cet état d’esprit qu’il se préparait à prendre sa décision de quitter la Syrie ; décision qu’il m’a confirmée quelques mois plus tard et qui, comme on le sait, s’est soldée par un périple chaotique suivi de sa capture au cours d’une opération menée conjointement par les services secrets turcs, américains et israéliens.
Notre entretien de 1998 a eu lieu à Damas en réponse à son invitation personnelle en tant que Chef du PKK. Elle m’a été transmise par un militant kurde résidant au Liban et qui, trente ans auparavant, avait déjà fait office d’interprète lors de mes premières rencontres avec celui qu’on surnomme « le camarade Apo ». C’était donc avant la fondation du PKK et alors qu’il dirigeait un groupe de ses camarades engagés dans la défense du Sud Liban contre l’agression sioniste aux côtés de combattants issus de divers partis libanais et factions palestiniennes… Mes compagnons du Sud m’ayant parlé de ce groupe de jeunes turcs particulièrement motivés et cultivés qu’ils avaient côtoyés au poste avancé de Quasmiyé, j’ai cherché à les rencontrer pour en savoir plus sur leur pensée et leur ligne politique, et aussi pour leur présenter notre revue quotidienne distribuée par de jeunes bénévoles, filles et garçons. C’est ainsi qu’en 1978 j’avais obtenu mon rendez-vous à Beyrouth et que j’ai rencontré, pour la première fois, ce groupe qui n’était encore que le noyau de ce qui allait devenir le PKK et dont le chef s’est présenté comme « le camarade Ali »… Je n’ai su qu’il s’agissait d’Abdullah Öcalan que lorsque j’ai vu ses photos dans la presse, un an après l’invasion israélienne du Liban en 1982.
Je me suis donc rendu en voiture avec l’un de ses camarades qui m’a accompagné tout au long du trajet depuis la région libanaise du Bekaa jusqu’à son domicile situé dans le quartier Mazzé à Damas. C’était la première fois que je le revoyais en personne après trente années d’une correspondance ininterrompue. Son accueil fut des plus chaleureux avant de me déclarer qu’il avait réfléchi à certaines de mes idées dont nous avions discuté par écrit. Notamment celle concernant le projet d’une « Union du levant » qui réunirait la Syrie, la Turquie, l’Iran et l’Irak en un cadre stratégique pour résoudre la question kurde, plutôt que d’adopter les idées séparatistes qui serviraient les plans des puissances colonialistes visant à démolir les peuples du Moyen Orient, en parfait accord avec le plan sioniste. Le « Camarade Ali » a ajouté qu’il avait révisé sa position concernant les religions et l’avait consignée par écrit, insistant auprès de notre interprète de faire en sorte que je saisisse pleinement le sens de certaines phrases. Il est aussi revenu sur nos discussions à propos du marxisme et mon insistance à renoncer à la tendance athéiste du communisme traditionnel avec, par conséquent, la nécessité pour les forces révolutionnaires de faire l’effort d’un travail intellectuel, et culturel, pour saisir la dimension progressiste et libératoire des expériences historiques et des textes religieux… Ce qui permettrait de lutter contre les forces colonialistes qui cherchent à utiliser la religion comme arme idéologique pour tromper les misérables et les embrigader à leur service. Ainsi, l’héritage religieux très fortement ancré dans la mémoire des peuples d’Orient, dont l’Histoire semble se confondre avec celle des religions, pourrait stimuler des forces religieuses de progrès là où le colonialisme n’engendre que des mouvements réactionnaires inféodés, que ce soit sous une bannière de la religion ou sous un « étendard de la Gauche ». En réponse, je lui ai réaffirmé qu’en matière de politique, je refusais la catégorisation idéologique et ne m’intéressais qu’à son contenu réel et pratique en lui rappelant toutes les trahisons et désillusions auxquelles nous assistions depuis la chute de l’Union soviétique…
[…] Pendant le déjeuner où nous n’étions plus en tête à tête, je me demandais encore quel était le but de cette invitation. Était-elle motivée par le seul besoin de remonter dans nos souvenirs et de prolonger nos débats intellectuels et politiques ? M’ayant proposé de reprendre notre aparté après déjeuner, Öcalan avait-il quelque chose d’autre à m’apprendre ?
En effet, Öcalan avait quelque chose à me dire puisque dès que nous nous sommes retrouvés seuls, il m’a déclaré : « Je ne t’ai pas invité pour la seule raison que tu me manquais et que je souhaitais que tu saches où nous en sommes, mais aussi parce que je veux te parler d’un sujet dangereux me concernant et dont tu pourrais parler au bon moment… peut-être dans quelques années. J’ai décidé de quitter la Syrie parce que ma présence est désormais un fardeau pour l’État syrien et son valeureux Président Hafez al-Assad. Je sais que les menaces turques sont sérieuses, planifiées par l’OTAN et Israël. Je suis convaincu que tu penses aussi que si nous perdons la Syrie, cette citadelle libre en ces temps difficiles, tous les peuples du Moyen-Orient auront à en souffrir et toutes les équations seront déséquilibrées en faveur des sionistes et des colonialistes ». Étant parfaitement d’accord avec ses déductions, je l’ai interrogé sur les solutions alternatives qu’il entrevoyait. Il m’a répondu : « Comme tu le sais, au niveau international la situation actuelle ne nous est pas favorable en raison de la rupture des grands équilibres depuis l’effondrement de l’Union soviétique et de l’activisme sioniste partout dans le monde. En ce qui me concerne, il est essentiel que je délivre la Syrie, son Président et son projet libératoire pour la région, du poids de notre présence. Le Président continue à nous soutenir malgré les pires difficultés en la circonstance. Mon peuple et moi-même resterons reconnaissants à la Syrie et à ses autorités notre vie durant. Je dis cela car je ne mesure pas notre situation sous l’angle des seules revendications des Kurdes en Syrie, ces problèmes trouveront facilement leurs solutions et se résoudront par le dialogue. Non, je mesure notre situation du point de vue de tous les Kurdes de la région et dont les centres de gravité se situent en Turquie et en Irak. Au cours des trente dernières années, la Syrie a assumé avec honneur une lourde charge politique, économique, sécuritaire et stratégique. Mon peuple est à jamais dépositaire de ce fait et nul ne pourra prétendre qu’Abdullah Öcalan a autorisé un Kurde à porter atteinte à la Syrie !
Quelques mois après Abdullah a donc quitté Damas… enlevé puis transféré en Turquie selon un plan ourdi conjointement par les services de renseignement turcs, israéliens et la CIA [5]. Tant d’allégations mensongères ont été colportées suite à ce coup monté : la Syrie l’aurait forcé à quitter, ou alors elle aurait été complice de son arrestation, etc… Je fus probablement l’une des rares personnes [6] à savoir que c’est Öcalan qui a pris cette décision parce qu’il a considéré qu’il ne devait pas mettre dans l’embarras les dirigeants syriens, ce qu’il a résumé en ces mots : « Après tout ce que le président Hafez al-Assad a assuré à mon peuple et à ma cause, je ne peux envisager de lui faire prendre le risque d’une guerre visant à détruire cet État souverain et indépendant que les Syriens, sous sa direction, ont réussi à construire au prix de tant de sacrifices. Il nous a aidés et nous a soutenus dans nos moments les plus sombres. Aujourd’hui, notre mouvement est devenu suffisamment fort pour garantir sa propre continuité. Il est donc temps de le libérer du danger que nous représentons pour lui ».
C’est de sa prison qu’il a renouvelé ce pacte de fidélité lorsqu’il y a quelques années des troubles, imputés à son parti, sont survenus entre les Syriens d’origine kurde et les autorités syriennes. Il s’est arrangé pour m’informer qu’il refusait en bloc tout ce qui se passait, et que des éléments dissidents du PKK s’étaient fourvoyés dans l’entreprise visant à fragiliser le Syrie, au profit du plan des néo-colonisateurs occidentaux.
Aujourd’hui, beaucoup sont surpris qu’Öcalan déclare que son parti se battrait contre l’armée turque si jamais elle tentait d’envahir la Syrie. Nul doute que ses calculs tiennent compte essentiellement de son combat pour les Kurdes de Turquie, mais une autre considération tout aussi importante découle de sa compréhension de la position et du rôle stratégiques de la Syrie pour l’avenir des peuples d’Orient, qu’ils soient arabes, kurdes, turcs ou iraniens. Un rôle de citadelle libératoire et résistante face à un projet colonialiste qui vise tous ces peuples, sans aucune exception !
Ghaleb Kandil
10/10/2012
Article original en 2 parties : New Orient News
http://www.neworientnews.com/news/fullnews.php?news_id=73958
http://www.neworientnews.com/news/fullnews.php?news_id=74077
Article traduit de l’arabe par Mouna Alno-Nakhal pour Mondialisation.ca
Références :
[1] Syrie : Interview du Président Al-Assad avec un représentant des médias turcs.
http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=31761
[2] La Syrie sauvagement agressée…ses enfants maltraités, brûlés, décapités…ses monuments et ses habitants outragés…par les révolutionnaires tortionnaires chéris de l’Occident…
http://www.youtube.com/verify_controversy?next_url=/watch%3Fv%3DRLDtLcUODQw%26feature%3Dyoutu.be%26bpctr%3D1349946106
http://documents.sy/videos.php?id=2364&lang=ar…
NB : cette vidéo a été supprimée, car elle ne respecte pas les règles de YouTube concernant les contenus choquants et dégradants !!!
http://www.informationclearinghouse.info/article32656.htm… «It Is Our Soul ! »
[3] La fuite en avant des militaires turcs
http://www.monde-diplomatique.fr/1998/12/A/11394
[4] Conflit kurde en Turquie: le chef emprisonné du PKK appelle à l’apaisement
http://www.lepoint.fr/monde/conflit-kurde-en-turquie-le-chef-emprisonne-du-pkk-appelle-a-l-apaisement-28-09-2012-1511177_24.php
[5] La capture d’Abdullah Öcalan / PDF
http://www.confluences-mediterranee.com/La-capture-d-Abdullah-Ocalan
Extrait :
Les services secrets turcs, le MIT, ont kidnappé le leader du PKK, Abdullah Öcalan, à Nairobi dans des circonstances rocambolesques, le 15 février 1999. Réfugié à l’ambassade de Grèce au Kenya, il aurait été exfiltré sur la route de l’aéroport par les seuls services turcs. La réalité est un peu différente… La capture d’Öcalan est donc l’oeuvre conjointe des services américains et israéliens avec l’aide de taupes dans l’EYP grecque. Le MIT n’a fait que transporter « le colis » de l’aéroport de Nairobi à Imrali…
[6] Kurdistan de Turquie: La dernière interview d’Abdoulla ocalan
http://www.chris-kutschera.com/ocalan_derniere.htm
Extrait :
Q: Pourquoi êtes-vous parti de Syrie?
Rester là-bas, c’était provoquer une guerre régionale. C’était mettre en jeu le destin du régime de ce pays. La Turquie avait décidé de lancer une opération terrible. Ils voulaient commencer par moi, continuer avec la Syrie, puis avec l’Irak, pour dominer toute la région. Je suis parti de moi-même, et un peu à la demande des amis grecs. Mais cette invitation grecque n’a pas marché. Je n’ai pas pu entrer en Grèce, je n’ai pas pu sortir de l’aéroport d’Athènes, je n’ai pas pu faire une demande d’asile. Donc je suis allé en Russie, suite à une invitation de la commission des affaires étrangères de la Douma…
Ghaleb kandil est le Directeur du Centre New Orient News (Liban)
Πηγή
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΑΪΤ-ΦΑΝΑ ΣΤΗ ΜΟΝΠΕΛΙΕ...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
