2012-10-26 12:12:05
της Κατερίνας Ζαχαριουδάκη
Διανύουμε δύσκολες μέρες. Τα τελευταία δύο χρόνια όλο και περισσότερο μιλάμε για μια κρίση που έχει επιφέρει προβλήματα σε όλους τους τομείς – ένα ντόμινο που αδυνατεί, για την ώρα, να σταματήσει.
Ο πολιτισμός, οι τέχνες, τα γράμματα, είναι ίσως τα πρώτα θύματα που σάρωσε. Παρεξηγημένα πάντα, καθότι «είδη πολυτελείας». Μια άποψη που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επικράτησε. Ίσως γιατί, ο πολιτισμός, σε δύσκολες εποχές, παραγκωνίζεται συστηματικά, ακολουθώντας εντέλει μια φθίνουσα πορεία, ομοίως χωρίς τέλος.
Το θέατρο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τη δίνη της οικονομικής κρίσης. Ήδη βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί το τελευταίο διάστημα. Αν και πληθώρα θεατρικών σκηνών στην πρωτεύουσα, σε μια χώρα που γέννησε την πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης, τα προβλήματα στον θεατρικό χώρο ολοένα και μεγαλώνουν. Τα θέατρα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ανεργία αυξάνεται με ταχύτατο ρυθμό. Πολλοί ταλαντούχοι νέοι καλλιτέχνες αναγκάζονται να καταφύγουν βιοποριστικά αλλού, με αποτέλεσμα να φθείρονται και να χάνουν τον βαθύτερο προσανατολισμό τους.
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι φαινόμενο της οικονομικής κρίσης του 2012. Πάντοτε... υπήρχε αβεβαιότητα, ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρήσαμε νέους ηθοποιούς να ζουν αμέτρητες ώρες αναμονής έξω από μια ακρόαση (η λεγόμενη οντισιόν), να ημιαπασχολούνται σε δουλειές ή θιάσους χωρίς να έχουν την παραμικρή δυνατότητα επιλογής , να περιμένουν και να αγωνιούν καθημερινά για μια θέση - όχι στο όνειρο του πρωταγωνιστή – αλλά στο δικαίωμα εξέλιξης και ανόδου ενός μελετημένου καλλιτέχνη. Ενός νέου ανθρώπου που πρέπει να παραλάβει τη σκυτάλη. Πόσο δύσκολο είναι όμως αυτό…Γεγονότα που συνέβαιναν πάντοτε και δυστυχώς, εξακολουθούν να συμβαίνουν όλο και περισσότερο σήμερα, σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους που βιώνουμε.
Συνήθως, έπειτα από κάθε ακμή, ακολουθεί η παρακμή. Ζούμε λοιπόν κι εμείς μια περίοδο παρακμής. Το ίδιο συνέβη την εποχή που έγραψε τα σημαντικότερα έργα του ο Αριστοφάνης. Δεν είναι τυχαίο, και κάπως έτσι παραλληλίζουν οι θεωρητικοί και την δική μας εποχή. Όμοια με εκείνη του μεγάλου ποιητή.
Το θέατρο, όσο παράξενο ή ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό, περνάει σε μεταβατικό στάδιο. Το κοινό αρχίζει να ξεκαθαρίζει μέσα του την αληθινή πλευρά των καταστάσεων, αρχίζει να γίνεται πιο επιλεκτικό και πιο προβληματισμένο. Ξεκινά πάλι μια κατεύθυνση προς τις κλασικές και διαχρονικές αξίες, θέλοντας να αισιοδοξήσει και να ανοίξει έναν δικό του ορίζοντα, είτε ατομικά είτε συλλογικά. Θέλει να συμμετέχει ενεργά πλέον, και μόνο σε μια ζωντανή παράσταση μπορεί να το κάνει. Το αληθινά θεατρόφιλο κοινό είναι αυτό που θα βοηθήσει ουσιαστικά το θέατρο να ανθίσει και πάλι, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά και ποιοτικά. Ήδη από την τρέχουσα σαιζόν, γίνεται εμφανές αυτό. Αν και παραμένει λυπηρό ακόμα το θέαμα της εικόνας μιας μισογεμάτης ή πολλές φορές ελάχιστα γεμάτης αίθουσας θεάτρου. Μην ξεχνάμε πόσο συμβάλλει σε αυτό η τρομοκρατία, η ανασφάλεια της επόμενης μέρας και οι προσωπικές προτεραιότητες στον τομέα της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας.
Θεατές και άνθρωποι της τέχνης : δρόμοι αλληλένδετοι. Το κοινό καθοδηγεί και οι άνθρωποι του θεάτρου, παλιοί ή νεότεροι, εμπειρικοί ή πανεπιστημιακοί, εμπνέονται και δημιουργούν. Οι αξίες πάντα παραμένουν. Όσο κι αν όλα αυτά τα καταπνίγει η κρίση. Όσο κι αν η υλοποίηση των ιδεών, ειδικά από νέους δημιουργούς, φαντάζει ανέφικτη. Σε βάθος χρόνου, η αλλαγή είναι σχεδόν δεδομένη. Στοιχείο που μας κάνει να αισιοδοξούμε epitropesdiodiastop.blogspot.gr
Διανύουμε δύσκολες μέρες. Τα τελευταία δύο χρόνια όλο και περισσότερο μιλάμε για μια κρίση που έχει επιφέρει προβλήματα σε όλους τους τομείς – ένα ντόμινο που αδυνατεί, για την ώρα, να σταματήσει.
Ο πολιτισμός, οι τέχνες, τα γράμματα, είναι ίσως τα πρώτα θύματα που σάρωσε. Παρεξηγημένα πάντα, καθότι «είδη πολυτελείας». Μια άποψη που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επικράτησε. Ίσως γιατί, ο πολιτισμός, σε δύσκολες εποχές, παραγκωνίζεται συστηματικά, ακολουθώντας εντέλει μια φθίνουσα πορεία, ομοίως χωρίς τέλος.
Το θέατρο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τη δίνη της οικονομικής κρίσης. Ήδη βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί το τελευταίο διάστημα. Αν και πληθώρα θεατρικών σκηνών στην πρωτεύουσα, σε μια χώρα που γέννησε την πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης, τα προβλήματα στον θεατρικό χώρο ολοένα και μεγαλώνουν. Τα θέατρα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ανεργία αυξάνεται με ταχύτατο ρυθμό. Πολλοί ταλαντούχοι νέοι καλλιτέχνες αναγκάζονται να καταφύγουν βιοποριστικά αλλού, με αποτέλεσμα να φθείρονται και να χάνουν τον βαθύτερο προσανατολισμό τους.
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι φαινόμενο της οικονομικής κρίσης του 2012. Πάντοτε... υπήρχε αβεβαιότητα, ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρήσαμε νέους ηθοποιούς να ζουν αμέτρητες ώρες αναμονής έξω από μια ακρόαση (η λεγόμενη οντισιόν), να ημιαπασχολούνται σε δουλειές ή θιάσους χωρίς να έχουν την παραμικρή δυνατότητα επιλογής , να περιμένουν και να αγωνιούν καθημερινά για μια θέση - όχι στο όνειρο του πρωταγωνιστή – αλλά στο δικαίωμα εξέλιξης και ανόδου ενός μελετημένου καλλιτέχνη. Ενός νέου ανθρώπου που πρέπει να παραλάβει τη σκυτάλη. Πόσο δύσκολο είναι όμως αυτό…Γεγονότα που συνέβαιναν πάντοτε και δυστυχώς, εξακολουθούν να συμβαίνουν όλο και περισσότερο σήμερα, σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους που βιώνουμε.
Συνήθως, έπειτα από κάθε ακμή, ακολουθεί η παρακμή. Ζούμε λοιπόν κι εμείς μια περίοδο παρακμής. Το ίδιο συνέβη την εποχή που έγραψε τα σημαντικότερα έργα του ο Αριστοφάνης. Δεν είναι τυχαίο, και κάπως έτσι παραλληλίζουν οι θεωρητικοί και την δική μας εποχή. Όμοια με εκείνη του μεγάλου ποιητή.
Το θέατρο, όσο παράξενο ή ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό, περνάει σε μεταβατικό στάδιο. Το κοινό αρχίζει να ξεκαθαρίζει μέσα του την αληθινή πλευρά των καταστάσεων, αρχίζει να γίνεται πιο επιλεκτικό και πιο προβληματισμένο. Ξεκινά πάλι μια κατεύθυνση προς τις κλασικές και διαχρονικές αξίες, θέλοντας να αισιοδοξήσει και να ανοίξει έναν δικό του ορίζοντα, είτε ατομικά είτε συλλογικά. Θέλει να συμμετέχει ενεργά πλέον, και μόνο σε μια ζωντανή παράσταση μπορεί να το κάνει. Το αληθινά θεατρόφιλο κοινό είναι αυτό που θα βοηθήσει ουσιαστικά το θέατρο να ανθίσει και πάλι, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά και ποιοτικά. Ήδη από την τρέχουσα σαιζόν, γίνεται εμφανές αυτό. Αν και παραμένει λυπηρό ακόμα το θέαμα της εικόνας μιας μισογεμάτης ή πολλές φορές ελάχιστα γεμάτης αίθουσας θεάτρου. Μην ξεχνάμε πόσο συμβάλλει σε αυτό η τρομοκρατία, η ανασφάλεια της επόμενης μέρας και οι προσωπικές προτεραιότητες στον τομέα της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας.
Θεατές και άνθρωποι της τέχνης : δρόμοι αλληλένδετοι. Το κοινό καθοδηγεί και οι άνθρωποι του θεάτρου, παλιοί ή νεότεροι, εμπειρικοί ή πανεπιστημιακοί, εμπνέονται και δημιουργούν. Οι αξίες πάντα παραμένουν. Όσο κι αν όλα αυτά τα καταπνίγει η κρίση. Όσο κι αν η υλοποίηση των ιδεών, ειδικά από νέους δημιουργούς, φαντάζει ανέφικτη. Σε βάθος χρόνου, η αλλαγή είναι σχεδόν δεδομένη. Στοιχείο που μας κάνει να αισιοδοξούμε epitropesdiodiastop.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το αχανές κέντρο του Γαλαξία..
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μια καλή αρχή ήταν να μας… συστηθεί!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
