2013-08-09 22:25:40
Ξαναβρίσκω μετά από μήνες μέσα σε ένα ΚΤΕΛ τον ήρωα για τον οποίο είχαμε μιλήσει στο παρελθόν. Πληροφορούμαι εκεί, από το δεσποτικό ύψος που μου προσφέρει το λεωφορείο επί των παραλιακών κωμοπόλεων, τον θάνατό του: "These were evenings, and there were hundreds of them, maybe thousands, when nothing traumatic enough to leave a scar had befallen the nuclear unit. Evenings of plain vanilla closeness in his black leather chair; sweet evenings of doubt between the nights of black certainty. They came to him now, these forgotten counterexamples, because in the end when you were falling into water, there was no solid thing to reach for but your children".
Όσο περνάνε τα χρόνια, πιστεύω πως ο Κυνόδοντας πρέπει να διαβάζεται όσο το δυνατόν λιγότερο ως αλληγορία και όσο το δυνατόν περισσότερο ως ρεαλισμός.
Όσο περνάνε τα χρόνια, πείθομαι πως σε ένα πιο ψαγμένο παράλληλο σύμπαν εννέα στις δέκα ταινίες και εννέα στα δέκα βιβλία θα προσπαθούσαν να ρίξουν φως στο θέμα «οικογένεια».
Όσο περνάνε τα χρόνια, διακρίνω ευκρινέστερα τα αποτυπώματα των οικογενειών όλων μας επάνω μας, μόνο που αυτή η τρόπον τινά διαύγεια αφενός κάνει τα πράγματα παραδόξως ακόμη πιο μυστηριώδη και αφετέρου είναι ελάχιστα βοηθητική στο τώρα κρίσιμο και τώρα καίριο, στο δηλαδή πώς η οικογένεια στην οποία παίζεις πια το ρόλο του γονιού, αφήνει το δικό της αποτύπωμα.
Όσο επίσης περνάνε τα χρόνια, αγαπάς και δένεσαι με το παιδί σου με έναν ολοένα και πιο κιτς τρόπο, αφού μοιάζει τελικά αδύνατο να το αγαπήσεις αλλιώς, μοιάζει αδύνατο να το αγαπήσεις με στυλ. Παίζεις δηλαδή μπάλα μαζί του και είναι σαν να τρέχουν πενήντα χιλιάδες διαφορετικά συντριβάνια φωτός μέσα σου. Και γιατί; Επειδή παίζετε μπάλα.
Old Boy
Όσο περνάνε τα χρόνια, πιστεύω πως ο Κυνόδοντας πρέπει να διαβάζεται όσο το δυνατόν λιγότερο ως αλληγορία και όσο το δυνατόν περισσότερο ως ρεαλισμός.
Όσο περνάνε τα χρόνια, πείθομαι πως σε ένα πιο ψαγμένο παράλληλο σύμπαν εννέα στις δέκα ταινίες και εννέα στα δέκα βιβλία θα προσπαθούσαν να ρίξουν φως στο θέμα «οικογένεια».
Όσο περνάνε τα χρόνια, διακρίνω ευκρινέστερα τα αποτυπώματα των οικογενειών όλων μας επάνω μας, μόνο που αυτή η τρόπον τινά διαύγεια αφενός κάνει τα πράγματα παραδόξως ακόμη πιο μυστηριώδη και αφετέρου είναι ελάχιστα βοηθητική στο τώρα κρίσιμο και τώρα καίριο, στο δηλαδή πώς η οικογένεια στην οποία παίζεις πια το ρόλο του γονιού, αφήνει το δικό της αποτύπωμα.
Όσο επίσης περνάνε τα χρόνια, αγαπάς και δένεσαι με το παιδί σου με έναν ολοένα και πιο κιτς τρόπο, αφού μοιάζει τελικά αδύνατο να το αγαπήσεις αλλιώς, μοιάζει αδύνατο να το αγαπήσεις με στυλ. Παίζεις δηλαδή μπάλα μαζί του και είναι σαν να τρέχουν πενήντα χιλιάδες διαφορετικά συντριβάνια φωτός μέσα σου. Και γιατί; Επειδή παίζετε μπάλα.
Old Boy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
