2013-05-16 17:10:04
Αγαπητέ Κύριε/Αγαπητή Κυρία, δε θα ισχυριστώ πως δε θα σας κουράσω. Ίσα- ίσα που ελπίζω να κοπιάσετε, όχι τόσο κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, αλλά κυρίως μετά από αυτή.
Αφορμή για το μήνυμά μου αυτό προς εσάς είναι η εβδομάδα για το Εθνικό Πάρκο του Σχινιά. Δεν αρνούμαι ότι είμαι μία αρκετά ευαίσθητη και ευαισθητοποιημένη πολίτης αυτής της όμορφης στην ψυχή πόλης, της Αθήνας μας. Υποστηρίζω την ανακύκλωση, ταΐζω τα αδέσποτα ζώα, συγκινούμαι με τους ηλικιωμένους που πονάνε, με τους ζητιάνους που πεινάνε, θυμώνω με τα σκουπίδια στις παραλίες και στα δάση, εξοργίζομαι με τους εμπρησμούς κάθε καλοκαίρι, αλλά και χαμογελάω ικανοποιημένη με το αγόρι ή το κορίτσι που ξεκινά μια νέα ζωή στα 20, στα 30, στα 40, στα 50,… μετά από μια πορεία μέσα στη λάσπη των ναρκωτικών.
Δεν έχω παράπονο από την κοινωνία μας. Έχει αγωνιστεί και έχει προσφέρει βοήθεια σε πολλούς τομείς. Έχω δει φιλανθρωπικές δράσεις για την ανακούφιση άρρωστων / πεινασμένων/ με ειδικές ανάγκες παιδιών, για τη φροντίδα ανθρώπων με χρόνιες παθήσεις, για τη στήριξη άγαμων μαμάδων, για την οικονομική ενίσχυση ορφανοτροφείων/ ιδρυμάτων , για την αναδάσωση, για τα ζώα υπό εξαφάνιση, για τη διάσωση του περιβάλλοντος και για τόσα άλλα .
. Είμαι υπερήφανη που ζω σε μια χώρα με ανθρώπους τόσο πρόθυμους να βοηθήσουν το διπλανό τους που το χρειάζεται και χαίρομαι ειλικρινά με τέτοιου είδους δράσεις και από τα ΜΜΕ που παρακινούν τους πολίτες να συμμετέχουν σε αυτές.
Κατεβαίνω όμως στο κέντρο της Αθήνας (που τόσο αγαπώ) και κλαίω από θλίψη όταν βλέπω παιδιά – χρήστες, παρατημένα από την κοινωνία σε ένα βρώμικο πεζοδρόμιο.
Όταν βλέπω τους περαστικούς να αποστρέφουν το βλέμμα τους άλλοι με πόνο, άλλοι με ντροπή, άλλοι με αηδία.
Όταν βλέπω παιδιά νέα, όμορφα στην ψυχή και στο βλέμμα, να πουλιούνται, να εξευτελίζονται, για να κερδίσουν 1 ευρώ.
Όταν σκέφτομαι πως αυτά τα παιδιά δε γεννήθηκαν με αυτές τις προδιαγραφές να βασανίζονται έτσι.
Όταν υποψιάζομαι τη λαχτάρα τους τις στιγμές που μπορούν να σκεφτούν καθαρά, να ξεφύγουν από αυτόν τον κόσμο και να ζήσουν ξανά φυσιολογικά.
Όταν αισθάνομαι έστω και στο ελάχιστο την απογοήτευσή τους μόλις συνειδητοποιούν ότι άλλη μια μέρα πέρασε και είναι ακόμη «στα ίδια».
Όταν φαντάζομαι την οικογένειά τους να πονάει, να αγωνιά, να τρέμει από φόβο για τη ζωή τους και να μην μπορεί να τα βοηθήσει.
Όταν συνειδητοποιώ ότι στην ίδια θέση μπορεί να βρεθεί κάθε παιδί που γεννιέται και που προορίζεται να κατακτήσει τον κόσμο,αν κάποιος εκμεταλλευτεί μια αδύναμη στιγμή της εφηβείας του.
Ναι, κλαίνε από θλίψη όχι μόνο τα μάτια μου αλλά και η ψυχή μου. Τα μάτια μου δε με νοιάζει, τα σκουπίζω με ένα χαρτομάντιλο, άσε που ενυδατώνονται κιόλας. Την ψυχή μου όμως δεν μπορώ να την σκουπίσω με κάτι άλλο παρά μόνο με την ελπίδα πως κάποιος υπάρχει κάπου και γι’αυτά τα παιδιά που μπορεί να τα βοηθήσει, που μπορεί να τα αγαπήσει, που μπορεί να τους προσφέρει ένα χέρι να πιαστούν.
Όσο όμως κι αν ελπίζω, όσο κι αν ψάχνω μέσα σε όλες αυτές τις κοινωνικές δράσεις για βοήθεια των ασθενέστερων πληθυσμιακών ομάδων, δε βρίσκω τίποτα για να ανακουφιστεί η ψυχή μου.
Πού είναι η κοινωνία για τα εξαρτημένα από ναρκωτικές ουσίες παιδιά μικρά ή μεγάλα;
Πού είναι ένας ραδιομαραθώνιος, ένας τηλεμαραθώνιος, μια «εβδομάδα αφιερωμένη» στην οικονομική ενίσχυση των θεραπευτικών προγραμμάτων;
Πού είναι μια εκστρατεία από την κοινωνία να κάνει αυτά τα παιδιά να αισθανθούν πως δεν είναι μόνα τους και να τους δώσει μια ώθηση να προσπαθήσουν ή να συνεχίσουν να προσπαθούν και να ελπίσουν πως θα τα καταφέρουν;
Πού είναι μια δράση για τα παιδιά που έχουν αποφοιτήσει από τα θεραπευτικά προγράμματα , μια δράση που θα τους χτυπήσει φιλικά στην πλάτη με υπερηφάνεια και θα τους πει «Μπράβο που τα καταφέρατε»;
Το κράτος τους κόβει τις επιδοτήσεις, οι πολιτικοί αποφεύγουν να θίξουν το θέμα, το ίδιο και τα περισσότερα από τα ΜΜΕ. Λιγοστά σκόρπια άρθρα με μικρά γραμματάκια στην τελευταία σελίδα μπορεί να καθησυχάζουν τη συνείδηση κάποιων ανθρώπων, αλλά δε βοηθάνε ουσιαστικά. Μόνο μία γυναίκα πολιτικός, (όσοι γνωρίζουν, καταλαβαίνουν, όσοι δεν καταλαβαίνουν, δυστυχώς δε γνωρίζουν) μάχεται όσο μπορεί και με όσα όπλα διαθέτει και ένα ΜΠΡΑΒΟ της αξίζει! Αυτός ο αγώνας δεν έχει να κάνει με κόμματα, έχει να κάνει με ανθρώπους.
Δε θέλω λοιπόν να ακούω για την εβδομάδα του Εθνικού Πάρκου του Σχινιά! Και για το κάθε «πάρκο του Σχινιά» που συμβολίζει για μένα άλλο ένα γύρισμα της πλάτης στους χρήστες και στους πρώην χρήστες αυτής της χώρας!
Δε θέλω να ακούω για πρόσωπα εξουσίας που έδωσαν κουραμπιέδες σε παιδιά θεραπευτικής κοινότητας που είπαν τα κάλαντα, νομίζοντας ότι το πρόβλημά τους είναι η υπογλυκαιμία!
Δε θέλω να βλέπω μια κοινωνία που η μισή αδιαφορεί και η άλλη μισή φτύνει τον κόρφο της όταν ακούει τη λέξη «ναρκωτικά»!
Θέλω μια κοινωνία που να έχει το θάρρος να γυρίσει όχι μόνο το βλέμμα, αλλά όλο της το σώμα προς αυτά τα παιδιά και με το ένα χέρι να τα βοηθήσει να σηκωθούν, με το άλλο να τα αγκαλιάσει και με τα δύο πόδια να κλωτσήσει μακριά ό,τι και όποιον τα απειλεί!
Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως μόνο αν διαβάσατε προσεκτικά αυτό μου το μήνυμα.
Δε σας ευχαριστώ καθόλου αν αύριο το έχετε ξεχάσει.
Εκτιμώ το χρόνο που αφιερώσατε για την ανάγνωσή του.
Αναγνώστρια
Tromaktiko
Αφορμή για το μήνυμά μου αυτό προς εσάς είναι η εβδομάδα για το Εθνικό Πάρκο του Σχινιά. Δεν αρνούμαι ότι είμαι μία αρκετά ευαίσθητη και ευαισθητοποιημένη πολίτης αυτής της όμορφης στην ψυχή πόλης, της Αθήνας μας. Υποστηρίζω την ανακύκλωση, ταΐζω τα αδέσποτα ζώα, συγκινούμαι με τους ηλικιωμένους που πονάνε, με τους ζητιάνους που πεινάνε, θυμώνω με τα σκουπίδια στις παραλίες και στα δάση, εξοργίζομαι με τους εμπρησμούς κάθε καλοκαίρι, αλλά και χαμογελάω ικανοποιημένη με το αγόρι ή το κορίτσι που ξεκινά μια νέα ζωή στα 20, στα 30, στα 40, στα 50,… μετά από μια πορεία μέσα στη λάσπη των ναρκωτικών.
Δεν έχω παράπονο από την κοινωνία μας. Έχει αγωνιστεί και έχει προσφέρει βοήθεια σε πολλούς τομείς. Έχω δει φιλανθρωπικές δράσεις για την ανακούφιση άρρωστων / πεινασμένων/ με ειδικές ανάγκες παιδιών, για τη φροντίδα ανθρώπων με χρόνιες παθήσεις, για τη στήριξη άγαμων μαμάδων, για την οικονομική ενίσχυση ορφανοτροφείων/ ιδρυμάτων , για την αναδάσωση, για τα ζώα υπό εξαφάνιση, για τη διάσωση του περιβάλλοντος και για τόσα άλλα .
Κατεβαίνω όμως στο κέντρο της Αθήνας (που τόσο αγαπώ) και κλαίω από θλίψη όταν βλέπω παιδιά – χρήστες, παρατημένα από την κοινωνία σε ένα βρώμικο πεζοδρόμιο.
Όταν βλέπω τους περαστικούς να αποστρέφουν το βλέμμα τους άλλοι με πόνο, άλλοι με ντροπή, άλλοι με αηδία.
Όταν βλέπω παιδιά νέα, όμορφα στην ψυχή και στο βλέμμα, να πουλιούνται, να εξευτελίζονται, για να κερδίσουν 1 ευρώ.
Όταν σκέφτομαι πως αυτά τα παιδιά δε γεννήθηκαν με αυτές τις προδιαγραφές να βασανίζονται έτσι.
Όταν υποψιάζομαι τη λαχτάρα τους τις στιγμές που μπορούν να σκεφτούν καθαρά, να ξεφύγουν από αυτόν τον κόσμο και να ζήσουν ξανά φυσιολογικά.
Όταν αισθάνομαι έστω και στο ελάχιστο την απογοήτευσή τους μόλις συνειδητοποιούν ότι άλλη μια μέρα πέρασε και είναι ακόμη «στα ίδια».
Όταν φαντάζομαι την οικογένειά τους να πονάει, να αγωνιά, να τρέμει από φόβο για τη ζωή τους και να μην μπορεί να τα βοηθήσει.
Όταν συνειδητοποιώ ότι στην ίδια θέση μπορεί να βρεθεί κάθε παιδί που γεννιέται και που προορίζεται να κατακτήσει τον κόσμο,αν κάποιος εκμεταλλευτεί μια αδύναμη στιγμή της εφηβείας του.
Ναι, κλαίνε από θλίψη όχι μόνο τα μάτια μου αλλά και η ψυχή μου. Τα μάτια μου δε με νοιάζει, τα σκουπίζω με ένα χαρτομάντιλο, άσε που ενυδατώνονται κιόλας. Την ψυχή μου όμως δεν μπορώ να την σκουπίσω με κάτι άλλο παρά μόνο με την ελπίδα πως κάποιος υπάρχει κάπου και γι’αυτά τα παιδιά που μπορεί να τα βοηθήσει, που μπορεί να τα αγαπήσει, που μπορεί να τους προσφέρει ένα χέρι να πιαστούν.
Όσο όμως κι αν ελπίζω, όσο κι αν ψάχνω μέσα σε όλες αυτές τις κοινωνικές δράσεις για βοήθεια των ασθενέστερων πληθυσμιακών ομάδων, δε βρίσκω τίποτα για να ανακουφιστεί η ψυχή μου.
Πού είναι η κοινωνία για τα εξαρτημένα από ναρκωτικές ουσίες παιδιά μικρά ή μεγάλα;
Πού είναι ένας ραδιομαραθώνιος, ένας τηλεμαραθώνιος, μια «εβδομάδα αφιερωμένη» στην οικονομική ενίσχυση των θεραπευτικών προγραμμάτων;
Πού είναι μια εκστρατεία από την κοινωνία να κάνει αυτά τα παιδιά να αισθανθούν πως δεν είναι μόνα τους και να τους δώσει μια ώθηση να προσπαθήσουν ή να συνεχίσουν να προσπαθούν και να ελπίσουν πως θα τα καταφέρουν;
Πού είναι μια δράση για τα παιδιά που έχουν αποφοιτήσει από τα θεραπευτικά προγράμματα , μια δράση που θα τους χτυπήσει φιλικά στην πλάτη με υπερηφάνεια και θα τους πει «Μπράβο που τα καταφέρατε»;
Το κράτος τους κόβει τις επιδοτήσεις, οι πολιτικοί αποφεύγουν να θίξουν το θέμα, το ίδιο και τα περισσότερα από τα ΜΜΕ. Λιγοστά σκόρπια άρθρα με μικρά γραμματάκια στην τελευταία σελίδα μπορεί να καθησυχάζουν τη συνείδηση κάποιων ανθρώπων, αλλά δε βοηθάνε ουσιαστικά. Μόνο μία γυναίκα πολιτικός, (όσοι γνωρίζουν, καταλαβαίνουν, όσοι δεν καταλαβαίνουν, δυστυχώς δε γνωρίζουν) μάχεται όσο μπορεί και με όσα όπλα διαθέτει και ένα ΜΠΡΑΒΟ της αξίζει! Αυτός ο αγώνας δεν έχει να κάνει με κόμματα, έχει να κάνει με ανθρώπους.
Δε θέλω λοιπόν να ακούω για την εβδομάδα του Εθνικού Πάρκου του Σχινιά! Και για το κάθε «πάρκο του Σχινιά» που συμβολίζει για μένα άλλο ένα γύρισμα της πλάτης στους χρήστες και στους πρώην χρήστες αυτής της χώρας!
Δε θέλω να ακούω για πρόσωπα εξουσίας που έδωσαν κουραμπιέδες σε παιδιά θεραπευτικής κοινότητας που είπαν τα κάλαντα, νομίζοντας ότι το πρόβλημά τους είναι η υπογλυκαιμία!
Δε θέλω να βλέπω μια κοινωνία που η μισή αδιαφορεί και η άλλη μισή φτύνει τον κόρφο της όταν ακούει τη λέξη «ναρκωτικά»!
Θέλω μια κοινωνία που να έχει το θάρρος να γυρίσει όχι μόνο το βλέμμα, αλλά όλο της το σώμα προς αυτά τα παιδιά και με το ένα χέρι να τα βοηθήσει να σηκωθούν, με το άλλο να τα αγκαλιάσει και με τα δύο πόδια να κλωτσήσει μακριά ό,τι και όποιον τα απειλεί!
Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως μόνο αν διαβάσατε προσεκτικά αυτό μου το μήνυμα.
Δε σας ευχαριστώ καθόλου αν αύριο το έχετε ξεχάσει.
Εκτιμώ το χρόνο που αφιερώσατε για την ανάγνωσή του.
Αναγνώστρια
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Αντζελίνα και ο μ@λ@κας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![“Η συνέλευση των ποντικών” και η απεργία των καθηγητών [video]](https://images.newsnowgreece.com/42/425985/i-synelefsi-ton-pontikon-kai-i-apergia-ton-kathigiton-video-1-124x78.jpg)
