2012-05-05 17:28:11
Κτητικός λαϊκισμός
Του Παντελη Mπουκαλα
Μία είναι η γλώσσα του λαϊκισμού, όποιο κι αν είναι το κομματικό φρόνημα αυτού που τη μιλάει. Η γλώσσα μιας κολακείας τόσο αχαλίνωτης που καν τσιγαρόχαρτο (κάθετο) δεν τη χωρίζει από το αυτογελοιοποιούμενο ψεύδος. Εντέλει όμως ποιος κολακεύεται, ποιος εξαγιάζεται, ποιος ζωγραφίζεται σαν ο ευλογημένος της Ιστορίας; Τυπικά, το λέει και τ’ όνομα, ο κολακευόμενος είναι ο λαός· σ’ αυτόν απευθύνονται τα εγκώμια και τα ταξίματα, αυτός αποθεώνεται σαν παντοδύναμος και πανάγαθος. Αλλά μόνο τυπικά. Ο λαός είναι απλό πρόσχημα για να υμνηθεί ο αρχηγός, ο παράκλητος της Ιστορίας. Ο μεσσίας. Διότι για τη λογική του λαϊκισμού η παναγαθοσύνη του λαού με έναν μόνον τρόπο αποδεικνύεται: όταν επιλέγει σαν σωτήρα του τον κόλακά του. Αν αδιαφορήσει, αν στραφεί αλλού, δεν είναι απλώς παραπλανημένος αλλά βολεψάκιας, ανόητος, αυτοκαταστροφικός.
Το είδαμε αυτό, το ξαναείδαμε μάλλον, με την τελευταία άκρως λαϊκιστική διαφήμιση της Ν.Δ. Εκεί όπου το ρουσφέτι δεν είναι πια φοροαπαλλαγές κτηνοτρόφων ή πολυτέκνων, αλλά η ίδια η Ιστορία: Ορίστε, λέει ο ηγέτης-δημαγωγός, σας δίνω πίσω την ιστορία σας, την Ιστορία την ίδια. Τρεις χιλιετίες αλέθονται όχι για να δοξαστεί ο περιούσιος λαός αλλά για να υμνηθεί ο περιούσιος ηγέτης του, αυτός στον οποίο κατέληξαν συμποσούμενα τρεις χιλιάδες χρόνια· αυτός που κρατάει τη σκυτάλη παίρνοντάς την από τους τιμώμενους ως εθνάρχες, από τους καπεταναίους του ’21 (τους βλέπουμε στο σποτάκι), από τους Βυζαντινούς (βλέπουμε την Αγιασοφιά) από τους αρχαίους (βλέπουμε κίονες και φιλοσόφους).
Και ποιος είν’ αυτός; Τώρα, σύμφωνα με το προπαγανδιστικό σποτ, είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Στα χρόνια του ’90 ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Διότι το τωρινό φιλμάκι είναι απολύτως ίδιο, ως προς την αισθητική, τη λογική, τον ψευτολυρισμό και την εικονογράφησή τoυ, με ένα λαλιωτικής εμπνεύσεως διαφημιστικό του καιρού εκείνου. Τότε η ιστορία κοιλοπούνσε πράσινα· τώρα γαλάζια. Μοναδική προσθήκη η βίαιη κατάχρηση του Ελύτη, η ιδιοποίησή του από τον κ. Σαμαρά. Γι’ αυτόν υπήρξε διαμαρτυρία. Για τον Καραϊσκάκη ποιος να διαμαρτυρηθεί ή για τον Σωκράτη; Και για την Ολυμπία; Που την άφησαν να καεί και τώρα τη βάζουν στο διαφημιστικό τους αναιδώς και ανενδοίαστα;
***
Ο κ. Παπαδήμος
Η θητεία του πρωθυπουργού κ. Παπαδήμου μόνο θετικά μπορεί να κριθεί. Ο κ. Παπαδήμος ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή, απεσόβησε την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από το ευρώ, ενώ αποκατέστησε το κύρος της διεθνώς. Ταυτοχρόνως, εξετέλεσε την αποστολή του με ήθος, αφοσίωση και αίσθηση καθήκοντος. Ασχέτως του εκλογικού αποτελέσματος και των μετέπειτα εξελίξεων, ο κ. Παπαδήμος πρέπει να παραμείνει ως βασική εφεδρεία διότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει με βεβαιότητα πως το πολιτικό σύστημα θα καταφέρει να ξεπεράσει τη σημερινή κρίση στηριζόμενο μόνον σε ίδιες δυνάμεις. Και ως γνωστόν, η χώρα δεν διαθέτει άπειρες εθνικές εφεδρείες, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
****
Χωρίς εθνικό σχέδιο -ακόμη
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Η αυριανή εκλογική αναμέτρηση είναι μια μόνο στιγμή σε μια αλυσίδα ιστορικών τεκτονικών μετατοπίσεων που λαμβάνει χώρα αδιαλείπτως από το 2008. Από τις πρώτες ημέρες του κραχ στη Γουόλ Στριτ έως την απειλή κατάρρευσης στα πιο αδύναμα κράτη.
Η κρίση -ουσιαστικά, πτώχευση- της χώρας μας ανέδειξε μεμιάς όλες τις αδυναμίες της παραγωγής και τις παθογένειες του κράτους, αλλά έδειξε επίσης την τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί στοιχειωδώς τα έκτακτα και να διαπραγματευτεί με τους πιστωτές. Ετι περαιτέρω, είδαμε ότι οι ελίτ και τα προνομιούχα τμήματα του πληθυσμού ήσαν πνευματικά ανέτοιμοι και ανίσχυροι να συλλάβουν τη σφοδρότητα και τις νέες ποιότητες της κρίσης. Πολιτικοί, οικονομολόγοι, ακαδημαϊκοί, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι, μάνατζερ, στη συντριπτική πλειονότητα αναλώθηκαν σε επιμέρους αναλύσεις, λιγότερο ή περισσότερο ορθές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συνέκλιναν στη συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου διάσωσης.
Ουσιαστικά το μόνο σχέδιο ενώπιον της κρίσης ήταν το Μνημόνιο, καταρτισμένο από ξένους, βάσει έτοιμων γενικών πατρόν. Ακόμη και σήμερα, δυόμισι χρόνια από την πρώτη έκρηξη, η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να εκπονήσει δικό της σχέδιο ανάταξης, στημένο πάνω σε υπαρκτές δυνάμεις και αδυναμίες. Ετσι, όλη η πολιτική ενέργεια παρήχθη ως ρητορική υπέρ ή εναντίον του Μνημονίου· όχι ως σκέψη και πράξη για κατανόηση και υπέρβαση της κρίσης, και ακολούθως ως πράξη για ανάταξη και αναγέννηση της χώρας με ιστορική προοπτική. Πολλώ μάλλον που το Μνημόνιο δεν εγγυάται, ακόμη και με πλήρη εφαρμογή του, ότι θα οδηγήσει τη χώρα μακριά από την καταστροφή.
Στην κάλπη θα αποτυπωθούν πολιτικά ο θυμός, ο φόβος, η απόγνωση, οι λαχτάρες του σώματος. Η κάλπη όμως δεν μπορεί να γεννήσει το σχέδιο, την πειθώ, την έμπνευση, τη ζωτικότητα, τον πραγματισμό, που απαιτούνται για τη διάσωση: αυτά παραμένουν κατεπειγόντως ζητούμενα, για εκλογείς και εκλεγμένους.
***
Silver Alert για την ευαισθησία
Tου Πασχου Μανδραβελη
Σε τακτά χρονικά διαστήματα στην οθόνη της τηλεόρασης εμφανίζονται ειδοποιήσεις «Silver Alert». Είναι μια κάρτα με τη φωτογραφία κάποιου υπερήλικα, τα ατομικά του στοιχεία (ύψος, βάρος κ.λπ.). Συχνά αναφέρεται και η κατάσταση της υγείας· σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα άτομα πάσχουν από Αλτσχάιμερ. Τα προσωπικά τους στοιχεία δημοσιοποιούνται χωρίς τη συγκατάθεσή τους, αφού τα άτομα αυτά είναι εξαφανισμένα.
Κι όμως, κανείς δεν θεωρεί ότι αυτοί οι υπερήλικες διαπομπεύονται και ουδείς ξεσηκώνεται για την παραβίαση της ιδιωτικής τους ζωής.
Το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα σταθμίζεται και τελικά προσωπικά στοιχεία βγαίνουν στον αέρα. Να σημειώσουμε δε ότι αυτοί δεν απείλησαν, ούτε απειλούν ζωές τρίτων· πιθανώς μόνο τη δική τους.
Στην Ελλάδα της πολλής επαναστατικότητας σηκώθηκε μεγάλη αντάρα εξαιτίας της δημοσιοποίησης των στοιχείων και των φωτογραφιών των οροθετικών ιερόδουλων, οι οποίες διά της επαγγελματικής τους δραστηριότητας πιθανότατα δημιούργησαν απειλές σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Βγήκαν από τα σεντούκια όλα τα παλιά συνθήματα κι ανεμίστηκαν για μα ακόμη φορά αραχνιασμένοι φόβοι για μια «πολιτεία που κυνηγά μαύρους και οροθετικούς». Φυσικά προσφέρθηκαν και οι κατεψυγμένες λύσεις διά πάσαν νόσον: οι αρχές θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Τι; Μια άλλη πολιτική είναι εφικτή. Γενικώς και αορίστως.
Αυτό είναι η συνήθης πρακτική για να μην λύνουμε προβλήματα. Πετάμε την μπάλα στην κερκίδα του γενικού, μοιάζουμε αριστεροί αντί να είμαστε χρήσιμοι, πασπαλίζουμε τη θέση μας με προκατασκευασμένη ευαισθησία και μετά δέκα χρόνια ψέγουμε την πολιτεία επειδή φούντωσε ένα πρόβλημα χωρίς να ληφθούν κατάλληλα μέτρα. Το ίδιο δεν έγινε με τη μετανάστευση;
Η ιδιωτική ζωή αφορά το σπίτι μας και πρέπει να είναι απαραβίαστη. Στον δημόσιο χώρο δεν υπάρχει ιδιωτικότητα. Σε δημόσιες υποθέσεις δεν υπάρχουν προσωπικά δεδομένα και η δημοσιοποίηση των στοιχείων δεν έγινε επειδή οι συγκεκριμένες γυναίκες ήταν τοξικομανείς ή οροθετικές στο σπίτι τους. Εγινε επειδή -έστω παρανόμως- ασκούσαν δημόσια επαγγελματική δραστηριότητα.
Κι αν θέλαμε να τραβήξουμε στα άκρα, θα λέγαμε ότι υπό αυστηρούς όρους η δημοσιοποίηση στοιχείων των γερόντων διά του «Silver Alert» είναι μεγαλύτερη παραβίαση της ιδιωτικότητάς τους. Στο κάτω κάτω της γραφής η εξαφάνισή τους αφορά τους ίδιους και τους οικείους τους. Κι όχι χιλιάδες άλλους άγνωστους.
***
«Ηρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μας…»
Της Ζέζας Ζήκου
Αυτή τη μεγαλειώδη φράση του Ελύτη από το «Αξιον Εστί» μας επαναλάμβαναν συχνά η μάνα μας και η γιαγιά μας για τη Μικρασιατική τραγωδία και το τουρκικό πογκρόμ της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955 που αφάνισε τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης και για την κατοχή της μισής Κύπρου από τον τουρκικό «Αττίλα». Η Ελλάδα «πρόδωσε» τον Ελληνισμό της Διασποράς. Tο ελληνικό κράτος δεν στάθηκε ικανό μετά τον Eλευθέριο Bενιζέλο να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο Eλληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Kαι ήδη βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο και η κοινωνία στην κόλαση. Η διαπραγματευτική ισχύς της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ σε όλα τα επίπεδα. Σημαίνει ότι στον διαρκή διπλωματικό πόλεμο θέσεων η απώλεια κύρους και διαπραγματευτικής δύναμης αντανακλάται στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν εταίροι, γείτονες και δανειστές. Οσο για τα περί «αναδιαπραγμάτευσης» του Μνημονίου, όλοι μάς λένε ψέματα. Η χώρα είναι πλήρως εξαρτημένη από τις αποφάσεις της τρόικας. Οσοι κρύβονται πίσω από τον Ολάντ αποσιωπούν ότι ο Γάλλος υποψήφιος πρόεδρος αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο της φράου Μέρκελ.
Μια πολιτική κοινωνία δεν ζει για να ασκεί εξωτερική πολιτική. Ασκεί εξωτερική πολιτική για να μπορεί να ζει. Τη ρήση του Τζορτζ Κέναν, του πατέρα της στρατηγικής της ανάσχεσης, καλό θα ήταν να τη θυμηθούν αυτοί που διαπραγματεύονται στα Ελληνοτουρκικά. Η ελλαδική κοινωνία σήμερα δεν έχει αντανακλαστικά θέλησης για ιστορική επιβίωση – είναι περισσότερο από φανερό. Και η πιστοποίηση τεκμηριώνεται κυρίως στην περίπτωση των σχέσεων με την Τουρκία. Η διαφορά πολεμικής ισχύος των δύο κρατών είναι δεδομένα αμείλικτα που η ελλαδική κοινωνία τα παραβλέπει ανέμελη. Οι αντοχές της σημερινής άρρωστης Ελλάδας είναι πενιχρές έως ανύπαρκτες.
Υπενθυμίζουμε τα πλήγματα εναντίον της ελληνορθόδοξης μειονότητας στην Κατοχή, το πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης το 1955 όταν η Ελλάδα ήταν ακέφαλη λόγω της ασθένειας του Αλέξανδρου Παπάγου, την εισβολή στην Κύπρο το 1974 όταν η χούντα ψυχορραγούσε και, βεβαίως, την κρίση για τα Ιμια όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ημιθανής και ο Κώστας Σημίτης έκανε τα πρώτα του βήματα ως πρωθυπουργός. Οι ελληνικοί εθνικοί στόχοι έχουν de facto σβήσει από το 1922 και μετά, αλλά οι Νεοέλληνες αρκούνταν στην τροφή και την ασφάλεια που τους παρείχε η E.E. H Tουρκία, ανισομερής και αντιφατική αλλά με ακμαίες πηγές γεωπολιτικής ενέργειας, κοιτάζει αδιάκοπα πέρα από τα σύνορά της σε ευρύτατους χώρους προς τους οποίους την ωθούν πολύ νωπές και εν ενεργεία ηγεμονικές μνήμες, καθώς ακόμη και φυλετικές, γλωσσικές και ιστορικές συγγένειες. Σήμερα, πλέον, στο οπλοστάσιο της Τουρκίας έχει προστεθεί και η οικονομική ισχύς της γειτονικής χώρας· και την παράμετρο αυτή αξιοποιεί σπουδαία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ενας ετερόκλητος θίασος πολιτικών υπερασπίζεται σθεναρά αύριο μια σαθρή ευκαιρία, την ευκαιρία της νομής της εξουσίας. Bεβαίως, σοβαρή διεκδίκηση εξουσίας με τέτοιους εξωφρενικούς -μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς- ισχυρισμούς είναι έννοια ασυμβίβαστη. Eνώ συνεχίζονται καταιγιστικώς οι... τομές και οι ρήξεις από πολιτικούς που είναι πρόθυμοι να πουν τα πάντα και να κάνουν όλους τους συμβιβασμούς, τους εξευτελισμούς και να παραποιήσουν την αλήθεια. Aρχίζει τότε να κυριεύει τη μνήμη μου η φράση του Ελύτη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
I-Reporter
Του Παντελη Mπουκαλα
Μία είναι η γλώσσα του λαϊκισμού, όποιο κι αν είναι το κομματικό φρόνημα αυτού που τη μιλάει. Η γλώσσα μιας κολακείας τόσο αχαλίνωτης που καν τσιγαρόχαρτο (κάθετο) δεν τη χωρίζει από το αυτογελοιοποιούμενο ψεύδος. Εντέλει όμως ποιος κολακεύεται, ποιος εξαγιάζεται, ποιος ζωγραφίζεται σαν ο ευλογημένος της Ιστορίας; Τυπικά, το λέει και τ’ όνομα, ο κολακευόμενος είναι ο λαός· σ’ αυτόν απευθύνονται τα εγκώμια και τα ταξίματα, αυτός αποθεώνεται σαν παντοδύναμος και πανάγαθος. Αλλά μόνο τυπικά. Ο λαός είναι απλό πρόσχημα για να υμνηθεί ο αρχηγός, ο παράκλητος της Ιστορίας. Ο μεσσίας. Διότι για τη λογική του λαϊκισμού η παναγαθοσύνη του λαού με έναν μόνον τρόπο αποδεικνύεται: όταν επιλέγει σαν σωτήρα του τον κόλακά του. Αν αδιαφορήσει, αν στραφεί αλλού, δεν είναι απλώς παραπλανημένος αλλά βολεψάκιας, ανόητος, αυτοκαταστροφικός.
Το είδαμε αυτό, το ξαναείδαμε μάλλον, με την τελευταία άκρως λαϊκιστική διαφήμιση της Ν.Δ. Εκεί όπου το ρουσφέτι δεν είναι πια φοροαπαλλαγές κτηνοτρόφων ή πολυτέκνων, αλλά η ίδια η Ιστορία: Ορίστε, λέει ο ηγέτης-δημαγωγός, σας δίνω πίσω την ιστορία σας, την Ιστορία την ίδια. Τρεις χιλιετίες αλέθονται όχι για να δοξαστεί ο περιούσιος λαός αλλά για να υμνηθεί ο περιούσιος ηγέτης του, αυτός στον οποίο κατέληξαν συμποσούμενα τρεις χιλιάδες χρόνια· αυτός που κρατάει τη σκυτάλη παίρνοντάς την από τους τιμώμενους ως εθνάρχες, από τους καπεταναίους του ’21 (τους βλέπουμε στο σποτάκι), από τους Βυζαντινούς (βλέπουμε την Αγιασοφιά) από τους αρχαίους (βλέπουμε κίονες και φιλοσόφους).
Και ποιος είν’ αυτός; Τώρα, σύμφωνα με το προπαγανδιστικό σποτ, είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Στα χρόνια του ’90 ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Διότι το τωρινό φιλμάκι είναι απολύτως ίδιο, ως προς την αισθητική, τη λογική, τον ψευτολυρισμό και την εικονογράφησή τoυ, με ένα λαλιωτικής εμπνεύσεως διαφημιστικό του καιρού εκείνου. Τότε η ιστορία κοιλοπούνσε πράσινα· τώρα γαλάζια. Μοναδική προσθήκη η βίαιη κατάχρηση του Ελύτη, η ιδιοποίησή του από τον κ. Σαμαρά. Γι’ αυτόν υπήρξε διαμαρτυρία. Για τον Καραϊσκάκη ποιος να διαμαρτυρηθεί ή για τον Σωκράτη; Και για την Ολυμπία; Που την άφησαν να καεί και τώρα τη βάζουν στο διαφημιστικό τους αναιδώς και ανενδοίαστα;
***
Ο κ. Παπαδήμος
Η θητεία του πρωθυπουργού κ. Παπαδήμου μόνο θετικά μπορεί να κριθεί. Ο κ. Παπαδήμος ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή, απεσόβησε την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από το ευρώ, ενώ αποκατέστησε το κύρος της διεθνώς. Ταυτοχρόνως, εξετέλεσε την αποστολή του με ήθος, αφοσίωση και αίσθηση καθήκοντος. Ασχέτως του εκλογικού αποτελέσματος και των μετέπειτα εξελίξεων, ο κ. Παπαδήμος πρέπει να παραμείνει ως βασική εφεδρεία διότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει με βεβαιότητα πως το πολιτικό σύστημα θα καταφέρει να ξεπεράσει τη σημερινή κρίση στηριζόμενο μόνον σε ίδιες δυνάμεις. Και ως γνωστόν, η χώρα δεν διαθέτει άπειρες εθνικές εφεδρείες, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
****
Χωρίς εθνικό σχέδιο -ακόμη
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Η αυριανή εκλογική αναμέτρηση είναι μια μόνο στιγμή σε μια αλυσίδα ιστορικών τεκτονικών μετατοπίσεων που λαμβάνει χώρα αδιαλείπτως από το 2008. Από τις πρώτες ημέρες του κραχ στη Γουόλ Στριτ έως την απειλή κατάρρευσης στα πιο αδύναμα κράτη.
Η κρίση -ουσιαστικά, πτώχευση- της χώρας μας ανέδειξε μεμιάς όλες τις αδυναμίες της παραγωγής και τις παθογένειες του κράτους, αλλά έδειξε επίσης την τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί στοιχειωδώς τα έκτακτα και να διαπραγματευτεί με τους πιστωτές. Ετι περαιτέρω, είδαμε ότι οι ελίτ και τα προνομιούχα τμήματα του πληθυσμού ήσαν πνευματικά ανέτοιμοι και ανίσχυροι να συλλάβουν τη σφοδρότητα και τις νέες ποιότητες της κρίσης. Πολιτικοί, οικονομολόγοι, ακαδημαϊκοί, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι, μάνατζερ, στη συντριπτική πλειονότητα αναλώθηκαν σε επιμέρους αναλύσεις, λιγότερο ή περισσότερο ορθές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συνέκλιναν στη συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου διάσωσης.
Ουσιαστικά το μόνο σχέδιο ενώπιον της κρίσης ήταν το Μνημόνιο, καταρτισμένο από ξένους, βάσει έτοιμων γενικών πατρόν. Ακόμη και σήμερα, δυόμισι χρόνια από την πρώτη έκρηξη, η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να εκπονήσει δικό της σχέδιο ανάταξης, στημένο πάνω σε υπαρκτές δυνάμεις και αδυναμίες. Ετσι, όλη η πολιτική ενέργεια παρήχθη ως ρητορική υπέρ ή εναντίον του Μνημονίου· όχι ως σκέψη και πράξη για κατανόηση και υπέρβαση της κρίσης, και ακολούθως ως πράξη για ανάταξη και αναγέννηση της χώρας με ιστορική προοπτική. Πολλώ μάλλον που το Μνημόνιο δεν εγγυάται, ακόμη και με πλήρη εφαρμογή του, ότι θα οδηγήσει τη χώρα μακριά από την καταστροφή.
Στην κάλπη θα αποτυπωθούν πολιτικά ο θυμός, ο φόβος, η απόγνωση, οι λαχτάρες του σώματος. Η κάλπη όμως δεν μπορεί να γεννήσει το σχέδιο, την πειθώ, την έμπνευση, τη ζωτικότητα, τον πραγματισμό, που απαιτούνται για τη διάσωση: αυτά παραμένουν κατεπειγόντως ζητούμενα, για εκλογείς και εκλεγμένους.
***
Silver Alert για την ευαισθησία
Tου Πασχου Μανδραβελη
Σε τακτά χρονικά διαστήματα στην οθόνη της τηλεόρασης εμφανίζονται ειδοποιήσεις «Silver Alert». Είναι μια κάρτα με τη φωτογραφία κάποιου υπερήλικα, τα ατομικά του στοιχεία (ύψος, βάρος κ.λπ.). Συχνά αναφέρεται και η κατάσταση της υγείας· σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα άτομα πάσχουν από Αλτσχάιμερ. Τα προσωπικά τους στοιχεία δημοσιοποιούνται χωρίς τη συγκατάθεσή τους, αφού τα άτομα αυτά είναι εξαφανισμένα.
Κι όμως, κανείς δεν θεωρεί ότι αυτοί οι υπερήλικες διαπομπεύονται και ουδείς ξεσηκώνεται για την παραβίαση της ιδιωτικής τους ζωής.
Το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα σταθμίζεται και τελικά προσωπικά στοιχεία βγαίνουν στον αέρα. Να σημειώσουμε δε ότι αυτοί δεν απείλησαν, ούτε απειλούν ζωές τρίτων· πιθανώς μόνο τη δική τους.
Στην Ελλάδα της πολλής επαναστατικότητας σηκώθηκε μεγάλη αντάρα εξαιτίας της δημοσιοποίησης των στοιχείων και των φωτογραφιών των οροθετικών ιερόδουλων, οι οποίες διά της επαγγελματικής τους δραστηριότητας πιθανότατα δημιούργησαν απειλές σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Βγήκαν από τα σεντούκια όλα τα παλιά συνθήματα κι ανεμίστηκαν για μα ακόμη φορά αραχνιασμένοι φόβοι για μια «πολιτεία που κυνηγά μαύρους και οροθετικούς». Φυσικά προσφέρθηκαν και οι κατεψυγμένες λύσεις διά πάσαν νόσον: οι αρχές θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Τι; Μια άλλη πολιτική είναι εφικτή. Γενικώς και αορίστως.
Αυτό είναι η συνήθης πρακτική για να μην λύνουμε προβλήματα. Πετάμε την μπάλα στην κερκίδα του γενικού, μοιάζουμε αριστεροί αντί να είμαστε χρήσιμοι, πασπαλίζουμε τη θέση μας με προκατασκευασμένη ευαισθησία και μετά δέκα χρόνια ψέγουμε την πολιτεία επειδή φούντωσε ένα πρόβλημα χωρίς να ληφθούν κατάλληλα μέτρα. Το ίδιο δεν έγινε με τη μετανάστευση;
Η ιδιωτική ζωή αφορά το σπίτι μας και πρέπει να είναι απαραβίαστη. Στον δημόσιο χώρο δεν υπάρχει ιδιωτικότητα. Σε δημόσιες υποθέσεις δεν υπάρχουν προσωπικά δεδομένα και η δημοσιοποίηση των στοιχείων δεν έγινε επειδή οι συγκεκριμένες γυναίκες ήταν τοξικομανείς ή οροθετικές στο σπίτι τους. Εγινε επειδή -έστω παρανόμως- ασκούσαν δημόσια επαγγελματική δραστηριότητα.
Κι αν θέλαμε να τραβήξουμε στα άκρα, θα λέγαμε ότι υπό αυστηρούς όρους η δημοσιοποίηση στοιχείων των γερόντων διά του «Silver Alert» είναι μεγαλύτερη παραβίαση της ιδιωτικότητάς τους. Στο κάτω κάτω της γραφής η εξαφάνισή τους αφορά τους ίδιους και τους οικείους τους. Κι όχι χιλιάδες άλλους άγνωστους.
***
«Ηρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μας…»
Της Ζέζας Ζήκου
Αυτή τη μεγαλειώδη φράση του Ελύτη από το «Αξιον Εστί» μας επαναλάμβαναν συχνά η μάνα μας και η γιαγιά μας για τη Μικρασιατική τραγωδία και το τουρκικό πογκρόμ της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955 που αφάνισε τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης και για την κατοχή της μισής Κύπρου από τον τουρκικό «Αττίλα». Η Ελλάδα «πρόδωσε» τον Ελληνισμό της Διασποράς. Tο ελληνικό κράτος δεν στάθηκε ικανό μετά τον Eλευθέριο Bενιζέλο να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο Eλληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Kαι ήδη βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο και η κοινωνία στην κόλαση. Η διαπραγματευτική ισχύς της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ σε όλα τα επίπεδα. Σημαίνει ότι στον διαρκή διπλωματικό πόλεμο θέσεων η απώλεια κύρους και διαπραγματευτικής δύναμης αντανακλάται στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν εταίροι, γείτονες και δανειστές. Οσο για τα περί «αναδιαπραγμάτευσης» του Μνημονίου, όλοι μάς λένε ψέματα. Η χώρα είναι πλήρως εξαρτημένη από τις αποφάσεις της τρόικας. Οσοι κρύβονται πίσω από τον Ολάντ αποσιωπούν ότι ο Γάλλος υποψήφιος πρόεδρος αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο της φράου Μέρκελ.
Μια πολιτική κοινωνία δεν ζει για να ασκεί εξωτερική πολιτική. Ασκεί εξωτερική πολιτική για να μπορεί να ζει. Τη ρήση του Τζορτζ Κέναν, του πατέρα της στρατηγικής της ανάσχεσης, καλό θα ήταν να τη θυμηθούν αυτοί που διαπραγματεύονται στα Ελληνοτουρκικά. Η ελλαδική κοινωνία σήμερα δεν έχει αντανακλαστικά θέλησης για ιστορική επιβίωση – είναι περισσότερο από φανερό. Και η πιστοποίηση τεκμηριώνεται κυρίως στην περίπτωση των σχέσεων με την Τουρκία. Η διαφορά πολεμικής ισχύος των δύο κρατών είναι δεδομένα αμείλικτα που η ελλαδική κοινωνία τα παραβλέπει ανέμελη. Οι αντοχές της σημερινής άρρωστης Ελλάδας είναι πενιχρές έως ανύπαρκτες.
Υπενθυμίζουμε τα πλήγματα εναντίον της ελληνορθόδοξης μειονότητας στην Κατοχή, το πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης το 1955 όταν η Ελλάδα ήταν ακέφαλη λόγω της ασθένειας του Αλέξανδρου Παπάγου, την εισβολή στην Κύπρο το 1974 όταν η χούντα ψυχορραγούσε και, βεβαίως, την κρίση για τα Ιμια όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ημιθανής και ο Κώστας Σημίτης έκανε τα πρώτα του βήματα ως πρωθυπουργός. Οι ελληνικοί εθνικοί στόχοι έχουν de facto σβήσει από το 1922 και μετά, αλλά οι Νεοέλληνες αρκούνταν στην τροφή και την ασφάλεια που τους παρείχε η E.E. H Tουρκία, ανισομερής και αντιφατική αλλά με ακμαίες πηγές γεωπολιτικής ενέργειας, κοιτάζει αδιάκοπα πέρα από τα σύνορά της σε ευρύτατους χώρους προς τους οποίους την ωθούν πολύ νωπές και εν ενεργεία ηγεμονικές μνήμες, καθώς ακόμη και φυλετικές, γλωσσικές και ιστορικές συγγένειες. Σήμερα, πλέον, στο οπλοστάσιο της Τουρκίας έχει προστεθεί και η οικονομική ισχύς της γειτονικής χώρας· και την παράμετρο αυτή αξιοποιεί σπουδαία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ενας ετερόκλητος θίασος πολιτικών υπερασπίζεται σθεναρά αύριο μια σαθρή ευκαιρία, την ευκαιρία της νομής της εξουσίας. Bεβαίως, σοβαρή διεκδίκηση εξουσίας με τέτοιους εξωφρενικούς -μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς- ισχυρισμούς είναι έννοια ασυμβίβαστη. Eνώ συνεχίζονται καταιγιστικώς οι... τομές και οι ρήξεις από πολιτικούς που είναι πρόθυμοι να πουν τα πάντα και να κάνουν όλους τους συμβιβασμούς, τους εξευτελισμούς και να παραποιήσουν την αλήθεια. Aρχίζει τότε να κυριεύει τη μνήμη μου η φράση του Ελύτη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αναγνώστρια παροτρύνει τον ελληνικό λαό να μην φοβάται την ακυβερνησία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κατηγορείται για βιασμό δυο νεαρών Βελγίδων ο Στρος-Καν
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
