2013-06-03 09:38:46
Κ.Ο. ΑΘΗΝΑΣ
«Ως ριπή οπλοπολυβόλου ερρίφθη η είδηση δημιουργίας πολιτικών κομμάτων, καθ’ ον χρόνον η ημερομηνία των εκλογών παραμένει ακόμη αόριστος», έγραφε στις 6 Φεβρουαρίου 1969 η εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», πληροφορώντας τον κυπριακό λαό για την ίδρυση τριών κομμάτων, ανάμεσα στα οποία συμπεριλαμβανόταν και η ΕΔΕΚ.
Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ’ χαιρέτισε με δήλωση του τις εξαγγελίες για την ίδρυση των κομμάτων ως εξής: «Η ύπαρξη και λειτουργία πολιτικών κομμάτων αποτελεί αναγκαίο στοιχείο υγιούς δημοκρατικού και πολιτικού βίου και δύναται να συμβάλει θετικών εις την αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων του τόπου. Ως και πρότινος εδήλωσα, ευνοώ την δημιουργία οργανωμένης πολιτικής ζωής. Δια τούτο και χαιρετίζω την αναληφθείσα πρωτοβουλία δια την οργάνωση πολιτικών κομμάτων».
Στο μεταξύ, ο εμπνευτής της ιδέας για την ίδρυση της ΕΔΕΚ Δρ Βάσος Λυσσαρίδης ξεκαθάριζε τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε τη δημιουργία πολιτικού κόμματος.
Ο πρώτος και κυριότερος λόγος αφορούσε στο κυπριακό ζήτημα και τις προσπάθειες που καταβάλλονταν εκείνη την περίοδο για επίλυση του.
Άλλος σημαντικός λόγος υπήρξε η δημιουργία συνθηκών που θα απέτρεπαν την πόλωση στην πολιτική ζωή του τόπου. Ανάμεσα στη δεξιά και στην αριστερά η ΕΔΕΚ φιλοδοξούσε να γεφυρώσει τις αντιθέσεις προς όφελος ολόκληρου του λαού.
Επίσης, η προώθηση και εφαρμογή των ιδεών του σοσιαλισμού και στην κυπριακή κοινωνία ήταν ανάμεσα στα αρχικά κίνητρα για την ίδρυση της ΕΔΕΚ, η οποία ευελπιστούσε να διασαφηνίσει τον κοινωνικό και δημοκρατικό χαρακτήρα του σοσιαλισμού εφαρμόζοντας στην πράξη τις βασικές αρχές του.
Τελικά, το Ιδρυτικό Παγκύπριο Συνέδριο της ΕΔΕΚ διεξήχθη στις 3 Μαίου 1970, αναφέροντας τα εξής:
«Αι σημεριναί συνθήκαι του τόπου επιβάλλουν συσπείρωσιν, οργάνωσιν και μαχητικήν κινητοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων του τόπου. Η ΕΔΕΚ, ως ο κύριος παράγων λαϊκής ενότητας επί του εθνικού θέματος και ανένδοτου αγώνος δια κοινωνικήν αναδιάρθρωσιν και δικαιοσύνην, καλείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικόν ρόλον εις την πολιτικής ζωήν του τόπου μας.
«Είναι πίστης του δημοκρατικού κυπριακού λαού ότι η ομαλή κοινοβουλευτική ανέλιξις, μακράν οιασδήποτε εκτροπής, είναι δυνατόν να αποτρέψει τους τεραστίους κινδύνους οι οποίοι επικρέμονται επί του κυπριακού λαού.
«Η ΕΔΕΚ ετέθη επικεφαλής του λαού δι’ άμυναν κατά των αντιλαϊκών, αντεθνικών σχεδίων, δια γνησίαν δημοκρατίαν, δι’ ομαλότητα, δια λαϊκήν κυριαρχίαν, δι΄εξίσωσιν ευκαιριών και δικαίαν κατανομή του εθνικού εισοδήματος.
«Αι δημοκρατικαί δυνάμεις είναι αποφασισμέναι να επιτύχουν γνησίαν δημοκρατίαν.
«Το Συνέδριον της ΕΔΕΚ θα αποτελέσει σταθμόν εις την κυπριακήν ιστορίαν και φραγμόν συνωμότας και την ολιγαρχίαν.
«Όλαι αι δημοκρατικαί δυνάμεις καλούνται εις συναγερμόν.
«Η 3η Μαϊου 1970 αποτελεί μια σημαντικήν ημερομηνίαν δια το δημοκρατικό κίνημα και δια την Κύπρο».
Έτσι, λοιπόν, η ίδρυση της ΕΔΕΚ, ως Ενιαίας Δημοκρατικής Ένωσης Κέντρου και η μετεξέλιξη της αργότερα σε σοσιαλιστικό κίνημα ΕΔΕΚ, εμπλούτισαν ποιοτικά την πολιτική σκηνή της Κυπριακής Δημοκρατίας και ενίσχυσαν σημαντικά τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου που προτάσσουν το εθνικό συμφέρον και τον πατριωτισμό έναντι εκείνου που ευαγγελίζεται η φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν και της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.
Τιμούντες, δε, την επέτειο αυτή σήμερα διαφυλάττουμε, αφενός μεν, το παρελθόν, ως άξιο ενδιαφέροντος και αναδιήγησης του, αφετέρου δε, το παρόν και το μέλλον, ως ουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στον ιστορικό και ενσυνείδητο χαρακτήρα της πολιτικής δράσης, τεκμηριώνοντας την παρουσία της ΕΔΕΚ στον πολιτικό κόσμο της Κύπρου, αλλά και διεθνώς.
Γιατί η ίδρυση της ΕΔΕΚ αποτέλεσε την απαρχή μιας ενσυνείδητης γνώσης της κυπριακής κοινωνίας και του πεπρωμένου της. Σήμερα, δε, είναι παγκοίνως γνωστή και αποδεκτή η θέση της ΕΔΕΚ που εξέφρασε το 1974, αμέσως μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή, ότι το προκύψαν ζήτημα είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις χαρακτήριζαν, τότε, ως εξτρεμιστική πολιτική άποψη και θέση και την απέρριπταν μετά βδελυγμίας!
Η ιστορική μνήμη οφείλει να μην ξεχνά και, κυρίως, να μην αποσιωπά την αλήθεια της πραγματικότητας, όπως κάνουν σήμερα οι δυνάμεις της φιλοσοφίας του σχεδίου Ανάν, οι οποίες έφθασαν στο σημείο να συρρικνώσουν το κυπριακό πρόβλημα σε ζήτημα «συγκλήσεων και αποκλίσεων» μεταξύ της Ελληνοκυπριακής και της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, ωσάν να μην υπάρχουν και οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες και οι Λατίνοι και ωσάν το κυπριακό να είναι ζήτημα διακοινοτικής διαφοράς και να έπαψε να αποτελεί παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου με την εισβολή και κατοχή τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα τουρκικά στρατεύματα, τον εποικισμό και την εθνοκάθαρση.
Παράλληλα με την ίδρυση της ΕΔΕΚ τιμούμε και τον ιδρυτή της και άξιο ηγέτη Βάσο Λυσσαρίδη, καθώς και όσους συστρατεύθησαν στο πλευρό του, μαχόμενοι για ελευθερία, δημοκρατία και σοσιαλισμό.
Τιμούμε, επίσης, τη σημερινή ηγεσία της ΕΔΕΚ που, υπό την προεδρία του Γιαννάκη Ομήρου, συνεχίζει επάξια την πορεία της, υπερασπιζόμενη με την ίδια ζέση και αποφασιστικότητα τις αρχές και αξίες του κινήματος μας.
Τιμούμε, ακόμα και αποτίνουμε φόρο τιμής προς εκείνους που πολέμησαν και, ιδιαιτέρως, που εκείνους που έδωσαν την ζωή τους και τίμησαν έμπρακτα την ιδιότητα του Εδεκίτη.
Γιατί, δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από το να είναι κάποιος στρατιώτης στον ασίγαστο εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, για κατάργηση κάθε μορφής υποδούλωσης και για πραγματική ελευθερία και δημοκρατία. Γιατί, επίσης, δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από το να πέφτεις στητός στον αγώνα ενάντια στην ξένη επιβουλή και υπόταξη, στον αγώνα για έναν κόσμο, με το λαό υπεύθυνο και ελεύθερο να διαφεντεύει την μοίρα του.
Μαζί με την ίδρυση της ΕΔΕΚ, τιμούμε, λοιπόν, σήμερα, όλους αυτούς, οι οποίοι έκαναν πράξη την υπέρβαση από τα καθιερωμένα και απέδειξαν, έμπρακτα, ότι η πολιτική του εφικτού μπορεί να υποκαθίσταται από την πρακτική της υπέρτατης τόλμης, όταν υπάρχει πίστη και πάθος για την πατρίδα και τις ιδέες της δημοκρατίας και ελευθερίας.
Τιμούμε όλους αυτούς που περπάτησαν τα γνώριμα μονοπάτια της ελληνικής αρετής, σκαρφάλωσαν τα δύσβατα τραχιά του Πενταδάκτυλου, για να βρουν το θρόνο της πανώριας λευτεριάς, που μαρτύρησαν και αντίκρισαν αδάκρυτοι και απροσκύνητοι το ικρίωμα της θυσίας με ιδεαλισμό και με της λεβεντιάς το τραγούδι στο στόμα, γιατί είχαν προσκεφάλι την πίστη της πατρίδας και την εμψύχωση της, που τους ενδυνάμωνε στις δύσκολες στιγμές της ανοδικής πορείας τους προς το Γολγοθά της εθνικής μας ανάστασης.
Με αυτήν την πίστη και με αυτό το πάθος προς την πατρίδα και τι ιδέες τους, οι επίλεκτοι της ΕΔΕΚ, αποφασισμένοι, συνειδητά, να συμβάλουν στον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων Ελλήνων, πολέμησαν διαχρονικά με ανδρεία και θάρρος, μαζί με τις δυνάμεις της Δημοκρατίας, σώζοντας την αξιοπρέπεια του έθνους μας και αναδεικνυόμενοι άξια τέκνα της πατρίδας και της ελληνικής ιστορίας.
Η ιστορική μνήμη πρέπει, λοιπόν, να εμπλουτίζεται και να ανανεώνεται και οι πράξεις αρετής και ανδρείας να τιμούνται, όχι μόνο για να διαιωνίζεται το λαμπρό παρελθόν της ΕΔΕΚ με έργα αντάξια, αλλά και για να οροθετείται ανάλογα το μέλλον μας.
Και ο καλύτερος τρόπος απότισης φόρου τιμής προς τους ιδρυτές της ΕΔΕΚ, τους μαχητές της και την ηγεσία της, δεν είναι, για μας σήμερα, άλλος από την ακριβή γνώση και αξιοποίηση της συνεισφοράς τους, καθώς και τη συνειδητοποίηση του δικού μας χρέους να κρατήσουμε αναπεπταμένες τις σημαίες και το λάβαρο του αγώνα για τη σωτηρία της Κύπρου μας και την δικαίωση των ιδανικών της φυλής, για τα οποία εκείνοι πολέμησαν και από τους οποίους πολλοί θυσιάστηκαν.
Η δράση των Εδεκιτών υπέρ της ελευθερίας και δημοκρατίας εναντίον των πραξικοπηματιών δεν υπήρξε συμπτωματική, αλλά εξέφρασε τη φυσική συνέχεια και συνέπεια ενός λαού, που είναι ταγμένος να μην δίνει «γη και ύδωρ», αλλά να ορίζει ως αφέντης τη γη του, να την καλλιεργεί, να την κανακεύει και να κλαίει μαζί της, να τη χαίρεται και να την παραδίδει, θροφομάνα, ελεύθερη από γενιά σε γενιά.
Εμείς οι Κύπριοι Έλληνες της Αθήνας θα τους είμαστε αιώνια ευγνώμονες και, γι’ αυτό, θα νοιώθουμε πάντα την ανάγκη να είμαστε οι κήνσορες που θα προβάλουν και θα διεκδικούν την ηθική και υλική αναγνώριση του αγώνα τους από το 1970 και επέκεινα.
Ο αγώνας τους ας γίνει και αγώνας δικός μας. Χρέος και τιμή μας είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα τους. Υποχρέωσή μας είναι να μην περάσουμε σκυφτοί στην ιστορία, αλλά με το κεφάλι ψηλά, τραγουδώντας, όπως οι πρόγονοί μας, όταν μάχονταν για την ελευθερία τους.
Ιδιαίτερα, εμείς οι Κύπριοι, που έχουμε το ιδιαίτερο προνόμιο να ζούμε στην Ελλάδα, είμαστε αποφασισμένοι να τιμήσουμε το χρέος μας αυτό και να διεκδικήσουμε τον ιδιαίτερο ρόλο μας, που είναι να επιδιώκουμε, συνεχώς, την ευαισθητοποίηση του αδελφού ελλαδικού λαού, για το εθνικό θέμα της απελευθέρωσης των κατεχομένων εδαφών της Κύπρου μας.
Παράλληλα, όμως, είμαστε αποφασισμένοι να υποβοηθήσουμε τους αδελφούς μας στην Κύπρο να αποτρέψουν την ξένη κατοχή, που σήμερα λαμβάνει και οικονομική μορφή, καθώς και τους απαράδεκτους συμβιβασμούς, που προβάλλονται ως δίκαιες και ρεαλιστικές λύσεις, αλλά περικλείουν το σπέρμα της ολοκληρωτικής υποδούλωσης και βαθμιαίας εξαφάνισης της εθνικής μας ομοιογένειας και ιθαγένειας.
Είναι καιρός, πια, να αντιληφθούμε τους θανάσιμους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε ως έθνος των Ελλήνων, με την απειλούμενη υπόταξη και βαθμιαία εξαφάνιση του Κυπριακού Ελληνισμού.
Οι αντίπαλοί μας κρούουν ξανά τις πύλες του ζωτικού χώρου μας με νέα μορφή που είναι αυτή του οικονομικού πολέμου.
Η κυπριακή υπόθεση, ωστόσο, δεν σηκώνει τη θυσία των συμφερόντων του Ελληνισμού στα ξένα συμφέροντα, όσο μεγάλα και επιβλητικά και εάν είναι.
Η Κύπρος είναι τμήμα του έθνους των Ελλήνων, του οποίου την απελευθέρωση οφείλει να αξιώσει η συνείδηση ολόκληρου του έθνους.
Αποτελεί πλάνη η αντίληψη πως τα ξένα συμφέροντα μπορούν, οπωσδήποτε, να εξυπηρετήσουν ταυτόχρονα και τα ελληνικά συμφέροντα, σε βαθμό που να αντισταθμίζεται η θυσία και καταστροφή των καθαρώς ελληνικών συμφερόντων.
Είναι, γι’ αυτό, επιβεβλημένη μια ανυποχώρητη και, συνάμα, συνετή προάσπιση των ελληνικών συμφερόντων, με συνέπεια και αμετάπτωτη θέση, που θα πείσει όλους να αναθεωρήσουν την υποστήριξή τους, αφενός μεν, στην επεκτατικότητα της Τουρκίας, αφετέρου δε, στην εξουσιαστικότητα της Τρόϊκας σε βάρος του Ελληνισμού.
Σήμερα, η πρακτική Τουρκίας και Τρόϊκας, να επιβάλουν βίαια τις απαιτήσεις τους σε βάρος της Κύπρου, αποτελεί ιταμή πρόκληση προς ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα.
Και η πρόκληση αυτή δεν επιτρέπεται να περάσει απαρατήρητη και χωρίς να αντιμετωπιστεί.
Το λόγο πρέπει να πάρει τώρα ο λαός.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός περιμένει απ’ όλους μας την έμπρακτη εκδήλωση της αλληλεγγύης μας. Περιμένει κάτι περισσότερο από τη λεκτική υποστήριξη. Περιμένει δράση.
Γιατί είναι επιτακτική ανάγκη να κατανοηθεί ότι η οριστική άλωση της Κύπρου δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των κατοίκων της.
Η Κυπριακή υπόθεση ενδιαφέρει όλους μας.
Όλους εκείνους που πιστεύουν ειλικρινά στην ελευθερία, στο σεβασμό της προσωπικότητας και στην αξιοπρέπεια του ατόμου, ως μέλους της ανθρώπινης κοινωνίας.
Όλους εκείνους που μπορούν να πλάθουν τα πιο τολμηρά όνειρα και να μπορούν να τα πραγματοποιούν.
Με ρεαλισμό και μετριοπάθεια, χωρίς, όμως, ηττοπάθεια.
Γι’ αυτό, ο αγώνας της ΕΔΕΚ θα συνεχισθεί, ώσπου να ακουστούν οι καμπάνες της λευτεριάς και να κυματίσουν οι σημαίες της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της δικαιοσύνης σε ολόκληρη την προαιώνια ελληνική εστία, που είναι το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος», η Κύπρος μας.
Καμιά δύναμη, κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία αυτή, όπως τίποτα δεν μπόρεσε να ανακόψει την ανδρεία, τη μαχητικότητα και τη λεβεντιά των ανδρών της ΕΔΕΚ το ’74 και αργότερα.
Η πορεία τους θα συνεχισθεί, για να δικαιωθεί και να ολοκληρωθεί.
Και αυτό, ας είναι το μήνυμα, που εμείς οι μεταγενέστεροι καλούμαστε να λάβουμε απ’ αυτούς.
Διότι, μόνο, έτσι, θα τους τιμήσουμε πραγματικά και οι αγώνες, καθώς και η θυσία τους δεν θα είναι άσκοπη. Εάν, ακολουθώντας, το παράδειγμά τους, αποτολμήσουμε και εμείς να διακηρύξουμε με στεντόρεια φωνή:
• Πως αρνούμαστε την αναγνώριση των τετελεσμένων της κατοχής της βόρειας Κύπρου από τα τούρκικα στρατεύματα.
• Πως αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα αυτής της κατοχής.
• Πως διεκδικούμε την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών της πατρίδας μας από τους ξένους κατακτητές, καθώς και την εγκαθίδρυση της αρχής της ελευθερίας, που κάθε λαός δικαιούται να απολαμβάνει, ειδικά, εν όψει του 21ου αιώνα.
• Πως δεν καμφθούμε στις αρπακτικές ορέξεις των Ευρωπαίων, οι οποίοι επιβουλεύονται το τμήμα εκείνο του Σχεδίου Ανάν, που εκχωρούσε τον υποθαλάσσιο πλούτο της Κύπρου στις Βρετανικές Βάσεις!
Γρηγόρης Κουνναμάς
Πρόεδρος Κ.Ο. Αθήνας
InfoGnomon
«Ως ριπή οπλοπολυβόλου ερρίφθη η είδηση δημιουργίας πολιτικών κομμάτων, καθ’ ον χρόνον η ημερομηνία των εκλογών παραμένει ακόμη αόριστος», έγραφε στις 6 Φεβρουαρίου 1969 η εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», πληροφορώντας τον κυπριακό λαό για την ίδρυση τριών κομμάτων, ανάμεσα στα οποία συμπεριλαμβανόταν και η ΕΔΕΚ.
Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ’ χαιρέτισε με δήλωση του τις εξαγγελίες για την ίδρυση των κομμάτων ως εξής: «Η ύπαρξη και λειτουργία πολιτικών κομμάτων αποτελεί αναγκαίο στοιχείο υγιούς δημοκρατικού και πολιτικού βίου και δύναται να συμβάλει θετικών εις την αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων του τόπου. Ως και πρότινος εδήλωσα, ευνοώ την δημιουργία οργανωμένης πολιτικής ζωής. Δια τούτο και χαιρετίζω την αναληφθείσα πρωτοβουλία δια την οργάνωση πολιτικών κομμάτων».
Στο μεταξύ, ο εμπνευτής της ιδέας για την ίδρυση της ΕΔΕΚ Δρ Βάσος Λυσσαρίδης ξεκαθάριζε τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε τη δημιουργία πολιτικού κόμματος.
Ο πρώτος και κυριότερος λόγος αφορούσε στο κυπριακό ζήτημα και τις προσπάθειες που καταβάλλονταν εκείνη την περίοδο για επίλυση του.
Άλλος σημαντικός λόγος υπήρξε η δημιουργία συνθηκών που θα απέτρεπαν την πόλωση στην πολιτική ζωή του τόπου. Ανάμεσα στη δεξιά και στην αριστερά η ΕΔΕΚ φιλοδοξούσε να γεφυρώσει τις αντιθέσεις προς όφελος ολόκληρου του λαού.
Επίσης, η προώθηση και εφαρμογή των ιδεών του σοσιαλισμού και στην κυπριακή κοινωνία ήταν ανάμεσα στα αρχικά κίνητρα για την ίδρυση της ΕΔΕΚ, η οποία ευελπιστούσε να διασαφηνίσει τον κοινωνικό και δημοκρατικό χαρακτήρα του σοσιαλισμού εφαρμόζοντας στην πράξη τις βασικές αρχές του.
Τελικά, το Ιδρυτικό Παγκύπριο Συνέδριο της ΕΔΕΚ διεξήχθη στις 3 Μαίου 1970, αναφέροντας τα εξής:
«Αι σημεριναί συνθήκαι του τόπου επιβάλλουν συσπείρωσιν, οργάνωσιν και μαχητικήν κινητοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων του τόπου. Η ΕΔΕΚ, ως ο κύριος παράγων λαϊκής ενότητας επί του εθνικού θέματος και ανένδοτου αγώνος δια κοινωνικήν αναδιάρθρωσιν και δικαιοσύνην, καλείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικόν ρόλον εις την πολιτικής ζωήν του τόπου μας.
«Είναι πίστης του δημοκρατικού κυπριακού λαού ότι η ομαλή κοινοβουλευτική ανέλιξις, μακράν οιασδήποτε εκτροπής, είναι δυνατόν να αποτρέψει τους τεραστίους κινδύνους οι οποίοι επικρέμονται επί του κυπριακού λαού.
«Η ΕΔΕΚ ετέθη επικεφαλής του λαού δι’ άμυναν κατά των αντιλαϊκών, αντεθνικών σχεδίων, δια γνησίαν δημοκρατίαν, δι’ ομαλότητα, δια λαϊκήν κυριαρχίαν, δι΄εξίσωσιν ευκαιριών και δικαίαν κατανομή του εθνικού εισοδήματος.
«Αι δημοκρατικαί δυνάμεις είναι αποφασισμέναι να επιτύχουν γνησίαν δημοκρατίαν.
«Το Συνέδριον της ΕΔΕΚ θα αποτελέσει σταθμόν εις την κυπριακήν ιστορίαν και φραγμόν συνωμότας και την ολιγαρχίαν.
«Όλαι αι δημοκρατικαί δυνάμεις καλούνται εις συναγερμόν.
«Η 3η Μαϊου 1970 αποτελεί μια σημαντικήν ημερομηνίαν δια το δημοκρατικό κίνημα και δια την Κύπρο».
Έτσι, λοιπόν, η ίδρυση της ΕΔΕΚ, ως Ενιαίας Δημοκρατικής Ένωσης Κέντρου και η μετεξέλιξη της αργότερα σε σοσιαλιστικό κίνημα ΕΔΕΚ, εμπλούτισαν ποιοτικά την πολιτική σκηνή της Κυπριακής Δημοκρατίας και ενίσχυσαν σημαντικά τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου που προτάσσουν το εθνικό συμφέρον και τον πατριωτισμό έναντι εκείνου που ευαγγελίζεται η φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν και της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.
Τιμούντες, δε, την επέτειο αυτή σήμερα διαφυλάττουμε, αφενός μεν, το παρελθόν, ως άξιο ενδιαφέροντος και αναδιήγησης του, αφετέρου δε, το παρόν και το μέλλον, ως ουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στον ιστορικό και ενσυνείδητο χαρακτήρα της πολιτικής δράσης, τεκμηριώνοντας την παρουσία της ΕΔΕΚ στον πολιτικό κόσμο της Κύπρου, αλλά και διεθνώς.
Γιατί η ίδρυση της ΕΔΕΚ αποτέλεσε την απαρχή μιας ενσυνείδητης γνώσης της κυπριακής κοινωνίας και του πεπρωμένου της. Σήμερα, δε, είναι παγκοίνως γνωστή και αποδεκτή η θέση της ΕΔΕΚ που εξέφρασε το 1974, αμέσως μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή, ότι το προκύψαν ζήτημα είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις χαρακτήριζαν, τότε, ως εξτρεμιστική πολιτική άποψη και θέση και την απέρριπταν μετά βδελυγμίας!
Η ιστορική μνήμη οφείλει να μην ξεχνά και, κυρίως, να μην αποσιωπά την αλήθεια της πραγματικότητας, όπως κάνουν σήμερα οι δυνάμεις της φιλοσοφίας του σχεδίου Ανάν, οι οποίες έφθασαν στο σημείο να συρρικνώσουν το κυπριακό πρόβλημα σε ζήτημα «συγκλήσεων και αποκλίσεων» μεταξύ της Ελληνοκυπριακής και της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, ωσάν να μην υπάρχουν και οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες και οι Λατίνοι και ωσάν το κυπριακό να είναι ζήτημα διακοινοτικής διαφοράς και να έπαψε να αποτελεί παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου με την εισβολή και κατοχή τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα τουρκικά στρατεύματα, τον εποικισμό και την εθνοκάθαρση.
Παράλληλα με την ίδρυση της ΕΔΕΚ τιμούμε και τον ιδρυτή της και άξιο ηγέτη Βάσο Λυσσαρίδη, καθώς και όσους συστρατεύθησαν στο πλευρό του, μαχόμενοι για ελευθερία, δημοκρατία και σοσιαλισμό.
Τιμούμε, επίσης, τη σημερινή ηγεσία της ΕΔΕΚ που, υπό την προεδρία του Γιαννάκη Ομήρου, συνεχίζει επάξια την πορεία της, υπερασπιζόμενη με την ίδια ζέση και αποφασιστικότητα τις αρχές και αξίες του κινήματος μας.
Τιμούμε, ακόμα και αποτίνουμε φόρο τιμής προς εκείνους που πολέμησαν και, ιδιαιτέρως, που εκείνους που έδωσαν την ζωή τους και τίμησαν έμπρακτα την ιδιότητα του Εδεκίτη.
Γιατί, δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από το να είναι κάποιος στρατιώτης στον ασίγαστο εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, για κατάργηση κάθε μορφής υποδούλωσης και για πραγματική ελευθερία και δημοκρατία. Γιατί, επίσης, δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από το να πέφτεις στητός στον αγώνα ενάντια στην ξένη επιβουλή και υπόταξη, στον αγώνα για έναν κόσμο, με το λαό υπεύθυνο και ελεύθερο να διαφεντεύει την μοίρα του.
Μαζί με την ίδρυση της ΕΔΕΚ, τιμούμε, λοιπόν, σήμερα, όλους αυτούς, οι οποίοι έκαναν πράξη την υπέρβαση από τα καθιερωμένα και απέδειξαν, έμπρακτα, ότι η πολιτική του εφικτού μπορεί να υποκαθίσταται από την πρακτική της υπέρτατης τόλμης, όταν υπάρχει πίστη και πάθος για την πατρίδα και τις ιδέες της δημοκρατίας και ελευθερίας.
Τιμούμε όλους αυτούς που περπάτησαν τα γνώριμα μονοπάτια της ελληνικής αρετής, σκαρφάλωσαν τα δύσβατα τραχιά του Πενταδάκτυλου, για να βρουν το θρόνο της πανώριας λευτεριάς, που μαρτύρησαν και αντίκρισαν αδάκρυτοι και απροσκύνητοι το ικρίωμα της θυσίας με ιδεαλισμό και με της λεβεντιάς το τραγούδι στο στόμα, γιατί είχαν προσκεφάλι την πίστη της πατρίδας και την εμψύχωση της, που τους ενδυνάμωνε στις δύσκολες στιγμές της ανοδικής πορείας τους προς το Γολγοθά της εθνικής μας ανάστασης.
Με αυτήν την πίστη και με αυτό το πάθος προς την πατρίδα και τι ιδέες τους, οι επίλεκτοι της ΕΔΕΚ, αποφασισμένοι, συνειδητά, να συμβάλουν στον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων Ελλήνων, πολέμησαν διαχρονικά με ανδρεία και θάρρος, μαζί με τις δυνάμεις της Δημοκρατίας, σώζοντας την αξιοπρέπεια του έθνους μας και αναδεικνυόμενοι άξια τέκνα της πατρίδας και της ελληνικής ιστορίας.
Η ιστορική μνήμη πρέπει, λοιπόν, να εμπλουτίζεται και να ανανεώνεται και οι πράξεις αρετής και ανδρείας να τιμούνται, όχι μόνο για να διαιωνίζεται το λαμπρό παρελθόν της ΕΔΕΚ με έργα αντάξια, αλλά και για να οροθετείται ανάλογα το μέλλον μας.
Και ο καλύτερος τρόπος απότισης φόρου τιμής προς τους ιδρυτές της ΕΔΕΚ, τους μαχητές της και την ηγεσία της, δεν είναι, για μας σήμερα, άλλος από την ακριβή γνώση και αξιοποίηση της συνεισφοράς τους, καθώς και τη συνειδητοποίηση του δικού μας χρέους να κρατήσουμε αναπεπταμένες τις σημαίες και το λάβαρο του αγώνα για τη σωτηρία της Κύπρου μας και την δικαίωση των ιδανικών της φυλής, για τα οποία εκείνοι πολέμησαν και από τους οποίους πολλοί θυσιάστηκαν.
Η δράση των Εδεκιτών υπέρ της ελευθερίας και δημοκρατίας εναντίον των πραξικοπηματιών δεν υπήρξε συμπτωματική, αλλά εξέφρασε τη φυσική συνέχεια και συνέπεια ενός λαού, που είναι ταγμένος να μην δίνει «γη και ύδωρ», αλλά να ορίζει ως αφέντης τη γη του, να την καλλιεργεί, να την κανακεύει και να κλαίει μαζί της, να τη χαίρεται και να την παραδίδει, θροφομάνα, ελεύθερη από γενιά σε γενιά.
Εμείς οι Κύπριοι Έλληνες της Αθήνας θα τους είμαστε αιώνια ευγνώμονες και, γι’ αυτό, θα νοιώθουμε πάντα την ανάγκη να είμαστε οι κήνσορες που θα προβάλουν και θα διεκδικούν την ηθική και υλική αναγνώριση του αγώνα τους από το 1970 και επέκεινα.
Ο αγώνας τους ας γίνει και αγώνας δικός μας. Χρέος και τιμή μας είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα τους. Υποχρέωσή μας είναι να μην περάσουμε σκυφτοί στην ιστορία, αλλά με το κεφάλι ψηλά, τραγουδώντας, όπως οι πρόγονοί μας, όταν μάχονταν για την ελευθερία τους.
Ιδιαίτερα, εμείς οι Κύπριοι, που έχουμε το ιδιαίτερο προνόμιο να ζούμε στην Ελλάδα, είμαστε αποφασισμένοι να τιμήσουμε το χρέος μας αυτό και να διεκδικήσουμε τον ιδιαίτερο ρόλο μας, που είναι να επιδιώκουμε, συνεχώς, την ευαισθητοποίηση του αδελφού ελλαδικού λαού, για το εθνικό θέμα της απελευθέρωσης των κατεχομένων εδαφών της Κύπρου μας.
Παράλληλα, όμως, είμαστε αποφασισμένοι να υποβοηθήσουμε τους αδελφούς μας στην Κύπρο να αποτρέψουν την ξένη κατοχή, που σήμερα λαμβάνει και οικονομική μορφή, καθώς και τους απαράδεκτους συμβιβασμούς, που προβάλλονται ως δίκαιες και ρεαλιστικές λύσεις, αλλά περικλείουν το σπέρμα της ολοκληρωτικής υποδούλωσης και βαθμιαίας εξαφάνισης της εθνικής μας ομοιογένειας και ιθαγένειας.
Είναι καιρός, πια, να αντιληφθούμε τους θανάσιμους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε ως έθνος των Ελλήνων, με την απειλούμενη υπόταξη και βαθμιαία εξαφάνιση του Κυπριακού Ελληνισμού.
Οι αντίπαλοί μας κρούουν ξανά τις πύλες του ζωτικού χώρου μας με νέα μορφή που είναι αυτή του οικονομικού πολέμου.
Η κυπριακή υπόθεση, ωστόσο, δεν σηκώνει τη θυσία των συμφερόντων του Ελληνισμού στα ξένα συμφέροντα, όσο μεγάλα και επιβλητικά και εάν είναι.
Η Κύπρος είναι τμήμα του έθνους των Ελλήνων, του οποίου την απελευθέρωση οφείλει να αξιώσει η συνείδηση ολόκληρου του έθνους.
Αποτελεί πλάνη η αντίληψη πως τα ξένα συμφέροντα μπορούν, οπωσδήποτε, να εξυπηρετήσουν ταυτόχρονα και τα ελληνικά συμφέροντα, σε βαθμό που να αντισταθμίζεται η θυσία και καταστροφή των καθαρώς ελληνικών συμφερόντων.
Είναι, γι’ αυτό, επιβεβλημένη μια ανυποχώρητη και, συνάμα, συνετή προάσπιση των ελληνικών συμφερόντων, με συνέπεια και αμετάπτωτη θέση, που θα πείσει όλους να αναθεωρήσουν την υποστήριξή τους, αφενός μεν, στην επεκτατικότητα της Τουρκίας, αφετέρου δε, στην εξουσιαστικότητα της Τρόϊκας σε βάρος του Ελληνισμού.
Σήμερα, η πρακτική Τουρκίας και Τρόϊκας, να επιβάλουν βίαια τις απαιτήσεις τους σε βάρος της Κύπρου, αποτελεί ιταμή πρόκληση προς ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα.
Και η πρόκληση αυτή δεν επιτρέπεται να περάσει απαρατήρητη και χωρίς να αντιμετωπιστεί.
Το λόγο πρέπει να πάρει τώρα ο λαός.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός περιμένει απ’ όλους μας την έμπρακτη εκδήλωση της αλληλεγγύης μας. Περιμένει κάτι περισσότερο από τη λεκτική υποστήριξη. Περιμένει δράση.
Γιατί είναι επιτακτική ανάγκη να κατανοηθεί ότι η οριστική άλωση της Κύπρου δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των κατοίκων της.
Η Κυπριακή υπόθεση ενδιαφέρει όλους μας.
Όλους εκείνους που πιστεύουν ειλικρινά στην ελευθερία, στο σεβασμό της προσωπικότητας και στην αξιοπρέπεια του ατόμου, ως μέλους της ανθρώπινης κοινωνίας.
Όλους εκείνους που μπορούν να πλάθουν τα πιο τολμηρά όνειρα και να μπορούν να τα πραγματοποιούν.
Με ρεαλισμό και μετριοπάθεια, χωρίς, όμως, ηττοπάθεια.
Γι’ αυτό, ο αγώνας της ΕΔΕΚ θα συνεχισθεί, ώσπου να ακουστούν οι καμπάνες της λευτεριάς και να κυματίσουν οι σημαίες της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της δικαιοσύνης σε ολόκληρη την προαιώνια ελληνική εστία, που είναι το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος», η Κύπρος μας.
Καμιά δύναμη, κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία αυτή, όπως τίποτα δεν μπόρεσε να ανακόψει την ανδρεία, τη μαχητικότητα και τη λεβεντιά των ανδρών της ΕΔΕΚ το ’74 και αργότερα.
Η πορεία τους θα συνεχισθεί, για να δικαιωθεί και να ολοκληρωθεί.
Και αυτό, ας είναι το μήνυμα, που εμείς οι μεταγενέστεροι καλούμαστε να λάβουμε απ’ αυτούς.
Διότι, μόνο, έτσι, θα τους τιμήσουμε πραγματικά και οι αγώνες, καθώς και η θυσία τους δεν θα είναι άσκοπη. Εάν, ακολουθώντας, το παράδειγμά τους, αποτολμήσουμε και εμείς να διακηρύξουμε με στεντόρεια φωνή:
• Πως αρνούμαστε την αναγνώριση των τετελεσμένων της κατοχής της βόρειας Κύπρου από τα τούρκικα στρατεύματα.
• Πως αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα αυτής της κατοχής.
• Πως διεκδικούμε την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών της πατρίδας μας από τους ξένους κατακτητές, καθώς και την εγκαθίδρυση της αρχής της ελευθερίας, που κάθε λαός δικαιούται να απολαμβάνει, ειδικά, εν όψει του 21ου αιώνα.
• Πως δεν καμφθούμε στις αρπακτικές ορέξεις των Ευρωπαίων, οι οποίοι επιβουλεύονται το τμήμα εκείνο του Σχεδίου Ανάν, που εκχωρούσε τον υποθαλάσσιο πλούτο της Κύπρου στις Βρετανικές Βάσεις!
Γρηγόρης Κουνναμάς
Πρόεδρος Κ.Ο. Αθήνας
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πρόγνωση καιρού για Δευτέρα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στη Νέα Υόρκη ο Σταϊκούρας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
