2012-12-15 13:09:48
Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής σου ΣΥΡΙΖΑ
Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Περιοδεία στη Βραζιλία και την Αργεντινή ξεκινά σήμερα ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής αντιπροσωπείας, αποτελούμενης από τους Νίκο Χουντή, Ευρωβουλευτή, Γιάννη Δραγασάκη, αντιπρόεδρο της Βουλής, Κώστα Ήσυχο, υπεύθυνο Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής και Κώστα Αθανασίου, διευθυντή της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Η αντιπροσωπεία θα επισκεφτεί το Σαν Πάολο της Βραζιλίας, στις 15/12-20/12 και το Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής, στις 20/12 μέχρι τις 27/12, κατόπιν πρόσκλησης του κυβερνώντος κόμματος (Κόμμα Εργαζομένων-PT) και της Γερουσίας, αντίστοιχα.
Η αντιπροσωπεία θα έχει συναντήσεις με αξιωματούχους σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο, όπως και με εκπροσώπους κομμάτων της Αριστεράς, Κινημάτων και την Ελληνική Ομογένεια.
Τσίπρας: Ηρώδης της μέσης ελληνικής οικογένειας ο πρωθυπουργός
«Ηρώδη» της μέσης ελληνικής οικογένειας χαρακτήρισε τον Αντώνη Σαμαρά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, διαμηνύοντας παράλληλα από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ότι «κάθε μέρα που περνάει είμαστε πιο έτοιμοι και πιο ώριμοι να αναλάβουμε την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου».
Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Συνεδριάζουμε για πρώτη φορά σήμερα μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε ενιαίο, ενωτικό, δημοκρατικό και πολυτασικό φορέα της αριστεράς. Στον κομματικό φορέα κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού πολίτη. Στο φορέα της ελπίδας και της ανατροπής.
Οικοδομούμε ένα σύγχρονο αριστερό, δημοκρατικό, ριζοσπαστικό και συλλογικό κόμμα.
Που, σύντομα, θα κληθεί από τον κυρίαρχο λαό να βγάλει τη χώρα από το καταστροφικό αδιέξοδο του Μνημονίου.
Να οργανώσει τη βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση.
Να δρομολογήσει την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Όχι ως μία λευκή επιταγή από το λαό.
Αλλά ως μια διαδικασία πραγματικής λαϊκής συμμετοχής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα κάνουμε ένα ακόμα βήμα μπροστά, υλοποιώντας την εντολή του λαού, να μετασχηματίσουμε τις δομές και τις διαδικασίες μας, ώστε να ανταποκριθούμε στην ιστορική ευθύνη. Την ευθύνη να σταματήσουμε τη μνημονιακή καταστροφή και να ανοίξουμε νέους δρόμους δημιουργίας.
Κάθε μέρα που περνάει είμαστε πιο έτοιμοι και πιο ώριμοι να αναλάβουμε την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου. Το διαπιστώσαμε και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Το βιώνουμε και καθημερινά. Ο λαός ενώνεται με την Αριστερά. Ακουμπάει τις αγωνίες και τις προσδοκίες στο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αλλά εμείς δεν εφησυχάζουμε.
Θέλουμε να πείσουμε τους διστακτικούς και τους αναποφάσιστους. Να διαμορφώσουμε μαζί με το λαό το κυβερνητικό πρόγραμμα της δικής του κυβέρνησης. Συνθέτοντας – και όχι αθροίζοντας – δίκαια και βιώσιμα αιτήματα του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού. Σ’ ένα συνεκτικό, ρεαλιστικό και εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο ανατροπής. Πάταξης της διαφθοράς, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής. Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, της ισονομίας, της αξιοκρατίας, του κράτους δικαίου, της κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Με στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Συνεδριάζουμε, σήμερα, συντρόφισσες και σύντροφοι, μέσα στον κουρνιαχτό από τους αυτοαναφορικούς πανηγυρισμούς της δοσοεξαρτημένης συγκυβέρνησης Σαμαρά. Ένας Πρωθυπουργός που αποκαλεί τους υπό απόλυση υπαλλήλους της αυτοδιοίκησης προνομιούχους και τρομοκράτες. Που εξαντλεί τον τσαμπουκά του εντός και υπογράφει άνευ όρων εκτός.
Που αφήνει συνεργάτες του να εισηγούνται συγκατοίκηση του κόμματός του με τη Χρυσή Αυγή.
Πρωθυπουργός, υπουργοί, οι δύο πολιτικοί ηρακλείς της συγκυβέρνησης – ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης – όλοι αλληλοσυγχαίρονται για την επιτυχία που μόνο εκείνοι βλέπουν. Πανηγυρίζουν γιατί οι εταίροι μας εδέησαν να καταβάλλουν, μέσα Δεκέμβρη τη δόση που βάσει της δανειακής σύμβασης που μόνο εμείς τηρούμε στο ακέραιο, έχοντας διαλύσει τη χώρα και τις αντοχές της κοινωνίας, θα έπρεπε να είχαμε εισπράξει από το περασμένο καλοκαίρι. Μιας σύμβασης που διαρκώς ανατρέπεται μονομερώς και αυθαιρέτως από τη πλευρά των δανειστών, αναβαθμίζοντας τις προϋποθέσεις εκπλήρωσής της. Και τώρα πανηγυρίζουν για το αυτονόητο, που έπραξαν οι δανειστές με καθυστέρηση έξι μηνών.
Απορεί ο λαός γιατί πανηγυρίζουν. Ο λαός που γνωρίζει τι τον περιμένει το 2013. Το έτος της πιο άγριας λιτότητας από την αρχή του μνημονίου. Ο λαός που έχει συνειδητοποιήσει ότι ο κ. Σαμαράς δεν είναι ο Άγιος Βασίλης της ανάπτυξης, όπως θέλει να εμφανίζεται. Άλλα ο Ηρώδης της μέσης ελληνικής οικογένειας. Που επιβάλλει φορολογική ποινή στα παιδιά. Ο εξολοθρευτής των μεσαίων στρωμάτων: της μισθωτής εργασίας και των μικρών ελεύθερων επαγγελματιών. Που εξαναγκάζει την πλειοψηφία μισθωτών και συνταξιούχων σε στάση πληρωμών προς το Δημόσιο.Που επισφραγίζει τη χρεοκοπία του λαού. Που επιβραβεύει τους φοροφυγάδες. Και αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως προνομιούχους.
Η δανειακή δόση δεν σηματοδοτεί μια νέα αφετηρία. Αλλά επιταχύνει την αντίστροφη μέτρηση για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά. Ο αυτόματος διορθωτικός μηχανισμός μικραίνει το χρόνο ανάμεσα στην αστοχία των μέτρων λιτότητας και τη δήθεν διορθωτική επιπρόσθετη λιτότητα. Δηλαδή, ανάμεσα στην αστοχία και την επανάληψη ακριβώς της ίδιας αστοχίας. Μικραίνει, όμως, ταυτόχρονα, και τον πολιτικό χρόνο αυτής της μοιραίας τρικομματικής κυβέρνησης. Στο τέλος του επόμενου Μαρτίου ένα μόνο δίλημμα θα υπάρχει: ή θα καταρρεύσει ο λαός και ο τόπος ή θα φύγει η συγκυβέρνηση της κατάρρευσης. Αλλά, μόνον ο λαός, με τον ειρηνικό ξεσηκωμό του, μπορεί και πρέπει να δώσει την αναγκαία λύση. Για ν’ ανοίξει ο δρόμος στην ελπίδα. Σε μια κυβέρνηση ευρείας κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η κυβέρνηση Χωρίς ίχνος σοβαρότητας πανηγυρίζει γιατί κέρδισε η ίδια λίγο ακόμα δανεικό χρόνο.
Γιατί θα κάνει πρωτοχρονιά ως κυβέρνηση. Συσσωρεύει δανειακές υποχρεώσεις για μετά το 2022. Για να κερδίσει η ίδια χρόνο. Και η κυρία Μέρκελ τις εκλογές στη Γερμανία. Χωρίς να έχει εξαναγκαστεί να πει την αλήθεια στο γερμανικό λαό προεκλογικά. Ότι το Μνημόνιο απέτυχε. Και ότι όσο συνεχίζεται, το χρέος θα καθίσταται μη βιώσιμο. Πανηγυρίζουν με πυροτεχνήματα που σύντομα θα σκάσουν στο κεφάλι τους. Όπως εκείνο του κυρίου Σαμαρά. Ότι δήθεν «τους επόμενους μήνες θα ξεχρεώσουν ό,τι χρωστάνε στους πολίτες».
Αγκαλιασμένοι με τα Μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής αναζητούν σανίδα σωτηρίας στις ενέσεις τεχνητής αισιοδοξίας. Μιλούν για ανάσα στην οικονομία από τη δανειακή δόση. Τους αμφισβητεί, όμως, ακόμα και ο κύριος Προβόπουλος. Ο οποίος ενημέρωσε την Τετάρτη την Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ότι ούτε μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα υπάρξει ρευστότητα στην αγορά. Όχι μόνο ανάσα δεν θα υπάρξει στην οικονομία από τη δόση, αλλά ακόμα και η παροχή οξυγόνου θα ανοιγοκλείνει.
Δηλαδή, περίπου, τα μισά από τη δόση θα πάνε στις τράπεζες για να χαθούν στους ισολογισμούς τους. Μόλις το 15% της συνολικής δόσης θα καλύψουν τις ανάγκες του προϋπολογισμού. Και αυτά σε τρεις δόσεις και υπό την απειλή νέων μέτρων. Αυτός είναι, άλλωστε, περίπου, ο μέσος όρος των δανειακών κεφαλαίων που διοχετεύθηκαν στην πραγματική οικονομία τα δυόμιση χρόνια των Μνημονίων. Από το σύνολο των μέχρι χθες, €142 δις, μόλις τα €19 δις αξιοποιήθηκαν για να μειωθεί το έλλειμμα.Αυτό διαπιστώνει έκθεση της εταιρείας McKinsey & Company για την Ελλάδα στην κρίση, που παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες.
Για ποιον άλλον λόγο, όμως, εκτός από την προσωρινή πολιτική επιβίωσή της, πανηγυρίζει η δοσοεξαρτημένη συγκυβέρνηση;
Για να κρύψει την αποτυχία της διαδικασίας επαναγοράς ελληνικών ομολόγων. Αυτής της «παράλογης, περιττής και άσχετης προς τη ρευστότητα» πράξης, όπως την χαρακτήρισαν, όχι εμείς αλλά οι Financial Times. Διαδικασία η οποία ενίσχυσε τον εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, αντί να συμβάλει στην αποκατάσταση της έστω και εικονικής βιωσιμότητάς του. Όπως την όρισε το Eurogroup στις 27 Νοεμβρίου. Στο 124% του ΑΕΠ το 2020. Που προϋποθέτει, από σήμερα και μέχρι τότε: μείωση του δημόσιου χρέους κατά €40 δις και αύξηση του ΑΕΠ κατά €50 δις.
Τη στιγμή που η υφεσιακή λιτότητα οδηγεί το ΑΕΠ σε ετήσια ρεκόρ συρρίκνωσης. Η αποτυχία της επαναγοράς, όμως, συνεπάγεται άμεση πρόβλεψη για ΑΕΠ 128% το 2020. Εξέλιξη που σημαίνει ότι, ένα μέρος αυτής της απόκλισης, ύψους, περίπου, €3 δις (1,5% του ΑΕΠ) θα πρέπει να καλυφθεί άμεσα με νέες περικοπές. Από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η χρεοκοπία της κυβερνητικής πολιτικής είναι συνολική και συντριπτική. Αλλά η χρεοκοπία ξεκίνησε από τη δημοσιονομική διαχείριση και έχει εξαλλαγεί σε κρίση θεσμών και Δημοκρατίας. Η συγκυβέρνηση νομοθετεί με τους σύγχρονους αναγκαστικούς νόμους των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Που παραβιάζουν τη συνταγματικά κατοχυρωμένη διάκριση των εξουσιών.
Και συγκροτούν το θεσμικό υπόβαθρο του «κράτους έκτακτης ανάγκης», που θέτει υπό την αίρεσή του τη Δημοκρατία. Πρόκειται για εν εξελίξει αντιδημοκρατική εκτροπή. Στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα αντιταχθεί με κάθε θεσμικά πρόσφορο μέσο. Συστατικό στοιχείο του «κράτους έκτακτης ανάγκης» είναι και η αδιαφάνεια και η διαφθορά.
Ακόμα και ο Πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επελέγη.
Γιατί, άραγε; Στην ετήσια έκθεσή της για τη διαφθορά σε όλον τον κόσμο το 2012, η διεθνής μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια» («Transparency International»), κατατάσσει την Ελλάδα στην 94η θέση σε σύνολο 176 χωρών. Η Ελλάδα υποχώρησε κατά 14 θέσεις από την προηγούμενη κατάταξη και και βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την Κολομβία. Υπόδειγμα αδιαφάνειας και έλλειψης νομιμότητας είναι το διαβόητο ΤΑΙΠΕΔ. Που έχει οριστεί να κάνει τη βρώμικη δουλειά στην εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου. Και πράγματι την κάνει.
Επίκειται το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ. Μιας κερδοφόρας δημόσιας επιχείρησης, που αποφέρει ετησίως έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων στο κράτος.
Για ποιο λόγο πωλείται; Πως πωλείται;
Με νομικό σύμβουλο για την αποκρατικοποίηση τη δικηγορική εταιρεία Freshfield. Η οποία συγχρόνως εκτελεί χρέη νομικού συμβούλου της αγγλικής εταιρείας διαδικτυακού στοιχηματισμού Betfair. Ενός από τους βασικούς ανταγωνιστές του Οργανισμού. Μια εταιρεία που προσέβαλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τόσο το ελληνικό νομικό πλαίσιο για το μονοπώλιο της ΟΠΑΠ ΑΕ, όσο και τον πρόσφατο νόμο για τη ρύθμιση της αγοράς παιγνίων. Δεν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων εδώ;
Ακόμα, όμως, και αν δεν υπάρχει τυπικό κώλυμα, δεν προκαλεί εύλογα ερωτηματικά αυτή η επιλογή;
Η πώληση του ΟΠΑΠ, με τον τρόπο και τις διαδικασίες που προχωρά, αποτελεί πράξη υπονόμευσης του δημόσιου συμφέροντος.Στις σημερινές δε συνθήκες της κρίσης πράξη απιστίας και μειοδοσίας.
Αν ορισμένοι, επιμείνουν σε αυτό, μόνο και μόνο για να φτιάξουν τα νέα τζάκια της διαπλοκής.
Μόνο και μόνο για να τους κρατήσουν αυτοί με τη σειρά τους στην εξουσία, είναι γελασμένοι.
Δε πρόκειται να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Λέμε ναι στις επενδύσεις για την ανάπτυξη, λέμε όχι στο πλιάτσικο. Λέμε ναι στους σοβαρούς επενδυτές και ιδιαίτερα στις δημόσιες επενδύσεις, λέμε όχι στους αετονύχηδες της διαφθοράς που βρίσκουν ευκαιρία, σαν άλλοι μαυραγορίτες της σύγχρονης εποχής να λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο, πάνω στα συντρίμμια της χώρας και του λαού. Και τους προειδοποιούμε, θα λογοδοτήσουν.
Και απαιτούμε: Όλα στο φως εδώ και τώρα για τη πώληση του ΟΠΑΠ κύριοι του ΤΑΙΠΕΔ και κύριοι της κυβέρνηση. Και αν δε τα δώσετε εσείς, θα τα βγάλουμε εμείς και πολύ σύντομα.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η χώρα βαδίζει προς το 2013 με τα σαφή σημάδια μιας εξελισσόμενης ανθρωπιστικής κρίσης.
*Οι αυτοκτονίες είναι η τραγική και διαρκής υπόμνηση.
*Οι νέο-άστεγοι, που είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Οι οποίοι από τη μια στιγμή στην άλλη έχασαν τα πάντα στη ζωή τους. Και τώρα δεν έχουν στέγη, εργασία, περίθαλψη, φροντίδα υγιεινής.
*Οι άνθρωποι, κυρίως, στη Βόρεια Ελλάδα, που δεν έχουν θέρμανση. Που κρυώνουν.
Γιατί η συγκυβέρνηση, αντί να χτυπήσει το λαθρεμπόριο καυσίμων, στέρησε από τους ίδιους τη δυνατότητα αγοράς καυσίμων.
*Οι συνταξιούχοι και όσοι έχουν ανάγκη από φάρμακα. Που δεν τα βρίσκουν. Στις μισοάδειες φαρμακαποθήκες και στα κλειστά φαρμακεία.
Από την εγκληματική εγκατάλειψη της περίθαλψης των ασφαλισμένων στον προβληματικό ΕΟΠΥΥ.
Από μια επικίνδυνη συγκυβέρνηση. Που προεκλογικά τρομοκρατούσε τους πολίτες. Ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην εξουσία δεν θα είχαν φάρμακα.
Και τώρα, που με τα τρία μνημονιακά κόμματα στην εξουσία δεν υπάρχουν φάρμακα, τρομοκρατεί και εκβιάζει τους φαρμακοποιούς.
*Οι άνεργοι του 1,3 εκατ. Από 355.100 άτομα το 2008. Και 878.300 το 2011.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Δεν πάει άλλο.
Κάθε μέρα που περνάει, η χρεοκοπία του λαού γίνεται ολοένα και πιο φανερή και πιο επώδυνη.
Κάθε μέρα που περνάει, με αυτήν τη μοιραία συγκυβέρνηση στην εξουσία, είναι μια χαμένη μέρα για την ανασυγκρότηση και το μέλλον αυτού του τόπου. Τώρα είναι η ώρα να πολλαπλασιαστούν οι κοινωνικές αντιστάσεις και αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να πλημμυρίσει η χώρα αλληλεγγύη.
Και πρέπει να μπούμε στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης. Τώρα είναι η ώρα. Να φύγει η συγκυβέρνηση της χρεοκοπίας του λαού. Να είναι το 2013 η χρονιά της μεγάλης ανατροπής. Με την κυβέρνηση του λαού, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στην εξουσία. Το 2013 θα είναι η χρονιά της μεγάλης ανατροπής.
Αυτή είναι η τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ για το 2012. Σε λίγο, αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση των κυβερνώντων κομμάτων της Βραζιλίας και της Αργεντινής, θα αναχωρήσει για επίσημη επίσκεψη σ’αυτές τις δύο χώρες. Είναι μια επίσκεψη-δείγμα γραφής της δικής μας ενεργητικής και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Θα επισκεφτούμε δύο χώρες, μέλη του G20 τις οποίες κατέστρεψαν και χρεοκόπησαν οι ομοϊδεάτες του κ. Σαμαρά. Χώρες τις οποίες ανέστησαν αριστερές και προοδευτικές κυβερνήσεις που αγνόησαν το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.
Λαοί που πέταξαν από πάνω τους τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και βαδίζουν το δρόμο της ανάπτυξη και τις αξιοπρέπειας.
Θα ακολουθήσει σειρά επισκέψεων σε ευρωπαϊκές και μη χώρες. Σε μια άλλη αντίληψη για την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που έχει ανάγκη η χώρα. Μια αντίληψη που αντιπαρατίθεται με την πολιτική της διεθνούς απομόνωσης της Ελλάδας που έχει υιοθετήσει η συγκυβέρνηση Σαμαρά.
Είναι η εναλλακτική απάντησή μας στη μονομέρεια και την υποταγή στη στρατηγική Μέρκελ για την Ευρώπη. Που θέλει την Ελλάδα ειδική οικονομική ζώνη μέσα στην Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η ώρα της αλλαγής πλησιάζει.
Η ώρα της νέας ανάστασης του λαού μας έρχεται.
Θα ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της ιστορίας.
Θα αλλάξουμε το μέλλον, θα τους κάνουμε παρελθόν.
Σας ευχαριστώ. Καλές γιορτές και καλή και παραγωγική νέα χρονιά.
Θα κάνουμε το 2013 τη χρονιά της μεγάλης, της ιστορικής ανατροπής. Για το λαό και τον τόπο.
Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ - Ποιοι είμαστε, τι επιδιώκουμε, τι προτείνουμε, τι ζητάμε-
1. Προοίμιο
Η ελληνική κοινωνία ζει μια πρωτοφανή σε ένταση και έκταση κρίση, τη χειρότερη που γνώρισε μεταπολιτευτικά. Τα λαϊκά στρώματα έχασαν και εξακολουθούν να χάνουν τα εισοδήματά τους, εργατικά δικαιώματα δεκαετιών ακυρώθηκαν και ακυρώνονται, η κοινωνία αποσυντίθεται, η δημοκρατία περιστέλλεται, η οικονομία ακολουθεί καθοδικό σπιράλ θανάτου ενώ ο τρόπος ζωής όλων μας αποδιαρθρώνεται. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο, ανίκανο και πλήρως υποταγμένο στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ενόσω προωθεί με όλα τα μέσα την καταστροφή, εξαντλεί τα όριά του και αποσταθεροποιείται. Ζούμε το τέλος μιας εποχής. ζούμε τις ωδίνες που θα γεννήσουν μια νέα. Εκείνοι που κυβερνούν αρχίζουν να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν. εκείνοι που κυβερνώνται αρχίζουν να μη θέλουν να κυβερνηθούν όπως πρώτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με την τριπλή σημαία του βρίσκεται εδώ για να βάλει τέλος στην προϊούσα εξαθλίωση, για να εκφράσει πολιτικά τον κόσμο της εργασίας και την ανάγκη να αναδειχθεί αυτός ο κόσμος σε ηγετική δύναμη της κοινωνίας, για να εκφράσει, επιπλέον, την ανάγκη να υπερβεί η ελληνική κοινωνία τις πατριαρχικές και ανδροκρατικές πρακτικές που συντείνουν στην αποδοχή συντηρητικών αντιλήψεων και σε εποχές κρίσης κινδυνεύουν να γίνουν ακραίες, για να εκφράσει, τέλος, την ανάγκη ριζικής οικολογικής αναμόρφωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης εν μέσω διαδικασιών κλιματικής αλλαγής που απειλούν ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βρίσκεται εδώ για να οργανώσει τη δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των δομών που το στηρίζουν, για να ανοίξει τον δρόμο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στηριγμένης σε ένα ευρύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μιας κυβέρνησης που, χωρίς να είναι το τέρμα του δρόμου, θα θέσει τη χώρα σε νέα τροχιά. Για να επιτύχουμε αυτόν τον μεγάλο στόχο, συμβάλλουμε με όλες τις δυνάμεις μας στην ανάπτυξη ενός ισχυρού κοινωνικού κινήματος και ενός μεγάλου πολιτικού κινήματος, επιμένουμε στην ανάγκη για κοινή δράση και συμπαράταξη της Αριστεράς, αναλαμβάνοντας τις σχετικά πρόσφορες πρωτοβουλίες, ισχυροποιούμε και διευρύνουμε τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως τον πολιτικό φορέα που θα εμπνεύσει, θα κινητοποιήσει και θα συμβάλει καθοριστικά στην ενότητα και στην οργάνωση των λαϊκών δυνάμεων, αποσκοπώντας στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ανασυγκρότηση της χώρας, αποσκοπώντας σε μια χειραφετημένη Ελλάδα της εργασίας, της δικαιοσύνης και της δημιουργικότητας μέσα σε μια ριζικά διαφορετική Ευρώπη.
2. Η σημερινή κρίση
Η κρίση που ζούμε, η οποία ξεκίνησε ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μετατράπηκε σε κρίση δημόσιου χρέους οδηγώντας στα προγράμματα λιτότητας, τείνει να προσλάβει οικουμενικές διαστάσεις, θίγοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάθε χώρα και αγγίζοντας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Τόσο η κρίση των τραπεζών όσο και η κρίση των κρατών είναι εκφράσεις της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτή ξέσπασε μετά από τρεις δεκαετίες συσσώρευσης κερδών, μέσα από την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών υπέρ του κεφαλαίου που οργάνωσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός σε παγκόσμια κλίμακα.
Αλλά πλέον η κρίση βαθαίνει και διευρύνεται διαρκώς περισσότερο, με σκοτεινό μέλλον και χωρίς ορατή έκβαση, με εξαιρετικά επικίνδυνα ενδεχόμενα να ανοίγονται μπροστά μας. Βαθαίνει και διευρύνεται, μάλιστα, με τρόπους που φαίνεται να απαγορεύουν κάθε είδους επιστροφή στην πρότερη κατάσταση, όπου το κράτος διατηρούσε τη δυνατότητα να παρεμβαίνει ώστε κάπως να εξισορροπεί τις απαιτήσεις του κεφαλαίου με τα κοινωνικά αιτήματα και να αποκαθιστά ανεκτές μορφές συναίνεσης τουλάχιστον με τα μεσαία στρώματα, με τρόπους που καταστρέφουν τους αποκατεστημένους όρους πολιτικής εκπροσώπησης και τα ίδια τα συνταγματικά και εν γένει θεσμικά θεμέλια των κοινωνιών, με τρόπους που θίγουν ολόπλευρα κάθε έκφανση της κοινωνικής και προσωπικής ζωής και την ίδια την ηθική σφαίρα, με τρόπους, τελικά, που διαγράφουν κάθε ελπίδα ότι θα ανακτήσουμε αυτούσια εκείνα που χάσαμε.
Με αυτήν την έννοια, δεν μας επιτρέπεται να αναπολούμε κανένα παρελθόν, οφείλουμε να αποποιηθούμε κάθε νοσταλγία. Για να σταματήσει η κρίση και για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα, η πορεία που ακολούθησε ο κόσμος μέχρις εδώ πρέπει να αλλάξει ριζικά κατεύθυνση στο σύνολό της. Στο σύνολό της: σε κάθε χώρα, σε κάθε κοινωνικό χώρο, σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Να αλλάξει παντού, με τα πρόσφορα κάθε φορά μέσα, με όλες τις δυνάμεις που μπορούν να επιστρατευθούν. Μόνον έτσι θα μπορέσουν να οδηγηθούν οι λαοί σε έναν ριζικά καινούργιο κόσμο, σε έναν κόσμο αλληλεγγύης, σε έναν κόσμο ουσιαστικής δημοκρατίας, πραγματικής ισότητας και ελευθερίας, σε έναν κόσμο καθολικής δικαιοσύνης. Η ευθύνη για αυτήν την ριζική αλλαγή, για την οικοδόμηση αυτού του νέου κόσμου, είναι ευθύνη των λαών της Γης και των αγώνων τους. Δηλαδή είναι ευθύνη δική μας.
Σήμερα, το παγκοσμιοποιημένο μεγάλο κεφάλαιο με τις διάφορες συνιστώσες του εξακολουθεί να εξαντλεί τα περιθώρια κερδοφορίας από τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», οδηγώντας τους λαούς στην πλήρη εξαθλίωση και προξενώντας τα μεγάλα ρεύματα της οικονομικής μετανάστευσης. Τοπικοί πόλεμοι εξακολουθούν να μαίνονται και να διευρύνονται ενώ νέοι εξαπολύονται, οι εστίες έντασης πολλαπλασιάζονται και στους οικονομικούς μετανάστες προστίθενται οι μετανάστες-πρόσφυγες, θύματα των πολέμων. Ο θρησκευτικός φανατισμός, ως λαϊκή αλλά και αντιδημοκρατική ιδεολογία, δεν υποχωρεί. Παράλληλα, νέοι πρωταγωνιστές και αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις έχουν εμφανιστεί στη διεθνή σκηνή ενώ ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων οξύνεται και η ηγεμονία των ΗΠΑ αμφισβητείται. Ακόμη και ένας γενικευμένος πόλεμος που θα ‘ξεπεράσει’ την κρίση πριμοδοτώντας τις βιομηχανίες του πολέμου και όλες τις επιχειρήσεις που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα μαζί του, θα υποτάξει χώρες, θα καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις, θα αποδεκατίσει τους λαούς και θα ανοίξει με το πέρας του το ελντοράντο της ‘ανοικοδόμησης’ συνιστά πλέον ενδεχόμενο που δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Αλλά, από την άλλη μεριά, οι εξελίξεις αυτές προκαλούν ισχυρές αντιστάσεις. Η απαίτηση για ειρήνη εξαπλώνεται και δυναμώνει, ισχυρές απεργίες σαρώνουν χώρες ολόκληρες, οι πλατείες των μεγάλων πόλεων του πλανήτη καταλαμβάνονται με αίτημα την κοινωνική δικαιοσύνη, η ταξική σκοπιά διαδίδεται μαχητικά ακόμη και στις ΗΠΑ, η αραβική άνοιξη ανοίγει την πύλη της δημοκρατίας σε χώρες της γειτονιάς μας ενώ στη Λατινική Αμερική λαοί περπατούν νέους ελπιδοφόρους δρόμους ενόσω οι χώρες τους προωθούν περιφερειακές ολοκληρώσεις προς προοδευτική κατεύθυνση. Ο κόσμος ολόκληρος είναι σήμερα σε αναβρασμό και βρίσκεται μπροστά σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι.
Αναζητώντας διαρκώς νέα πεδία κερδοφορίας, το κεφάλαιο έχει στραφεί προς τις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπεί να εξομοιώσει τελικά την Ευρώπη ολόκληρη με τις χώρες του «τρίτου κόσμου» και να επαναφέρει τις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας σε σχέσεις ανάλογες με εκείνες που χαρακτήριζαν την Αγγλία τον 19ο αιώνα. Έτσι, το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η δημόσια περιουσία εκποιείται προς όφελος των ιδιωτών κεφαλαιούχων, το κόστος της εργασιακής δύναμης συμπιέζεται στο έπακρο και η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα. Η εξυπηρέτηση των αναγκών των «αγορών» ανάγεται σε υπέρτατο νόμο, η καταστροφή των κοινωνιών παρουσιάζεται σαν επακόλουθο μιας αναπόδραστης φυσικής ροπής, και τα θύματα της κρίσης θεωρούνται υπεύθυνα των θεομηνιών που τα πλήττουν. Καθώς το προηγούμενο πλαίσιο κοινωνικής συναίνεσης καταστρέφεται χωρίς να οικοδομείται κάποιο νέο, ο αυταρχισμός εντείνεται.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία σε χώρες της Ευρώπης τείνει να μετατραπεί σε επίφαση δημοκρατίας, με υποβαθμισμένα κοινοβούλια, με πρωθυπουργούς που υπηρετούν αγόγγυστα τις οικονομικά κυρίαρχες δυνάμεις, με συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών σε όλα τα επίπεδα, εθνικά και ευρωπαϊκά, με όξυνση της καταστολής. Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», που δεν ήταν άλλο από τις δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών μετά την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, ποδοπατείται ανενδοίαστα, οι προπαγανδιζόμενες άλλοτε συγκλίσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών έχουν ξεχαστεί ενώ οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποτάσσονται στην πολιτική βούληση των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών και κυρίως της Γερμανίας με λίγες και πολύ δειλές ακόμη αντιστάσεις.
Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως διακριτής οικονομικο-πολιτικής οντότητας προμηνύεται δυσοίωνο καθώς η ευρωζώνη εξελίσσεται σε ζώνη γερμανικής οικονομικής επικυριαρχίας, αν όχι καταναγκασμού, που οδηγεί σε ασφυξία τις πιο αδύναμες χώρες και σε όλο μεγαλύτερες ανισότητες ενώ η Γερμανία προωθεί την ηγεμονία της και στο πολιτικό επίπεδο. Σε αυτές τις συνθήκες, οι αντιθέσεις μεταξύ των χωρών που συναποτελούν την Ευρώπη εντείνονται ενώ κάθε χώρα της βυθίζεται στην κρίση με τους δικούς της ρυθμούς και τις δικές της ιδιαιτερότητες.
Το μεγάλο κεφαλαίο, οι πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν και ο εγχώριος δικομματισμός αντιμετώπισαν τη χώρα μας ως το πειραματόζωο όπου θα μπορούσαν να δοκιμαστούν εργαστηριακά οι νέες συνταγές. Με μοχλό εκβιασμού το δημόσιο χρέος που είχαν συνάψει αλόγιστα και με το αζημίωτο οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, η Ελλάδα οδηγήθηκε στη νέα περίοδο του καθεστώτος των μνημονίων. Την καταστροφή αισθάνεται άμεσα ολόκληρος ο ελληνικός λαός στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Πρωτοφανής ανεργία, δραματική μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση τιμών, κλείσιμο χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και γενικότερα διάλυση των εργασιακών σχέσεων, καταστροφή του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος δημόσιας υγείας, πόλεμος ενάντια στην παιδεία και την έρευνα, μετανάστευση του επιστημονικού δυναμικού, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Η δυνατότητα εκπλήρωσης κάθε κοινωνικής ανάγκης περνάει μέσα από την αγορά: σε λίγο οι επιχειρηματίες θα καθορίζουν το πόσο θα πληρώνουμε το νερό, τον ήλιο και τον αέρα. Και βέβαια, τα μνημόνια αντί να μειώσουν το χρέος το εκτινάσσουν στα ύψη, αντί να οδηγούν στην ανάπτυξη οδηγούν στην ύφεση και στον οικονομικό μαρασμό ενώ η διάλυση των προηγούμενων σχέσεων και του μέχρι πρόσφατα αποκατεστημένου τρόπου ζωής βρίσκει κάποιες φορές ως αποδιοπομπαίο τράγο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και μεταφράζει την απόγνωση σε στήριξη της ναζιστικής συμμορίας που παριστάνει την ‘αντισυστημική’ πολιτική δύναμη. Παράλληλα, η προπαγάνδα που ασκούν σχεδόν δικτατορικά τα κυρίαρχα ΜΜΕ επιδιώκει να αδρανοποιήσει τον κόσμο που χάνει το παρόν και το μέλλον του.
Είναι προπαγάνδα που στηρίζεται σιωπηρά στις κατεστημένες συνήθειες και στην κρίση αξιών που χαρακτήριζαν την κοινωνία μας την προηγούμενη περίοδο, προπαγάνδα που επιδιώκει να αποκρύψει με άκρα επιμέλεια την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών που έχει ήδη συντελεστεί και εξακολουθεί να συντελείται προς όφελος του κεφαλαίου, να αποκρύψει ότι όλα γίνονται για την εξασφάλιση του κέρδους, ότι όλα γίνονται για την απόλυτη κατίσχυση του κεφαλαίου επάνω στις δυνάμεις της εργασίας.
Όμως το πείραμα καθυπόταξης του ελληνικού λαού δεν κύλησε ομαλά. Το πειραματόζωο αντέδρασε. Παρά τη συστηματική πλύση εγκεφάλου από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, παρά τη συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία των μνημονιακών κομμάτων, παρά τον χημικό πόλεμο στις διαδηλώσεις και παρά τις δικαστικές διώξεις, ο ελληνικός λαός δεν υπέκυψε. Με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, πολιτική ανυπακοή, πολύμορφες διαμαρτυρίες, αλλά και με την ανάπτυξη μορφών αλληλεγγύης ασυμβίβαστες με τον ατομικισμό και την ανταγωνιστικότητα, ο λαός μας αντιστάθηκε. Και όχι μόνον αντιστάθηκε, αλλά κατέγραψε σημαντικές πολιτικές νίκες. Ανάγκασε την κυβέρνηση Παπανδρέου σε αναδίπλωση, με ανασχηματισμό πρώτα και παραίτηση κατόπιν, και την κυβέρνηση Παπαδήμου σε παραίτηση και προκήρυξη εκλογών. Στις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν, κανείς δεν τόλμησε να υπερασπιστεί ανοιχτά τα μνημόνια. Ακόμη κι αυτοί που ανέλαβαν να κυβερνήσουν υπό την εποπτεία της τριαρχίας των δανειστών προεκλογικά έλεγαν και υπόσχονταν εντελώς άλλα.
Στις τελευταίες εκλογές ένας σχηματισμός της Αριστεράς εκτινάχθηκε στο 27%, παρά τον φόβο που καλλιεργήθηκε συστηματικά και με όλα τα μέσα από τους ισχυρούς στην Ελλάδα και την Ευρώπη, παρά την απροκάλυπτη συκοφαντία και παρά την ασίγαστη προσπάθεια να του φορτώσουν την ευθύνη για όλα τα δεινά. O ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ο πολιτικός φορέας που πέτυχε αυτό το αποτέλεσμα, πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή και διεκδικεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί διαμορφώνει σε διαρκή και συστηματική αντιστοιχία με τις λαϊκές ανάγκες μια εντελώς διαφορετική έξοδο από την κρίση, γιατί προτείνει μια πορεία που θα αποσοβήσει την καταστροφή, μια νέα πορεία για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. Για αυτόν τον λόγο η κατακόρυφη άνοδός του φοβίζει τους ακόμη ισχυρούς.
2. Οι καταβολές μας
Οι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μπορούν να ανιχνευθούν στο εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου, στους αγώνες που είχαν αναληφθεί από τότε για να εκφραστούν οι δυνάμεις της εργασίας και να ενωθεί ο ελληνικός λαός ενάντια στην οικονομική εκμετάλλευση και την πολιτική καταπίεση. Μετά την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και τη συνολική αλλαγή του πολιτικού τοπίου που εκείνη επέφερε, μετά τα όσα πέτυχε το ΕΑΜ -με την πρωτοβουλία και την καθοριστική συνδρομή του ΚΚΕ- για την ενότητα και την απελευθέρωση του λαού μας, οι διεθνώς κυρίαρχες δυνάμεις οδήγησαν τη χώρα στον εμφύλιο όπου η Αριστερά γνώρισε την ήττα.
Όμως, παρά την τρομοκρατία που άσκησε το μετεμφυλιακό κράτος και παρακράτος, όπως κορυφώθηκε με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η Αριστερά δεν εξαφανίστηκε αλλά συνέχισε να υφαίνει τους δεσμούς της με τον ελληνικό λαό. Η ενότητα που είχε σφυρηλατήσει η ΕΔΑ και η σημαντική εκλογική επιτυχία της το 1958, η δράση που ανέπτυξε η νεολαία Λαμπράκη, η κριτική που διατύπωναν μικρότερες αριστερές δυνάμεις που είχαν διαφωνήσει με την πολιτική της ΕΔΑ, αλλά και το γεγονός ότι η Ένωση Κέντρου περιλάμβανε, τουλάχιστον μετά το 1960, γνήσια δημοκρατικές δυνάμεις, οι αγώνες υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου, υπέρ της προστασίας τους Συντάγματος και της δωρεάν παιδείας, οι λαϊκές αντιδράσεις στην αποστασία του 1965, η αντίσταση στη δικτατορία, το φοιτητικό κίνημα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό κατέστησαν ξανά την Αριστερά και όσους ή όσες περπάτησαν μαζί της έκφραση των ζωογόνων δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας.
Αλλά στο ίδιο διάστημα η Αριστερά κερματίστηκε. Το ΚΚΕ γνώρισε αλλεπάλληλες διασπάσεις, με ίσως σημαντικότερη εκείνη του 1968 που οδήγησε στη συγκρότηση του ΚΚΕ Εσωτερικού -που γνώρισε μεταγενέστερα τις δικές του διασπάσεις και μεταλλαγές- και στη σταθερή εγγραφή στην πολιτική σκηνή του αιτήματος για την ανανέωση του κομμουνιστικού κινήματος και της Αριστεράς γενικότερα. ένα μέρος από τις δυνάμεις που είχαν στρατευθεί στο ΕΑΜ σαγηνεύτηκε από την «Αλλαγή» που υποσχέθηκε το ΠΑΣΟΚ και εντάχθηκαν σε εκείνο. μικρότερες δυνάμεις της Αριστεράς συγκρότησαν την ίδια περίοδο διάφορες αυτοτελείς οργανώσεις ενώ πολιτικά ανένταχτοι αριστεροί όλων των αποχρώσεων, γυναίκες και άντρες, πολλαπλασιάζονταν.
Έτσι, η καθαυτό πολιτική δύναμη της Αριστεράς μειώθηκε σημαντικά μολονότι η ίδια διατηρούσε το ηθικό πλεονέκτημα και οι ιδέες της τουλάχιστον μέρος της παλιάς τους αίγλης. Η απομείωση εντάθηκε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όπως και με τις συναρτημένες άμεσα ή έμμεσα με αυτήν την κατάρρευση περιπέτειες της συγκρότησης και της παραπέρα πορείας του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, αλλά και των άλλων συνιστωσών της Αριστεράς. Παράλληλα, σε διεθνή κλίμακα, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση που συντελέστηκε υπό την αιγίδα του θριάμβευαν μέχρι σημείου να κηρύξουν το «τέλος της Ιστορίας» ενώ η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία -και στη χώρα μας το ΠΑΣΟΚ- αφομοιώθηκε στην αντίστοιχη πολιτική σχεδόν εξ ολοκλήρου. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η Αριστερά στη χώρα μας -αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου- βρέθηκε σχετικά περιθωριοποιημένη και κατακερματισμένη, με κάθε συνιστώσα της να αναμετριέται με τα δικά της λάθη και παραλείψεις, ενώ ο δικομματισμός διατηρούσε την πλήρη πολιτική πρωτοβουλία, με εκλογικά ποσοστά πάνω από 80%.
Παρ’ όλα αυτά ωστόσο, η σπίθα της αντίστασης κρατήθηκε αναμμένη ενώ η Ιστορία αρνιόταν να τελειώσει: ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δημιουργούσε ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις καθώς συσσώρευε δεινά, ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων, δημιουργώντας κρίσεις και εξαπολύοντας τοπικούς πολέμους -κάποιους από αυτούς έξω από την πόρτα μας- προκαλούσε τη γέννηση ισχυρών κινημάτων υπέρ της ειρήνης. Μια νέα δυναμική άρχισε να συνενώνει με τρόπους ανέκδοτους πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, πολλούς και διαφορετικούς κοινωνικούς φορείς, αγωνιστές, καλλιτέχνες και διανοούμενους, γυναίκες και άντρες, λίγο πολύ σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τα συνθήματα «Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» και «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» αντήχησαν σε παγκόσμια κλίμακα, συνεγείροντας τους νέους και τις νέες και ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία της Αριστεράς.
Αυτή η νέα σελίδα γράφτηκε με πολλούς τρόπους στη χώρα μας. Στο πλαίσιό της, οι νέες ιδέες, τα νέα αιτήματα και οι νέες μορφές οργάνωσης συνδέθηκαν με τις ιδιαίτερες εδώ συνθήκες και την πορεία που είχαν ακολουθήσει οι συνιστώσες της Αριστεράς ώστε να οδηγηθούμε πρώτα στον Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης ως ευρύ πεδίο θεωρητικής και ιδεολογικής ζύμωσης, συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες και ανάπτυξης πολιτικών πρωτοβουλιών, στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ κατόπιν και σε εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πιο πρόσφατα.
Η πορεία αυτή στηρίχτηκε στην κοινή και από κοινού αποδοχή των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας, στην κοινή και από κοινού ένταξη στους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, κοινωνική προκοπή και κοινωνική απελευθέρωση, στην ενεργό συμμετοχή στο εργατικό και στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα, στις ποικίλες εκλογικές και πολιτικές αναμετρήσεις, στις ευρωπορείες και στο διεθνές κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στην ενεργό συμμετοχή στα κοινωνικά φόρα, στο κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, στις ποικίλες μάχες της νέας γενιάς, στους αγώνες υπέρ των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στις οικολογικές και στις πολιτιστικές πρωτοβουλίες.
Έτσι αγωνιστές και αγωνίστριες από́ διαφόρους χώρους και οργανώσεις της Αριστεράς, τον κομμουνιστικό, τον σοσιαλιστικό και τον δημοκρατικό, εκείνον της κομμουνιστικής και εκείνον της αριστερής ανανέωσης, τον ριζοσπαστικό, τον αντικαπιταλιστικό, τον επαναστατικό και τον ελευθεριακό, συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες του εργατικού και του αγροτικού κινήματος, νέες και νέοι, άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων και της διανόησης, πολλοί και πολλές από εκείνους που δημιούργησαν το μεγάλο κίνημα της Παιδείας, πολλές και πολλοί από το φεμινιστικό και το οικολογικό κίνημα, συναντήθηκαν και ένωσαν τις δυνάμεις τους. Πρόκειται για ένταξη και συμμετοχή που συνιστούσε και συνιστά για όλους εμάς, γυναίκες και άντρες, λόγο πολιτικής ύπαρξης και αξία ζωής.
Πατώντας στέρεα στην κοινή δράση, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατόρθωσαν να συνθέσουν δημιουργικά, σε ένα ιδιαίτερα ευρύ πλαίσιο, απόψεις με διαφορετικές ιδεολογικές και οργανωτικές αφετηρίες και διαφορετικές πολιτικές καταβολές, αναγνωρίζοντας και μη συγκαλύπτοντας τις διαφορές και σεβόμενοι πάντα τις διακριτές ιδεολογικές και θεωρητικές ευαισθησίες.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από την ίδρυσή τους μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ούτε εύκολη ούτε ευθύγραμμη. Ο φορέας γνώρισε κρίσεις και στιγμές αδράνειας, διαφωνίες, αποχωρήσεις, διασπάσεις. Κατόρθωσε όμως να ξεπεράσει τα εμπόδια επειδή υπερίσχυσε στους κόλπους του η ανάγκη της ένταξης στο λαϊκό κίνημα, η ανάγκη να υιοθετηθούν και να υποστούν συνθετική επεξεργασία τα αντίστοιχα αιτήματα, η ανάγκη για ενότητα και κοινή δράση της Αριστεράς και όσμωσης των ιδεών της με το λαό. Όταν ξέσπασε η μεγάλη καπιταλιστική κρίση, ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατόπιν απέδειξαν ότι διαθέτουν τα ερμηνευτικά εργαλεία για να αναλύσουν τόσο την ίδια όσο και την πορεία και τις επιπτώσεις της και μπόρεσαν να διαμορφώσουν τη δική τους εναλλακτική πρόταση, σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό που το μόνο που είχε και έχει να προτείνει είναι η άνευ όρων και άνευ ορίων εξαθλίωση της κοινωνίας προς όφελος του κεφαλαίου και στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Όπως αποδείξαμε όλοι μαζί από κοινού ότι διαθέτουμε το αγωνιστικό φρόνημα, την πείρα και την οργανωτική ικανότητα που απαιτούν οι αντίστοιχοι αγώνες.
Μαχόμ TheNewDailyMail
Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Περιοδεία στη Βραζιλία και την Αργεντινή ξεκινά σήμερα ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής αντιπροσωπείας, αποτελούμενης από τους Νίκο Χουντή, Ευρωβουλευτή, Γιάννη Δραγασάκη, αντιπρόεδρο της Βουλής, Κώστα Ήσυχο, υπεύθυνο Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής και Κώστα Αθανασίου, διευθυντή της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Η αντιπροσωπεία θα επισκεφτεί το Σαν Πάολο της Βραζιλίας, στις 15/12-20/12 και το Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής, στις 20/12 μέχρι τις 27/12, κατόπιν πρόσκλησης του κυβερνώντος κόμματος (Κόμμα Εργαζομένων-PT) και της Γερουσίας, αντίστοιχα.
Η αντιπροσωπεία θα έχει συναντήσεις με αξιωματούχους σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο, όπως και με εκπροσώπους κομμάτων της Αριστεράς, Κινημάτων και την Ελληνική Ομογένεια.
Τσίπρας: Ηρώδης της μέσης ελληνικής οικογένειας ο πρωθυπουργός
«Ηρώδη» της μέσης ελληνικής οικογένειας χαρακτήρισε τον Αντώνη Σαμαρά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, διαμηνύοντας παράλληλα από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ότι «κάθε μέρα που περνάει είμαστε πιο έτοιμοι και πιο ώριμοι να αναλάβουμε την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου».
Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Συνεδριάζουμε για πρώτη φορά σήμερα μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε ενιαίο, ενωτικό, δημοκρατικό και πολυτασικό φορέα της αριστεράς. Στον κομματικό φορέα κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού πολίτη. Στο φορέα της ελπίδας και της ανατροπής.
Οικοδομούμε ένα σύγχρονο αριστερό, δημοκρατικό, ριζοσπαστικό και συλλογικό κόμμα.
Που, σύντομα, θα κληθεί από τον κυρίαρχο λαό να βγάλει τη χώρα από το καταστροφικό αδιέξοδο του Μνημονίου.
Να οργανώσει τη βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση.
Να δρομολογήσει την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Όχι ως μία λευκή επιταγή από το λαό.
Αλλά ως μια διαδικασία πραγματικής λαϊκής συμμετοχής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα κάνουμε ένα ακόμα βήμα μπροστά, υλοποιώντας την εντολή του λαού, να μετασχηματίσουμε τις δομές και τις διαδικασίες μας, ώστε να ανταποκριθούμε στην ιστορική ευθύνη. Την ευθύνη να σταματήσουμε τη μνημονιακή καταστροφή και να ανοίξουμε νέους δρόμους δημιουργίας.
Κάθε μέρα που περνάει είμαστε πιο έτοιμοι και πιο ώριμοι να αναλάβουμε την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου. Το διαπιστώσαμε και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Το βιώνουμε και καθημερινά. Ο λαός ενώνεται με την Αριστερά. Ακουμπάει τις αγωνίες και τις προσδοκίες στο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αλλά εμείς δεν εφησυχάζουμε.
Θέλουμε να πείσουμε τους διστακτικούς και τους αναποφάσιστους. Να διαμορφώσουμε μαζί με το λαό το κυβερνητικό πρόγραμμα της δικής του κυβέρνησης. Συνθέτοντας – και όχι αθροίζοντας – δίκαια και βιώσιμα αιτήματα του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού. Σ’ ένα συνεκτικό, ρεαλιστικό και εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο ανατροπής. Πάταξης της διαφθοράς, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής. Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, της ισονομίας, της αξιοκρατίας, του κράτους δικαίου, της κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Με στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Συνεδριάζουμε, σήμερα, συντρόφισσες και σύντροφοι, μέσα στον κουρνιαχτό από τους αυτοαναφορικούς πανηγυρισμούς της δοσοεξαρτημένης συγκυβέρνησης Σαμαρά. Ένας Πρωθυπουργός που αποκαλεί τους υπό απόλυση υπαλλήλους της αυτοδιοίκησης προνομιούχους και τρομοκράτες. Που εξαντλεί τον τσαμπουκά του εντός και υπογράφει άνευ όρων εκτός.
Που αφήνει συνεργάτες του να εισηγούνται συγκατοίκηση του κόμματός του με τη Χρυσή Αυγή.
Πρωθυπουργός, υπουργοί, οι δύο πολιτικοί ηρακλείς της συγκυβέρνησης – ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης – όλοι αλληλοσυγχαίρονται για την επιτυχία που μόνο εκείνοι βλέπουν. Πανηγυρίζουν γιατί οι εταίροι μας εδέησαν να καταβάλλουν, μέσα Δεκέμβρη τη δόση που βάσει της δανειακής σύμβασης που μόνο εμείς τηρούμε στο ακέραιο, έχοντας διαλύσει τη χώρα και τις αντοχές της κοινωνίας, θα έπρεπε να είχαμε εισπράξει από το περασμένο καλοκαίρι. Μιας σύμβασης που διαρκώς ανατρέπεται μονομερώς και αυθαιρέτως από τη πλευρά των δανειστών, αναβαθμίζοντας τις προϋποθέσεις εκπλήρωσής της. Και τώρα πανηγυρίζουν για το αυτονόητο, που έπραξαν οι δανειστές με καθυστέρηση έξι μηνών.
Απορεί ο λαός γιατί πανηγυρίζουν. Ο λαός που γνωρίζει τι τον περιμένει το 2013. Το έτος της πιο άγριας λιτότητας από την αρχή του μνημονίου. Ο λαός που έχει συνειδητοποιήσει ότι ο κ. Σαμαράς δεν είναι ο Άγιος Βασίλης της ανάπτυξης, όπως θέλει να εμφανίζεται. Άλλα ο Ηρώδης της μέσης ελληνικής οικογένειας. Που επιβάλλει φορολογική ποινή στα παιδιά. Ο εξολοθρευτής των μεσαίων στρωμάτων: της μισθωτής εργασίας και των μικρών ελεύθερων επαγγελματιών. Που εξαναγκάζει την πλειοψηφία μισθωτών και συνταξιούχων σε στάση πληρωμών προς το Δημόσιο.Που επισφραγίζει τη χρεοκοπία του λαού. Που επιβραβεύει τους φοροφυγάδες. Και αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως προνομιούχους.
Η δανειακή δόση δεν σηματοδοτεί μια νέα αφετηρία. Αλλά επιταχύνει την αντίστροφη μέτρηση για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά. Ο αυτόματος διορθωτικός μηχανισμός μικραίνει το χρόνο ανάμεσα στην αστοχία των μέτρων λιτότητας και τη δήθεν διορθωτική επιπρόσθετη λιτότητα. Δηλαδή, ανάμεσα στην αστοχία και την επανάληψη ακριβώς της ίδιας αστοχίας. Μικραίνει, όμως, ταυτόχρονα, και τον πολιτικό χρόνο αυτής της μοιραίας τρικομματικής κυβέρνησης. Στο τέλος του επόμενου Μαρτίου ένα μόνο δίλημμα θα υπάρχει: ή θα καταρρεύσει ο λαός και ο τόπος ή θα φύγει η συγκυβέρνηση της κατάρρευσης. Αλλά, μόνον ο λαός, με τον ειρηνικό ξεσηκωμό του, μπορεί και πρέπει να δώσει την αναγκαία λύση. Για ν’ ανοίξει ο δρόμος στην ελπίδα. Σε μια κυβέρνηση ευρείας κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η κυβέρνηση Χωρίς ίχνος σοβαρότητας πανηγυρίζει γιατί κέρδισε η ίδια λίγο ακόμα δανεικό χρόνο.
Γιατί θα κάνει πρωτοχρονιά ως κυβέρνηση. Συσσωρεύει δανειακές υποχρεώσεις για μετά το 2022. Για να κερδίσει η ίδια χρόνο. Και η κυρία Μέρκελ τις εκλογές στη Γερμανία. Χωρίς να έχει εξαναγκαστεί να πει την αλήθεια στο γερμανικό λαό προεκλογικά. Ότι το Μνημόνιο απέτυχε. Και ότι όσο συνεχίζεται, το χρέος θα καθίσταται μη βιώσιμο. Πανηγυρίζουν με πυροτεχνήματα που σύντομα θα σκάσουν στο κεφάλι τους. Όπως εκείνο του κυρίου Σαμαρά. Ότι δήθεν «τους επόμενους μήνες θα ξεχρεώσουν ό,τι χρωστάνε στους πολίτες».
Αγκαλιασμένοι με τα Μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής αναζητούν σανίδα σωτηρίας στις ενέσεις τεχνητής αισιοδοξίας. Μιλούν για ανάσα στην οικονομία από τη δανειακή δόση. Τους αμφισβητεί, όμως, ακόμα και ο κύριος Προβόπουλος. Ο οποίος ενημέρωσε την Τετάρτη την Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ότι ούτε μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα υπάρξει ρευστότητα στην αγορά. Όχι μόνο ανάσα δεν θα υπάρξει στην οικονομία από τη δόση, αλλά ακόμα και η παροχή οξυγόνου θα ανοιγοκλείνει.
Δηλαδή, περίπου, τα μισά από τη δόση θα πάνε στις τράπεζες για να χαθούν στους ισολογισμούς τους. Μόλις το 15% της συνολικής δόσης θα καλύψουν τις ανάγκες του προϋπολογισμού. Και αυτά σε τρεις δόσεις και υπό την απειλή νέων μέτρων. Αυτός είναι, άλλωστε, περίπου, ο μέσος όρος των δανειακών κεφαλαίων που διοχετεύθηκαν στην πραγματική οικονομία τα δυόμιση χρόνια των Μνημονίων. Από το σύνολο των μέχρι χθες, €142 δις, μόλις τα €19 δις αξιοποιήθηκαν για να μειωθεί το έλλειμμα.Αυτό διαπιστώνει έκθεση της εταιρείας McKinsey & Company για την Ελλάδα στην κρίση, που παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες.
Για ποιον άλλον λόγο, όμως, εκτός από την προσωρινή πολιτική επιβίωσή της, πανηγυρίζει η δοσοεξαρτημένη συγκυβέρνηση;
Για να κρύψει την αποτυχία της διαδικασίας επαναγοράς ελληνικών ομολόγων. Αυτής της «παράλογης, περιττής και άσχετης προς τη ρευστότητα» πράξης, όπως την χαρακτήρισαν, όχι εμείς αλλά οι Financial Times. Διαδικασία η οποία ενίσχυσε τον εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, αντί να συμβάλει στην αποκατάσταση της έστω και εικονικής βιωσιμότητάς του. Όπως την όρισε το Eurogroup στις 27 Νοεμβρίου. Στο 124% του ΑΕΠ το 2020. Που προϋποθέτει, από σήμερα και μέχρι τότε: μείωση του δημόσιου χρέους κατά €40 δις και αύξηση του ΑΕΠ κατά €50 δις.
Τη στιγμή που η υφεσιακή λιτότητα οδηγεί το ΑΕΠ σε ετήσια ρεκόρ συρρίκνωσης. Η αποτυχία της επαναγοράς, όμως, συνεπάγεται άμεση πρόβλεψη για ΑΕΠ 128% το 2020. Εξέλιξη που σημαίνει ότι, ένα μέρος αυτής της απόκλισης, ύψους, περίπου, €3 δις (1,5% του ΑΕΠ) θα πρέπει να καλυφθεί άμεσα με νέες περικοπές. Από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η χρεοκοπία της κυβερνητικής πολιτικής είναι συνολική και συντριπτική. Αλλά η χρεοκοπία ξεκίνησε από τη δημοσιονομική διαχείριση και έχει εξαλλαγεί σε κρίση θεσμών και Δημοκρατίας. Η συγκυβέρνηση νομοθετεί με τους σύγχρονους αναγκαστικούς νόμους των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Που παραβιάζουν τη συνταγματικά κατοχυρωμένη διάκριση των εξουσιών.
Και συγκροτούν το θεσμικό υπόβαθρο του «κράτους έκτακτης ανάγκης», που θέτει υπό την αίρεσή του τη Δημοκρατία. Πρόκειται για εν εξελίξει αντιδημοκρατική εκτροπή. Στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα αντιταχθεί με κάθε θεσμικά πρόσφορο μέσο. Συστατικό στοιχείο του «κράτους έκτακτης ανάγκης» είναι και η αδιαφάνεια και η διαφθορά.
Ακόμα και ο Πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επελέγη.
Γιατί, άραγε; Στην ετήσια έκθεσή της για τη διαφθορά σε όλον τον κόσμο το 2012, η διεθνής μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια» («Transparency International»), κατατάσσει την Ελλάδα στην 94η θέση σε σύνολο 176 χωρών. Η Ελλάδα υποχώρησε κατά 14 θέσεις από την προηγούμενη κατάταξη και και βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την Κολομβία. Υπόδειγμα αδιαφάνειας και έλλειψης νομιμότητας είναι το διαβόητο ΤΑΙΠΕΔ. Που έχει οριστεί να κάνει τη βρώμικη δουλειά στην εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου. Και πράγματι την κάνει.
Επίκειται το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ. Μιας κερδοφόρας δημόσιας επιχείρησης, που αποφέρει ετησίως έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων στο κράτος.
Για ποιο λόγο πωλείται; Πως πωλείται;
Με νομικό σύμβουλο για την αποκρατικοποίηση τη δικηγορική εταιρεία Freshfield. Η οποία συγχρόνως εκτελεί χρέη νομικού συμβούλου της αγγλικής εταιρείας διαδικτυακού στοιχηματισμού Betfair. Ενός από τους βασικούς ανταγωνιστές του Οργανισμού. Μια εταιρεία που προσέβαλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τόσο το ελληνικό νομικό πλαίσιο για το μονοπώλιο της ΟΠΑΠ ΑΕ, όσο και τον πρόσφατο νόμο για τη ρύθμιση της αγοράς παιγνίων. Δεν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων εδώ;
Ακόμα, όμως, και αν δεν υπάρχει τυπικό κώλυμα, δεν προκαλεί εύλογα ερωτηματικά αυτή η επιλογή;
Η πώληση του ΟΠΑΠ, με τον τρόπο και τις διαδικασίες που προχωρά, αποτελεί πράξη υπονόμευσης του δημόσιου συμφέροντος.Στις σημερινές δε συνθήκες της κρίσης πράξη απιστίας και μειοδοσίας.
Αν ορισμένοι, επιμείνουν σε αυτό, μόνο και μόνο για να φτιάξουν τα νέα τζάκια της διαπλοκής.
Μόνο και μόνο για να τους κρατήσουν αυτοί με τη σειρά τους στην εξουσία, είναι γελασμένοι.
Δε πρόκειται να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Λέμε ναι στις επενδύσεις για την ανάπτυξη, λέμε όχι στο πλιάτσικο. Λέμε ναι στους σοβαρούς επενδυτές και ιδιαίτερα στις δημόσιες επενδύσεις, λέμε όχι στους αετονύχηδες της διαφθοράς που βρίσκουν ευκαιρία, σαν άλλοι μαυραγορίτες της σύγχρονης εποχής να λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο, πάνω στα συντρίμμια της χώρας και του λαού. Και τους προειδοποιούμε, θα λογοδοτήσουν.
Και απαιτούμε: Όλα στο φως εδώ και τώρα για τη πώληση του ΟΠΑΠ κύριοι του ΤΑΙΠΕΔ και κύριοι της κυβέρνηση. Και αν δε τα δώσετε εσείς, θα τα βγάλουμε εμείς και πολύ σύντομα.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η χώρα βαδίζει προς το 2013 με τα σαφή σημάδια μιας εξελισσόμενης ανθρωπιστικής κρίσης.
*Οι αυτοκτονίες είναι η τραγική και διαρκής υπόμνηση.
*Οι νέο-άστεγοι, που είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Οι οποίοι από τη μια στιγμή στην άλλη έχασαν τα πάντα στη ζωή τους. Και τώρα δεν έχουν στέγη, εργασία, περίθαλψη, φροντίδα υγιεινής.
*Οι άνθρωποι, κυρίως, στη Βόρεια Ελλάδα, που δεν έχουν θέρμανση. Που κρυώνουν.
Γιατί η συγκυβέρνηση, αντί να χτυπήσει το λαθρεμπόριο καυσίμων, στέρησε από τους ίδιους τη δυνατότητα αγοράς καυσίμων.
*Οι συνταξιούχοι και όσοι έχουν ανάγκη από φάρμακα. Που δεν τα βρίσκουν. Στις μισοάδειες φαρμακαποθήκες και στα κλειστά φαρμακεία.
Από την εγκληματική εγκατάλειψη της περίθαλψης των ασφαλισμένων στον προβληματικό ΕΟΠΥΥ.
Από μια επικίνδυνη συγκυβέρνηση. Που προεκλογικά τρομοκρατούσε τους πολίτες. Ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην εξουσία δεν θα είχαν φάρμακα.
Και τώρα, που με τα τρία μνημονιακά κόμματα στην εξουσία δεν υπάρχουν φάρμακα, τρομοκρατεί και εκβιάζει τους φαρμακοποιούς.
*Οι άνεργοι του 1,3 εκατ. Από 355.100 άτομα το 2008. Και 878.300 το 2011.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Δεν πάει άλλο.
Κάθε μέρα που περνάει, η χρεοκοπία του λαού γίνεται ολοένα και πιο φανερή και πιο επώδυνη.
Κάθε μέρα που περνάει, με αυτήν τη μοιραία συγκυβέρνηση στην εξουσία, είναι μια χαμένη μέρα για την ανασυγκρότηση και το μέλλον αυτού του τόπου. Τώρα είναι η ώρα να πολλαπλασιαστούν οι κοινωνικές αντιστάσεις και αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να πλημμυρίσει η χώρα αλληλεγγύη.
Και πρέπει να μπούμε στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης. Τώρα είναι η ώρα. Να φύγει η συγκυβέρνηση της χρεοκοπίας του λαού. Να είναι το 2013 η χρονιά της μεγάλης ανατροπής. Με την κυβέρνηση του λαού, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στην εξουσία. Το 2013 θα είναι η χρονιά της μεγάλης ανατροπής.
Αυτή είναι η τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ για το 2012. Σε λίγο, αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση των κυβερνώντων κομμάτων της Βραζιλίας και της Αργεντινής, θα αναχωρήσει για επίσημη επίσκεψη σ’αυτές τις δύο χώρες. Είναι μια επίσκεψη-δείγμα γραφής της δικής μας ενεργητικής και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Θα επισκεφτούμε δύο χώρες, μέλη του G20 τις οποίες κατέστρεψαν και χρεοκόπησαν οι ομοϊδεάτες του κ. Σαμαρά. Χώρες τις οποίες ανέστησαν αριστερές και προοδευτικές κυβερνήσεις που αγνόησαν το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.
Λαοί που πέταξαν από πάνω τους τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και βαδίζουν το δρόμο της ανάπτυξη και τις αξιοπρέπειας.
Θα ακολουθήσει σειρά επισκέψεων σε ευρωπαϊκές και μη χώρες. Σε μια άλλη αντίληψη για την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που έχει ανάγκη η χώρα. Μια αντίληψη που αντιπαρατίθεται με την πολιτική της διεθνούς απομόνωσης της Ελλάδας που έχει υιοθετήσει η συγκυβέρνηση Σαμαρά.
Είναι η εναλλακτική απάντησή μας στη μονομέρεια και την υποταγή στη στρατηγική Μέρκελ για την Ευρώπη. Που θέλει την Ελλάδα ειδική οικονομική ζώνη μέσα στην Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η ώρα της αλλαγής πλησιάζει.
Η ώρα της νέας ανάστασης του λαού μας έρχεται.
Θα ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της ιστορίας.
Θα αλλάξουμε το μέλλον, θα τους κάνουμε παρελθόν.
Σας ευχαριστώ. Καλές γιορτές και καλή και παραγωγική νέα χρονιά.
Θα κάνουμε το 2013 τη χρονιά της μεγάλης, της ιστορικής ανατροπής. Για το λαό και τον τόπο.
Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ - Ποιοι είμαστε, τι επιδιώκουμε, τι προτείνουμε, τι ζητάμε-
1. Προοίμιο
Η ελληνική κοινωνία ζει μια πρωτοφανή σε ένταση και έκταση κρίση, τη χειρότερη που γνώρισε μεταπολιτευτικά. Τα λαϊκά στρώματα έχασαν και εξακολουθούν να χάνουν τα εισοδήματά τους, εργατικά δικαιώματα δεκαετιών ακυρώθηκαν και ακυρώνονται, η κοινωνία αποσυντίθεται, η δημοκρατία περιστέλλεται, η οικονομία ακολουθεί καθοδικό σπιράλ θανάτου ενώ ο τρόπος ζωής όλων μας αποδιαρθρώνεται. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο, ανίκανο και πλήρως υποταγμένο στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ενόσω προωθεί με όλα τα μέσα την καταστροφή, εξαντλεί τα όριά του και αποσταθεροποιείται. Ζούμε το τέλος μιας εποχής. ζούμε τις ωδίνες που θα γεννήσουν μια νέα. Εκείνοι που κυβερνούν αρχίζουν να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν. εκείνοι που κυβερνώνται αρχίζουν να μη θέλουν να κυβερνηθούν όπως πρώτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με την τριπλή σημαία του βρίσκεται εδώ για να βάλει τέλος στην προϊούσα εξαθλίωση, για να εκφράσει πολιτικά τον κόσμο της εργασίας και την ανάγκη να αναδειχθεί αυτός ο κόσμος σε ηγετική δύναμη της κοινωνίας, για να εκφράσει, επιπλέον, την ανάγκη να υπερβεί η ελληνική κοινωνία τις πατριαρχικές και ανδροκρατικές πρακτικές που συντείνουν στην αποδοχή συντηρητικών αντιλήψεων και σε εποχές κρίσης κινδυνεύουν να γίνουν ακραίες, για να εκφράσει, τέλος, την ανάγκη ριζικής οικολογικής αναμόρφωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης εν μέσω διαδικασιών κλιματικής αλλαγής που απειλούν ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βρίσκεται εδώ για να οργανώσει τη δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των δομών που το στηρίζουν, για να ανοίξει τον δρόμο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στηριγμένης σε ένα ευρύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μιας κυβέρνησης που, χωρίς να είναι το τέρμα του δρόμου, θα θέσει τη χώρα σε νέα τροχιά. Για να επιτύχουμε αυτόν τον μεγάλο στόχο, συμβάλλουμε με όλες τις δυνάμεις μας στην ανάπτυξη ενός ισχυρού κοινωνικού κινήματος και ενός μεγάλου πολιτικού κινήματος, επιμένουμε στην ανάγκη για κοινή δράση και συμπαράταξη της Αριστεράς, αναλαμβάνοντας τις σχετικά πρόσφορες πρωτοβουλίες, ισχυροποιούμε και διευρύνουμε τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως τον πολιτικό φορέα που θα εμπνεύσει, θα κινητοποιήσει και θα συμβάλει καθοριστικά στην ενότητα και στην οργάνωση των λαϊκών δυνάμεων, αποσκοπώντας στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ανασυγκρότηση της χώρας, αποσκοπώντας σε μια χειραφετημένη Ελλάδα της εργασίας, της δικαιοσύνης και της δημιουργικότητας μέσα σε μια ριζικά διαφορετική Ευρώπη.
2. Η σημερινή κρίση
Η κρίση που ζούμε, η οποία ξεκίνησε ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μετατράπηκε σε κρίση δημόσιου χρέους οδηγώντας στα προγράμματα λιτότητας, τείνει να προσλάβει οικουμενικές διαστάσεις, θίγοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάθε χώρα και αγγίζοντας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Τόσο η κρίση των τραπεζών όσο και η κρίση των κρατών είναι εκφράσεις της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτή ξέσπασε μετά από τρεις δεκαετίες συσσώρευσης κερδών, μέσα από την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών υπέρ του κεφαλαίου που οργάνωσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός σε παγκόσμια κλίμακα.
Αλλά πλέον η κρίση βαθαίνει και διευρύνεται διαρκώς περισσότερο, με σκοτεινό μέλλον και χωρίς ορατή έκβαση, με εξαιρετικά επικίνδυνα ενδεχόμενα να ανοίγονται μπροστά μας. Βαθαίνει και διευρύνεται, μάλιστα, με τρόπους που φαίνεται να απαγορεύουν κάθε είδους επιστροφή στην πρότερη κατάσταση, όπου το κράτος διατηρούσε τη δυνατότητα να παρεμβαίνει ώστε κάπως να εξισορροπεί τις απαιτήσεις του κεφαλαίου με τα κοινωνικά αιτήματα και να αποκαθιστά ανεκτές μορφές συναίνεσης τουλάχιστον με τα μεσαία στρώματα, με τρόπους που καταστρέφουν τους αποκατεστημένους όρους πολιτικής εκπροσώπησης και τα ίδια τα συνταγματικά και εν γένει θεσμικά θεμέλια των κοινωνιών, με τρόπους που θίγουν ολόπλευρα κάθε έκφανση της κοινωνικής και προσωπικής ζωής και την ίδια την ηθική σφαίρα, με τρόπους, τελικά, που διαγράφουν κάθε ελπίδα ότι θα ανακτήσουμε αυτούσια εκείνα που χάσαμε.
Με αυτήν την έννοια, δεν μας επιτρέπεται να αναπολούμε κανένα παρελθόν, οφείλουμε να αποποιηθούμε κάθε νοσταλγία. Για να σταματήσει η κρίση και για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα, η πορεία που ακολούθησε ο κόσμος μέχρις εδώ πρέπει να αλλάξει ριζικά κατεύθυνση στο σύνολό της. Στο σύνολό της: σε κάθε χώρα, σε κάθε κοινωνικό χώρο, σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Να αλλάξει παντού, με τα πρόσφορα κάθε φορά μέσα, με όλες τις δυνάμεις που μπορούν να επιστρατευθούν. Μόνον έτσι θα μπορέσουν να οδηγηθούν οι λαοί σε έναν ριζικά καινούργιο κόσμο, σε έναν κόσμο αλληλεγγύης, σε έναν κόσμο ουσιαστικής δημοκρατίας, πραγματικής ισότητας και ελευθερίας, σε έναν κόσμο καθολικής δικαιοσύνης. Η ευθύνη για αυτήν την ριζική αλλαγή, για την οικοδόμηση αυτού του νέου κόσμου, είναι ευθύνη των λαών της Γης και των αγώνων τους. Δηλαδή είναι ευθύνη δική μας.
Σήμερα, το παγκοσμιοποιημένο μεγάλο κεφάλαιο με τις διάφορες συνιστώσες του εξακολουθεί να εξαντλεί τα περιθώρια κερδοφορίας από τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», οδηγώντας τους λαούς στην πλήρη εξαθλίωση και προξενώντας τα μεγάλα ρεύματα της οικονομικής μετανάστευσης. Τοπικοί πόλεμοι εξακολουθούν να μαίνονται και να διευρύνονται ενώ νέοι εξαπολύονται, οι εστίες έντασης πολλαπλασιάζονται και στους οικονομικούς μετανάστες προστίθενται οι μετανάστες-πρόσφυγες, θύματα των πολέμων. Ο θρησκευτικός φανατισμός, ως λαϊκή αλλά και αντιδημοκρατική ιδεολογία, δεν υποχωρεί. Παράλληλα, νέοι πρωταγωνιστές και αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις έχουν εμφανιστεί στη διεθνή σκηνή ενώ ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων οξύνεται και η ηγεμονία των ΗΠΑ αμφισβητείται. Ακόμη και ένας γενικευμένος πόλεμος που θα ‘ξεπεράσει’ την κρίση πριμοδοτώντας τις βιομηχανίες του πολέμου και όλες τις επιχειρήσεις που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα μαζί του, θα υποτάξει χώρες, θα καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις, θα αποδεκατίσει τους λαούς και θα ανοίξει με το πέρας του το ελντοράντο της ‘ανοικοδόμησης’ συνιστά πλέον ενδεχόμενο που δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Αλλά, από την άλλη μεριά, οι εξελίξεις αυτές προκαλούν ισχυρές αντιστάσεις. Η απαίτηση για ειρήνη εξαπλώνεται και δυναμώνει, ισχυρές απεργίες σαρώνουν χώρες ολόκληρες, οι πλατείες των μεγάλων πόλεων του πλανήτη καταλαμβάνονται με αίτημα την κοινωνική δικαιοσύνη, η ταξική σκοπιά διαδίδεται μαχητικά ακόμη και στις ΗΠΑ, η αραβική άνοιξη ανοίγει την πύλη της δημοκρατίας σε χώρες της γειτονιάς μας ενώ στη Λατινική Αμερική λαοί περπατούν νέους ελπιδοφόρους δρόμους ενόσω οι χώρες τους προωθούν περιφερειακές ολοκληρώσεις προς προοδευτική κατεύθυνση. Ο κόσμος ολόκληρος είναι σήμερα σε αναβρασμό και βρίσκεται μπροστά σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι.
Αναζητώντας διαρκώς νέα πεδία κερδοφορίας, το κεφάλαιο έχει στραφεί προς τις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπεί να εξομοιώσει τελικά την Ευρώπη ολόκληρη με τις χώρες του «τρίτου κόσμου» και να επαναφέρει τις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας σε σχέσεις ανάλογες με εκείνες που χαρακτήριζαν την Αγγλία τον 19ο αιώνα. Έτσι, το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η δημόσια περιουσία εκποιείται προς όφελος των ιδιωτών κεφαλαιούχων, το κόστος της εργασιακής δύναμης συμπιέζεται στο έπακρο και η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα. Η εξυπηρέτηση των αναγκών των «αγορών» ανάγεται σε υπέρτατο νόμο, η καταστροφή των κοινωνιών παρουσιάζεται σαν επακόλουθο μιας αναπόδραστης φυσικής ροπής, και τα θύματα της κρίσης θεωρούνται υπεύθυνα των θεομηνιών που τα πλήττουν. Καθώς το προηγούμενο πλαίσιο κοινωνικής συναίνεσης καταστρέφεται χωρίς να οικοδομείται κάποιο νέο, ο αυταρχισμός εντείνεται.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία σε χώρες της Ευρώπης τείνει να μετατραπεί σε επίφαση δημοκρατίας, με υποβαθμισμένα κοινοβούλια, με πρωθυπουργούς που υπηρετούν αγόγγυστα τις οικονομικά κυρίαρχες δυνάμεις, με συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών σε όλα τα επίπεδα, εθνικά και ευρωπαϊκά, με όξυνση της καταστολής. Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», που δεν ήταν άλλο από τις δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών μετά την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, ποδοπατείται ανενδοίαστα, οι προπαγανδιζόμενες άλλοτε συγκλίσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών έχουν ξεχαστεί ενώ οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποτάσσονται στην πολιτική βούληση των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών και κυρίως της Γερμανίας με λίγες και πολύ δειλές ακόμη αντιστάσεις.
Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως διακριτής οικονομικο-πολιτικής οντότητας προμηνύεται δυσοίωνο καθώς η ευρωζώνη εξελίσσεται σε ζώνη γερμανικής οικονομικής επικυριαρχίας, αν όχι καταναγκασμού, που οδηγεί σε ασφυξία τις πιο αδύναμες χώρες και σε όλο μεγαλύτερες ανισότητες ενώ η Γερμανία προωθεί την ηγεμονία της και στο πολιτικό επίπεδο. Σε αυτές τις συνθήκες, οι αντιθέσεις μεταξύ των χωρών που συναποτελούν την Ευρώπη εντείνονται ενώ κάθε χώρα της βυθίζεται στην κρίση με τους δικούς της ρυθμούς και τις δικές της ιδιαιτερότητες.
Το μεγάλο κεφαλαίο, οι πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν και ο εγχώριος δικομματισμός αντιμετώπισαν τη χώρα μας ως το πειραματόζωο όπου θα μπορούσαν να δοκιμαστούν εργαστηριακά οι νέες συνταγές. Με μοχλό εκβιασμού το δημόσιο χρέος που είχαν συνάψει αλόγιστα και με το αζημίωτο οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, η Ελλάδα οδηγήθηκε στη νέα περίοδο του καθεστώτος των μνημονίων. Την καταστροφή αισθάνεται άμεσα ολόκληρος ο ελληνικός λαός στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Πρωτοφανής ανεργία, δραματική μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση τιμών, κλείσιμο χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και γενικότερα διάλυση των εργασιακών σχέσεων, καταστροφή του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος δημόσιας υγείας, πόλεμος ενάντια στην παιδεία και την έρευνα, μετανάστευση του επιστημονικού δυναμικού, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Η δυνατότητα εκπλήρωσης κάθε κοινωνικής ανάγκης περνάει μέσα από την αγορά: σε λίγο οι επιχειρηματίες θα καθορίζουν το πόσο θα πληρώνουμε το νερό, τον ήλιο και τον αέρα. Και βέβαια, τα μνημόνια αντί να μειώσουν το χρέος το εκτινάσσουν στα ύψη, αντί να οδηγούν στην ανάπτυξη οδηγούν στην ύφεση και στον οικονομικό μαρασμό ενώ η διάλυση των προηγούμενων σχέσεων και του μέχρι πρόσφατα αποκατεστημένου τρόπου ζωής βρίσκει κάποιες φορές ως αποδιοπομπαίο τράγο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και μεταφράζει την απόγνωση σε στήριξη της ναζιστικής συμμορίας που παριστάνει την ‘αντισυστημική’ πολιτική δύναμη. Παράλληλα, η προπαγάνδα που ασκούν σχεδόν δικτατορικά τα κυρίαρχα ΜΜΕ επιδιώκει να αδρανοποιήσει τον κόσμο που χάνει το παρόν και το μέλλον του.
Είναι προπαγάνδα που στηρίζεται σιωπηρά στις κατεστημένες συνήθειες και στην κρίση αξιών που χαρακτήριζαν την κοινωνία μας την προηγούμενη περίοδο, προπαγάνδα που επιδιώκει να αποκρύψει με άκρα επιμέλεια την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών που έχει ήδη συντελεστεί και εξακολουθεί να συντελείται προς όφελος του κεφαλαίου, να αποκρύψει ότι όλα γίνονται για την εξασφάλιση του κέρδους, ότι όλα γίνονται για την απόλυτη κατίσχυση του κεφαλαίου επάνω στις δυνάμεις της εργασίας.
Όμως το πείραμα καθυπόταξης του ελληνικού λαού δεν κύλησε ομαλά. Το πειραματόζωο αντέδρασε. Παρά τη συστηματική πλύση εγκεφάλου από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, παρά τη συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία των μνημονιακών κομμάτων, παρά τον χημικό πόλεμο στις διαδηλώσεις και παρά τις δικαστικές διώξεις, ο ελληνικός λαός δεν υπέκυψε. Με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, πολιτική ανυπακοή, πολύμορφες διαμαρτυρίες, αλλά και με την ανάπτυξη μορφών αλληλεγγύης ασυμβίβαστες με τον ατομικισμό και την ανταγωνιστικότητα, ο λαός μας αντιστάθηκε. Και όχι μόνον αντιστάθηκε, αλλά κατέγραψε σημαντικές πολιτικές νίκες. Ανάγκασε την κυβέρνηση Παπανδρέου σε αναδίπλωση, με ανασχηματισμό πρώτα και παραίτηση κατόπιν, και την κυβέρνηση Παπαδήμου σε παραίτηση και προκήρυξη εκλογών. Στις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν, κανείς δεν τόλμησε να υπερασπιστεί ανοιχτά τα μνημόνια. Ακόμη κι αυτοί που ανέλαβαν να κυβερνήσουν υπό την εποπτεία της τριαρχίας των δανειστών προεκλογικά έλεγαν και υπόσχονταν εντελώς άλλα.
Στις τελευταίες εκλογές ένας σχηματισμός της Αριστεράς εκτινάχθηκε στο 27%, παρά τον φόβο που καλλιεργήθηκε συστηματικά και με όλα τα μέσα από τους ισχυρούς στην Ελλάδα και την Ευρώπη, παρά την απροκάλυπτη συκοφαντία και παρά την ασίγαστη προσπάθεια να του φορτώσουν την ευθύνη για όλα τα δεινά. O ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ο πολιτικός φορέας που πέτυχε αυτό το αποτέλεσμα, πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή και διεκδικεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί διαμορφώνει σε διαρκή και συστηματική αντιστοιχία με τις λαϊκές ανάγκες μια εντελώς διαφορετική έξοδο από την κρίση, γιατί προτείνει μια πορεία που θα αποσοβήσει την καταστροφή, μια νέα πορεία για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. Για αυτόν τον λόγο η κατακόρυφη άνοδός του φοβίζει τους ακόμη ισχυρούς.
2. Οι καταβολές μας
Οι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μπορούν να ανιχνευθούν στο εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου, στους αγώνες που είχαν αναληφθεί από τότε για να εκφραστούν οι δυνάμεις της εργασίας και να ενωθεί ο ελληνικός λαός ενάντια στην οικονομική εκμετάλλευση και την πολιτική καταπίεση. Μετά την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και τη συνολική αλλαγή του πολιτικού τοπίου που εκείνη επέφερε, μετά τα όσα πέτυχε το ΕΑΜ -με την πρωτοβουλία και την καθοριστική συνδρομή του ΚΚΕ- για την ενότητα και την απελευθέρωση του λαού μας, οι διεθνώς κυρίαρχες δυνάμεις οδήγησαν τη χώρα στον εμφύλιο όπου η Αριστερά γνώρισε την ήττα.
Όμως, παρά την τρομοκρατία που άσκησε το μετεμφυλιακό κράτος και παρακράτος, όπως κορυφώθηκε με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η Αριστερά δεν εξαφανίστηκε αλλά συνέχισε να υφαίνει τους δεσμούς της με τον ελληνικό λαό. Η ενότητα που είχε σφυρηλατήσει η ΕΔΑ και η σημαντική εκλογική επιτυχία της το 1958, η δράση που ανέπτυξε η νεολαία Λαμπράκη, η κριτική που διατύπωναν μικρότερες αριστερές δυνάμεις που είχαν διαφωνήσει με την πολιτική της ΕΔΑ, αλλά και το γεγονός ότι η Ένωση Κέντρου περιλάμβανε, τουλάχιστον μετά το 1960, γνήσια δημοκρατικές δυνάμεις, οι αγώνες υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου, υπέρ της προστασίας τους Συντάγματος και της δωρεάν παιδείας, οι λαϊκές αντιδράσεις στην αποστασία του 1965, η αντίσταση στη δικτατορία, το φοιτητικό κίνημα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό κατέστησαν ξανά την Αριστερά και όσους ή όσες περπάτησαν μαζί της έκφραση των ζωογόνων δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας.
Αλλά στο ίδιο διάστημα η Αριστερά κερματίστηκε. Το ΚΚΕ γνώρισε αλλεπάλληλες διασπάσεις, με ίσως σημαντικότερη εκείνη του 1968 που οδήγησε στη συγκρότηση του ΚΚΕ Εσωτερικού -που γνώρισε μεταγενέστερα τις δικές του διασπάσεις και μεταλλαγές- και στη σταθερή εγγραφή στην πολιτική σκηνή του αιτήματος για την ανανέωση του κομμουνιστικού κινήματος και της Αριστεράς γενικότερα. ένα μέρος από τις δυνάμεις που είχαν στρατευθεί στο ΕΑΜ σαγηνεύτηκε από την «Αλλαγή» που υποσχέθηκε το ΠΑΣΟΚ και εντάχθηκαν σε εκείνο. μικρότερες δυνάμεις της Αριστεράς συγκρότησαν την ίδια περίοδο διάφορες αυτοτελείς οργανώσεις ενώ πολιτικά ανένταχτοι αριστεροί όλων των αποχρώσεων, γυναίκες και άντρες, πολλαπλασιάζονταν.
Έτσι, η καθαυτό πολιτική δύναμη της Αριστεράς μειώθηκε σημαντικά μολονότι η ίδια διατηρούσε το ηθικό πλεονέκτημα και οι ιδέες της τουλάχιστον μέρος της παλιάς τους αίγλης. Η απομείωση εντάθηκε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όπως και με τις συναρτημένες άμεσα ή έμμεσα με αυτήν την κατάρρευση περιπέτειες της συγκρότησης και της παραπέρα πορείας του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, αλλά και των άλλων συνιστωσών της Αριστεράς. Παράλληλα, σε διεθνή κλίμακα, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση που συντελέστηκε υπό την αιγίδα του θριάμβευαν μέχρι σημείου να κηρύξουν το «τέλος της Ιστορίας» ενώ η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία -και στη χώρα μας το ΠΑΣΟΚ- αφομοιώθηκε στην αντίστοιχη πολιτική σχεδόν εξ ολοκλήρου. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η Αριστερά στη χώρα μας -αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου- βρέθηκε σχετικά περιθωριοποιημένη και κατακερματισμένη, με κάθε συνιστώσα της να αναμετριέται με τα δικά της λάθη και παραλείψεις, ενώ ο δικομματισμός διατηρούσε την πλήρη πολιτική πρωτοβουλία, με εκλογικά ποσοστά πάνω από 80%.
Παρ’ όλα αυτά ωστόσο, η σπίθα της αντίστασης κρατήθηκε αναμμένη ενώ η Ιστορία αρνιόταν να τελειώσει: ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δημιουργούσε ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις καθώς συσσώρευε δεινά, ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων, δημιουργώντας κρίσεις και εξαπολύοντας τοπικούς πολέμους -κάποιους από αυτούς έξω από την πόρτα μας- προκαλούσε τη γέννηση ισχυρών κινημάτων υπέρ της ειρήνης. Μια νέα δυναμική άρχισε να συνενώνει με τρόπους ανέκδοτους πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, πολλούς και διαφορετικούς κοινωνικούς φορείς, αγωνιστές, καλλιτέχνες και διανοούμενους, γυναίκες και άντρες, λίγο πολύ σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τα συνθήματα «Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» και «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» αντήχησαν σε παγκόσμια κλίμακα, συνεγείροντας τους νέους και τις νέες και ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία της Αριστεράς.
Αυτή η νέα σελίδα γράφτηκε με πολλούς τρόπους στη χώρα μας. Στο πλαίσιό της, οι νέες ιδέες, τα νέα αιτήματα και οι νέες μορφές οργάνωσης συνδέθηκαν με τις ιδιαίτερες εδώ συνθήκες και την πορεία που είχαν ακολουθήσει οι συνιστώσες της Αριστεράς ώστε να οδηγηθούμε πρώτα στον Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης ως ευρύ πεδίο θεωρητικής και ιδεολογικής ζύμωσης, συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες και ανάπτυξης πολιτικών πρωτοβουλιών, στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ κατόπιν και σε εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πιο πρόσφατα.
Η πορεία αυτή στηρίχτηκε στην κοινή και από κοινού αποδοχή των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας, στην κοινή και από κοινού ένταξη στους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, κοινωνική προκοπή και κοινωνική απελευθέρωση, στην ενεργό συμμετοχή στο εργατικό και στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα, στις ποικίλες εκλογικές και πολιτικές αναμετρήσεις, στις ευρωπορείες και στο διεθνές κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στην ενεργό συμμετοχή στα κοινωνικά φόρα, στο κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, στις ποικίλες μάχες της νέας γενιάς, στους αγώνες υπέρ των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στις οικολογικές και στις πολιτιστικές πρωτοβουλίες.
Έτσι αγωνιστές και αγωνίστριες από́ διαφόρους χώρους και οργανώσεις της Αριστεράς, τον κομμουνιστικό, τον σοσιαλιστικό και τον δημοκρατικό, εκείνον της κομμουνιστικής και εκείνον της αριστερής ανανέωσης, τον ριζοσπαστικό, τον αντικαπιταλιστικό, τον επαναστατικό και τον ελευθεριακό, συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες του εργατικού και του αγροτικού κινήματος, νέες και νέοι, άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων και της διανόησης, πολλοί και πολλές από εκείνους που δημιούργησαν το μεγάλο κίνημα της Παιδείας, πολλές και πολλοί από το φεμινιστικό και το οικολογικό κίνημα, συναντήθηκαν και ένωσαν τις δυνάμεις τους. Πρόκειται για ένταξη και συμμετοχή που συνιστούσε και συνιστά για όλους εμάς, γυναίκες και άντρες, λόγο πολιτικής ύπαρξης και αξία ζωής.
Πατώντας στέρεα στην κοινή δράση, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατόρθωσαν να συνθέσουν δημιουργικά, σε ένα ιδιαίτερα ευρύ πλαίσιο, απόψεις με διαφορετικές ιδεολογικές και οργανωτικές αφετηρίες και διαφορετικές πολιτικές καταβολές, αναγνωρίζοντας και μη συγκαλύπτοντας τις διαφορές και σεβόμενοι πάντα τις διακριτές ιδεολογικές και θεωρητικές ευαισθησίες.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από την ίδρυσή τους μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ούτε εύκολη ούτε ευθύγραμμη. Ο φορέας γνώρισε κρίσεις και στιγμές αδράνειας, διαφωνίες, αποχωρήσεις, διασπάσεις. Κατόρθωσε όμως να ξεπεράσει τα εμπόδια επειδή υπερίσχυσε στους κόλπους του η ανάγκη της ένταξης στο λαϊκό κίνημα, η ανάγκη να υιοθετηθούν και να υποστούν συνθετική επεξεργασία τα αντίστοιχα αιτήματα, η ανάγκη για ενότητα και κοινή δράση της Αριστεράς και όσμωσης των ιδεών της με το λαό. Όταν ξέσπασε η μεγάλη καπιταλιστική κρίση, ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατόπιν απέδειξαν ότι διαθέτουν τα ερμηνευτικά εργαλεία για να αναλύσουν τόσο την ίδια όσο και την πορεία και τις επιπτώσεις της και μπόρεσαν να διαμορφώσουν τη δική τους εναλλακτική πρόταση, σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό που το μόνο που είχε και έχει να προτείνει είναι η άνευ όρων και άνευ ορίων εξαθλίωση της κοινωνίας προς όφελος του κεφαλαίου και στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Όπως αποδείξαμε όλοι μαζί από κοινού ότι διαθέτουμε το αγωνιστικό φρόνημα, την πείρα και την οργανωτική ικανότητα που απαιτούν οι αντίστοιχοι αγώνες.
Μαχόμ TheNewDailyMail
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τρία Ελληνόπουλα στο δημοτικό Σάντι Χουκ που έγινε το μακελειό
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανακάμπτει αργά αλλά προοδευτικά ο πρόεδρος Τσάβες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
