2012-09-30 15:10:05
της Αιμιλίας Ιωαννίδου*
Με μεγάλη ανησυχία παρακολουθούμε τη δρομολόγηση της «αποκρατικοποίησης» μεγάλου αριθμού και υψίστης για το κοινωνικό σύνολο σημασίας περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.
Η επ’ αφορμή της κρίσης χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα μας υιοθέτηση ρυθμίσεων συνεπαγομένων τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, διαρρηγνυουσών τον κοινωνικό ιστό και αναιρετικών βασικών στοιχείων του κοινωνικού κράτους δικαίου και θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή καταλυτικά δυσχεραινουσών την άσκησή τους, συνεχίζεται με τις σχεδιαζόμενες «αποκρατικοποιήσεις» οργανισμών και επιχειρήσεων κοινής ωφελείας ή και επιχειρήσεων μη συγκαταλεγομένων μεν στην προαναφερθείσα κατηγορία, αλλά που αποφέρουν σημαντικά έσοδα στα δημόσια ταμεία, συμβάλλοντας καίρια στη δυνατότητα σχεδιασμού και άσκησης δημοσίων πολιτικών, ή μεριδίων συμμετοχής σε αυτές, καθώς επίσης και άλλων περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.
Βάσει του εφαρμοστικού νόμου του μεσοπροθέσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής,(2) ενός ακόμη νομοθετήματος που υιοθετήθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο ως συνέπεια πίεσης ασκηθείσας από το νομικά και πολιτικά sui generis μόρφωμα της «τρόικα», χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση, προορίζονται μεταξύ άλλων για «αποκρατικοποίηση» επιχειρήσεις όπως η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, η ΔΕΗ ή ο ΟΣΕ, αεροδρόμια, κεντρικά και περιφερειακά λιμάνια της χώρας, κτήρια υπουργείων και δημοσίων υπηρεσιών, δημόσιες εκτάσεις.
(Ο όρος «αποκρατικοποίηση» αναφέρεται τόσο στην εν στενή εννοία ιδιωτικοποίηση, δηλαδή την πώληση των εν λόγω περιουσιακών στοιχείων, όσο και στη λεγόμενη «αξιοποίηση» που αναφέρεται στην παραχώρηση διαφόρων ειδών δικαιωμάτων επ’ αυτών, με αποτέλεσμα την διαφόρων βαθμών αποξένωση του κράτους από τον έλεγχό τους.)
Συνέπειες
Οι προγραμματιζόμενες αποκρατικοποιήσεις υποτίθεται ότι θα επιτρέψουν την «προσέλκυση σημαντικών διεθνών ροών κεφαλαίου, που θα συνεισφέρουν στην επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και θα τροφοδοτήσουν την οικονομική ανάπτυξη».(3) Επιπλέον φαίνεται πως πολλοί συμπολίτες μας οδηγούνται στο πλανημένο συμπέρασμα ότι οι αποκρατικοποιήσεις αποτελούν τη μόνη λύση ώστε να αποφευχθεί η λήψη και νέων επαχθών για το ήδη βάναυσα πληγέν εισόδημά τους μέτρων λιτότητας.
Κατά τη γνώμη μας, η κίνηση αυτή θα καταφέρει ένα ακόμη, καίριο πλήγμα στην εθνική κυριαρχία, το κοινωνικό κράτος δικαίου, το κοινωνικό συμβόλαιο και συνεπώς στη δημοκρατία και τη δυνατότητα άσκησης εκ μέρους των Ελλήνων πολιτών θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Οι λόγοι είναι απλοί. Αν εξετάσουμε κατ’ αρχάς τις συνέπειες της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας θα διαπιστώσουμε ότι περιορίζει δραστικά, σε ανεπίτρεπτο βαθμό, τη δυνατότητα εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος και τιτρώσκει βάναυσα την εθνική κυριαρχία αφού αφαιρεί από το κράτος (και, γενικότερα, από τη δημόσια σφαίρα) τον έλεγχο στρατηγικής σημασίας οργανισμών και επιχειρήσεων, υποδομών ή άλλων ακινήτων και εκτάσεων και καταργεί την δι’ αυτών δυνατότητα σχεδιασμού και άσκησης των αντιστοίχων δημοσίων πολιτικών, αφού τα περιουσιακά αυτά στοιχεία που αποτελούσαν τα μέσα, τα οχήματα προς επίτευξιν των ανωτέρω στόχων, δεν του ανήκουν πλέον, ενώ δύσκολα μπορεί κατόπιν της εκποίησης να διατηρηθεί κάποια μορφή στοιχειώδους ελέγχου υπό το τρέχον νομικό πλαίσιο(4) (και, βέβαια, ιδίως στα πλαίσια της λογικής που διέπει και χαρακτηρίζει τις πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται στη χώρα μας καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης).
Οι νέοι ιδιοκτήτες δικαιούνται ως ιδιώτες να διαχειρίζονται τα αποκτήματά τους με αποκλειστικό κριτήριο και στόχο την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού τους συμφέροντος. [Στην ειδικότερη δε περίπτωση της ιδιωτικοποίησης επιχειρήσεων κοινής ωφελείας θα πρέπει να σημειωθεί μεταξύ άλλων ιδίως ότι το σχετικό, ευρωπαϊκής προέλευσης νομικό πλαίσιο που αρθρώνεται γύρω από την έννοια της «καθολικής υπηρεσίας» αφορά μόνο ορισμένες κατηγορίες κοινωφελών δραστηριοτήτων και, στα πλαίσιά τους, διασφαλίζει την εξυπηρέτηση ορισμένων μόνο, στοιχειωδών επιτακτικών αναγκαιοτήτων κοινωνικού χαρακτήρα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να μην αμβλύνονται εν προκειμένω δραστικά οι βλαπτικές για το δημόσιο συμφέρον συνέπειες τέτοιων ιδιωτικοποιήσεων, οι συνιστάμενες κατά βάσιν στην απώλεια εκ μέρους του κράτους της δυνατότητας γνήσιας χάραξης πολιτικής με εργαλείο τα ιδιωτικοποιημένα πλέον αυτά περιουσιακά στοιχεία και στα επακόλουθα αυτής.]
Αποτυχία
Μία περαιτέρω συνέπεια των ανωτέρω συνίσταται στο δραστικό περιορισμό της δυνατότητας άσκησης εκ μέρους του κράτους του αναπτυξιακού και αναδιανεμητικού του ρόλου, γεγονός που θα οξύνει ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές εντάσεις και που θα επιδεινώσει τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.
Θα πρέπει δε σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι αντίστοιχα ισχύουν και για αρκετές από τις λοιπές(5) προτεινόμενες μορφές «αξιοποίησης» περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.
Οι συνέπειες κάποιων εξ αυτών διαφέρουν από τις προαναφερθείσες κατά βάσιν μόνο στην ένταση, η οποία θα είναι ανάλογη προς τους όρους υπό τους οποίους συμφωνείται σε κάθε περίπτωση να πραγματοποιηθεί η «αξιοποίηση». Παραδείγματος χάριν, οι παραχωρήσεις χρήσης για δεκαετίες δεν απέχουν πολύ από την εκποίηση ως προς τις συγκεκριμένες λειτουργίες που θα παραχωρηθούν.
Είναι επιπλέον προφανές ότι, πέραν των προαναφερθέντων, ακόμη και στο καθαρά οικονομικό πεδίο, η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη. Η εκποίηση ή η σύναψη διαφόρων άλλων συμβάσεων «αξιοποίησης» στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης και δεδομένης της ακραίας υποτίμησης των προς αποκρατικοποίησιν περιουσιακών στοιχείων σε συνδυασμό με την επιτακτική ανάγκη εξεύρεσης πόρων για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους θα έχει ως αποτέλεσμα έσοδα πολύ κατώτερα των επιδιωκομένων, αφού οι υποψήφιοι επενδυτές θα επιδιώξουν το συμφέρον τους εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του ελληνικού κράτους, ενώ παράλληλα θα αποστερήσει το ελληνικό κράτος από κεφαλαιώδους σημασίας πηγές εσόδων.
Πρόκειται συνεπώς περί καταστροφικής επιλογής, από κάθε άποψη. Και πρόκειται μάλιστα περί επιλογής η οποία δεν θα απαλλάξει τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό από τη λήψη νέων μέτρων λιτότητας.
Πολύ σύντομα, λόγω όλων των προαναφερθέντων, οι Έλληνες θα βρεθούν και πάλι αντιμέτωποι με περαιτέρω αιματηρές θυσίες, ενώ θα έχουν πια απολέσει και το τελευταίο τους όπλο σε αυτή την άνιση μάχη: τη δημόσια περιουσία, τον κοινό σε όλους μας πλούτο.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός θα πρέπει να απορρίψει τα διλήμματα του τύπου «Σκύλλα ή Χάρυβδη». Ούτε τα βάναυσα μέτρα λιτότητας που φέρουν τη σφραγίδα του κοινωνικού δαρβινισμού ούτε οι αποκρατικοποιήσεις που πλήττουν καίρια την εθνική ανεξαρτησία και απογυμνώνουν τη χώρα μας από κάθε δυνατότητα άσκησης πολιτικής αποτελούν λύση στο πρόβλημα του χρέους.
Η δε μακροχρόνια παράλειψη της λήψης μέτρων για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, καθώς επίσης και τα όντως υπαρκτά, συχνά εγκληματικά σφάλματα στη μέχρι σήμερα διαχείριση του εθνικού πλούτου και του δημοσίου χώρου δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν την καταστροφική επιλογή της απώλειας του δημοσίου ελέγχου επ’ αυτών.
♦ Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουμε την αυτοαναίρεση της χώρας μας.
♦ Λέμε όχι στις αποκρατικοποιήσεις.
♦ Ζητούμε από την ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευθεί, για πρώτη φορά, έστω και αυτή την ύστατη ώρα, τους όρους χρηματοδότησης της χώρας σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, διεκδικώντας αντιμετώπιση ισότιμου εταίρου και απαιτώντας τη διασφάλιση, και στο πλαίσιο της παρούσας κρίσης, των βασικών αρχών που διέπουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με πρώτη και κύρια την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών - μελών, τη δημοκρατία και τον σεβασμό στα δικαιώματα του ανθρώπου. Θεωρούμε ότι ο ευρωπαϊκός, αν όχι παγκόσμιος και σίγουρα «πανδυτικός» χαρακτήρας της κρίσης μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τη βάση των διαπραγματευτικών μας επιχειρημάτων, δεδομένης της στενής και πολύπλοκης διασύνδεσης μεταξύ των οικονομιών.
Πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη «συμμαχιών» με άλλα κράτη της Ένωσης που βρίσκονται αντιμέτωπα με παρόμοια προβλήματα θα λειτουργήσει ενισχυτικά της διαπραγματευτικής αυτής προσπάθειας.
Φρονούμε ότι η χώρα μας θα πρέπει να επιδιώξει, σε συνεργασία με άλλες, ένα ευρωπαϊκό άλμα προς τα εμπρός που θα αναιρέσει τις νομικές, οικονομικές και πολιτικές ανισορροπίες καθώς και τον υδροκεφαλισμό που χαρακτηρίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και που θα ενισχύσει, μεταξύ άλλων, τη δημοκρατία και τους μηχανισμούς αλληλεγγύης στο εσωτερικό της Ένωσης.
Τέλος, απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση να θωρακίσει και να διαφυλάξει, όπως έχει χρέος, τα ιστορικά, πολιτικά, νομικά και κοινωνικά κεκτημένα του ελληνικού λαού απέναντι σε κάθε οπισθοδρόμηση και κάθε επιβουλή.
* Δικηγόρος Αθηνών, υπ. Διδάκτωρ Université Paris II , Panthéon-Assas Συντονίστρια Ομάδας Νέων του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Στο πλαίσιο του παρόντος κειμένου θα χρησιμοποιούμε, αδιακρίτως, τους όρους «περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου», «δημόσια περιουσία» και «στοιχεία δημόσιας περιουσίας» για να αναφερθούμε στα αντικείμενα των σχεδιαζομένων αποκρατικοποιήσεων, τα οποία, σύμφωνα με το άρθρο 1, παρ. 1 του ν. 3986/2011 συνίστανται σε «περιουσιακά στοιχεία της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου καθώς και περιουσιακά στοιχεία των δημοσίων επιχειρήσεων των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα στο Δημόσιο ή σε ΝΠΔΔ».
2. Ν. 3986/2011
3. http://www.hradf.com/gr/the-fund
4. Βλ. ενδεικτικά στοιχεία της νομολογίας του ΔΕΕ σχετικά με τη λεγόμενη «χρυσή μετοχή». Γενικότερα, μια τέτοια προσπάθεια θα προσέκρουε κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ άλλων στο διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό νομικό πλαίσιο το προστατευτικό του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, των οικονομικών ελευθεριών, του ελευθέρου ανταγωνισμού κ.λπ. και βέβαια θα προϋπέθετε και τη σχετική πολιτική βούληση, κάτι που δεν κρίνουμε πιθανό να συμβεί τρεχόντως. Και, εν τέλει, αν το κράτος επιθυμεί να διατηρήσει τον έλεγχο επί περιουσιακών του στοιχείων, δεν έχει παρά να μην τα εκποιήσει ή να μην τα «αξιοποιήσει» με τρόπο που δεν του επιτρέπει να ασκεί επ’ αυτών επαρκή έλεγχο.
5. Σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 1 του ν. 3986/2011, ο όρος «αξιοποίηση» συμπεριλαμβάνει και την πώληση/εκποίηση.
topontiki.gr
Με μεγάλη ανησυχία παρακολουθούμε τη δρομολόγηση της «αποκρατικοποίησης» μεγάλου αριθμού και υψίστης για το κοινωνικό σύνολο σημασίας περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.
Η επ’ αφορμή της κρίσης χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα μας υιοθέτηση ρυθμίσεων συνεπαγομένων τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, διαρρηγνυουσών τον κοινωνικό ιστό και αναιρετικών βασικών στοιχείων του κοινωνικού κράτους δικαίου και θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή καταλυτικά δυσχεραινουσών την άσκησή τους, συνεχίζεται με τις σχεδιαζόμενες «αποκρατικοποιήσεις» οργανισμών και επιχειρήσεων κοινής ωφελείας ή και επιχειρήσεων μη συγκαταλεγομένων μεν στην προαναφερθείσα κατηγορία, αλλά που αποφέρουν σημαντικά έσοδα στα δημόσια ταμεία, συμβάλλοντας καίρια στη δυνατότητα σχεδιασμού και άσκησης δημοσίων πολιτικών, ή μεριδίων συμμετοχής σε αυτές, καθώς επίσης και άλλων περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.
Βάσει του εφαρμοστικού νόμου του μεσοπροθέσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής,(2) ενός ακόμη νομοθετήματος που υιοθετήθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο ως συνέπεια πίεσης ασκηθείσας από το νομικά και πολιτικά sui generis μόρφωμα της «τρόικα», χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση, προορίζονται μεταξύ άλλων για «αποκρατικοποίηση» επιχειρήσεις όπως η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, η ΔΕΗ ή ο ΟΣΕ, αεροδρόμια, κεντρικά και περιφερειακά λιμάνια της χώρας, κτήρια υπουργείων και δημοσίων υπηρεσιών, δημόσιες εκτάσεις.
(Ο όρος «αποκρατικοποίηση» αναφέρεται τόσο στην εν στενή εννοία ιδιωτικοποίηση, δηλαδή την πώληση των εν λόγω περιουσιακών στοιχείων, όσο και στη λεγόμενη «αξιοποίηση» που αναφέρεται στην παραχώρηση διαφόρων ειδών δικαιωμάτων επ’ αυτών, με αποτέλεσμα την διαφόρων βαθμών αποξένωση του κράτους από τον έλεγχό τους.)
Συνέπειες
Οι προγραμματιζόμενες αποκρατικοποιήσεις υποτίθεται ότι θα επιτρέψουν την «προσέλκυση σημαντικών διεθνών ροών κεφαλαίου, που θα συνεισφέρουν στην επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και θα τροφοδοτήσουν την οικονομική ανάπτυξη».(3) Επιπλέον φαίνεται πως πολλοί συμπολίτες μας οδηγούνται στο πλανημένο συμπέρασμα ότι οι αποκρατικοποιήσεις αποτελούν τη μόνη λύση ώστε να αποφευχθεί η λήψη και νέων επαχθών για το ήδη βάναυσα πληγέν εισόδημά τους μέτρων λιτότητας.
Κατά τη γνώμη μας, η κίνηση αυτή θα καταφέρει ένα ακόμη, καίριο πλήγμα στην εθνική κυριαρχία, το κοινωνικό κράτος δικαίου, το κοινωνικό συμβόλαιο και συνεπώς στη δημοκρατία και τη δυνατότητα άσκησης εκ μέρους των Ελλήνων πολιτών θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Οι λόγοι είναι απλοί. Αν εξετάσουμε κατ’ αρχάς τις συνέπειες της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας θα διαπιστώσουμε ότι περιορίζει δραστικά, σε ανεπίτρεπτο βαθμό, τη δυνατότητα εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος και τιτρώσκει βάναυσα την εθνική κυριαρχία αφού αφαιρεί από το κράτος (και, γενικότερα, από τη δημόσια σφαίρα) τον έλεγχο στρατηγικής σημασίας οργανισμών και επιχειρήσεων, υποδομών ή άλλων ακινήτων και εκτάσεων και καταργεί την δι’ αυτών δυνατότητα σχεδιασμού και άσκησης των αντιστοίχων δημοσίων πολιτικών, αφού τα περιουσιακά αυτά στοιχεία που αποτελούσαν τα μέσα, τα οχήματα προς επίτευξιν των ανωτέρω στόχων, δεν του ανήκουν πλέον, ενώ δύσκολα μπορεί κατόπιν της εκποίησης να διατηρηθεί κάποια μορφή στοιχειώδους ελέγχου υπό το τρέχον νομικό πλαίσιο(4) (και, βέβαια, ιδίως στα πλαίσια της λογικής που διέπει και χαρακτηρίζει τις πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται στη χώρα μας καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης).
Οι νέοι ιδιοκτήτες δικαιούνται ως ιδιώτες να διαχειρίζονται τα αποκτήματά τους με αποκλειστικό κριτήριο και στόχο την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού τους συμφέροντος. [Στην ειδικότερη δε περίπτωση της ιδιωτικοποίησης επιχειρήσεων κοινής ωφελείας θα πρέπει να σημειωθεί μεταξύ άλλων ιδίως ότι το σχετικό, ευρωπαϊκής προέλευσης νομικό πλαίσιο που αρθρώνεται γύρω από την έννοια της «καθολικής υπηρεσίας» αφορά μόνο ορισμένες κατηγορίες κοινωφελών δραστηριοτήτων και, στα πλαίσιά τους, διασφαλίζει την εξυπηρέτηση ορισμένων μόνο, στοιχειωδών επιτακτικών αναγκαιοτήτων κοινωνικού χαρακτήρα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να μην αμβλύνονται εν προκειμένω δραστικά οι βλαπτικές για το δημόσιο συμφέρον συνέπειες τέτοιων ιδιωτικοποιήσεων, οι συνιστάμενες κατά βάσιν στην απώλεια εκ μέρους του κράτους της δυνατότητας γνήσιας χάραξης πολιτικής με εργαλείο τα ιδιωτικοποιημένα πλέον αυτά περιουσιακά στοιχεία και στα επακόλουθα αυτής.]
Αποτυχία
Μία περαιτέρω συνέπεια των ανωτέρω συνίσταται στο δραστικό περιορισμό της δυνατότητας άσκησης εκ μέρους του κράτους του αναπτυξιακού και αναδιανεμητικού του ρόλου, γεγονός που θα οξύνει ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές εντάσεις και που θα επιδεινώσει τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.
Θα πρέπει δε σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι αντίστοιχα ισχύουν και για αρκετές από τις λοιπές(5) προτεινόμενες μορφές «αξιοποίησης» περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.
Οι συνέπειες κάποιων εξ αυτών διαφέρουν από τις προαναφερθείσες κατά βάσιν μόνο στην ένταση, η οποία θα είναι ανάλογη προς τους όρους υπό τους οποίους συμφωνείται σε κάθε περίπτωση να πραγματοποιηθεί η «αξιοποίηση». Παραδείγματος χάριν, οι παραχωρήσεις χρήσης για δεκαετίες δεν απέχουν πολύ από την εκποίηση ως προς τις συγκεκριμένες λειτουργίες που θα παραχωρηθούν.
Είναι επιπλέον προφανές ότι, πέραν των προαναφερθέντων, ακόμη και στο καθαρά οικονομικό πεδίο, η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη. Η εκποίηση ή η σύναψη διαφόρων άλλων συμβάσεων «αξιοποίησης» στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης και δεδομένης της ακραίας υποτίμησης των προς αποκρατικοποίησιν περιουσιακών στοιχείων σε συνδυασμό με την επιτακτική ανάγκη εξεύρεσης πόρων για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους θα έχει ως αποτέλεσμα έσοδα πολύ κατώτερα των επιδιωκομένων, αφού οι υποψήφιοι επενδυτές θα επιδιώξουν το συμφέρον τους εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του ελληνικού κράτους, ενώ παράλληλα θα αποστερήσει το ελληνικό κράτος από κεφαλαιώδους σημασίας πηγές εσόδων.
Πρόκειται συνεπώς περί καταστροφικής επιλογής, από κάθε άποψη. Και πρόκειται μάλιστα περί επιλογής η οποία δεν θα απαλλάξει τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό από τη λήψη νέων μέτρων λιτότητας.
Πολύ σύντομα, λόγω όλων των προαναφερθέντων, οι Έλληνες θα βρεθούν και πάλι αντιμέτωποι με περαιτέρω αιματηρές θυσίες, ενώ θα έχουν πια απολέσει και το τελευταίο τους όπλο σε αυτή την άνιση μάχη: τη δημόσια περιουσία, τον κοινό σε όλους μας πλούτο.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός θα πρέπει να απορρίψει τα διλήμματα του τύπου «Σκύλλα ή Χάρυβδη». Ούτε τα βάναυσα μέτρα λιτότητας που φέρουν τη σφραγίδα του κοινωνικού δαρβινισμού ούτε οι αποκρατικοποιήσεις που πλήττουν καίρια την εθνική ανεξαρτησία και απογυμνώνουν τη χώρα μας από κάθε δυνατότητα άσκησης πολιτικής αποτελούν λύση στο πρόβλημα του χρέους.
Η δε μακροχρόνια παράλειψη της λήψης μέτρων για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, καθώς επίσης και τα όντως υπαρκτά, συχνά εγκληματικά σφάλματα στη μέχρι σήμερα διαχείριση του εθνικού πλούτου και του δημοσίου χώρου δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν την καταστροφική επιλογή της απώλειας του δημοσίου ελέγχου επ’ αυτών.
♦ Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουμε την αυτοαναίρεση της χώρας μας.
♦ Λέμε όχι στις αποκρατικοποιήσεις.
♦ Ζητούμε από την ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευθεί, για πρώτη φορά, έστω και αυτή την ύστατη ώρα, τους όρους χρηματοδότησης της χώρας σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, διεκδικώντας αντιμετώπιση ισότιμου εταίρου και απαιτώντας τη διασφάλιση, και στο πλαίσιο της παρούσας κρίσης, των βασικών αρχών που διέπουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με πρώτη και κύρια την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών - μελών, τη δημοκρατία και τον σεβασμό στα δικαιώματα του ανθρώπου. Θεωρούμε ότι ο ευρωπαϊκός, αν όχι παγκόσμιος και σίγουρα «πανδυτικός» χαρακτήρας της κρίσης μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τη βάση των διαπραγματευτικών μας επιχειρημάτων, δεδομένης της στενής και πολύπλοκης διασύνδεσης μεταξύ των οικονομιών.
Πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη «συμμαχιών» με άλλα κράτη της Ένωσης που βρίσκονται αντιμέτωπα με παρόμοια προβλήματα θα λειτουργήσει ενισχυτικά της διαπραγματευτικής αυτής προσπάθειας.
Φρονούμε ότι η χώρα μας θα πρέπει να επιδιώξει, σε συνεργασία με άλλες, ένα ευρωπαϊκό άλμα προς τα εμπρός που θα αναιρέσει τις νομικές, οικονομικές και πολιτικές ανισορροπίες καθώς και τον υδροκεφαλισμό που χαρακτηρίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και που θα ενισχύσει, μεταξύ άλλων, τη δημοκρατία και τους μηχανισμούς αλληλεγγύης στο εσωτερικό της Ένωσης.
Τέλος, απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση να θωρακίσει και να διαφυλάξει, όπως έχει χρέος, τα ιστορικά, πολιτικά, νομικά και κοινωνικά κεκτημένα του ελληνικού λαού απέναντι σε κάθε οπισθοδρόμηση και κάθε επιβουλή.
* Δικηγόρος Αθηνών, υπ. Διδάκτωρ Université Paris II , Panthéon-Assas Συντονίστρια Ομάδας Νέων του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Στο πλαίσιο του παρόντος κειμένου θα χρησιμοποιούμε, αδιακρίτως, τους όρους «περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου», «δημόσια περιουσία» και «στοιχεία δημόσιας περιουσίας» για να αναφερθούμε στα αντικείμενα των σχεδιαζομένων αποκρατικοποιήσεων, τα οποία, σύμφωνα με το άρθρο 1, παρ. 1 του ν. 3986/2011 συνίστανται σε «περιουσιακά στοιχεία της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου καθώς και περιουσιακά στοιχεία των δημοσίων επιχειρήσεων των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα στο Δημόσιο ή σε ΝΠΔΔ».
2. Ν. 3986/2011
3. http://www.hradf.com/gr/the-fund
4. Βλ. ενδεικτικά στοιχεία της νομολογίας του ΔΕΕ σχετικά με τη λεγόμενη «χρυσή μετοχή». Γενικότερα, μια τέτοια προσπάθεια θα προσέκρουε κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ άλλων στο διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό νομικό πλαίσιο το προστατευτικό του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, των οικονομικών ελευθεριών, του ελευθέρου ανταγωνισμού κ.λπ. και βέβαια θα προϋπέθετε και τη σχετική πολιτική βούληση, κάτι που δεν κρίνουμε πιθανό να συμβεί τρεχόντως. Και, εν τέλει, αν το κράτος επιθυμεί να διατηρήσει τον έλεγχο επί περιουσιακών του στοιχείων, δεν έχει παρά να μην τα εκποιήσει ή να μην τα «αξιοποιήσει» με τρόπο που δεν του επιτρέπει να ασκεί επ’ αυτών επαρκή έλεγχο.
5. Σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 1 του ν. 3986/2011, ο όρος «αξιοποίηση» συμπεριλαμβάνει και την πώληση/εκποίηση.
topontiki.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι 8 καλύτερες σπιτικές μάσκες - κρέμες προσώπου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
