2012-06-20 14:22:04
Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Αναμένεται οσονούπω να ανακοινωθεί η χαρμόσυνη είδηση της συγκρότησης της νέας κυβέρνησης, ώστε ακολούθως, να εμφανιστεί στη Βουλή και να εκθέσει urbi et orbi το «συνεργατικό» πρόγραμμά της –το πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας, ένα ακόμα από τα πολλά προγράμματα σωτηρίας που τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε να λαμβάνονται.
Με το δεδομένο λοιπόν, πως δεν θα έχουμε εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής, και πράγματι η Τριπλή Συμμαχία των Προθύμων θα καταρτίσει την Εθνική Ομάδα με...... ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στη κομματική τους και πολιτική τους «αγορά», την Εθνική Ομάδα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει την Εθνική Επιλέκτων της Βόρειας (κυρίως) Ευρώπης, μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό σχόλιο πάνω σε τούτη τη διαδικασία της κατάρτισης αυτής της «Εθνικής Ομάδας».
Τώρα που όπου νάναι βγαίνει «άσπρος καπνός», (ίσως, από την αποστολή μέχρι τη δημοσίευση του άρθρου αυτού να έχει κιόλας βγει), ας ξαναθέσουμε το ερώτημα :
Εκλογές του Ιουνίου και Μαΐου : ήταν πράγματι αναγκαία αυτή η εκλογική αναμέτρηση, πόσο και κυρίως ΓΙΑΤΙ;
Μιας και ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ που θα μας ξανακυβερνήσουν, ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (η ΔΗΜ.ΑΡ. εύχομαι να κάνει τη διαφορά, αλλά δεν το πιστεύω –θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί), νομίζω ότι περισσότερο και από την όποια αναφορά σε πρόσωπα περισσότερο πολιτικό ενδιαφέρον έχει το ερώτημα που μόλις θέσαμε.
Αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου έκαναν δυνατό να σχηματιστεί κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας, ΔΗΜ.ΑΡ, τότε, τι ήταν εκείνο που αυτά τα τρία τα κόμματα τα εμπόδισε να κάνουν την ίδια αυτή κυβερνητική σύμπραξη, στις 7 Μαΐου, χωρίς να μας πάνε στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου, μιας και τότε συγκροτούσαν επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Και αν στις 7 Μαΐου, ο «ένοχος», ο «αδιάλλακτος» ήταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., και αφού θεωρούσαν τόσο ως sine qua non όρο τη συμμετοχή στη κυβέρνηση, τι συνέβη ώστε σήμερα, περίπου να μην επέμεναν παρά ελάχιστα -επί της ουσίας- στον όρο αυτό, και πάντως, μια χαρά θεώρησαν, και ορθώς, ότι μπορούν και χωρίς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να προχωρήσουν;
Για να μην πω, αν σήμερα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜ.ΑΡ., μπόρεσαν να τα βρουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, τι εμπόδιζε αυτά τα τρία κόμματα να συνεννοηθούν ήδη από την εποχή της κυβέρνησης Παπαδήμου, ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;
Όμως, στην πολιτική, και ιδίως στο επίπεδο εκείνο της πολιτικής όπου παίζονται τα παιχνίδια εξουσίας, τίποτα δεν είναι τόσο απλοϊκό, διότι και στο παραμικρό, επικρατεί ένας σχεδιασμός, ένας αντικειμενικός σκοπός.
Εδώ, τα δύο Μνημονιακά κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, σαφώς και γνώριζαν ότι ΚΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ώστε να αποκτήσουν αυτό ακριβώς που κατηγορούνταν ότι στερούνταν, δηλαδή τη κοινωνική νομιμοποίηση, μιας και το πράγμα είχε φτάσει όντως στα όρια της κοινωνικής έκρηξης.
Τι ήταν αυτό το «κάτι»;
Ήταν, πρώτον, μια ΑΝΑΓΚΑΙΑ εκλογική αναμέτρηση, όπου, με την επιστράτευση της κατάλληλης τακτικής και στρατηγικής ΦΟΒΟΥ, θα ήταν δυνατόν να αποσπάσουν ένα επαρκές «νομιμοποιητικό κοινωνικό κομμάτι», ώστε, τουλάχιστον να μην έχουν να αντιμετωπίζουν καθημερινά τη μομφή ότι τα Μνημόνια λήφθηκαν χωρίς να έχουν τη λαϊκή εντολή, και άρα τη κοινωνική νομιμοποίηση, από τους δύο πόλους του πρώην δικομματισμού, που τα ψήφισαν και τα εφάρμοσαν. Σε ό,τι αφορά τον παράγοντα του ΦΟΒΟΥ, προσωπικά δεν θυμάμαι από το 1975 και δώθε που μετέχω ως ψηφοφόρος των εκλογικών αναμετρήσεων, ΤΕΤΟΙΑΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, μονάχα δε από τα διαβάσματά μου μπορώ να εντοπίσω τέτοιες καταστάσεις σε αλήστου μνήμης ιστορικές μας περιόδους, όπως την εποχή του Πιουροφόϊ, για να φέρω ένα πρόχειρο παράδειγμα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ήταν δυνατόν τα τρία σημερινά κόμματα να τα «εύρισκαν» χωρίς να προσφύγουν στην εκλογική διαδικασία. Αν δεν υπήρχε αυτή η ιδιαίτερα σημαντική από άποψη δημοκρατικής νομιμότητας πια μομφή κατά του τρόπου που λήφθηκαν και εφαρμόστηκαν τα Μνημόνια, εκτιμώ, ότι θα είχαν προχωρήσει σε συνεργασία χωρίς εκλογές, ήδη από τον Μάρτιο, Απρίλιο.
Ήταν, δεύτερο, ΑΝΑΓΚΑΙΟ να απαλυνθεί ο νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας των Μνημονίων, με την είσοδο στη κυβερνητική συμμαχία, μιας «χαμηλών τόνων» κεντροαριστερής πολιτικής κοινοβουλευτικής παράταξης, βεβαίως με τον όρο από την τελευταία, να «αναθεωρηθούν» ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΕΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ, κάτι που έγινε με την είσοδο της ΔΗΜ.ΑΡ., αν και θα προτιμούσαν να έχουν παρασύρει στη πρότασή τους και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αλλά, καθώς φαίνεται, η ηγεσία του κόμματος αυτού, είδε καθαρά και το τυρί και τη φάκα, και σοφά άφησε τη τιμή της «σωτηρίας» σε όλους αυτούς που μας «σώζουν» τα τελευταία δύο χρόνια. Άλλωστε, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μόνο «χαμηλών τόνων» δεν είναι, κάτι που δεν ταιριάζει σε μια κυβέρνηση αυτού του συγκεκριμένου «προφίλ», που είναι το «κατάλληλο προφίλ» για μια «αποτελεσματική συνεννόηση» με τη Τρόϊκα. Επομένως, προσωπικά, δεν πίστεψα ούτε μια στιγμή, ότι ιδίως η Νέα Δημοκρατία θα ήθελε να έχει κυβερνητικό συνεταίρο, και λόγω εκλογικής δύναμης, ίσως με συμμετοχή στο μισό υπουργικό συμβούλιο εκπροσώπους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Λέω «ιδίως η Νέα Δημοκρατία», διότι αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ ήθελε και θέλει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη κυβέρνηση, για τον πολύ κατανοητό λόγο, πως τυχόν συμμετοχή του, πιθανότατα θα επαναπάτριζε στους κόλπους της όλους εκείνους που θα προστίθονταν στη δεξαμενή των δυσαρεστημένων, μια δεξαμενή που νομοτελειακά δημιουργείται, δίπλα από κάθε κόμμα εξουσίας.
Ειδικώς δε για τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν κρίνω άσκοπο να επαναλάβω εδώ, ένα απόσπασμα από σχόλιό μου στο προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook, ήδη από τις 14 Μαρτίου 2012. Σημείωνα τότε, ανάμεσα σε άλλα : «Με τη ΔΗΜΑΡ έχω ένα ερώτημα που δεν ξεκολλάει απ' το μυαλό μου... Πετάει όντως δημοσκοπικά, και δεν αποκλείεται να επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις ΚΑΙ στη κάλπη... Όμως, έτσι όπως εγώ αξιολογώ αυτό το κόμμα, έχω την αίσθηση ότι απ' όλο αυτό το μεγάλο ποσοστό προτίμησης ψήφου που λαμβάνει, Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ αντλείται από το ΠΑΣΟΚ... Πόσο «σταθεροί» θα αποδειχτούν όλοι αυτοί στο πρόγραμμα της ΔΗΜ. ΑΡ. αν κρίνουν ότι το ΠΑΣΟΚ γύρισε (γι’ ακόμα μια φορά) η σελίδα που θα άξιζε κατ’ αυτούς να του δοθεί (για ακόμα μια φορά) μια νέα ευκαιρία (έστω και σε ένα ηγετικό πυρήνα καθόλου νέο);… Βεβαίως, ίσως τίποτα από αυτά να μη συμβεί και επομένως θα περιμένουμε στη πράξη να δούμε πόσο θα τιμήσει τις αντιμνημονιακές της διακηρύξεις ή ΑΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ απαιτήσουν ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ που απλά θα σημάνουν ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΣΦΑΓΙΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ…»
Πόσο πολύ επαληθεύομαι; Η συνέχεια θα το δείξει πιο καθαρά.
Τρίτον, τέλος, ήταν το απροσδόκητα χαμηλό ποσοστό που έλαβε η Νέα Δημοκρατία στις 6 Μαΐου, με βάση το οποίο ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ θα αναλάμβανε το ρίσκο της δημιουργίας κυβέρνησης, έχοντας ως «οροφή» το 19%, και το οποίο επέβαλε κατ’ ουσίαν τις επαναληπτικές εκλογές. Το πού θα πήγαινε μετά 6 μήνες με ένα χρόνο, αν ανελάμβανε την ευθύνη σχηματισμού κυβέρνησης, έστω με την ανοχή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ήταν κάτι που το φαντάζονταν. Συνεπώς, η επαναληπτικές εκλογές, ήταν μονόδρομος, ώστε να «ψηλώσει» αυτή «οροφή», έστω και αν, πράγμα που το γνώριζε, την ίδια στιγμή θα «σηκωνόταν» και η «οροφή» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Τα αποτελέσματα της 17ης Ιουνίου, έδωσαν μια νέα «οροφή» και μια νέα «βάση». Η νέα οροφή, είναι αυτή των κομμάτων της συμπολίτευσης, από την οποία θα αρχίσουν να αφαιρούν ποσοστά, η δε νέες βάσεις είναι αυτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, στις οποίες θα αρχίσουν να προστίθενται ποσοστά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχω υποστηρίξει σε άλλο άρθρο μου, ότι Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ., δεν έχουν περιθώρια να αποστασιοποιηθούν σημαντικά από τη κοινωνική θέληση και βούληση, διότι, οι «οροφές» του μεν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. θα απορροφηθούν από τη βάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βασικά, η δε οροφή της Νέας Δημοκρατίας, θα χαμηλώσει τόσο προς τη πλευρά, όπως εκτιμώ των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», ώστε αυτό το τελευταίο κόμμα, ίσως να αποτελέσει από άποψη εκλογικής πορείας, τον αντίστοιχο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. της κεντροδεξιάς, αν εν τω μεταξύ δεν κάνει ολέθρια λάθη, και αν βεβαίως, η Νέα Δημοκρατία δημιουργήσει τόσους «κοψοχέρηδες», όσους και το ΠΑΣΟΚ τη διετία που πέρασε.
Όμως για να επανέλθω, στη μητέρα όλων των αιτιών που οδήγησαν σε τούτη τη διπλή εκλογική αναμέτρηση : την αποφυγή της κοινωνικής έκρηξης.
Και μ’ όλα αυτά, να πιστεύουν άραγε ότι η κοινωνική έκρηξη απεφεύχθη;
Δεν το πιστεύουν, διότι απλά τα επιτελεία τους, δεν είναι τόσο αφελή για να πιστεύουν κάτι τέτοιο, ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΣΜΕΥΝΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΙΣΧΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
Απλά, «αγοράζουν» χρόνο.
Και βεβαίως, δεν μπορώ να φανταστώ το τι θα ακολουθήσει, αν «με το καλημέρα», καταστήσουν σαφές οι δανειστές σ’ αυτούς και στον ελληνικό λαό, ότι πλην μιας επιμήκυνσης ΠΟΥ ΚΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΤΗ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΧΡΥΣΗ, όχι μόνο δεν θα δεχτούν καμιά άλλη αλλαγή του Μνημονίου, μα υποκύψει η κυβέρνηση σε πιέσεις για ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ, για «ΣΥΓΚΛΙΣΗ» ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ή ΑΛΛΩΝ «ΙΣΟΔΥΜΑΜΩΝ» ΑΠΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ, κ.λπ.
Εύχομαι, πράγματι, κάτι τέτοιο να μη το δούμε Το εκλογικό αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε, σίγουρα δεν είναι το καλύτερο για τις δυνάμεις της σημερινής κυβερνητικής συμπολίτευσης, ιδίως του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Σε ότι αφορά δε τη ΔΗΜ.ΑΡ. πιστεύω ότι ανεξάρτητα με την όποια λογική ή την όποια σκοπιμότητα επικράτησε στην απόφασή της να μπει στη μέση ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, αυτό το κόμμα, σύντομα θα αρχίσει να διαπιστώνει ότι θα εισπράττει ένα κομματικό κόστος, πληρώνοντας «μνημονιακές αμαρτίες» που δεν του ανήκουν, κι όχι μόνο, ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, και το σπουδαιότερο, αν διαπιστώσει, ότι η θυσία του να επωμιστεί αυτό το βάρος, δεν θα συνιστά επί της ουσίας παρά στη χορήγηση κάποιων καταπραϋντικών, καθόλου αρκετών για να ανατρέψουν τις συνέπειες ενός θανατηφόρου φαρμάκου.
Όμως, επί του παρόντος, δίνεται κάποιο διάστημα «ανοχής», με βάση και την «τούμπα» που έκαναν στις μνημονιακές τους θέσεις, (αναφέρομαι ιδίως σε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία) ΜΕΤΑ τα αποτελέσματα της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Μαΐου, που λίγο έλλειψε να «τραβήξει» το σωληνάκι από την τεχνική τους αναπνοή όλο το διάστημα που προηγήθηκε μέχρι και την 6η Μαΐου.
Ένα χρονικό περιθώριο, που βέβαια, γνωρίζουν ότι δεν θα έχει ζωή πάνω από λίγες εβδομάδες, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΗΝΕΣ, διότι ο βρόγχος έχει σφίξει τόσο πολύ στο λαιμό της κοινωνίας, ώστε, δεν αρκεί καν μια χαλάρωσή του, πέραν του ότι, είναι αυτά τα ίδια κόμματα της σημερινής συμπολίτευσης που δημιούργησαν κάποιες προσδοκίες στους εκλογείς τους, προσδοκίες που πάντως φτάνουν κάπως παραπέρα από μια απλή χαλάρωση του βρόγχου στο λαιμό τους. Και θα είναι ακριβώς αυτές οι προσδοκίες, που θα δίνουν «χρονικές ανάσες» στη σημερινή κυβέρνηση, ή που απότομα θα της τραβήξει, η ίδια της εκλογική βάση το χαλί κάτω από τα πόδια της. Ιδίως μάλιστα, όταν ήδη έχουν αρχίσει ΔΥΟ ΜΟΝΑΧΑ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ Τις ΕΚΛΟΓΕΣ, να φαίνονται ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΝΙΗΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΜΑΣ, ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, τα πρώτα δείγματα «(αυτό)ενοχοποίησης» όσων ψήφισαν «φιλομνημονιακα», στο ίδιο τους το κοινωνικό, φιλικό και ενίοτε οικογενειακό περιβάλλον, όπου συνυπάρχουν –σ’ αυτό το τελευταίο-, οι (νεότερες) γενιές που θέλησαν να τελειώνουν με τον παλιό δικομματισμό και η γενιά των παππούδων και πατεράδων, της ηλικιακής ομάδας των άνω των 55 ετών, που καθώς φαίνεται, είναι αυτή που έβαλε τη τρικλοποδιά στις επιλογές των παιδιών και των εγγονών της. Κάτι, που σε μας τους παλιότερους, μας αναβιώνουν την αλήστου μνήμης περίοδο των μπλε και πράσινων καφενείων, κάτι που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί να επαναληφθεί με άλλους όρους. Η κοινωνία, το τελευταίο που χρειάζεται είναι μια τέτοιου είδους πόλωση, διότι αυτή η πόλωση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΟΡΑ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ «ΦΥΤΕΥΤΗ», ΑΝ ΥΠΑΡΞΕΙ : η κοινωνία, έχει μόνο ένα «εχθρό» : είναι το Μνημόνιο, που της στερεί τη εθνική της ανεξαρτησία και κυριαρχία, είναι η θεσμική ατιμωρησία των υπευθύνων πολιτικών ΚΑΙ ΜΗ που μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο, είναι Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΥ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΕΘΙΜΙΚΑ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ. Όποιες πολιτικές δυνάμεις υπηρετούν αυτές τις καταστάσεις, αξίζουν να πάνε στην πολιτική συνταξιοδότηση, στο πολιτικό χρονοντούλαπο. Τόσο απλά…
Kafeneio
Αναμένεται οσονούπω να ανακοινωθεί η χαρμόσυνη είδηση της συγκρότησης της νέας κυβέρνησης, ώστε ακολούθως, να εμφανιστεί στη Βουλή και να εκθέσει urbi et orbi το «συνεργατικό» πρόγραμμά της –το πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας, ένα ακόμα από τα πολλά προγράμματα σωτηρίας που τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε να λαμβάνονται.
Με το δεδομένο λοιπόν, πως δεν θα έχουμε εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής, και πράγματι η Τριπλή Συμμαχία των Προθύμων θα καταρτίσει την Εθνική Ομάδα με...... ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στη κομματική τους και πολιτική τους «αγορά», την Εθνική Ομάδα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει την Εθνική Επιλέκτων της Βόρειας (κυρίως) Ευρώπης, μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό σχόλιο πάνω σε τούτη τη διαδικασία της κατάρτισης αυτής της «Εθνικής Ομάδας».
Τώρα που όπου νάναι βγαίνει «άσπρος καπνός», (ίσως, από την αποστολή μέχρι τη δημοσίευση του άρθρου αυτού να έχει κιόλας βγει), ας ξαναθέσουμε το ερώτημα :
Εκλογές του Ιουνίου και Μαΐου : ήταν πράγματι αναγκαία αυτή η εκλογική αναμέτρηση, πόσο και κυρίως ΓΙΑΤΙ;
Μιας και ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ που θα μας ξανακυβερνήσουν, ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (η ΔΗΜ.ΑΡ. εύχομαι να κάνει τη διαφορά, αλλά δεν το πιστεύω –θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί), νομίζω ότι περισσότερο και από την όποια αναφορά σε πρόσωπα περισσότερο πολιτικό ενδιαφέρον έχει το ερώτημα που μόλις θέσαμε.
Αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου έκαναν δυνατό να σχηματιστεί κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας, ΔΗΜ.ΑΡ, τότε, τι ήταν εκείνο που αυτά τα τρία τα κόμματα τα εμπόδισε να κάνουν την ίδια αυτή κυβερνητική σύμπραξη, στις 7 Μαΐου, χωρίς να μας πάνε στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου, μιας και τότε συγκροτούσαν επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Και αν στις 7 Μαΐου, ο «ένοχος», ο «αδιάλλακτος» ήταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., και αφού θεωρούσαν τόσο ως sine qua non όρο τη συμμετοχή στη κυβέρνηση, τι συνέβη ώστε σήμερα, περίπου να μην επέμεναν παρά ελάχιστα -επί της ουσίας- στον όρο αυτό, και πάντως, μια χαρά θεώρησαν, και ορθώς, ότι μπορούν και χωρίς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να προχωρήσουν;
Για να μην πω, αν σήμερα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜ.ΑΡ., μπόρεσαν να τα βρουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, τι εμπόδιζε αυτά τα τρία κόμματα να συνεννοηθούν ήδη από την εποχή της κυβέρνησης Παπαδήμου, ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;
Όμως, στην πολιτική, και ιδίως στο επίπεδο εκείνο της πολιτικής όπου παίζονται τα παιχνίδια εξουσίας, τίποτα δεν είναι τόσο απλοϊκό, διότι και στο παραμικρό, επικρατεί ένας σχεδιασμός, ένας αντικειμενικός σκοπός.
Εδώ, τα δύο Μνημονιακά κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, σαφώς και γνώριζαν ότι ΚΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ώστε να αποκτήσουν αυτό ακριβώς που κατηγορούνταν ότι στερούνταν, δηλαδή τη κοινωνική νομιμοποίηση, μιας και το πράγμα είχε φτάσει όντως στα όρια της κοινωνικής έκρηξης.
Τι ήταν αυτό το «κάτι»;
Ήταν, πρώτον, μια ΑΝΑΓΚΑΙΑ εκλογική αναμέτρηση, όπου, με την επιστράτευση της κατάλληλης τακτικής και στρατηγικής ΦΟΒΟΥ, θα ήταν δυνατόν να αποσπάσουν ένα επαρκές «νομιμοποιητικό κοινωνικό κομμάτι», ώστε, τουλάχιστον να μην έχουν να αντιμετωπίζουν καθημερινά τη μομφή ότι τα Μνημόνια λήφθηκαν χωρίς να έχουν τη λαϊκή εντολή, και άρα τη κοινωνική νομιμοποίηση, από τους δύο πόλους του πρώην δικομματισμού, που τα ψήφισαν και τα εφάρμοσαν. Σε ό,τι αφορά τον παράγοντα του ΦΟΒΟΥ, προσωπικά δεν θυμάμαι από το 1975 και δώθε που μετέχω ως ψηφοφόρος των εκλογικών αναμετρήσεων, ΤΕΤΟΙΑΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, μονάχα δε από τα διαβάσματά μου μπορώ να εντοπίσω τέτοιες καταστάσεις σε αλήστου μνήμης ιστορικές μας περιόδους, όπως την εποχή του Πιουροφόϊ, για να φέρω ένα πρόχειρο παράδειγμα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ήταν δυνατόν τα τρία σημερινά κόμματα να τα «εύρισκαν» χωρίς να προσφύγουν στην εκλογική διαδικασία. Αν δεν υπήρχε αυτή η ιδιαίτερα σημαντική από άποψη δημοκρατικής νομιμότητας πια μομφή κατά του τρόπου που λήφθηκαν και εφαρμόστηκαν τα Μνημόνια, εκτιμώ, ότι θα είχαν προχωρήσει σε συνεργασία χωρίς εκλογές, ήδη από τον Μάρτιο, Απρίλιο.
Ήταν, δεύτερο, ΑΝΑΓΚΑΙΟ να απαλυνθεί ο νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας των Μνημονίων, με την είσοδο στη κυβερνητική συμμαχία, μιας «χαμηλών τόνων» κεντροαριστερής πολιτικής κοινοβουλευτικής παράταξης, βεβαίως με τον όρο από την τελευταία, να «αναθεωρηθούν» ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΕΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ, κάτι που έγινε με την είσοδο της ΔΗΜ.ΑΡ., αν και θα προτιμούσαν να έχουν παρασύρει στη πρότασή τους και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αλλά, καθώς φαίνεται, η ηγεσία του κόμματος αυτού, είδε καθαρά και το τυρί και τη φάκα, και σοφά άφησε τη τιμή της «σωτηρίας» σε όλους αυτούς που μας «σώζουν» τα τελευταία δύο χρόνια. Άλλωστε, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μόνο «χαμηλών τόνων» δεν είναι, κάτι που δεν ταιριάζει σε μια κυβέρνηση αυτού του συγκεκριμένου «προφίλ», που είναι το «κατάλληλο προφίλ» για μια «αποτελεσματική συνεννόηση» με τη Τρόϊκα. Επομένως, προσωπικά, δεν πίστεψα ούτε μια στιγμή, ότι ιδίως η Νέα Δημοκρατία θα ήθελε να έχει κυβερνητικό συνεταίρο, και λόγω εκλογικής δύναμης, ίσως με συμμετοχή στο μισό υπουργικό συμβούλιο εκπροσώπους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Λέω «ιδίως η Νέα Δημοκρατία», διότι αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ ήθελε και θέλει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη κυβέρνηση, για τον πολύ κατανοητό λόγο, πως τυχόν συμμετοχή του, πιθανότατα θα επαναπάτριζε στους κόλπους της όλους εκείνους που θα προστίθονταν στη δεξαμενή των δυσαρεστημένων, μια δεξαμενή που νομοτελειακά δημιουργείται, δίπλα από κάθε κόμμα εξουσίας.
Ειδικώς δε για τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν κρίνω άσκοπο να επαναλάβω εδώ, ένα απόσπασμα από σχόλιό μου στο προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook, ήδη από τις 14 Μαρτίου 2012. Σημείωνα τότε, ανάμεσα σε άλλα : «Με τη ΔΗΜΑΡ έχω ένα ερώτημα που δεν ξεκολλάει απ' το μυαλό μου... Πετάει όντως δημοσκοπικά, και δεν αποκλείεται να επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις ΚΑΙ στη κάλπη... Όμως, έτσι όπως εγώ αξιολογώ αυτό το κόμμα, έχω την αίσθηση ότι απ' όλο αυτό το μεγάλο ποσοστό προτίμησης ψήφου που λαμβάνει, Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ αντλείται από το ΠΑΣΟΚ... Πόσο «σταθεροί» θα αποδειχτούν όλοι αυτοί στο πρόγραμμα της ΔΗΜ. ΑΡ. αν κρίνουν ότι το ΠΑΣΟΚ γύρισε (γι’ ακόμα μια φορά) η σελίδα που θα άξιζε κατ’ αυτούς να του δοθεί (για ακόμα μια φορά) μια νέα ευκαιρία (έστω και σε ένα ηγετικό πυρήνα καθόλου νέο);… Βεβαίως, ίσως τίποτα από αυτά να μη συμβεί και επομένως θα περιμένουμε στη πράξη να δούμε πόσο θα τιμήσει τις αντιμνημονιακές της διακηρύξεις ή ΑΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ απαιτήσουν ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ που απλά θα σημάνουν ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΣΦΑΓΙΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ…»
Πόσο πολύ επαληθεύομαι; Η συνέχεια θα το δείξει πιο καθαρά.
Τρίτον, τέλος, ήταν το απροσδόκητα χαμηλό ποσοστό που έλαβε η Νέα Δημοκρατία στις 6 Μαΐου, με βάση το οποίο ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ θα αναλάμβανε το ρίσκο της δημιουργίας κυβέρνησης, έχοντας ως «οροφή» το 19%, και το οποίο επέβαλε κατ’ ουσίαν τις επαναληπτικές εκλογές. Το πού θα πήγαινε μετά 6 μήνες με ένα χρόνο, αν ανελάμβανε την ευθύνη σχηματισμού κυβέρνησης, έστω με την ανοχή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ήταν κάτι που το φαντάζονταν. Συνεπώς, η επαναληπτικές εκλογές, ήταν μονόδρομος, ώστε να «ψηλώσει» αυτή «οροφή», έστω και αν, πράγμα που το γνώριζε, την ίδια στιγμή θα «σηκωνόταν» και η «οροφή» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Τα αποτελέσματα της 17ης Ιουνίου, έδωσαν μια νέα «οροφή» και μια νέα «βάση». Η νέα οροφή, είναι αυτή των κομμάτων της συμπολίτευσης, από την οποία θα αρχίσουν να αφαιρούν ποσοστά, η δε νέες βάσεις είναι αυτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, στις οποίες θα αρχίσουν να προστίθενται ποσοστά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχω υποστηρίξει σε άλλο άρθρο μου, ότι Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ., δεν έχουν περιθώρια να αποστασιοποιηθούν σημαντικά από τη κοινωνική θέληση και βούληση, διότι, οι «οροφές» του μεν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. θα απορροφηθούν από τη βάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βασικά, η δε οροφή της Νέας Δημοκρατίας, θα χαμηλώσει τόσο προς τη πλευρά, όπως εκτιμώ των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», ώστε αυτό το τελευταίο κόμμα, ίσως να αποτελέσει από άποψη εκλογικής πορείας, τον αντίστοιχο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. της κεντροδεξιάς, αν εν τω μεταξύ δεν κάνει ολέθρια λάθη, και αν βεβαίως, η Νέα Δημοκρατία δημιουργήσει τόσους «κοψοχέρηδες», όσους και το ΠΑΣΟΚ τη διετία που πέρασε.
Όμως για να επανέλθω, στη μητέρα όλων των αιτιών που οδήγησαν σε τούτη τη διπλή εκλογική αναμέτρηση : την αποφυγή της κοινωνικής έκρηξης.
Και μ’ όλα αυτά, να πιστεύουν άραγε ότι η κοινωνική έκρηξη απεφεύχθη;
Δεν το πιστεύουν, διότι απλά τα επιτελεία τους, δεν είναι τόσο αφελή για να πιστεύουν κάτι τέτοιο, ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΣΜΕΥΝΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΙΣΧΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
Απλά, «αγοράζουν» χρόνο.
Και βεβαίως, δεν μπορώ να φανταστώ το τι θα ακολουθήσει, αν «με το καλημέρα», καταστήσουν σαφές οι δανειστές σ’ αυτούς και στον ελληνικό λαό, ότι πλην μιας επιμήκυνσης ΠΟΥ ΚΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΤΗ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΧΡΥΣΗ, όχι μόνο δεν θα δεχτούν καμιά άλλη αλλαγή του Μνημονίου, μα υποκύψει η κυβέρνηση σε πιέσεις για ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ, για «ΣΥΓΚΛΙΣΗ» ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ή ΑΛΛΩΝ «ΙΣΟΔΥΜΑΜΩΝ» ΑΠΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ, κ.λπ.
Εύχομαι, πράγματι, κάτι τέτοιο να μη το δούμε Το εκλογικό αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε, σίγουρα δεν είναι το καλύτερο για τις δυνάμεις της σημερινής κυβερνητικής συμπολίτευσης, ιδίως του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Σε ότι αφορά δε τη ΔΗΜ.ΑΡ. πιστεύω ότι ανεξάρτητα με την όποια λογική ή την όποια σκοπιμότητα επικράτησε στην απόφασή της να μπει στη μέση ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, αυτό το κόμμα, σύντομα θα αρχίσει να διαπιστώνει ότι θα εισπράττει ένα κομματικό κόστος, πληρώνοντας «μνημονιακές αμαρτίες» που δεν του ανήκουν, κι όχι μόνο, ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, και το σπουδαιότερο, αν διαπιστώσει, ότι η θυσία του να επωμιστεί αυτό το βάρος, δεν θα συνιστά επί της ουσίας παρά στη χορήγηση κάποιων καταπραϋντικών, καθόλου αρκετών για να ανατρέψουν τις συνέπειες ενός θανατηφόρου φαρμάκου.
Όμως, επί του παρόντος, δίνεται κάποιο διάστημα «ανοχής», με βάση και την «τούμπα» που έκαναν στις μνημονιακές τους θέσεις, (αναφέρομαι ιδίως σε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία) ΜΕΤΑ τα αποτελέσματα της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Μαΐου, που λίγο έλλειψε να «τραβήξει» το σωληνάκι από την τεχνική τους αναπνοή όλο το διάστημα που προηγήθηκε μέχρι και την 6η Μαΐου.
Ένα χρονικό περιθώριο, που βέβαια, γνωρίζουν ότι δεν θα έχει ζωή πάνω από λίγες εβδομάδες, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΗΝΕΣ, διότι ο βρόγχος έχει σφίξει τόσο πολύ στο λαιμό της κοινωνίας, ώστε, δεν αρκεί καν μια χαλάρωσή του, πέραν του ότι, είναι αυτά τα ίδια κόμματα της σημερινής συμπολίτευσης που δημιούργησαν κάποιες προσδοκίες στους εκλογείς τους, προσδοκίες που πάντως φτάνουν κάπως παραπέρα από μια απλή χαλάρωση του βρόγχου στο λαιμό τους. Και θα είναι ακριβώς αυτές οι προσδοκίες, που θα δίνουν «χρονικές ανάσες» στη σημερινή κυβέρνηση, ή που απότομα θα της τραβήξει, η ίδια της εκλογική βάση το χαλί κάτω από τα πόδια της. Ιδίως μάλιστα, όταν ήδη έχουν αρχίσει ΔΥΟ ΜΟΝΑΧΑ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ Τις ΕΚΛΟΓΕΣ, να φαίνονται ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΝΙΗΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΜΑΣ, ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, τα πρώτα δείγματα «(αυτό)ενοχοποίησης» όσων ψήφισαν «φιλομνημονιακα», στο ίδιο τους το κοινωνικό, φιλικό και ενίοτε οικογενειακό περιβάλλον, όπου συνυπάρχουν –σ’ αυτό το τελευταίο-, οι (νεότερες) γενιές που θέλησαν να τελειώνουν με τον παλιό δικομματισμό και η γενιά των παππούδων και πατεράδων, της ηλικιακής ομάδας των άνω των 55 ετών, που καθώς φαίνεται, είναι αυτή που έβαλε τη τρικλοποδιά στις επιλογές των παιδιών και των εγγονών της. Κάτι, που σε μας τους παλιότερους, μας αναβιώνουν την αλήστου μνήμης περίοδο των μπλε και πράσινων καφενείων, κάτι που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί να επαναληφθεί με άλλους όρους. Η κοινωνία, το τελευταίο που χρειάζεται είναι μια τέτοιου είδους πόλωση, διότι αυτή η πόλωση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΟΡΑ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ «ΦΥΤΕΥΤΗ», ΑΝ ΥΠΑΡΞΕΙ : η κοινωνία, έχει μόνο ένα «εχθρό» : είναι το Μνημόνιο, που της στερεί τη εθνική της ανεξαρτησία και κυριαρχία, είναι η θεσμική ατιμωρησία των υπευθύνων πολιτικών ΚΑΙ ΜΗ που μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο, είναι Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΥ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΕΘΙΜΙΚΑ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ. Όποιες πολιτικές δυνάμεις υπηρετούν αυτές τις καταστάσεις, αξίζουν να πάνε στην πολιτική συνταξιοδότηση, στο πολιτικό χρονοντούλαπο. Τόσο απλά…
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΑΣΟΚ: Χωρίς κορυφαία στελέχη στην κυβέρνηση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![NBA: «Αγκαλιά» με τον τίτλο το Μαϊάμι [ΒΙΝΤΕΟ]](https://images.newsnowgreece.com/13/133146/NBA-agkalia-me-ton-titlo-to-maiami-vinteo-1-124x78.jpg)
