2013-03-27 18:46:03
Γράφει ο Οδ. Τσαγκαράκης
Σε κάθε συζήτηση γύρω από τα δεινά μας και ιδιαίτερα την εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων μισθωτών και συνταξιούχων ακούγεται μόνιμα η επωδός... «φταίμε όμως και εμείς που τους ψηφίζουμε». Λογικά θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι οι δημοσκοπήσεις θα έδειχναν μια ραγδαία και συνεχιζόμενη πτωτική τάση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και ιδιαίτερα εκείνων που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια (για να μείνουμε στο πιο πρόσφατο παρελθόν), πράγμα που δεν συμβαίνει.
Τέτοια μετεκλογικά ποσοστά των κομμάτων που γονάτισαν τη χώρα, αλλά και των άλλων που βγάζουν την ουρά τους απέξω, είναι επιεικώς απαράδεκτα, δεν ωφελούν, βλάπτουν και αποθρασύνουν επίδοξους εθνοσωτήρες. Το φαινόμενο δεν οφείλεται μόνο στην απάθεια μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων (αφήνουμε στην άκρη φανατικούς, κομματοβολεμένους και αμετανόητους), αλλά κυρίως στα «θα» των πολιτικών που δρουν στον εγκέφαλο σαν το μυθικό λωτό. Ο λωτοφάγος έχανε τη μνήμη του, ξεχνούσε το στόχο του (είτε νόστος ήταν αυτός, όπως στην περίπτωση των συντρόφων του Οδυσσέα, είτε οτιδήποτε άλλο), έχανε τον προσανατολισμό του και γινόταν εύκολη λεία στα χέρια δημαγωγών και επιτήδειων.
Εύχυμα τα πολιτικά «θα» καλλιεργούνται συστηματικά και καταναλώνονται μαζικά, ακόμη και σήμερα που άνθρωποι της διπλανής πόρτας στήνονται σε ατέλειωτες ουρές για ένα πιάτο φαγητό, τη βγάζουν στα παγκάκια ή αυτοκτονούν καθημερινά. Μέχρι πότε;
Αν κατά τον Γάλλο στοχαστή Μοντεσκιέ πολιτική είναι «να μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει να θέλεις», στην Ελλάδα του 21. αιώνα το πολιτικό «πρέπει» εξαντλείται, κατά κύριο λόγο, στο καλό (απατηλό) σερβίρισμα αρεστών αλλά και ανέξοδων «θα» ή «δεν θα» (η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος) και φυσικά στο ρουσφέτι: θα μειωθεί η ύφεση, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, δεν θα κάνουν απολύσεις στο δημόσιο, δεν θα μειώσουν τον κατώτατο μισθό, δεν θα πάρουν άλλα μέτρα, δεν θα γίνουν άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων κτλ. Από την άλλη μεριά οι διεκδικητές της εξουσίας σκορπούν απλόχερα τα δικά τους «θα» προς άγρα ψήφων: θα αυξήσουν τον κατώτατο μισθό, θα καταργήσουν τα μνημόνια, θα δώσουν αυξήσεις, θα διώξουν ή θα εξοντώσουν τους μετανάστες, θα σώσουν την πατρίδα κτλ.
Έτσι οι καταναλωτές του «λωτού» ζουν μια απατηλή ευφορία και την ψευδαίσθηση ενός νέου Ελντοράντο, ακόμη και μετά τις διαψεύσεις προηγούμενων προσδοκιών και το ξεκατίνιασμα της χώρας. Υπάρχει θεραπεία απεξάρτησης από τον πολιτικό λωτό;
Ένα από τα βαρύγδουπα «θα» είναι και το πολυσερβιρισμένο «θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή». Αφού δεν μπορούν ή δε θέλουν να κυνηγήσουν τους μεγαλοκαρχαρίες (τα αφρόψαρα πιάνονται σχετικά εύκολα) γιατί δεν μαντρώνουν τουλάχιστο τους μεγαλοφειλέτες; Σύμφωνα με τη λίστα που δημοσιοποίησε το Υπουργείο Οικονομικών (23/1/2012) 4.152 άτομα οφείλουν συνολικά 14 δισ. 857 εκ. ευρώ. Η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ ωχριά μπροστά της.
Αν όμως η κυβέρνηση έχει λόγους (που εξήγησα σε προηγούμενα άρθρα) να αφήνει και τους μεγαλοφειλέτες ανενόχλητους στο καθημερινό τους τσιμπούσι, γιατί σιωπά και αδρανεί σύμπασα η αντιπολίτευση; Γιατί δεν απαιτούν και δεν επιδιώκουν την άμεση εφαρμογή όλων των διαδικασιών και διατάξεων που ισχύουν για μικροφειλέτες (αναγκαστική είσπραξη οφειλών, κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων ή φυλάκιση) τη στιγμή μάλιστα που οι ψηφοφόροι τους λιμοκτονούν, ζητιανεύουν και δεν έχουν φάρμακα; Μήπως βρέθηκε ένας να ορθώσει ανάστημα στη Βουλή και να κάνει έστω μια ερώτηση για την «τύχη» της εν λόγω λίστας που κυκλοφορεί ανενόχλητη πάνω από ένα χρόνο;
Στέρηση ή μείωση εσόδων συνεπάγεται βέβαια, στην εποχή της Τρόικα, νέες περικοπές μισθών και συντάξεων και νέα φορολογικά βάρη που θα επωμιστούν πάλι τα συνήθη υποζύγια. Αν οι δανειστές βάλουν χέρι και στις τραπεζικές καταθέσεις (ανέρχονται γύρω στα 165 δισ. ευρώ) ή αρπάξουν κάτι άλλο, πράγμα που θα συμβεί μόλις γίνει ασύμφορο το ξεζούμισμα μισθωτών και συνταξιούχων, δεν θα φταίνε οι ίδιοι αλλά εκείνοι που βούλιαξαν τη χώρα στα χρέη και δεν εννοούν, με συνευθύνη και της αντιπολίτευσης, να εισπράξουν τουλάχιστο τις μεγαλοφειλές και να κλείσουν την πληγή της φοροδιαφυγής. Δείχνουν ανήμποροι και ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε άλλο για να λασκάρουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό όσων είναι ακόμη ζωντανοί.
Να συνεχίσουμε λοιπόν να τους πριμοδοτούμε. Με τα μυαλά που κουβαλάμε μάς αξίζουν.
*Οδυσσέας Τσαγκαράκης
Ομότιμος καθηγητής κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
Tromaktiko
Σε κάθε συζήτηση γύρω από τα δεινά μας και ιδιαίτερα την εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων μισθωτών και συνταξιούχων ακούγεται μόνιμα η επωδός... «φταίμε όμως και εμείς που τους ψηφίζουμε». Λογικά θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι οι δημοσκοπήσεις θα έδειχναν μια ραγδαία και συνεχιζόμενη πτωτική τάση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και ιδιαίτερα εκείνων που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια (για να μείνουμε στο πιο πρόσφατο παρελθόν), πράγμα που δεν συμβαίνει.
Τέτοια μετεκλογικά ποσοστά των κομμάτων που γονάτισαν τη χώρα, αλλά και των άλλων που βγάζουν την ουρά τους απέξω, είναι επιεικώς απαράδεκτα, δεν ωφελούν, βλάπτουν και αποθρασύνουν επίδοξους εθνοσωτήρες. Το φαινόμενο δεν οφείλεται μόνο στην απάθεια μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων (αφήνουμε στην άκρη φανατικούς, κομματοβολεμένους και αμετανόητους), αλλά κυρίως στα «θα» των πολιτικών που δρουν στον εγκέφαλο σαν το μυθικό λωτό. Ο λωτοφάγος έχανε τη μνήμη του, ξεχνούσε το στόχο του (είτε νόστος ήταν αυτός, όπως στην περίπτωση των συντρόφων του Οδυσσέα, είτε οτιδήποτε άλλο), έχανε τον προσανατολισμό του και γινόταν εύκολη λεία στα χέρια δημαγωγών και επιτήδειων.
Εύχυμα τα πολιτικά «θα» καλλιεργούνται συστηματικά και καταναλώνονται μαζικά, ακόμη και σήμερα που άνθρωποι της διπλανής πόρτας στήνονται σε ατέλειωτες ουρές για ένα πιάτο φαγητό, τη βγάζουν στα παγκάκια ή αυτοκτονούν καθημερινά. Μέχρι πότε;
Αν κατά τον Γάλλο στοχαστή Μοντεσκιέ πολιτική είναι «να μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει να θέλεις», στην Ελλάδα του 21. αιώνα το πολιτικό «πρέπει» εξαντλείται, κατά κύριο λόγο, στο καλό (απατηλό) σερβίρισμα αρεστών αλλά και ανέξοδων «θα» ή «δεν θα» (η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος) και φυσικά στο ρουσφέτι: θα μειωθεί η ύφεση, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, δεν θα κάνουν απολύσεις στο δημόσιο, δεν θα μειώσουν τον κατώτατο μισθό, δεν θα πάρουν άλλα μέτρα, δεν θα γίνουν άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων κτλ. Από την άλλη μεριά οι διεκδικητές της εξουσίας σκορπούν απλόχερα τα δικά τους «θα» προς άγρα ψήφων: θα αυξήσουν τον κατώτατο μισθό, θα καταργήσουν τα μνημόνια, θα δώσουν αυξήσεις, θα διώξουν ή θα εξοντώσουν τους μετανάστες, θα σώσουν την πατρίδα κτλ.
Έτσι οι καταναλωτές του «λωτού» ζουν μια απατηλή ευφορία και την ψευδαίσθηση ενός νέου Ελντοράντο, ακόμη και μετά τις διαψεύσεις προηγούμενων προσδοκιών και το ξεκατίνιασμα της χώρας. Υπάρχει θεραπεία απεξάρτησης από τον πολιτικό λωτό;
Ένα από τα βαρύγδουπα «θα» είναι και το πολυσερβιρισμένο «θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή». Αφού δεν μπορούν ή δε θέλουν να κυνηγήσουν τους μεγαλοκαρχαρίες (τα αφρόψαρα πιάνονται σχετικά εύκολα) γιατί δεν μαντρώνουν τουλάχιστο τους μεγαλοφειλέτες; Σύμφωνα με τη λίστα που δημοσιοποίησε το Υπουργείο Οικονομικών (23/1/2012) 4.152 άτομα οφείλουν συνολικά 14 δισ. 857 εκ. ευρώ. Η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ ωχριά μπροστά της.
Αν όμως η κυβέρνηση έχει λόγους (που εξήγησα σε προηγούμενα άρθρα) να αφήνει και τους μεγαλοφειλέτες ανενόχλητους στο καθημερινό τους τσιμπούσι, γιατί σιωπά και αδρανεί σύμπασα η αντιπολίτευση; Γιατί δεν απαιτούν και δεν επιδιώκουν την άμεση εφαρμογή όλων των διαδικασιών και διατάξεων που ισχύουν για μικροφειλέτες (αναγκαστική είσπραξη οφειλών, κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων ή φυλάκιση) τη στιγμή μάλιστα που οι ψηφοφόροι τους λιμοκτονούν, ζητιανεύουν και δεν έχουν φάρμακα; Μήπως βρέθηκε ένας να ορθώσει ανάστημα στη Βουλή και να κάνει έστω μια ερώτηση για την «τύχη» της εν λόγω λίστας που κυκλοφορεί ανενόχλητη πάνω από ένα χρόνο;
Στέρηση ή μείωση εσόδων συνεπάγεται βέβαια, στην εποχή της Τρόικα, νέες περικοπές μισθών και συντάξεων και νέα φορολογικά βάρη που θα επωμιστούν πάλι τα συνήθη υποζύγια. Αν οι δανειστές βάλουν χέρι και στις τραπεζικές καταθέσεις (ανέρχονται γύρω στα 165 δισ. ευρώ) ή αρπάξουν κάτι άλλο, πράγμα που θα συμβεί μόλις γίνει ασύμφορο το ξεζούμισμα μισθωτών και συνταξιούχων, δεν θα φταίνε οι ίδιοι αλλά εκείνοι που βούλιαξαν τη χώρα στα χρέη και δεν εννοούν, με συνευθύνη και της αντιπολίτευσης, να εισπράξουν τουλάχιστο τις μεγαλοφειλές και να κλείσουν την πληγή της φοροδιαφυγής. Δείχνουν ανήμποροι και ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε άλλο για να λασκάρουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό όσων είναι ακόμη ζωντανοί.
Να συνεχίσουμε λοιπόν να τους πριμοδοτούμε. Με τα μυαλά που κουβαλάμε μάς αξίζουν.
*Οδυσσέας Τσαγκαράκης
Ομότιμος καθηγητής κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΟΛΘ: Δεν υπάρχουν καταθέσεις στην Κύπρο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
