2013-07-03 11:02:10
Συνταγματάρχης Alain Corvez (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)
Συνταγματάρχης Alain Corvez
«Η κρίση στη Συρία δεν είναι εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Σύρων αλλά ένας πόλεμος μεταξύ μεγάλων δυνάμεων μέσω των Σύρων»
Με αυτά τα λόγια παρουσίαζε την συριακή κρίση με τόσο αριστοτεχνικά συνθετικό τρόπο, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι είναι η ήταν υποστηρικτής του καθεστώτος της Δαμασκού, αυτός ο οποίος κατήγγειλε από παλαιά τη στρατιωτική κατοχή της χώρας του (ο Λίβανος) από τη Δαμασκό.
Εννοώ τον πατριάρχη των Μαρωνιτών του Λιβάνου και Πάσης Ανατολής, Μπεχάρα Ελ Ραϊ (Bechara El Rai) και τις δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πάπα Βενέδικτου XVI στη Βηρυτό τον Σεπτέμβριο του 2012.
Η δήλωση αυτή επιβεβαιώνεται κάθε μέρα λίγο περισσότερο.
Ο αριθμός των «τακφιριστών» μαχητών ξένων εθνικοτήτων, μεταξύ των άλλων και ευρωπαϊκών, που υποστηρίζονται και οπλίζονται κυρίως από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία με την υποστήριξη της Τουρκίας, της Ιορδανίας και των Δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών έχει φτάσει σε δεκάδες χιλιάδες μη-Σύρους, και αποδεικνύει ότι είμαστε μάρτυρες μιας διεθνούς συνωμοσίας για την ανατροπή του καθεστώτος στη Δαμασκό, που θεωρείται ανεπιθύμητο από τις μοναρχίες του Κόλπου των οποίων το φεουδαρχικό Ουαχαμπιτικό δόγμα είναι το αντίθετο του μέτριου σουνιτικού Ισλάμ, που ανέκαθεν χαρακτήριζε τη Συρία όπως και η αρμονική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών θρησκειών.
Φυσικά, ένα ανάγωγο τμήμα Σύρων σουνιτών εγγύς η μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κληρονόμων των εξεγερμένων στη Χάμα το 1982, που προστίθενται σε αυτούς της εξέγερσης που άρχισε πριν από δύο χρόνια, είναι αποφασισμένο να ανατρέψει την κυβέρνηση με τη βία, λιγότερο για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας που ήδη προτείνεται στα νέα συνταγματικά κείμενα, αλλά λόγω θεμελιώδους εχθρότητας κατά του Μπασάρ Άσαντ.
Θα πρέπει πράγματι να πάμε λίγο πίσω και να ρίξουμε μια ήρεμη και αντικειμενική ματιά σε αυτή τη δραματική κρίση που συνεχίζει να σκοτώνει πολλούς αθώους επιπλέον από τους μαχητές και στις δύο πλευρές, συχνά με απάνθρωπες και αποτρόπαιες μεθόδους, και να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες.
Κατά την άφιξή του στην εξουσία το 2000, ενώ δεν την αναζητούσε, ο νέος Πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ ανέλαβε το τεράστιο έργο του εκσυγχρονισμού της χώρας για να την προσαρμόσει στο παρόντα κόσμο, παρεμποδισμένος από τη διεθνή κατάσταση που τον έβαλε να αντιμετωπίσει άλλες προτεραιότητες, όπως η δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι, το Φεβρουάριο 2005 και ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου το καλοκαίρι του 2006, και μια «παλιά φρουρά» διαυγή σε αντίθεση με ό, τι λέγεται, αλλά τρομαγμένη ότι οι ελευθερίες που θα παρέχονταν πάρα πολύ γρήγορα σε διάφορους τομείς θα οδηγούσαν σε μια «περεστρόικα» που θα είχε ως αποτέλεσμα την ίδια κατάρρευση όπως στη ΕΣΣΔ.
Η «Αραβική Άνοιξη» που ξέσπασε στην Τυνησία και την Αίγυπτο στα τέλη του 2010 δεν έπρεπε να συμβεί στη Συρία η οποία δεν παρουσίασε την ίδια δικτατορική ακινησία με αυτές τις χώρες. Ωστόσο το Μάρτιο 2011 ειρηνικές διαδηλώσεις στο όνομα της δημοκρατίας έλαβαν χώρα στην Νταράα, μια πόλη στα σύνορα με τη Ιορδανία και το Ισραήλ, διαδηλώσεις που χειραγωγήθηκαν γρήγορα για να σκοτωθούν διαδηλωτές και δυνάμεις ασφαλείας για να προκαλέσουν την αλυσίδα της βίας.
Συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα των γεγονότων, το καθεστώς ξεκίνησε τότε μια σειρά επιταχυμένων μεταρρυθμίσεων με σκοπό τη θεσμοθέτηση ενός νέου δημοκρατικού συντάγματος με την κατάργηση του μοναδικού κόμματος Μπααθ και την κατανομή των ελευθεριών σε όλους τους τομείς. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές πνίγηκαν από εκείνους που δεν ενδιαφέρονταν για τον εκδημοκρατισμό της Συρίας, αλλά μόνο για την ανατροπή ενός καθεστώτος που υποστηρίζει το αραβικό κίνημα εναντίον του Ισραήλ, και που φιλοξενεί εκατομμύρια Παλαιστινίους και Ιρακινούς πρόσφυγες.
Παραδόξως, είναι τα λιγότερα δημοκρατικά κράτη στον κόσμο που είναι η αιχμή του δόρατος των επιθέσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης της Δαμασκού, κράτη που ενθαρρύνονται από μια Δύση που φαίνεται να έχει χάσει τα σημεία αναφοράς της, οπλίζοντας ή διευκολύνοντας τον οπλισμό τζιχαντιστών με τους οποίους παλεύει σε άλλα μέρη του κόσμου, μεταξύ των άλλων στο Μάλι.
Όμως, το καθεστώς έδειξε τη δύναμή και την συνοχή του, αντέχοντας για περισσότερο από δύο χρόνια σε αυτές τις βάρβαρες επιθέσεις.
Ο στρατός που απαρτίζεται κυρίως από σουνίτες, παρέμεινε, με συντριπτική πλειοψηφία, πιστός και πειθαρχημένος στην εκτέλεση των εντολών των ανωτέρων και με την υποστήριξη του πληθυσμού που τον καλεί συχνά για να τον προστατεύσει από τις καταχρήσεις των ανταρτών.
Όσον αφορά τον πολιτικό και διπλωματικό κόσμο, παρέμεινε επίσης γενικά στη θέση του.
Οι τακφιριστές, που κυριαρχούν εδώ και μήνες στα αντάρτικά κινήματα, και η εξωτερική πολιτική αντιπολίτευση, η οποία δημιουργήθηκε και υποστηρίζεται από τους Δυτικούς, και επειδή δεν κατάφερε να συμφωνήσει ούτε να οργανωθεί, πολλοί αντιπολιτευόμενοι παραδίδουν τα όπλα εδώ και μερικές εβδομάδες, συνειδητοποιώντας ότι το Ισλάμ που πρεσβεύουν οι αντάρτες δεν είναι αυτό που θα ήθελαν για τη χώρα τους και δεν θέλουν να συνδέονται πλέον με αυτούς τους εξτρεμιστές.
Όσο περισσότερο που υπάρχουν σήμερα περί τα δεκαπέντε πολιτικά κόμματα που προτείνουν προγράμματα εμπνευσμένα από τη δημοκρατία και τις θεμελιώδεις ελευθερίες, καθώς και ένα υπουργείο της συμφιλίωσης υπό την αιγίδα του οποίου ο εποικοδομητικός διάλογος έχει εγκατασταθεί στη χώρα και λειτουργεί για πάνω από ένα χρόνο.
Ο διεθνής χαρακτήρας της συριακής κρίσης ενισχύεται από την εξωτερική υποστήριξη προς τη Δαμασκό, της Ρωσία και της Κίνας έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θα δεχθούν μια προκαλούμενη αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, εκτιμώντας ότι η νέα πολυπωλική παγκόσμια τάξη επιβάλλει το τέλος αυτών των συγκρούσεων με μια συμφωνημένη λύση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Η Αμερική, που πίστευε ότι ήταν εφικτή μια ταχεία πτώση του καθεστώτος, συμφώνησε πρόσφατα και τώρα κατευθυνόμαστε προς αυτή την ειρηνική λύση.
Θα πρέπει επιτέλους να μπει τέλος στην παραπληροφόρηση που μεταδίδεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης περί του αιμοσταγούς τυράννου που βρίσκει χαρά και ευχαρίστηση να πυροβολεί τον λαό του, ακόμη και να χρησιμοποιήσει χημικά όπλα για να πάει πιο γρήγορα ή να είναι μεγαλύτερο το έργο του.
Η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς υπερασπίζεται ενάντια σε μια διεθνή συνωμοσία για την ανατροπή του και ότι δίνει μια στρατιωτική μάχη κατά στρατιωτικών δυνάμεων που διαπράττουν καταχρήσεις, συχνά ανυπόφορες, με την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού του, όλων των θρησκειών και εθνοτήτων.
«Η ειρήνη των γενναίων» έχει ήδη προταθεί στους Σύρους αντάρτες, και όπως το είπα νωρίτερα, έχει γίνει αποδεκτή από ορισμένους.
Αλλά μένει να επιλυθεί η τύχη των χιλιάδων ξένων ισλαμιστών μαχητών που θα μπορούσαν να μεταφέρουν σε όλο τον κόσμο τη δίψα τους για αίμα και ειδεχθείς σφαγές στο όνομα μιας κακιάς διαστροφής των αρχών του Ισλάμ, τροφοδοτώντας δραματικά τα μίση κατά της ευγενούς θρησκείας των οπαδών του Κορανιού.
Συνταγματάρχης Alain Corvez
mondialisation
Γενική σημείωση (NB): Δεν διαθέτουμε διορθωτή(-τρια) και οι αναρτημένες δημοσιεύσεις (πάντα βιαστικές) περιέχουν λάθη, ορθογραφικά και συντακτικά
. Προτιμάμε πάντα την ουσία παρά τη μορφή. Ευχαριστούμε για τη κατανόηση σας.
InfoGnomon
Συνταγματάρχης Alain Corvez
«Η κρίση στη Συρία δεν είναι εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Σύρων αλλά ένας πόλεμος μεταξύ μεγάλων δυνάμεων μέσω των Σύρων»
Με αυτά τα λόγια παρουσίαζε την συριακή κρίση με τόσο αριστοτεχνικά συνθετικό τρόπο, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι είναι η ήταν υποστηρικτής του καθεστώτος της Δαμασκού, αυτός ο οποίος κατήγγειλε από παλαιά τη στρατιωτική κατοχή της χώρας του (ο Λίβανος) από τη Δαμασκό.
Εννοώ τον πατριάρχη των Μαρωνιτών του Λιβάνου και Πάσης Ανατολής, Μπεχάρα Ελ Ραϊ (Bechara El Rai) και τις δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πάπα Βενέδικτου XVI στη Βηρυτό τον Σεπτέμβριο του 2012.
Η δήλωση αυτή επιβεβαιώνεται κάθε μέρα λίγο περισσότερο.
Ο αριθμός των «τακφιριστών» μαχητών ξένων εθνικοτήτων, μεταξύ των άλλων και ευρωπαϊκών, που υποστηρίζονται και οπλίζονται κυρίως από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία με την υποστήριξη της Τουρκίας, της Ιορδανίας και των Δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών έχει φτάσει σε δεκάδες χιλιάδες μη-Σύρους, και αποδεικνύει ότι είμαστε μάρτυρες μιας διεθνούς συνωμοσίας για την ανατροπή του καθεστώτος στη Δαμασκό, που θεωρείται ανεπιθύμητο από τις μοναρχίες του Κόλπου των οποίων το φεουδαρχικό Ουαχαμπιτικό δόγμα είναι το αντίθετο του μέτριου σουνιτικού Ισλάμ, που ανέκαθεν χαρακτήριζε τη Συρία όπως και η αρμονική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών θρησκειών.
Φυσικά, ένα ανάγωγο τμήμα Σύρων σουνιτών εγγύς η μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κληρονόμων των εξεγερμένων στη Χάμα το 1982, που προστίθενται σε αυτούς της εξέγερσης που άρχισε πριν από δύο χρόνια, είναι αποφασισμένο να ανατρέψει την κυβέρνηση με τη βία, λιγότερο για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας που ήδη προτείνεται στα νέα συνταγματικά κείμενα, αλλά λόγω θεμελιώδους εχθρότητας κατά του Μπασάρ Άσαντ.
Θα πρέπει πράγματι να πάμε λίγο πίσω και να ρίξουμε μια ήρεμη και αντικειμενική ματιά σε αυτή τη δραματική κρίση που συνεχίζει να σκοτώνει πολλούς αθώους επιπλέον από τους μαχητές και στις δύο πλευρές, συχνά με απάνθρωπες και αποτρόπαιες μεθόδους, και να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες.
Κατά την άφιξή του στην εξουσία το 2000, ενώ δεν την αναζητούσε, ο νέος Πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ ανέλαβε το τεράστιο έργο του εκσυγχρονισμού της χώρας για να την προσαρμόσει στο παρόντα κόσμο, παρεμποδισμένος από τη διεθνή κατάσταση που τον έβαλε να αντιμετωπίσει άλλες προτεραιότητες, όπως η δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι, το Φεβρουάριο 2005 και ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου το καλοκαίρι του 2006, και μια «παλιά φρουρά» διαυγή σε αντίθεση με ό, τι λέγεται, αλλά τρομαγμένη ότι οι ελευθερίες που θα παρέχονταν πάρα πολύ γρήγορα σε διάφορους τομείς θα οδηγούσαν σε μια «περεστρόικα» που θα είχε ως αποτέλεσμα την ίδια κατάρρευση όπως στη ΕΣΣΔ.
Η «Αραβική Άνοιξη» που ξέσπασε στην Τυνησία και την Αίγυπτο στα τέλη του 2010 δεν έπρεπε να συμβεί στη Συρία η οποία δεν παρουσίασε την ίδια δικτατορική ακινησία με αυτές τις χώρες. Ωστόσο το Μάρτιο 2011 ειρηνικές διαδηλώσεις στο όνομα της δημοκρατίας έλαβαν χώρα στην Νταράα, μια πόλη στα σύνορα με τη Ιορδανία και το Ισραήλ, διαδηλώσεις που χειραγωγήθηκαν γρήγορα για να σκοτωθούν διαδηλωτές και δυνάμεις ασφαλείας για να προκαλέσουν την αλυσίδα της βίας.
Συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα των γεγονότων, το καθεστώς ξεκίνησε τότε μια σειρά επιταχυμένων μεταρρυθμίσεων με σκοπό τη θεσμοθέτηση ενός νέου δημοκρατικού συντάγματος με την κατάργηση του μοναδικού κόμματος Μπααθ και την κατανομή των ελευθεριών σε όλους τους τομείς. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές πνίγηκαν από εκείνους που δεν ενδιαφέρονταν για τον εκδημοκρατισμό της Συρίας, αλλά μόνο για την ανατροπή ενός καθεστώτος που υποστηρίζει το αραβικό κίνημα εναντίον του Ισραήλ, και που φιλοξενεί εκατομμύρια Παλαιστινίους και Ιρακινούς πρόσφυγες.
Παραδόξως, είναι τα λιγότερα δημοκρατικά κράτη στον κόσμο που είναι η αιχμή του δόρατος των επιθέσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης της Δαμασκού, κράτη που ενθαρρύνονται από μια Δύση που φαίνεται να έχει χάσει τα σημεία αναφοράς της, οπλίζοντας ή διευκολύνοντας τον οπλισμό τζιχαντιστών με τους οποίους παλεύει σε άλλα μέρη του κόσμου, μεταξύ των άλλων στο Μάλι.
Όμως, το καθεστώς έδειξε τη δύναμή και την συνοχή του, αντέχοντας για περισσότερο από δύο χρόνια σε αυτές τις βάρβαρες επιθέσεις.
Ο στρατός που απαρτίζεται κυρίως από σουνίτες, παρέμεινε, με συντριπτική πλειοψηφία, πιστός και πειθαρχημένος στην εκτέλεση των εντολών των ανωτέρων και με την υποστήριξη του πληθυσμού που τον καλεί συχνά για να τον προστατεύσει από τις καταχρήσεις των ανταρτών.
Όσον αφορά τον πολιτικό και διπλωματικό κόσμο, παρέμεινε επίσης γενικά στη θέση του.
Οι τακφιριστές, που κυριαρχούν εδώ και μήνες στα αντάρτικά κινήματα, και η εξωτερική πολιτική αντιπολίτευση, η οποία δημιουργήθηκε και υποστηρίζεται από τους Δυτικούς, και επειδή δεν κατάφερε να συμφωνήσει ούτε να οργανωθεί, πολλοί αντιπολιτευόμενοι παραδίδουν τα όπλα εδώ και μερικές εβδομάδες, συνειδητοποιώντας ότι το Ισλάμ που πρεσβεύουν οι αντάρτες δεν είναι αυτό που θα ήθελαν για τη χώρα τους και δεν θέλουν να συνδέονται πλέον με αυτούς τους εξτρεμιστές.
Όσο περισσότερο που υπάρχουν σήμερα περί τα δεκαπέντε πολιτικά κόμματα που προτείνουν προγράμματα εμπνευσμένα από τη δημοκρατία και τις θεμελιώδεις ελευθερίες, καθώς και ένα υπουργείο της συμφιλίωσης υπό την αιγίδα του οποίου ο εποικοδομητικός διάλογος έχει εγκατασταθεί στη χώρα και λειτουργεί για πάνω από ένα χρόνο.
Ο διεθνής χαρακτήρας της συριακής κρίσης ενισχύεται από την εξωτερική υποστήριξη προς τη Δαμασκό, της Ρωσία και της Κίνας έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θα δεχθούν μια προκαλούμενη αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, εκτιμώντας ότι η νέα πολυπωλική παγκόσμια τάξη επιβάλλει το τέλος αυτών των συγκρούσεων με μια συμφωνημένη λύση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Η Αμερική, που πίστευε ότι ήταν εφικτή μια ταχεία πτώση του καθεστώτος, συμφώνησε πρόσφατα και τώρα κατευθυνόμαστε προς αυτή την ειρηνική λύση.
Θα πρέπει επιτέλους να μπει τέλος στην παραπληροφόρηση που μεταδίδεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης περί του αιμοσταγούς τυράννου που βρίσκει χαρά και ευχαρίστηση να πυροβολεί τον λαό του, ακόμη και να χρησιμοποιήσει χημικά όπλα για να πάει πιο γρήγορα ή να είναι μεγαλύτερο το έργο του.
Η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς υπερασπίζεται ενάντια σε μια διεθνή συνωμοσία για την ανατροπή του και ότι δίνει μια στρατιωτική μάχη κατά στρατιωτικών δυνάμεων που διαπράττουν καταχρήσεις, συχνά ανυπόφορες, με την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού του, όλων των θρησκειών και εθνοτήτων.
«Η ειρήνη των γενναίων» έχει ήδη προταθεί στους Σύρους αντάρτες, και όπως το είπα νωρίτερα, έχει γίνει αποδεκτή από ορισμένους.
Αλλά μένει να επιλυθεί η τύχη των χιλιάδων ξένων ισλαμιστών μαχητών που θα μπορούσαν να μεταφέρουν σε όλο τον κόσμο τη δίψα τους για αίμα και ειδεχθείς σφαγές στο όνομα μιας κακιάς διαστροφής των αρχών του Ισλάμ, τροφοδοτώντας δραματικά τα μίση κατά της ευγενούς θρησκείας των οπαδών του Κορανιού.
Συνταγματάρχης Alain Corvez
mondialisation
Γενική σημείωση (NB): Δεν διαθέτουμε διορθωτή(-τρια) και οι αναρτημένες δημοσιεύσεις (πάντα βιαστικές) περιέχουν λάθη, ορθογραφικά και συντακτικά
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δήλωση Βουλευτή Κώστα Γιοβανόπουλου: "Μιλώντας με Ιεράρχες"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΟΗΕ: Βλέπουν «νέα εμπόδια» στο Κυπριακό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
