2013-06-03 10:05:21
της Ελίνας Γαληνού
Πριν κάποιες δεκαετίες, οι κινήσεις κεφαλαίου από χώρα σε χώρα, υπόκεινταν σε αυστηρούς ελέγχους, οπότε δεν υπήρχε πεδίο βολικό για να αναπτυχθούν καταστάσεις όπως οι υπεράκτιες διαρροές κεφαλαίων σε άλλες χώρες ή σε φορολογικούς παραδείσους.
Οι εκροές κεφαλαίων δεν ήταν ελεύθερες, η φορολογία ήταν υψηλή και οι ευρωαγορές μεγάλωναν γρήγορα. Υπήρξε μεγάλη βελτίωση της ευημερίας στα νοικοκυριά, χαρακτηριστικό της χρυσής εποχής του καπιταλισμού. Από τη δεκαετία του 1950 και μετά, καθώς η υλοποίηση του συστήματος Μπρέτον Γούντς (αποδέσμευση της νομισματικής ισοτιμίας από τον κανόνα χρυσού) προχωρούσε, η αμερικανική οικονομία άρχισε να μεγενθύνεται, ενώ παρατηρήθηκε από το Σίτι του Λονδίνου μια μορφή υπεράκτιων δραστηριοτήτων.
Το πώς αναπτύχθηκε συν τω χρόνω αυτή η οικονομική δραστηριότητα, όπου τα χρήματα μπορούν αφ΄ενός να μπαινοβγαίνουν από χώρα σε χώρα και τα κεφάλαια που κερδίζονται σε μια άλφα χώρα, να επενδύονται σε φορολογικούς παραδείσους, είναι μάλλον απόρροια κάποιου επιτυχημένου εγχειρήματος που έδωσε ιδέες
. Κάποιοι το ξεκίνησαν, το έδεσαν επιτυχημένα, εξασφάλισαν την ανωνυμία τους ως επενδυτές στις υπεράκτιες εταιρείες και κανένας όσο και αν τους υποψιάζεται, δεν μπορεί να τους βρεί. Ετσι καταλήξαμε σήμερα, όλοι να τυρβάζουν περί "φοροδιαφυγής ή ξεπλύματος βρώμικου χρήματος μέσω off-shore εταιριών", αλλά και κανένα ρουθούνι να μην ανοίγει.
Ποιός φοβάται ποιόν και δεν αγγίζει; Ποιός δεν ήξερε αλήθεια να προλάβει την ανάπτυξη αυτού του περίεργου φαινομένου, το οποίο ωστόσο φέρνει πολλές στρεβλώσεις στις τοπικές οικονομίες των χωρών; Αυτό υποδηλώνει ότι το σύστημα αυτό, είναι γερά πλεγμένο και έχει συνδέσει στα νήματά του πάμπολλα συμφέροντα ευρέως φάσματος.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να στήσει μια υπεράκτια εταιρεία, π.χ σε κάποιο νησί του Ειρηνικού. Κατ΄αρχήν, για να γίνει κάτι τέτοιο, χρειάζεται να καταθέσει κεφάλαια στις αμερικανικές τράπεζες. Τα κεφάλαια αυτά, αποσκοπούν να διασφαλίζουν την επένδυση από τυχόν κινδύνους που μπορεί να προκύψουν στον εκάστοτε φορολογικό παράδεισο (εάν π.χ συμβεί εκεί ένα πραξικόπημα ή κάτι άλλο...)και να αποτρέψουν το ενδεχόμενο να χαθεί η υπεράκτια εταιρεία μαζί με την επενδεδυμένη περιουσία της. Ο επενδυτής όμως, θα πρέπει να αυξάνει συνεχώς το κεφάλαιο που έχει στην αμερικανική τράπεζα. Οσο μεγαλύτερος είναι ο ρυθμός αύξησης κεφαλαίου του εκεί, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η διασφάλιση που του παρέχει η τράπεζα, σε περίπτωση ανατροπών στον φορολογικό παράδεισο. Ο επενδυτής βεβαίως, γνωρίζει εκ των προτέρων ότι εάν συμβεί κάποια ανατροπή, θα περισώσει έως το 60% του κεφαλαίου του, γιατί τα άλλα, θα τα κρατήσει η τράπεζα που τον διασφάλισε...Πολλοί ωστόσο το ρισκάρουν, γιατί το κέρδος που αποκομίζουν στο μεταξύ απ΄αυτήν την δραστηριότητα, είναι συνήθως πάρα πολύ μεγάλο.
Αυτήν την εποχή, μετά την υπόθεση της Κύπρου, διαφαίνεται μέσα στην Ευρωζώνη, ένα ακόμα σκοτεινότερο σενάριο απ΄αυτά των Μνημονίων και περικοπών. Ενα σενάριο που μας δηλώνει πλέον ξεκάθαρα, τον διαφαινόμενο κίνδυνο αρπαγής των καταθέσεών μας. Οι συζητήσεις και τα σχόλια που γράφονται αυτές τις ημέρες, καθώς και οι ανοιχτές προειδοποιήσεις των ιθυνόντων της Ευρωζώνης, μας δείχνουν καθαρά τον μελλοντικό δρόμο. Οι οικονομίες μας στις τράπεζες, δεν είναι ασφαλείς πλέον, όχι μόνο λόγω ενδεχομένου κινδύνου κατάρρευσης μιας τράπεζας. Κινδυνεύουν από στιγμή σε στιγμή, όσοι έχουν κάποιο ύψος καταθέσεων, να τους τις αρπάξουν...και με τον νόμο. "Οι φορολογούμενοι δεν μπορούν να στηρίζουν εσαεί τις τράπεζες. Να το κάνουν κάποια στιγμή και οι καταθέτες..." ακούσαμε τον κ. Ολι Ρέν να λέει και το επιτελείο της ΕΚΤ να μη διαφωνεί πουθενά. Ναί αλλά οι καταθέτες μιας χώρας, δεν είναι και φορολογούμενοι; Και φόρους θα πληρώνουν και τις καταθέσεις τους θα αρπάζουν; Γενικά, είναι πολύ περίεργο αυτό το κλίμα τραπεζικής ανασφάλειας που καλλιεργείται στην ευρωζώνη, ακριβώς μετά την φάση με τις κυπριακές τράπεζες. Πού θα τοποθετούν οι λαοί των κρατών της Ευρώπης τα χρήματά τους, με τέτοια δεδομένα; Πάντως αυτή η φάση της τραπεζικής ανασφάλειας που διαχέεται και διατυμπανίζεται κιόλας προς τους καταθέτες, μοιάζει σαν προειδοποίηση-απειλή, ή μήπως και σαν ώθηση να κατευθύνουν τα κεφάλαιά τους προς άλλες τράπεζες και άλλους προορισμούς για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα άλλων; Μήπως τέτοιες τακτικές, τελικά ωθήσουν και άλλους σε φορολογικούς παραδείσους και υπεράκτιες εταιρείες, αφήνοντας στις χώρες τους ψαροκόκαλλα και ανέργους; Γιατί ήδη, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι πιό έξυπνοι κεφαλαιούχοι, βρίσκουν άλλες διαδρομές τοποθέτησης των κεφαλαίων τους, ενώ οι συντηρητικοί πολίτες που δεν μετακινούν τις οικονομίες τους, κινδυνεύουν κάποια στιγμή να τις χάσουν ή να τις δούνε κουρεμένες... Να μην αναζητούν όμως και οι τρόικες ποιός φοροδιαφεύγει ή ποιός παίρνει τα κεφάλαιά του και φεύγει από τη μια χώρα στην άλλη, οπότε ο έλεγχος καταθέσεων και ύψους εισοδημάτων, καθίσταται δυνατός παρά μόνο για τους μικρομεσαίους Τελικά, όταν θα φανεί ποιοί βγήκαν κερδισμένοι απ΄όλη αυτήν την ιστορία και ποιοί επιχειρούν να ξελασπώσουν από την κρίση στην ευρωζώνη, θα καταλάβουμε πολλά...Αλλά θα φτάσει εκείνη η ώρα, ή στο μεταξύ οι ευρωπαικές χώρες θα έχουν μπερδευτεί πάρα πολύ άσχημα...
InfoGnomon
Πριν κάποιες δεκαετίες, οι κινήσεις κεφαλαίου από χώρα σε χώρα, υπόκεινταν σε αυστηρούς ελέγχους, οπότε δεν υπήρχε πεδίο βολικό για να αναπτυχθούν καταστάσεις όπως οι υπεράκτιες διαρροές κεφαλαίων σε άλλες χώρες ή σε φορολογικούς παραδείσους.
Οι εκροές κεφαλαίων δεν ήταν ελεύθερες, η φορολογία ήταν υψηλή και οι ευρωαγορές μεγάλωναν γρήγορα. Υπήρξε μεγάλη βελτίωση της ευημερίας στα νοικοκυριά, χαρακτηριστικό της χρυσής εποχής του καπιταλισμού. Από τη δεκαετία του 1950 και μετά, καθώς η υλοποίηση του συστήματος Μπρέτον Γούντς (αποδέσμευση της νομισματικής ισοτιμίας από τον κανόνα χρυσού) προχωρούσε, η αμερικανική οικονομία άρχισε να μεγενθύνεται, ενώ παρατηρήθηκε από το Σίτι του Λονδίνου μια μορφή υπεράκτιων δραστηριοτήτων.
Το πώς αναπτύχθηκε συν τω χρόνω αυτή η οικονομική δραστηριότητα, όπου τα χρήματα μπορούν αφ΄ενός να μπαινοβγαίνουν από χώρα σε χώρα και τα κεφάλαια που κερδίζονται σε μια άλφα χώρα, να επενδύονται σε φορολογικούς παραδείσους, είναι μάλλον απόρροια κάποιου επιτυχημένου εγχειρήματος που έδωσε ιδέες
Ποιός φοβάται ποιόν και δεν αγγίζει; Ποιός δεν ήξερε αλήθεια να προλάβει την ανάπτυξη αυτού του περίεργου φαινομένου, το οποίο ωστόσο φέρνει πολλές στρεβλώσεις στις τοπικές οικονομίες των χωρών; Αυτό υποδηλώνει ότι το σύστημα αυτό, είναι γερά πλεγμένο και έχει συνδέσει στα νήματά του πάμπολλα συμφέροντα ευρέως φάσματος.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να στήσει μια υπεράκτια εταιρεία, π.χ σε κάποιο νησί του Ειρηνικού. Κατ΄αρχήν, για να γίνει κάτι τέτοιο, χρειάζεται να καταθέσει κεφάλαια στις αμερικανικές τράπεζες. Τα κεφάλαια αυτά, αποσκοπούν να διασφαλίζουν την επένδυση από τυχόν κινδύνους που μπορεί να προκύψουν στον εκάστοτε φορολογικό παράδεισο (εάν π.χ συμβεί εκεί ένα πραξικόπημα ή κάτι άλλο...)και να αποτρέψουν το ενδεχόμενο να χαθεί η υπεράκτια εταιρεία μαζί με την επενδεδυμένη περιουσία της. Ο επενδυτής όμως, θα πρέπει να αυξάνει συνεχώς το κεφάλαιο που έχει στην αμερικανική τράπεζα. Οσο μεγαλύτερος είναι ο ρυθμός αύξησης κεφαλαίου του εκεί, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η διασφάλιση που του παρέχει η τράπεζα, σε περίπτωση ανατροπών στον φορολογικό παράδεισο. Ο επενδυτής βεβαίως, γνωρίζει εκ των προτέρων ότι εάν συμβεί κάποια ανατροπή, θα περισώσει έως το 60% του κεφαλαίου του, γιατί τα άλλα, θα τα κρατήσει η τράπεζα που τον διασφάλισε...Πολλοί ωστόσο το ρισκάρουν, γιατί το κέρδος που αποκομίζουν στο μεταξύ απ΄αυτήν την δραστηριότητα, είναι συνήθως πάρα πολύ μεγάλο.
Αυτήν την εποχή, μετά την υπόθεση της Κύπρου, διαφαίνεται μέσα στην Ευρωζώνη, ένα ακόμα σκοτεινότερο σενάριο απ΄αυτά των Μνημονίων και περικοπών. Ενα σενάριο που μας δηλώνει πλέον ξεκάθαρα, τον διαφαινόμενο κίνδυνο αρπαγής των καταθέσεών μας. Οι συζητήσεις και τα σχόλια που γράφονται αυτές τις ημέρες, καθώς και οι ανοιχτές προειδοποιήσεις των ιθυνόντων της Ευρωζώνης, μας δείχνουν καθαρά τον μελλοντικό δρόμο. Οι οικονομίες μας στις τράπεζες, δεν είναι ασφαλείς πλέον, όχι μόνο λόγω ενδεχομένου κινδύνου κατάρρευσης μιας τράπεζας. Κινδυνεύουν από στιγμή σε στιγμή, όσοι έχουν κάποιο ύψος καταθέσεων, να τους τις αρπάξουν...και με τον νόμο. "Οι φορολογούμενοι δεν μπορούν να στηρίζουν εσαεί τις τράπεζες. Να το κάνουν κάποια στιγμή και οι καταθέτες..." ακούσαμε τον κ. Ολι Ρέν να λέει και το επιτελείο της ΕΚΤ να μη διαφωνεί πουθενά. Ναί αλλά οι καταθέτες μιας χώρας, δεν είναι και φορολογούμενοι; Και φόρους θα πληρώνουν και τις καταθέσεις τους θα αρπάζουν; Γενικά, είναι πολύ περίεργο αυτό το κλίμα τραπεζικής ανασφάλειας που καλλιεργείται στην ευρωζώνη, ακριβώς μετά την φάση με τις κυπριακές τράπεζες. Πού θα τοποθετούν οι λαοί των κρατών της Ευρώπης τα χρήματά τους, με τέτοια δεδομένα; Πάντως αυτή η φάση της τραπεζικής ανασφάλειας που διαχέεται και διατυμπανίζεται κιόλας προς τους καταθέτες, μοιάζει σαν προειδοποίηση-απειλή, ή μήπως και σαν ώθηση να κατευθύνουν τα κεφάλαιά τους προς άλλες τράπεζες και άλλους προορισμούς για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα άλλων; Μήπως τέτοιες τακτικές, τελικά ωθήσουν και άλλους σε φορολογικούς παραδείσους και υπεράκτιες εταιρείες, αφήνοντας στις χώρες τους ψαροκόκαλλα και ανέργους; Γιατί ήδη, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι πιό έξυπνοι κεφαλαιούχοι, βρίσκουν άλλες διαδρομές τοποθέτησης των κεφαλαίων τους, ενώ οι συντηρητικοί πολίτες που δεν μετακινούν τις οικονομίες τους, κινδυνεύουν κάποια στιγμή να τις χάσουν ή να τις δούνε κουρεμένες... Να μην αναζητούν όμως και οι τρόικες ποιός φοροδιαφεύγει ή ποιός παίρνει τα κεφάλαιά του και φεύγει από τη μια χώρα στην άλλη, οπότε ο έλεγχος καταθέσεων και ύψους εισοδημάτων, καθίσταται δυνατός παρά μόνο για τους μικρομεσαίους Τελικά, όταν θα φανεί ποιοί βγήκαν κερδισμένοι απ΄όλη αυτήν την ιστορία και ποιοί επιχειρούν να ξελασπώσουν από την κρίση στην ευρωζώνη, θα καταλάβουμε πολλά...Αλλά θα φτάσει εκείνη η ώρα, ή στο μεταξύ οι ευρωπαικές χώρες θα έχουν μπερδευτεί πάρα πολύ άσχημα...
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καταπληκτικό θέαμα φωτός στην Όπερα του Σίδνεϊ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
