2013-03-27 10:29:05
του Στέλιου Συρμόγλου
Οι δραματικές εξελίξεις εσχάτως στην Κύπρο και η τραγωδία που εξελίσσεται τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα, εκτός της εξαθλίωσης που βιώνει ο λαός, ως αποτέλεσμα ολέθριων πολιτικών και μιας υποταγμένης λογικής του ανερμάτιστου και λιπόψυχου πολιτικού προσωπικού στα ανομολόγητα συμφέροντα των εγχώριων και κυρίως ξένων συγκροτημένων συμφερόντων, δημιουργούν στο μέσο σκεπτόμενο Ελληνα το συναίσθημα της ανεστιότητας, που είναι αποτέλεσμα επίσης του κλονισμού του πολιτισμού μας.
Ο Ελληνας έχει γίνει “σύμβολο” και ταυτόχρονα ενσάρκωση του οδυνηρού εναγκαλισμού ανεστιότητας και εναγώνιας αναζήτησης της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, που δεν φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Στην τραγική φυσιογνωμία του Ελληνα συγκεντρώνονται όλες οι γραμμές, όσες απαρτίζουν την εικόνα αυτής της πολιτικής, πολιτιστικής και ηθικής κατάπτωσης ιδιαίτερα. Κατέχεται πλέον από τη σαφή συνείδηση της παρακμής του πολιτισμού της Ευρώπης και συγχρόνως είναι εμποτισμένος από το πνεύμα της μεγάλης κληρονομιάς του παρελθόντος.
Ετσι αντικατοπτρίζεται σ’ αυτόν όλη η αμφιβολία, η άρνηση και όλη η αντίφαση των χρόνων του και η συναίσθηση της αποστολής, ως φορέας αυτής της σημαντικής κληρονομιάς του παρελθόντος, της οποίας ήταν πάντα “καλεσμένος” να επιτελέσει. Και προσκρούει στην οδυνηρή διαπίστωση ότι είναι εγκλωβισμένος στο “πουθενά” και ορθώνεται μπροστά του το τείχος του “τίποτα”. Αυτή η κατάσταση τον ωθεί σε μιαν αχαλίνωτη και ίσως ακόρεστη απαισιοδοξία.
Με όσα βιώνει, με όσα βλέπει να εκδιπλώνονται ενώπιον του ως απόρροια αποφάσεων φρενοβλαβών και ψευδομανών της πολιτικής, νιώθει να έχουν συντριβεί οι ελπίδες του, αλλά έχουν συντριβεί και τα είδωλα των θεών και οι πλάκες των ανθρώπινων αξιών. Και δεν βλέπει, έστω τους ολίγιστους, να αγωνίζονται για τη συγκρότηση των κανόνων μια νέας ηθικής βούλησης και του “μύθου” μιας νέας πίστης. Εχει, ωστόσο, την ανάγκη της συμφιλίωσης του νέου, με τη όποια μορφή εμφανιστεί, προς το παλαιό, το οποίο έχει επίσης κλονιστεί. Γνωρίζει ότι το νέο μόνο από το παρελθόν μπορεί να γεννηθεί και συναισθάνεται ότι το έδαφος έχει εξαφανιστεί κάτω από τα πόδια του.
Διαπιστώνει ότι βρέθηκε μόνος επί των κορυφών εκείνων, όπου ο κεραυνός πλήττει τη μοναχική δρυν. Κυριευμένος από προμηθειακή διάθεση αντιτάσσει στο Θεό, του οποίου τις αποκαλύψεις και τη βοήθεια πλέον μόνο προσδοκά, πείσμονα ιδιογνωμοσύνη. Και προτίμησε να θραύσει κάθε ψυχικό δεσμό και να πλάσει μέσα στη σιωπή της ερημίας του την ίδια του τη σκιά, για να απυεθύνει σ’ αυτήν τους μονολόγους του.
Ηθελε περισσότερο από καθετί να είναι αυτόνομος και ελεύθερη προσωπικότητα. Και κατάντησε υποχείριο και υπήκοος των δανειστών της χώρας του. Κατάντησε άθυρμα της πολιτικής απάτης και ανικανότητας των ποδηγετών του. Και είδε τα τελευταία χρόνια να επιστρατεύονται όλοι οι γελοίοι της πολιτικής, για να διασκεδάσουν γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους του λαού, επιχειρώντας να θάψουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών στην τάφρο της γελοιότητάς τους Βρέθηκε έτσι να βιώνει, όσο κανείς άλλος ευρωπαίος πολίτης, το μαρτύριο της ανεστιότητας και την αγωνία της επιβίωσης, χωρίς πλέον να επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει σκέψεις για ψυχική γαλήνη, ασφάλεια και ευημερία στο εγγύς μέλλον. Και υφίσταται τις βαριές κοινωνικές επιπτώσεις από τις αποφάσεις των εχθρών του Ελληνισμού, από τη αβουλία και τη υποτελή συμπεριφορά της κομματικής παχυδερμίας.
Η κατάφαση της ζωής ωστόσο συνοδεύεται από τον πόθο προς κάτι, το οποίο τελεί πέρα και υπεράνω της καθημερινότητας. Οπισθεν της αρνήσεως και της όποιας παθητικότητας, που οι δυσβάστακτες συνθήκες ή και η ιδιοσυστασία ενός λαού διαμορφώνει, κρύβεται πάντα μια κραταιά κατάφαση. Κι αυτή η κατάφαση οδηγεί στην ανάγκη της αποφάσεως για μια νέα πίστη στις αρχές, για αφύπνιση της συνείδησης και αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης. Οδηγεί στην αντίδραση, στον αγώνα κατά της κρατούσης πολιτικής ηθικής. Οδηγεί στην έξαρση υπεράνω της πραγματικότητας και των φραγμών της ατομικότητας.
freepen.gr
Οι δραματικές εξελίξεις εσχάτως στην Κύπρο και η τραγωδία που εξελίσσεται τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα, εκτός της εξαθλίωσης που βιώνει ο λαός, ως αποτέλεσμα ολέθριων πολιτικών και μιας υποταγμένης λογικής του ανερμάτιστου και λιπόψυχου πολιτικού προσωπικού στα ανομολόγητα συμφέροντα των εγχώριων και κυρίως ξένων συγκροτημένων συμφερόντων, δημιουργούν στο μέσο σκεπτόμενο Ελληνα το συναίσθημα της ανεστιότητας, που είναι αποτέλεσμα επίσης του κλονισμού του πολιτισμού μας.
Ο Ελληνας έχει γίνει “σύμβολο” και ταυτόχρονα ενσάρκωση του οδυνηρού εναγκαλισμού ανεστιότητας και εναγώνιας αναζήτησης της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, που δεν φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Στην τραγική φυσιογνωμία του Ελληνα συγκεντρώνονται όλες οι γραμμές, όσες απαρτίζουν την εικόνα αυτής της πολιτικής, πολιτιστικής και ηθικής κατάπτωσης ιδιαίτερα. Κατέχεται πλέον από τη σαφή συνείδηση της παρακμής του πολιτισμού της Ευρώπης και συγχρόνως είναι εμποτισμένος από το πνεύμα της μεγάλης κληρονομιάς του παρελθόντος.
Ετσι αντικατοπτρίζεται σ’ αυτόν όλη η αμφιβολία, η άρνηση και όλη η αντίφαση των χρόνων του και η συναίσθηση της αποστολής, ως φορέας αυτής της σημαντικής κληρονομιάς του παρελθόντος, της οποίας ήταν πάντα “καλεσμένος” να επιτελέσει. Και προσκρούει στην οδυνηρή διαπίστωση ότι είναι εγκλωβισμένος στο “πουθενά” και ορθώνεται μπροστά του το τείχος του “τίποτα”. Αυτή η κατάσταση τον ωθεί σε μιαν αχαλίνωτη και ίσως ακόρεστη απαισιοδοξία.
Με όσα βιώνει, με όσα βλέπει να εκδιπλώνονται ενώπιον του ως απόρροια αποφάσεων φρενοβλαβών και ψευδομανών της πολιτικής, νιώθει να έχουν συντριβεί οι ελπίδες του, αλλά έχουν συντριβεί και τα είδωλα των θεών και οι πλάκες των ανθρώπινων αξιών. Και δεν βλέπει, έστω τους ολίγιστους, να αγωνίζονται για τη συγκρότηση των κανόνων μια νέας ηθικής βούλησης και του “μύθου” μιας νέας πίστης. Εχει, ωστόσο, την ανάγκη της συμφιλίωσης του νέου, με τη όποια μορφή εμφανιστεί, προς το παλαιό, το οποίο έχει επίσης κλονιστεί. Γνωρίζει ότι το νέο μόνο από το παρελθόν μπορεί να γεννηθεί και συναισθάνεται ότι το έδαφος έχει εξαφανιστεί κάτω από τα πόδια του.
Διαπιστώνει ότι βρέθηκε μόνος επί των κορυφών εκείνων, όπου ο κεραυνός πλήττει τη μοναχική δρυν. Κυριευμένος από προμηθειακή διάθεση αντιτάσσει στο Θεό, του οποίου τις αποκαλύψεις και τη βοήθεια πλέον μόνο προσδοκά, πείσμονα ιδιογνωμοσύνη. Και προτίμησε να θραύσει κάθε ψυχικό δεσμό και να πλάσει μέσα στη σιωπή της ερημίας του την ίδια του τη σκιά, για να απυεθύνει σ’ αυτήν τους μονολόγους του.
Ηθελε περισσότερο από καθετί να είναι αυτόνομος και ελεύθερη προσωπικότητα. Και κατάντησε υποχείριο και υπήκοος των δανειστών της χώρας του. Κατάντησε άθυρμα της πολιτικής απάτης και ανικανότητας των ποδηγετών του. Και είδε τα τελευταία χρόνια να επιστρατεύονται όλοι οι γελοίοι της πολιτικής, για να διασκεδάσουν γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους του λαού, επιχειρώντας να θάψουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών στην τάφρο της γελοιότητάς τους Βρέθηκε έτσι να βιώνει, όσο κανείς άλλος ευρωπαίος πολίτης, το μαρτύριο της ανεστιότητας και την αγωνία της επιβίωσης, χωρίς πλέον να επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει σκέψεις για ψυχική γαλήνη, ασφάλεια και ευημερία στο εγγύς μέλλον. Και υφίσταται τις βαριές κοινωνικές επιπτώσεις από τις αποφάσεις των εχθρών του Ελληνισμού, από τη αβουλία και τη υποτελή συμπεριφορά της κομματικής παχυδερμίας.
Η κατάφαση της ζωής ωστόσο συνοδεύεται από τον πόθο προς κάτι, το οποίο τελεί πέρα και υπεράνω της καθημερινότητας. Οπισθεν της αρνήσεως και της όποιας παθητικότητας, που οι δυσβάστακτες συνθήκες ή και η ιδιοσυστασία ενός λαού διαμορφώνει, κρύβεται πάντα μια κραταιά κατάφαση. Κι αυτή η κατάφαση οδηγεί στην ανάγκη της αποφάσεως για μια νέα πίστη στις αρχές, για αφύπνιση της συνείδησης και αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης. Οδηγεί στην αντίδραση, στον αγώνα κατά της κρατούσης πολιτικής ηθικής. Οδηγεί στην έξαρση υπεράνω της πραγματικότητας και των φραγμών της ατομικότητας.
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Διαζύγιο" με το επίδομα γάμου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η συμφωνία με Κουίνσι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
