2012-11-19 09:07:03
Του Πασχάλη Τσολάκη
Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις 29/11/2007, πριν πέντε χρόνια με αφιέρωση στην... μικρή κοπέλα της Παλαιστίνης που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Αναδημοσιεύεται σήμερα, για την τωρινή δολοφονία ενός βρέφους 11 μηνών!
Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Η μικρή κοπέλα ετοιμάστηκε για το σχολείο της. Πλύθηκε, χτένισε τα μαλάκια της, φίλησε τη μάνα της, έβαλε την μαθητική τσάντα στους μικρούς της ώμους και κίνησε για το σχολειό της. Στο δρόμο έμοιαζε με μια μικρή άσπρη τριανταφυλλιά. Μόνο που αυτή δεν είχε δικό της κήπο. Δεν είχε πατρίδα.
Δεν είχε τίτλο κυριότητας, γιατί αυτόν το τίτλο τον παρέχουν οι ισχυροί όπου αυτοί θέλουν. Τα όνειρα της, όπως τα όνειρα όλων των παιδιών, χωρίς όρια.
Τα βήματα της μικρά και γρήγορα. Ξεκίνησε με χλωμό φεγγάρι για να μπορέσει κάποτε να ζήσει κι αυτή και όλα τα παιδιά της Παλαιστίνης στο φως. Στο φως της γνώσης και του δικαίου. «Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ, να μαθαίνω γράμματα…» Ήταν όμως πολύ μακριά. Βρίσκονταν ακόμα στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Το σκοτάδι της βίας μπαίνει πάντα ανάμεσα στο φως και τον άνθρωπο και σκοτεινιάζει τη ζωή του.
Καθώς προχωρούσε δεν έβλεπε τον δράκο που βγήκε απ’ το κακό παραμύθι και άνοιγε το στόμα του να βγούνε οι πύρινες φλόγες του. Το αλάθητο μάτι του τις εξαπέλυσε στο τρυφερό κορμάκι του κοριτσιού. Η άσπρη τριανταφυλλιά κοκκίνισε από το αίμα. Σταμάτησε ο εύθυμος χορός της ζωής. Τώρα χόρευε ο θάνατος.
Ήτανε όμορφη, σαν αγγελούδι. Μπουμπούκι έμεινε, δεν έγινε λουλούδι.
Σπάσανε οι φλέβες του ουρανού για να δείξουν το αποτρόπαιο έγκλημα και χάθηκαν με μιας τα χρώματα της ζωής. Δεν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό, δεν υπάρχει βροχή. Υπάρχουν τέρατα που βρέχουν θάνατο. Δεν υπάρχουν πουλιά και ήλιοι. Υπάρχει σκότος και μαύρη φωτιά. Δεν υπάρχει άνοιξη και πεταλούδες. Υπάρχει μονάχα ένα τρομακτικό χάος. Σφάζεται η καρδιά της γης και οι πηγές γιόμισαν αίμα.
Έσβησε η ζωή της μικρούλας σε μια λιμνούλα αίματος. Ένα δενδράκι που δεν το άφησαν να δώσει καρπούς! Κόπηκε βίαια από ανθρώπινο χέρι! Από πολεμοχαρείς θεούς, θεούς της βίας και του κακού. Από ανθρωπάκια της εξουσίας που πυροβολούν διαρκώς το φως του κόσμου εν ονόματι των όπλων, της βίας και του ισχυρού.
Ο μπόμπιρας, που εκτελέστηκε μέσα στο σπίτι του, στο απαράβατο άσυλο των ανθρωπιστικών κανόνων, έγινε ένα αγγελάκι. Τώρα που πλησιάζουν Χριστούγεννα, μαζί με τα χιλιάδες αγγελούδια θα τραγουδήσει κι αυτό, «και επί γης ειρήνη!!!»
Αυτοί όμως οι ψαλμοί δεν φτάνουν στους ανθρώπους. Στις φυλακές που η εξουσία τους έχτισε, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια και η ισονομία δεν ισχύουν.
Αυτά ισχύουν σε χώρες μακρινές, ονειρεμένες. Σε χώρες όπου οι άνθρωποι δεν σκοτώνουν τον άνθρωπο! Εκεί τη ζωή και την αγάπη, όλοι την χαιρετάνε!
Υ.Γ 1.Οι Ισραηλινοί δολοφονούν τους Παλαιστίνιους, εν ονόματι της ειρήνης. Οι τροοϊκανοί και τοκογλύφοι δολοφονούν του Έλληνες στο όνομα της δόσης. Αυτή την φορά δεν θα μας στείλουν με αργές δόσεις θανάτου. Αποφάσισαν να μας ξεκάνουνε με μιας, από υπερβολική δόση!
Υ.Γ2.Αργύρια τριάντα προδώσαν το Χριστό– ο Πάρις κι η Ελένη στήσαν τον τρωικό. Πλήθαιναν οι προδότες μαζί κι οι εραστές –κι ενέχυρα πατρίδες ζητάνε οι δανειστές!
Tromaktiko
Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις 29/11/2007, πριν πέντε χρόνια με αφιέρωση στην... μικρή κοπέλα της Παλαιστίνης που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Αναδημοσιεύεται σήμερα, για την τωρινή δολοφονία ενός βρέφους 11 μηνών!
Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Η μικρή κοπέλα ετοιμάστηκε για το σχολείο της. Πλύθηκε, χτένισε τα μαλάκια της, φίλησε τη μάνα της, έβαλε την μαθητική τσάντα στους μικρούς της ώμους και κίνησε για το σχολειό της. Στο δρόμο έμοιαζε με μια μικρή άσπρη τριανταφυλλιά. Μόνο που αυτή δεν είχε δικό της κήπο. Δεν είχε πατρίδα.
Δεν είχε τίτλο κυριότητας, γιατί αυτόν το τίτλο τον παρέχουν οι ισχυροί όπου αυτοί θέλουν. Τα όνειρα της, όπως τα όνειρα όλων των παιδιών, χωρίς όρια.
Τα βήματα της μικρά και γρήγορα. Ξεκίνησε με χλωμό φεγγάρι για να μπορέσει κάποτε να ζήσει κι αυτή και όλα τα παιδιά της Παλαιστίνης στο φως. Στο φως της γνώσης και του δικαίου. «Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ, να μαθαίνω γράμματα…» Ήταν όμως πολύ μακριά. Βρίσκονταν ακόμα στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Το σκοτάδι της βίας μπαίνει πάντα ανάμεσα στο φως και τον άνθρωπο και σκοτεινιάζει τη ζωή του.
Καθώς προχωρούσε δεν έβλεπε τον δράκο που βγήκε απ’ το κακό παραμύθι και άνοιγε το στόμα του να βγούνε οι πύρινες φλόγες του. Το αλάθητο μάτι του τις εξαπέλυσε στο τρυφερό κορμάκι του κοριτσιού. Η άσπρη τριανταφυλλιά κοκκίνισε από το αίμα. Σταμάτησε ο εύθυμος χορός της ζωής. Τώρα χόρευε ο θάνατος.
Ήτανε όμορφη, σαν αγγελούδι. Μπουμπούκι έμεινε, δεν έγινε λουλούδι.
Σπάσανε οι φλέβες του ουρανού για να δείξουν το αποτρόπαιο έγκλημα και χάθηκαν με μιας τα χρώματα της ζωής. Δεν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό, δεν υπάρχει βροχή. Υπάρχουν τέρατα που βρέχουν θάνατο. Δεν υπάρχουν πουλιά και ήλιοι. Υπάρχει σκότος και μαύρη φωτιά. Δεν υπάρχει άνοιξη και πεταλούδες. Υπάρχει μονάχα ένα τρομακτικό χάος. Σφάζεται η καρδιά της γης και οι πηγές γιόμισαν αίμα.
Έσβησε η ζωή της μικρούλας σε μια λιμνούλα αίματος. Ένα δενδράκι που δεν το άφησαν να δώσει καρπούς! Κόπηκε βίαια από ανθρώπινο χέρι! Από πολεμοχαρείς θεούς, θεούς της βίας και του κακού. Από ανθρωπάκια της εξουσίας που πυροβολούν διαρκώς το φως του κόσμου εν ονόματι των όπλων, της βίας και του ισχυρού.
Ο μπόμπιρας, που εκτελέστηκε μέσα στο σπίτι του, στο απαράβατο άσυλο των ανθρωπιστικών κανόνων, έγινε ένα αγγελάκι. Τώρα που πλησιάζουν Χριστούγεννα, μαζί με τα χιλιάδες αγγελούδια θα τραγουδήσει κι αυτό, «και επί γης ειρήνη!!!»
Αυτοί όμως οι ψαλμοί δεν φτάνουν στους ανθρώπους. Στις φυλακές που η εξουσία τους έχτισε, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια και η ισονομία δεν ισχύουν.
Αυτά ισχύουν σε χώρες μακρινές, ονειρεμένες. Σε χώρες όπου οι άνθρωποι δεν σκοτώνουν τον άνθρωπο! Εκεί τη ζωή και την αγάπη, όλοι την χαιρετάνε!
Υ.Γ 1.Οι Ισραηλινοί δολοφονούν τους Παλαιστίνιους, εν ονόματι της ειρήνης. Οι τροοϊκανοί και τοκογλύφοι δολοφονούν του Έλληνες στο όνομα της δόσης. Αυτή την φορά δεν θα μας στείλουν με αργές δόσεις θανάτου. Αποφάσισαν να μας ξεκάνουνε με μιας, από υπερβολική δόση!
Υ.Γ2.Αργύρια τριάντα προδώσαν το Χριστό– ο Πάρις κι η Ελένη στήσαν τον τρωικό. Πλήθαιναν οι προδότες μαζί κι οι εραστές –κι ενέχυρα πατρίδες ζητάνε οι δανειστές!
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
