2012-04-29 12:45:58
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
Πολλά ακούγονται και γράφονται περί του «τέλους της Μεταπολίτευσης». Είναι το νέο «εθνικό αφήγημα» μας. Αρχικά το εξέφρασε η παρέα του Αντώνη Σαμαρά για να στηρίξει τον ίδιο να πάρει την ηγεσία της ΝΔ. Μετά «άρεσε» και στον Γιώργο Παπανδρέου και στην σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που είναι όλοι παιδιά της μεταπολίτευσης. Ακολούθως το υιοθέτησε η Αριστερά του Τσίπρα. Αυτοί υιοθετούν όλα τα «μοντέρνα», τα «πιασάρικα», τις πομφόλυγες. Μετά το «δανείστηκε» η Ντόρα, παιδί της Μεταπολίτευσης των οικοσήμων. Μετά το πήραν όλοι και έγινε σλόγκαν της εποχής. Είναι το νέο εθνικό σλόγκαν.
Όλα τα παραπάνω τα σκαφτόμουνα αυτό τον καιρό που έχουν βγει στο «κλαρί» τόσοι πολλοί κραυγάζοντας τα «μεγάλα όχι» ή τα «μεγάλα ναι»! Τόσες κραυγές και τόσο λίγος διάλογος. Αλλά ποιος Έλληνας ήταν ή είναι υπέρ του διαλόγου; Η συντριπτική πλειοψηφία είναι υπέρ των «όχι» ή των «ναι»
. Και πότε δεν ήταν; Από παιδί, εδώ και 38 χρόνια, ακούω «για τις κρισιμότερες εκλογές της Μεταπολίτευσης»! ας θυμηθούμε τις εκλογές του «Καραμανλής ή τανκς» το 1974, τις «Αλλαγής» το 1981, τις «Απαλλαγής» και των «Καλύτερων ημερών» το 1985, της «Κάθαρσης» το 1989, της «Προδοσίας» το 1993, του «Εκσυγχρονισμού» το 1996, της «Επανίδρυσης του κράτους» το 2004 και της «νέας Μεταπολίτευσης» το 2012.
Στην πράξη τρεις φορές είχαμε οριακές εκλογές, εντός του ίδιου πάντα πολιτικού συστήματος τα τελευταία 38 χρόνια:
· Το 1974 όταν συστάθηκε το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
· Το 1981 όταν ανασυστάθηκε το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
· Το 2012 που θα έχουμε μια νέα ανασύσταση του ίδιου πολιτικού συστήματος.
Από αυτή την άποψη η γενιά της Μεταπολίτευσης μπορεί να θεωρηθεί και «τυχερή» γιατί έζησε τρεις αναδιατάξεις του ίδιου συστήματος. Και από αυτή την άποψη οι εκλογές αυτές έχουν και ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ίσως να αποτελούν για τον ίδιο λόγο ένα κίνητρο για τους οι εκδρομείς και τους λουόμενους του 2009 ώστε να πάνε στα εκλογικά κέντρα και να ψηφίσουν συμβάλλοντας στην ανασύσταση του Μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού.
Όλα τα παραπάνω τα αναλογιζόμουν και ήθελα να τα γράψω αυτές τις μέρες ώσπου ξαφνικά διάβασα σε ένα αθλητικό site, το sport.gr , ένα εξαιρετικό κείμενο που φέρει την υπογραφή του περί τα αθλητικά ασχολούμενου ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ. Έκρινα πως δεν θα έπρεπε να συνεχίσω το δικό μου κείμενο, αλλά να συνεχίσω αναδημοσιεύοντας στη συνέχεια (με λίγες περικοπές και ελάχιστες λεκτικές διορθώσεις) το κείμενο του συναδέλφου ως ελάχιστη αναγνώριση της κοινής εμπειρίας μας….
… Περί του «τέλους της Μεταπολίτευσης»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ
«…Δεν ζούμε το τέλος της Μεταπολίτευσης ή το τέλος του πολιτικού συστήματος: Όλα αυτά αργούν. Η Μεταπολίτευση θα πεθάνει όταν σβήσουν οι ιδέες που την χαρακτήρισαν. Ο κόσμος στην Ελλάδα πιστεύει ακόμα στο μεγάλο Κράτος, αντιλαμβάνεται την κοινωνική πολιτική ως επιδοματική υποχρέωση, παθιάζεται με όρους όπως η «λαϊκή εξουσία» - ακόμα κι αν είναι σχεδόν κενοί από περιεχόμενο, «τσιμπάει» με τον κάθε λαοπλάνο που του λέει ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία, πιστεύει ακόμα σε ένα είδος ελληνικού σοσιαλισμού, που θα μας βολέψει, αλλά θέλει να είναι και στην Ευρώπη του ευρώ. Όλα αυτά είναι Μεταπολίτευση στην πιο ριζοσπαστική έκφρασή της.
…Νομίζω ότι δεν θα πάψουμε ποτέ να ζούμε στον αστερισμό της Μεταπολίτευσης γιατί μόνο αυτή γνωρίσαμε ως μαμή της πολιτικής σκέψης. Είμαστε απόφοιτοι της ίδιας σχολής, μιας σχολής στην οποία δεν υπάρχουν περιθώρια για συζητήσεις για μοντέλα διακυβέρνησης, αλλά μόνο για συνθήματα και υποσχέσεις.
Πέρα από αντιλήψεις, η Μεταπολίτευση στέριωσε την άποψη ότι για να φτιάξεις ένα κόμμα αρκεί ένα σύνθημα ή ένα δίλλημα…
…Για τριανταπέντε χρόνια ποτέ δεν συζητήθηκε σοβαρά η οικονομία, ο δανεισμός, η ανάπτυξη και η ύφεση, τα ελλείμματα. Το 85% των Ελλήνων αμφιβάλω αν ακόμα και σήμερα τα καταλαβαίνει αυτά.
Το μνημόνιο, όχι τυχαία φούντωσε την όρεξη για το είδος της συνθηματοποιημένης πολιτικολογίας που γουστάρουμε: Είναι ο εθνικός μπαμπούλας που ξαναβρήκαμε για να πούμε «όχι»! Και δεν έχει μεγάλη διαφορά η χρησιμοποίησή του στα συνθήματα και στον κομματικό πολιτικό λόγο από τη χρησιμοποίηση του όρου «Δεξιά» (που κατήγγειλε ο Ανδρέας) ή την καταγγελία του ΠΑΣΟΚ (που σχηματοποιήθηκε από την Αριστερά για χρόνια ως φορέας όλων των δεινών) ή από τον καταγγελλόμενο ιμπεριαλισμό (λατρεμένο ΚΚΕ…) ή την παγκοσμιοποίηση Όπως και σε αυτές τις περιπτώσεις αποδίδουμε στις γενικές έννοιες την έλλειψη προτάσεων, τρόπων και φυσικά λόγου. Απλά παθιαζόμαστε όταν καίγεται η γούνα μας: Όχι τυχαία το 86% των ίδιων Ελλήνων που στις ευρωεκλογές του 2009 δήλωναν πως θα πάνε για μπάνιο, (αδιαφορώντας πλήρως για το που πάει το ευρώ κι αν πλησιάζει η μεγάλη κρίση στην Ευρωζώνη…)! Τώρα οι ίδιοι δηλώνουν πως θα ψηφίσουν με θυμό! Το μνημόνιο επανέφερε την όρεξη για οργή, επαναστατική γυμναστική, καταγγελία και συνωμοσιολογία: Όλα όσα δηλαδή γουστάρουν οι Έλληνες! Υποθέτω πως αν ο Ανδρέας Παπανδρέου από κάπου παρακολουθεί θα έχει σκάσει από τη ζήλεια, που δεν μπορεί να πάρει μέρος σε αυτό το πανηγύρι!
Τι έχει αλλάξει; Λίγα πράγματα: Ούτε καν ο τρόπος που προκύπτουν τα κόμματα ή που διαμορφώνονται οι πολιτικές στρατηγικές. Στη Μεταπολίτευση χτίστηκαν τα μεγάλα πολιτικά μαγαζιά, τα κόμματα της εποχής μας. Ο πολιτικός λόγος τους δεν υπήρξε ποτέ σπουδαίος και υπήρξε σχεδόν πάντα συνθηματολογικός. Όμως τα συνθήματα είχαν απήχηση, όσο τρελά κι αν ήταν. Στην πραγματικότητα για να γίνει ένα κόμμα χρειάζονταν απλά μια σειρά από πιασάρικες υποσχέσεις: το ίδιο συμβαίνει και τώρα! Πολλοί π,χ απόρησαν για τον ξαφνικό έρωτα Τσίπρα – Καμμένου! Απορώ γιατί;
Η Μεταπολίτευση διδάσκει πως η πολιτική (για τον έλληνα πολιτικό) είναι ένας αχταρμάς και το κόμμα το μεγάλο σούπερ μαρκετ στο οποίο βρήκαν καταφύγιο μικρομάγαζα. Γιατί να μην στηρίξει ο Καμμένος τον Τσίπρα (ή το αντίθετο) όταν στο ΠΑΣΟΚ συνυπήρξαν ο Κωνσταντόπουλος με τον Αρσένη; Δεν πολιτεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ ο Μάνος; Δεν πάλεψαν μαζί για τη ΝΔ ο νεοφιλελεύθερος Ανδριανόπουλος με τον κρατιστή Εβερτ; Δεν βρέθηκαν στον ίδιο Συνασπισμό ο Αλαβάνος με τον Κουβέλη; Δεν έγινε πασιονάρια της κομμουνιστικής επανάστασης η Λιάνα Κανέλη της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ; Ο Τσίπρας είναι παιδί της Μεταπολίτευσης: Ο πολιτικός του καιροσκοπισμός δεν είναι παρά ο τρόπος που τον έμαθαν να αντιλαμβάνεται την πολιτική.
Η Μεταπολίτευση έχει προκαλέσει μια καταλυτική διάλυση κάθε προσπάθειας να συζητηθούν έστω, (από το να αντιμετωπισθούν απείχαμε πολύ…), σοβαρά τα αληθινά προβλήματα. Το 1981 το 70% του ελληνικού λαού ψήφισε έξοδο από την Ευρώπη. Το 1985 όλοι είχαν γίνει ευρωπαϊστές – πλην του ΚΚΕ που ασχολούνταν με το Ζαχαριάδη κι άλλες συνηθισμένες εσωστρεφείς επικαιρότητες. Τα ελληνικά κόμματα προσάρμοζαν τη ρητορική τους γνωρίζοντας ότι απευθύνονται κυρίως στο θυμικό του κόσμου και όχι στη λογική του: αντιλαμβάνονταν την πολιτική, όχι ως μια σειρά από ρεαλιστικές προτάσεις που αφορούν το μέλλον, αλλά ως ένα είδος εθνικού παραμυθιού που προορίζεται για ένα άγουρο ακροατήριο.
Με δόσεις ιερού φανατισμού για να στηρίζονται ιδεολογήματα κενά από κυβερνητικούς σχεδιασμούς, βγάλαμε τριάντα και βάλε χρόνια με αναφορές σε ιστορίες από τα παλιά, ψάχνοντας, όχι προτάσεις, αλλά πόλωση. Στις εκλογές του 1986 ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα ήταν ο φάκελος της Κύπρου, το 1989 ψηφίσαμε για το σκάνδαλο Κοσκωτά, το 1991 ο Μητσοτάκης μιλούσε για νέα αποστασία και το ΠΑΣΟΚ για την παλιά, ενώ το χρέος της χώρας τετραπλασιάζονταν, οι δημόσιοι υπάλληλοι πλήθαιναν από το ρουσφέτι και η φοροδιαφυγή χτυπούσε κόκκινο!
Επειδή τα δανεικά επέτρεπαν ελλείμματα και οι κοινοτικές επιδοτήσεις βελτίωναν συνεχώς το επίπεδο της ζωής μας, ο προεκλογικός λόγος συνέχιζε να είναι κενός από αληθινές συζητήσεις και περιεχόμενο. Ποιός ήξερε τι είναι το ΑΕΠ; Νομίζω ούτε αρκετοί από όσους πολιτεύονταν! Όχι τυχαία, ο Βενιζέλος, που ουδέποτε υπερτίμησε τον ελληνικό λαό, όταν ανέλαβε ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ πριν κανα χρόνο, μίλησε για την ανάγκη μιας «νέας αφήγησης» με τη σιγουριά του ανθρώπου που πιστεύει πως απέναντι του έχει τους απόφοιτους της Μεταπολίτευσης που γουστάρουν παραμυθάκια. Το πρόβλημά του είναι ότι δεν γουστάρουν τόσο τα δικά του.
Ένα σύνολο από παραμύθια παραμένει η εφετινή προεκλογική εκστρατεία όλων ωστόσο: αν διαβάσεις το ποιες είναι οι θέσεις για το μνημόνιο π,χ (τον εθνικό μπαμπούλα…) δεν καταλαβαίνεις ποιος μιλάει, αφού όλοι γράφουν τα ίδια! Του Βενιζέλου τα παραμύθια είναι κομμάτι σύνθετα και πολύς κόσμος δεν τα καταλαβαίνει: η προσπάθεια του να εξηγήσει στην εκπομπή του Χατζηνικολάου στo enikos.gr τι πέτυχε η χώρα με το PSI σε ένα εξοργισμένο πλήθος που του ζητούσε τα λεφτά που έχασε, ήταν για γέλια και για κλάματα. Του Σαμαρά η αμηχανία ξεχειλίζει: αμφιβάλω κι αν ο ίδιος πιστεύει τις παραστάσεις στο Ζάπειο. Άλλοι έχουν καλύτερο ρεπερτόριο: Οι πολίτες σε ακούν πλέον αν τους λες πως θα πιάσεις τους φοροφυγάδες και θα τους δώσεις λεφτά, χαίρονται αν τους εξηγείς πως θα τα βρεις χρήμα από τις γερμανικές αποζημιώσεις ή βγάζοντας δισεκατομμύρια από τα πετρέλαια του Αιγαίου, σε προσέχουν κυρίως αν τους διαβεβαιώσεις πως θα τα πάρεις από τις Τράπεζες.
Επίσης αρέσει στον κόσμο να του υπόσχεσαι πως θα κρεμάσεις πολιτικούς, πως μόλις εκλεγείς θα δημεύσεις περιουσίες, πως δεν θα εξυπηρετήσεις τους δανειστές αλλά το λαό (δηλαδή θα δώσεις λεφτά…), πως θα κάνεις ανάπτυξη (αλλά από αυτή τη ωραία, τη χωρίς λεφτά…), πως θα διώξεις τους κακούς μετανάστες: όλη αυτή η μπουρδολογία είναι εκτονωτική, όπως όλα τα ωραία ψέματα. Και κυρίως εύκολη αφού κανείς δεν πρόκειται να κυβερνήσει μόνος και άρα όλοι θα έχουν το άλλοθι ότι δεν έκαναν πράξη το δικό τους πρόγραμμα γιατί δεν είχαν αυτοδυναμία ή γιατί ο παρασυρμένος από τα ΜΜΕ λαός δεν τους κατάλαβε!
Την επόμενη μέρα τη βλέπω. Στην καλύτερη περίπτωση θα συνασπιστούν οι ευρωπαϊστές για να ξανασώσουν τη χώρα και θα τους καταγγέλλουν πάλι οι αριστεροδέξιοι αντιμνημονιακοί κι ας μην μπορούν να κάνουν Κυβέρνηση ούτε κι αν έμεναν μόνοι τους εδώ. Και μετά μπορεί να ξαναγίνουν εκλογές για ν ακούσουμε πάλι ωραία κολακευτικά και ελπιδοφόρα ψέματα – γεγονός που αρέσει δεν αρέσει υπήρξε το σήμα κατατεθέν της Μεταπολίτευσης που δεν πρόκειται ποτέ να μας αφήσει ποτέ πολιτικά να ωριμάσουμε…».
liberals10
Πολλά ακούγονται και γράφονται περί του «τέλους της Μεταπολίτευσης». Είναι το νέο «εθνικό αφήγημα» μας. Αρχικά το εξέφρασε η παρέα του Αντώνη Σαμαρά για να στηρίξει τον ίδιο να πάρει την ηγεσία της ΝΔ. Μετά «άρεσε» και στον Γιώργο Παπανδρέου και στην σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που είναι όλοι παιδιά της μεταπολίτευσης. Ακολούθως το υιοθέτησε η Αριστερά του Τσίπρα. Αυτοί υιοθετούν όλα τα «μοντέρνα», τα «πιασάρικα», τις πομφόλυγες. Μετά το «δανείστηκε» η Ντόρα, παιδί της Μεταπολίτευσης των οικοσήμων. Μετά το πήραν όλοι και έγινε σλόγκαν της εποχής. Είναι το νέο εθνικό σλόγκαν.
Όλα τα παραπάνω τα σκαφτόμουνα αυτό τον καιρό που έχουν βγει στο «κλαρί» τόσοι πολλοί κραυγάζοντας τα «μεγάλα όχι» ή τα «μεγάλα ναι»! Τόσες κραυγές και τόσο λίγος διάλογος. Αλλά ποιος Έλληνας ήταν ή είναι υπέρ του διαλόγου; Η συντριπτική πλειοψηφία είναι υπέρ των «όχι» ή των «ναι»
Στην πράξη τρεις φορές είχαμε οριακές εκλογές, εντός του ίδιου πάντα πολιτικού συστήματος τα τελευταία 38 χρόνια:
· Το 1974 όταν συστάθηκε το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
· Το 1981 όταν ανασυστάθηκε το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
· Το 2012 που θα έχουμε μια νέα ανασύσταση του ίδιου πολιτικού συστήματος.
Από αυτή την άποψη η γενιά της Μεταπολίτευσης μπορεί να θεωρηθεί και «τυχερή» γιατί έζησε τρεις αναδιατάξεις του ίδιου συστήματος. Και από αυτή την άποψη οι εκλογές αυτές έχουν και ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ίσως να αποτελούν για τον ίδιο λόγο ένα κίνητρο για τους οι εκδρομείς και τους λουόμενους του 2009 ώστε να πάνε στα εκλογικά κέντρα και να ψηφίσουν συμβάλλοντας στην ανασύσταση του Μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού.
Όλα τα παραπάνω τα αναλογιζόμουν και ήθελα να τα γράψω αυτές τις μέρες ώσπου ξαφνικά διάβασα σε ένα αθλητικό site, το sport.gr , ένα εξαιρετικό κείμενο που φέρει την υπογραφή του περί τα αθλητικά ασχολούμενου ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ. Έκρινα πως δεν θα έπρεπε να συνεχίσω το δικό μου κείμενο, αλλά να συνεχίσω αναδημοσιεύοντας στη συνέχεια (με λίγες περικοπές και ελάχιστες λεκτικές διορθώσεις) το κείμενο του συναδέλφου ως ελάχιστη αναγνώριση της κοινής εμπειρίας μας….
… Περί του «τέλους της Μεταπολίτευσης»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ
«…Δεν ζούμε το τέλος της Μεταπολίτευσης ή το τέλος του πολιτικού συστήματος: Όλα αυτά αργούν. Η Μεταπολίτευση θα πεθάνει όταν σβήσουν οι ιδέες που την χαρακτήρισαν. Ο κόσμος στην Ελλάδα πιστεύει ακόμα στο μεγάλο Κράτος, αντιλαμβάνεται την κοινωνική πολιτική ως επιδοματική υποχρέωση, παθιάζεται με όρους όπως η «λαϊκή εξουσία» - ακόμα κι αν είναι σχεδόν κενοί από περιεχόμενο, «τσιμπάει» με τον κάθε λαοπλάνο που του λέει ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία, πιστεύει ακόμα σε ένα είδος ελληνικού σοσιαλισμού, που θα μας βολέψει, αλλά θέλει να είναι και στην Ευρώπη του ευρώ. Όλα αυτά είναι Μεταπολίτευση στην πιο ριζοσπαστική έκφρασή της.
…Νομίζω ότι δεν θα πάψουμε ποτέ να ζούμε στον αστερισμό της Μεταπολίτευσης γιατί μόνο αυτή γνωρίσαμε ως μαμή της πολιτικής σκέψης. Είμαστε απόφοιτοι της ίδιας σχολής, μιας σχολής στην οποία δεν υπάρχουν περιθώρια για συζητήσεις για μοντέλα διακυβέρνησης, αλλά μόνο για συνθήματα και υποσχέσεις.
Πέρα από αντιλήψεις, η Μεταπολίτευση στέριωσε την άποψη ότι για να φτιάξεις ένα κόμμα αρκεί ένα σύνθημα ή ένα δίλλημα…
…Για τριανταπέντε χρόνια ποτέ δεν συζητήθηκε σοβαρά η οικονομία, ο δανεισμός, η ανάπτυξη και η ύφεση, τα ελλείμματα. Το 85% των Ελλήνων αμφιβάλω αν ακόμα και σήμερα τα καταλαβαίνει αυτά.
Το μνημόνιο, όχι τυχαία φούντωσε την όρεξη για το είδος της συνθηματοποιημένης πολιτικολογίας που γουστάρουμε: Είναι ο εθνικός μπαμπούλας που ξαναβρήκαμε για να πούμε «όχι»! Και δεν έχει μεγάλη διαφορά η χρησιμοποίησή του στα συνθήματα και στον κομματικό πολιτικό λόγο από τη χρησιμοποίηση του όρου «Δεξιά» (που κατήγγειλε ο Ανδρέας) ή την καταγγελία του ΠΑΣΟΚ (που σχηματοποιήθηκε από την Αριστερά για χρόνια ως φορέας όλων των δεινών) ή από τον καταγγελλόμενο ιμπεριαλισμό (λατρεμένο ΚΚΕ…) ή την παγκοσμιοποίηση Όπως και σε αυτές τις περιπτώσεις αποδίδουμε στις γενικές έννοιες την έλλειψη προτάσεων, τρόπων και φυσικά λόγου. Απλά παθιαζόμαστε όταν καίγεται η γούνα μας: Όχι τυχαία το 86% των ίδιων Ελλήνων που στις ευρωεκλογές του 2009 δήλωναν πως θα πάνε για μπάνιο, (αδιαφορώντας πλήρως για το που πάει το ευρώ κι αν πλησιάζει η μεγάλη κρίση στην Ευρωζώνη…)! Τώρα οι ίδιοι δηλώνουν πως θα ψηφίσουν με θυμό! Το μνημόνιο επανέφερε την όρεξη για οργή, επαναστατική γυμναστική, καταγγελία και συνωμοσιολογία: Όλα όσα δηλαδή γουστάρουν οι Έλληνες! Υποθέτω πως αν ο Ανδρέας Παπανδρέου από κάπου παρακολουθεί θα έχει σκάσει από τη ζήλεια, που δεν μπορεί να πάρει μέρος σε αυτό το πανηγύρι!
Τι έχει αλλάξει; Λίγα πράγματα: Ούτε καν ο τρόπος που προκύπτουν τα κόμματα ή που διαμορφώνονται οι πολιτικές στρατηγικές. Στη Μεταπολίτευση χτίστηκαν τα μεγάλα πολιτικά μαγαζιά, τα κόμματα της εποχής μας. Ο πολιτικός λόγος τους δεν υπήρξε ποτέ σπουδαίος και υπήρξε σχεδόν πάντα συνθηματολογικός. Όμως τα συνθήματα είχαν απήχηση, όσο τρελά κι αν ήταν. Στην πραγματικότητα για να γίνει ένα κόμμα χρειάζονταν απλά μια σειρά από πιασάρικες υποσχέσεις: το ίδιο συμβαίνει και τώρα! Πολλοί π,χ απόρησαν για τον ξαφνικό έρωτα Τσίπρα – Καμμένου! Απορώ γιατί;
Η Μεταπολίτευση διδάσκει πως η πολιτική (για τον έλληνα πολιτικό) είναι ένας αχταρμάς και το κόμμα το μεγάλο σούπερ μαρκετ στο οποίο βρήκαν καταφύγιο μικρομάγαζα. Γιατί να μην στηρίξει ο Καμμένος τον Τσίπρα (ή το αντίθετο) όταν στο ΠΑΣΟΚ συνυπήρξαν ο Κωνσταντόπουλος με τον Αρσένη; Δεν πολιτεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ ο Μάνος; Δεν πάλεψαν μαζί για τη ΝΔ ο νεοφιλελεύθερος Ανδριανόπουλος με τον κρατιστή Εβερτ; Δεν βρέθηκαν στον ίδιο Συνασπισμό ο Αλαβάνος με τον Κουβέλη; Δεν έγινε πασιονάρια της κομμουνιστικής επανάστασης η Λιάνα Κανέλη της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ; Ο Τσίπρας είναι παιδί της Μεταπολίτευσης: Ο πολιτικός του καιροσκοπισμός δεν είναι παρά ο τρόπος που τον έμαθαν να αντιλαμβάνεται την πολιτική.
Η Μεταπολίτευση έχει προκαλέσει μια καταλυτική διάλυση κάθε προσπάθειας να συζητηθούν έστω, (από το να αντιμετωπισθούν απείχαμε πολύ…), σοβαρά τα αληθινά προβλήματα. Το 1981 το 70% του ελληνικού λαού ψήφισε έξοδο από την Ευρώπη. Το 1985 όλοι είχαν γίνει ευρωπαϊστές – πλην του ΚΚΕ που ασχολούνταν με το Ζαχαριάδη κι άλλες συνηθισμένες εσωστρεφείς επικαιρότητες. Τα ελληνικά κόμματα προσάρμοζαν τη ρητορική τους γνωρίζοντας ότι απευθύνονται κυρίως στο θυμικό του κόσμου και όχι στη λογική του: αντιλαμβάνονταν την πολιτική, όχι ως μια σειρά από ρεαλιστικές προτάσεις που αφορούν το μέλλον, αλλά ως ένα είδος εθνικού παραμυθιού που προορίζεται για ένα άγουρο ακροατήριο.
Με δόσεις ιερού φανατισμού για να στηρίζονται ιδεολογήματα κενά από κυβερνητικούς σχεδιασμούς, βγάλαμε τριάντα και βάλε χρόνια με αναφορές σε ιστορίες από τα παλιά, ψάχνοντας, όχι προτάσεις, αλλά πόλωση. Στις εκλογές του 1986 ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα ήταν ο φάκελος της Κύπρου, το 1989 ψηφίσαμε για το σκάνδαλο Κοσκωτά, το 1991 ο Μητσοτάκης μιλούσε για νέα αποστασία και το ΠΑΣΟΚ για την παλιά, ενώ το χρέος της χώρας τετραπλασιάζονταν, οι δημόσιοι υπάλληλοι πλήθαιναν από το ρουσφέτι και η φοροδιαφυγή χτυπούσε κόκκινο!
Επειδή τα δανεικά επέτρεπαν ελλείμματα και οι κοινοτικές επιδοτήσεις βελτίωναν συνεχώς το επίπεδο της ζωής μας, ο προεκλογικός λόγος συνέχιζε να είναι κενός από αληθινές συζητήσεις και περιεχόμενο. Ποιός ήξερε τι είναι το ΑΕΠ; Νομίζω ούτε αρκετοί από όσους πολιτεύονταν! Όχι τυχαία, ο Βενιζέλος, που ουδέποτε υπερτίμησε τον ελληνικό λαό, όταν ανέλαβε ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ πριν κανα χρόνο, μίλησε για την ανάγκη μιας «νέας αφήγησης» με τη σιγουριά του ανθρώπου που πιστεύει πως απέναντι του έχει τους απόφοιτους της Μεταπολίτευσης που γουστάρουν παραμυθάκια. Το πρόβλημά του είναι ότι δεν γουστάρουν τόσο τα δικά του.
Ένα σύνολο από παραμύθια παραμένει η εφετινή προεκλογική εκστρατεία όλων ωστόσο: αν διαβάσεις το ποιες είναι οι θέσεις για το μνημόνιο π,χ (τον εθνικό μπαμπούλα…) δεν καταλαβαίνεις ποιος μιλάει, αφού όλοι γράφουν τα ίδια! Του Βενιζέλου τα παραμύθια είναι κομμάτι σύνθετα και πολύς κόσμος δεν τα καταλαβαίνει: η προσπάθεια του να εξηγήσει στην εκπομπή του Χατζηνικολάου στo enikos.gr τι πέτυχε η χώρα με το PSI σε ένα εξοργισμένο πλήθος που του ζητούσε τα λεφτά που έχασε, ήταν για γέλια και για κλάματα. Του Σαμαρά η αμηχανία ξεχειλίζει: αμφιβάλω κι αν ο ίδιος πιστεύει τις παραστάσεις στο Ζάπειο. Άλλοι έχουν καλύτερο ρεπερτόριο: Οι πολίτες σε ακούν πλέον αν τους λες πως θα πιάσεις τους φοροφυγάδες και θα τους δώσεις λεφτά, χαίρονται αν τους εξηγείς πως θα τα βρεις χρήμα από τις γερμανικές αποζημιώσεις ή βγάζοντας δισεκατομμύρια από τα πετρέλαια του Αιγαίου, σε προσέχουν κυρίως αν τους διαβεβαιώσεις πως θα τα πάρεις από τις Τράπεζες.
Επίσης αρέσει στον κόσμο να του υπόσχεσαι πως θα κρεμάσεις πολιτικούς, πως μόλις εκλεγείς θα δημεύσεις περιουσίες, πως δεν θα εξυπηρετήσεις τους δανειστές αλλά το λαό (δηλαδή θα δώσεις λεφτά…), πως θα κάνεις ανάπτυξη (αλλά από αυτή τη ωραία, τη χωρίς λεφτά…), πως θα διώξεις τους κακούς μετανάστες: όλη αυτή η μπουρδολογία είναι εκτονωτική, όπως όλα τα ωραία ψέματα. Και κυρίως εύκολη αφού κανείς δεν πρόκειται να κυβερνήσει μόνος και άρα όλοι θα έχουν το άλλοθι ότι δεν έκαναν πράξη το δικό τους πρόγραμμα γιατί δεν είχαν αυτοδυναμία ή γιατί ο παρασυρμένος από τα ΜΜΕ λαός δεν τους κατάλαβε!
Την επόμενη μέρα τη βλέπω. Στην καλύτερη περίπτωση θα συνασπιστούν οι ευρωπαϊστές για να ξανασώσουν τη χώρα και θα τους καταγγέλλουν πάλι οι αριστεροδέξιοι αντιμνημονιακοί κι ας μην μπορούν να κάνουν Κυβέρνηση ούτε κι αν έμεναν μόνοι τους εδώ. Και μετά μπορεί να ξαναγίνουν εκλογές για ν ακούσουμε πάλι ωραία κολακευτικά και ελπιδοφόρα ψέματα – γεγονός που αρέσει δεν αρέσει υπήρξε το σήμα κατατεθέν της Μεταπολίτευσης που δεν πρόκειται ποτέ να μας αφήσει ποτέ πολιτικά να ωριμάσουμε…».
liberals10
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ηράκλειο : Έβαζε το ανήλικο παιδί της να ζητιανεύει...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πώς να πετύχεις ένα επίσημο μακιγιάζ;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
