2012-09-24 14:25:28
τοῦ Νέστορος Νικηφορίδη
Στήν Ἑλλάδα, δέν ὑπάρχει πλέον τόσο ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν πού ἐπιτάσσει τό Σύνταγμα στό ἄρθρο 26, ὅσο ἡ διάκριση τῶν κρατικῶν ἱδεολογιῶν. Οἱ κατοχικές δυνάμεις ἐκμεταλλεύονται στό ἔπακρο τήν διάκριση τῶν κρατικῶν ἰδεολογιῶν.
α) Κανονικά, ὅλο τό κράτος ἔχει μία κρατική ἰδεολογία
Κανονικά, ὅλο τό κράτος ἔχει μία κρατική ἰδεολογία, στήν ὁποία περιέχονται πολλές ἀποχρώσεις: διάφορες ἀπόψεις γιά τά θεμελιώδη ζητήματα τῆς κοινωνίας, καί πολλές ἀπόψεις περί τοῦ πρακτέου. Τά πρόσωπα τῆς κοινωνίας μποροῦν ἔτσι νά λειτουργοῦν ἐλεύθερα καί συντονισμένα. Νά καταλαβαίνουν τούς νόμους μέ τήν ἴδια γενική κατεύθυνη. Να ἐκτελοῦν τίς ἐντολές χωρίς χρονοτριβή καί μέ φιλότιμο.
Οἱ προσωπικές ἀποκλίσεις στήν θεωρία ἤ στήν πράξη, προσλαμβάνονται καί ἐμπλουτίζουν ὅλους, ἤ ἐνδεχομένως, μέ φειδώ ὅμως, ἀπορρίπτονται ὡς ἐσφαλμένες, ἤ ὡς ἀνεπίκαιρες ἤ ὡς ἐπιβλαβεῖς.
Ἀκόμη καί ἡ διάκριση ἀριστερᾶς καί δεξιᾶς στήν πολιτική ζωή, τά κόμματα καί οἱ συντεχνίες συμφερόντων, ἀκόμη καί οἱ ἐθνικοί ἐπιχειρηματικοί κύκλοι, πάντως στεγάζονται κάτω ἀπό τήν ἴδια γενική ἰδεολογία γιά τό κράτος καί γιά την κοινωνία. Ἡ ὅποια διαπάλη τῶν κομμάτων, τῶν συντεχνιῶν καί τῶν ἐπιχειρηματικῶν κύκλων, ἔχει ὡς γνώμονα τό κοινό καλό καί ὡς αὐτονόητο ὅριο τήν ἀποτροπή διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας τάσεων, ἄλλοτε ἐν τῆ γενέσει τους, ἄλλοτε στήν συμπτωματολογία τους.
Ἐάν ὑπάρχῃ κλασσικό κράτος, δηλαδή κράτος μέ σταθερά θεμέλια, ὅπως πρέπει νά εἶναι τό δικό μας σύμφωνα μέ τό Σύνταγμά μας καί τήν ἱστορία μας, πρέπει οἱ ὅποιες διαλυτικές τάσεις νά προλαμβάνονται στήν ρίζα τους καί νά μήν ἀφίνονται νά ἐξελιχθοῦν σέ γάγγραινα τοῦ ὅλου πολιτικοῦ σώματος. Ἀντίθετα, ἐάν ὑπάρχῃ κράτος πού ἔχει ὑποστῆ τόν λεγόμενο μοντερνισμό, κράτος δηλαδή χωρίς θεμέλια ἀναφερόμενα στήν ἀληθινή ἱστορία τοῦ λαοῦ του, ἀλλά μέ κρατική ἰδεολογία (ἐθνική, ἐθνικιστική, διεθνιστική, πολυεθνική, πολυθρησκευτική, ἄθεη, ἀντίθεη, κ.ο.κ, αὐτά ποικίλουν), τότε κριτήριο γιά τήν ἀποτροπή τῶν διαλυτικῶν τάσεων ἐντός του εἶναι ὁ κίνδυνος γιά τήν ἰσχύ του, ἤ γιά τήν σχέση ἰσχύος - ὑποταγῆς πού διατηρεῖ σέ βάρος ἄλλων κρατῶν ἤ ὁμάδων στό ἐσωτερικό του. Στήν περίπτωση αὐτή, εἶναι συχνά εὔκολο γιά τό κράτος αὐτό νά ἀντιμετωπίζει μόνο τά διαλυτικά τῆς κοινωνίας του συμπτώματα, καί ὄχι τά αἴτια πού προξενοῦν διαλυτικές τάσεις ἐντός του, καί νά φαίνεται ἔτσι πιό φιλελεύθερο.
Ἐάν ἕνα μοντέρνο κράτος εἶναι οἰκονομικῶς ἐνδεές καί μέ ἐλαττωματικές δομές, τότε κριτήριο γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν διαλυτικῶν τάσεων ἐντός του, ἀντί γιά τήν ἰσχύ του, θά εἶναι ἡ ὑποταγή του στήν ἰσχύ ξένων. Ἄν αὐτό εἶναι ἔτσι, τότε, μιά Ἑλλάδα πού θέλει νά εἶναι μοντέρνο κράτος, ἀποτελεῖ καρικατούρα τοῦ ἑαυτοῦ της καί οὐσιαστικῶς καλεῖ γιά κατοχή της τούς ξένους, ἀνεξαρτήτως οἱασδήποτε οἰκονομικῆς κρίσεως.
β) 'Απίστευτη ποικιλία κρατικῶν ἰδεολογιῶν
Στήν Ἑλλάδα μας, δέν συμβαίνει τίποτα κανονικά. Ὁ ἕνας λόγος εἶναι φυσικά ἡ διάβρωση, ἡ διαφθορά, ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ διχόνοια, καί τά τοιαῦτα, τά πάλαι ποτέ λεγόμενα "ἐθνικά ἐλαττώματα" . Ὁ ἄλλος λόγος, εἶναι ὅτι "τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑπομένει", δηλονότι δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα. Ὄχι ὅμως ἀπό ἀπειθαρχία, ἤ ἀπό κακία, ἤ γιατί εἴμαστε δυσκολοκυβέρνητοι. Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα, εἶναι ὅτι ἁπλούστατα, ἀπό φυσικοῦ μας, εἴμαστε δημιουργοί συστημάτων!
( Ἀπό φυσικοῦ μας, σημαίνει, χωρίς ἴχνος ἐθνοφυλετισμοῦ, ἀλλά πολύ ρεαλιστικά, τά ἑξῆς : Ἀπό ἰδιοσυγκρασία, ἀπό καλή περιέργεια, ἀπό ἀντοχή ὅπως τοῦ Ὀδυσσέα στίς περιπέτειες καί στίς δοκιμασίες χάριν τῆς ἐπιστροφῆς στήν πατρίδα καί στήν οἰκογένεια, ἀπό πίστη δηλαδή σέ ὑψηλά ἰδανικά, ἀπό ἀγάπη γιά τήν ἐλευθερία, ἀπό τόν σεβασμό τῆς ἱερότητας τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἔμπνευση πού δίδει ὁ Τριαδικός Θεός τῆς ἀγάπης εἰς τούς ἔκπαλαι ἀποφεύγοντας τήν ὕβριν).
Ἄς ἔλθουμε τώρα στό κυρίως ζητούμενο: Τήν ποικιλία τῶν κρατικῶν ἰδεολογιῶν καί τήν παράλυση ἤ τίς ἐμπλοκές πού αὐτή προκαλεῖ , οὕτως ὥστε νά καταλάβουμε, ἴσως καλλίτερα, γιατί στήν Ἑλλάδα τίποτα δέν γίνεται κανονικά.
Ὅπως ὅλοι ἔχουμε καταλάβει, ὁ μέσος Ἕλληνας πιστεύει πλέον στό εὐρώ. Εἴτε ἔχει, εἴτε δέν ἔχει. Δέν πιστεύει ὅμως στήν Εὐρώπη, παρά ἐλάχιστα πλέον. Πρώτη λοιπόν ἐμπλοκή στήν κοινωνική ἰδεολογία, μέ τραγικά ἀντιφατικές συνέπειες στήν πολιτική σκηνή Στήν κυβερνητική ἐξουσία, ἀνώτερο καί ἀρκετά διαφοροποιημένο τμῆμα τῆς ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας, ἀνάλογα μέ τό κόμμα πού "ἔχει" τήν Κυβέρνηση, πλανᾶται κρατική ἰδεολογία... νομῆς τῆς ἐξουσίας! –σύμφωνα μέ κελεύσματα ἰσχυρῶν φίλων, ἐννοεὶται. Αὐτή ἡ κρατική ἰδεολογία ἀφορᾶ στήν Κυβέρνηση. Ὁ εὐρωπαϊσμός ἀφορᾶ τήν περαιτέρω διακυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας. Ἐπεκτείνεται δέ ὁ εὐρωπαϊσμός καί σέ ἄλλα κόμματα τῆς πολιτικῆς ἀνθοδέσμης πού διαθέτουμε. Ὁ ἀντι-εὐρωπαϊσμός ὑπάρχει περιθωριοποιημένος μέν πολιτικά, ἀλλά ὄχι καί κοινωνικά.
Ἡ δικαστική ἐξουσία πιστεύει ἀκόμη στήν Εὐρώπη. Τήν δυτική φυσικά. Ἐφαρμόζει δυτικο-εὐρωπαϊκές προδιαγραφές στό νόημα καί στά ὅρια τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, στήν αἴσθηση γιά τό νόημα τῆς ἐλευθερίας, στό τί ἐστί ἐθνικό συμφέρον, τί ἐστί δημόσιο συμφέρον, καί τί ἐστί κοινωνικό συμφέρον. Χρησιμοποιεῖ κατά κόρον τήν σχολαστική μέθοδο ἑρμηνείας τῶν νόμων, καί μάλιστα μέ τυπολατρεία καί "νομικό θετικισμό"... Μέ τόσα σεμινάρια καί συνέδρια περί Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καί Εὐρωπαϊκοῦ δικαίου ἔχουν ἀποικτήσει πολλοί δικαστές συνείδηση διεθνιστική-εὐρωπαϊκή. Βρίσκονται ἔτσι σέ ἀναντιστοιχία πρός μεγάλο κομμάτι τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνία. Ἄν μάλιστα κάποιοι νόμοι προδίδουν τήν πατρίδα, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα, πολλοί δικαστικοί φρονοῦν ὅτι δέν τούς πέφτει λόγος καί ὅτι τό ζήτημα εἶναι πολιτικό-κομματικό. Ἔτσι ἐξηγεῖται μᾶλλον, γιατί τό Πρῶτο Μνημόνιο θεωρήθηκε κατά πλειοψηφία ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, ὡς "μη δεσμευτικό νομικῶς κείμενο", κείμενο πολιτικό ... "πού στερεῖται ἀμέσου ἐφαρμογῆς" Ἡ ἐκτελεστική ἐξουσία;στήν Ἑλλάδα ἔχει κρατική ἰδεολογία πού μᾶλλον διαφέρει ἀπό Ὑπουργεῖο σέ Ὑπουργεῖο. Ὑπάρχουν ὅπως φαίνεται, ἀνά Ὑπουργεῖο - καί χρειάζεται νά ὑπάρξῃ πρακτικῶς ἀξιοποιήσιμη ἔρευνα, ἐθνικά ἐπωφελής - κρατικές ἰδεολογίες προσανατολισμένες σέ ἄλλα κράτη καί στήν "ὑπηρεσιακῶς αὐτονόητη" ἀλλά διαφορετική ἀνά ὑπουργεῖο, ἐπιρροή τῆς ἰσχύος τους, κρατικές ἰδεολογίες ἐπιζήμιας ὑπερβολῆς σέ ἐθνικισμό, κρατικές ἰδεολογίες διεθνιστικοῦ τύπου ὅπως γενικῆς ἀριστερῆς ἰδεολογίας ἤ οἰκολογικῆς ὑπερευαισθησίας ἤ μασωνικῆς ἀθεΐας,... Χρειάζεται εἰδική ἔρευνα γιά νά διαπιστωθῆ π.χ. ποιά κρατική ἰδεολογία πρεσβεύουν ὅσοι στό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο ἤ στό Ὑπουργεῖο Παιδείας προωθοῦν τόν ἀποχριστιανισμό τῆς νεότητας, τήν ἀπορρύθμιση τοῦ φυσικοῦ κατηχητικοῦ ρόλου τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί τήν ἀθεΐα στά σχολεῖα, ἤ σέ ποιά κρατική ἰδεολογία πιστεύουν ὅσοι εὐνοοῦν σέ κάποια εὐαίσθητα ὑπουργεῖα μας τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων συνεργασία μας μέ τήν τάδε ἤ τήν δείνα χώρα, χωρίς νά καλύπτονται ἀπό ἀπόφαση τῆς Βουλῆς ἤ ἔστω ἀπό ἀπόφαση ὅλου, ἤ σχεδόν ὅλου, τοῦ πολιτικοῦ φάσματος.
Οἱ κρατικές ἰδεολογίες πού συμπλέκονται στεγαζόμενες κάτω ἀπό τήν γενική ἰδέα τοῦ δημοσίου συμφέροντος, προξενοῦν ἐμπόδια καί συγκρούσεις, ὑπηρεσιακές καί δι-"υπουργικές ἀντιφάσεις καί ἐντάσεις. Αὐτές οἱ ἀντιφάσεις ἐντός τοῦ μοντέρνου κράτους πού δῆθεν εἶναι ἡ Ἑλλάδα, ἤ πού δῆθεν θά ἔπρεπε νά γίνει ἡ Ἑλλάδα, βαίνουν πολύ πέραν κάποιων δυσλειτουργιῶν πού θά ἐπιδέχονταν διορθώσεις ἤ συντονισμούς. Ἀγγίζουμε ἐδῶ κάτι βαθύτερο.
γ) Τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦλαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του
Διχασμούς γνώριζε πάντα ὁ Ἑλληνισμός. Μέ τήν ἐκκλησιαστική ἐκπροσώπησή του, ὡς Βυζαντινή Ρωμαιοσύνη ἤ Ρωμηοσύνη, ὁ οἰκουμενικός μετραλεξανδρινός Ἑλληνισμός βρῆκε ἀρχικά τήν ἡσυχία του ἀπό διχόνοιες, τήν πολιτική του συναίρεση μέ τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, τήν ὑπερπολιτιστική ἑνότητά του, άνεξάρτητα ἀπό ἐθνοτικές δεύτερες γλῶσσες, ἀπό τοπικές κουλτοῦρες καί συνήθειες, καί στήν συνέχεια κράτησε τήν ἑνότητα τοῦ γένους ὑπό τόν βαρύ χειμῶνα τοῦ μουσουλμανικοῦ ζυγοῦ τῶν ὀθωμανῶν τούρκων.
Μετά ἀπό τήν ἀπελευθέρωση, μέ τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί τούς ἀπελευθερωτικούς ἀγῶνες τῶν ἒτῶν 1912-1918, προξενεῖται διχασμός τεχνητός, πού ἀπηχεῖται στό κῦμα ἀθεΐας τοῦ διαφωτισμοῦ, στήν εἰσαγόμενη ἔκτοτε μασωνία, καί στόν παροξυσμό ἀρχαιολατρείας καί σχεδόν εἰδωλολατρικοῦ ρομαντισμοῦ, ἤδη ἀπό τόν 19οαἰῶνα. Αὐτά τά ρεύματα συνδέονται μέ τό αἴτημα τοῦ "ἐκμοντερνισμοῦ" τῆς κοινωνίας τό ὁποῖο ἐκφράζεται μέ τήν πληθωρικά σχολαστική νομική παιδεία (ἀπολυτοποίηση τοῦ γράμματος τοῦ νόμου, λές καί πρόκειται γιά διαταγή), τόν κρατικό συγκεντρωτισμό, τήν κατάργηση ὅσο γίνεται τῆς γνήσιας τοπικῆς αὐτοδιοίκησης καί τήν κομματοκρατία-ρουσφετοκρατία πού παίρνουν τήν θέση της. Αὐτά τά ρεύματα ὁδηγοῦν σέ πλήρη διχασμό αφ' ἑνός μέν τοῦ κράτους πού τά ἐνστερνίζεται μέ τόν ἔνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, ἀφ' ἑτέρου δἐ τῆς κοινωνίας πού ἐξακολουθεῖ νά λειτουργῆ ὀρθόδοξα, χωρίς φυσικά σύστημα, καί χαοτικά, ἀφοῦ τό κρατικό μόρφωμα ἐκφράζει τούς ἐκπροσώπους του καί τόν ἑαυτό του καί ὄχι τήν κοινωνία μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία της.
Τίθενται έν διωγμῶ δηλαδή τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ καταγόμενη ἀπό τήν Βυζαντινορωμαϊκή ἐποχή πολιτειακή ἰδεολογία του, πού εἷχε ἐμποτίσει ἀκόμη καί τόν ὀθωμανό κατακτητή μέ ἴχνη αἰσθήσεως τοῦ δημοσίου χώρου καί τοῦ κοινοῦ καλοῦ. Ἐπιβιώνουν παρά ταῦτα τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του, μέ τό φιλότιμο τοῦ Ἕλληνα φαντάρου καί ἀξιωματικοῦ, στούς ἀγῶνες τοῦ ἔθνους καί στά ἤθη τῆς καθημερινῆς βιοπάλης, ὡς σχέσεις ἀνθρώπινες καί ὡς παρεμβάσεις πού διορθώνουν τίς κρατικές ἐλλείψεις καί ἀδικίες.
Ἐλλείψει γνησίας πολιτειακῆς ἔκφράσεως, ὅμως, τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του, δέν μετατρέπονται εἰ μή ἠμιτελῶς σέ κρατική ἰδεολογία. Πρόκειται γιά πατριωτισμό πού ὑπομένει καί ἀγωνίζεται ἐντός τῆς Διοικήσεως καί τῆς Δικαιοσύνης ἤ στό στράτευμα, παρά τούς συστηματικά ἐλλειπεῖς ἤ καί ἀντίστροφους νόμους καί παρά τίς προδοσίες ἐνίοτε κάποιων ἐκ τῶν "ἀνωτέρων". Πρόκειται ὅμως καί γιά πατριωτισμό πού δέν ὑπομένει, πού χειραγωγεῖται, ἀλλοιώνεται, ἀποχριστιανίζεται καί ἐπαναστατεῖ κατά τῆς πατρίδας....
δ) Νόμος εἶναι ...
Ζοῦμε δυστυχῶς, σήμερα, τήν μαζική "ἀναμόρφωση τῆς προσωπικότητας" , ὅπως συμβαίνει στά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα ἤ μέσα σέ αἱρέσεις-σέκτες, ὅπου ἡ ἀναμόρφωση ἔρχεται ὕστερα ἀπό τά συνεχῆ τρομο-σόκ πού σκοπό ἔχουν την διάλυση τῶν σημείων ἀναφορᾶς τοῦ χειραγωγουμένου λαοῦ.
Γι' αὐτό, πρέπει νά γίνη κατανοητό ὅτι ΝΟΜΟΣ δέν εἶναι μόνο ὅ,τι ψηφίζει ἡ Βουλή, ἀλλά πρῶτα καί κύρια ὅ,τι ἔχει κερδίσει τήν συνείδηση τοῦ ἔντιμου μέσου κοινωνικοῦ ἀνθρώπου ὡς ἱερό καί ὅσιο, ἤ ὡς πολύ δίκαιο.
Σήμερα λοιπόν, πού ἡ κρατική ἰδεολογία ἰδιωτικοποιεῖται παγκοσμίως διά τῶν ΜΜΕ καί τῶν χρηματικῶν ροῶν, ἡ μόνη πραγματική κρατική ἰδεολογία μας, εἶναι τό διωκομένο ἀπό τό Δ.Ν.Τ. καί τήν Τρόϊκα δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐθνική πολιτειακή ἰδεολογία του. Ἰδού μερικά ἐπίκαιρα δείγματά της:
α) ΔΕΝ ὑπάρχει γιά τόν Ἑλληνικό λαό δημόσιο χρέος, ὑπάρχουν κλέφτες.
β) Χρειάζεται ἡ ὑπακοή στούς νόμους ἀλλά μέχρις ἑνός ὁρίου, πού ἤδη γιά τούς περισσότερους ἔχει ξεπερασθῆ, ἀφοῦ οἱ κομματικοί πού τά ἔφαγαν κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι καί δή μέ τά κλεμμένα τους σέ καταθέσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ ἤ σέ ἀκίνητα.
γ) ΔΕΝ νοεῖται φορολόγηση τῆς περιουσίας που δέν μπορεῖ νά παραγάγει εἰσοδήματα, διότι δέν ὑπάρχει πραγματική φοροδοτική ἱκανότητα.
δ) Ὀριζόντιες περικοπές εἶναι οἱ περικοπές πού πλήττουν στοχευμένα κατηγορίες πολιτῶν κατά παραβίαση τῆς ἀναλογικῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητας, τήν ὁποία ἀντικαθιστοῦν ἀντισυνταγματικά μέ τήν ἰσοπεδωτική μή ἀναλογική ἰσότητα.
ε) Ὁμοίως εἶναι ἀντισυνταγματικές οἱ ἐξισώσεις πού ἀφαιροῦν δικαιολογημένες καί κεκτημένες ἀναλογικές ἰσότητες-ἀνισότητες, ὅπως εἶναι οἱ ἀναλογική κλιμάκωση στήν φορολογία, πού δέν ἐπιδέχεται ἰσοπεδωτική ἁπλοποίηση, ἀλλά μόνο νομοτεχνική βελτίωση (π.χ. στρογγυλοποίηση ποσῶν ἤ ποσοστῶν μέ ἐλαφρές τροποποιήσεις τους) ἤ ἀναπροσαρμογή (π.χ. μέ λήψη ὑπ' όψη τοῦ πληθωρισμοῦ ἐπί τῶν παλαιῶν τιμῶν τῆς κλίμακος).
στ) Ἡ κατά τήν κοινή ἀντίληψη αὐτοάμυνα, ἀκόμη καί ἡ κοινωνική αὐτοάμυνα, σέ ἀθέμιτες παρεμβάσεις ἐκ μέρους τοῦ κράτους πηγαίνει πολύ πέραν τῶν ἐπιτρεπτῶν ὁρίων πού διαγράφει σχετικῶς ὁ ποινικός Κώδικας (Ἄν καί, "ἀμύνομαι" δέν σημαίνει ποτέ ἐπιτίθεμαι, στίς κοινωνικές ἐνδοκρατικές διαμάχες).
ζ) Ἡ ἀποχή ἀπό ἀμυντική βία δέν δικαιολογεῖται μπροστά σέ κατάφωρες σοβαρές ἀδικίες, ἀκόμη καί ὅταν ἐν τέλει κολάζεται ποινικῶς.
Ὁρισμένα ἀπό τά ἀνωτέρω, εἶναι δομικά στοιχεῖα κάθε ἐλεύθερου προσώπου πού ἔχει αἴσθηση τῆς κοινωνικῆς του ἀποστολῆς. Αὐτός, ναί μεν συγκρατεῖται λόγω ὀρθοδοξίας νά μήν ἀμφισβητήσῃ ἐμπράκτως ἀντίστροφους νόμους καί ἐγκυκλίους, ἀλλά τοῦτο ὄχι ἐσαεί. Ὑπάρχει τό γνωστό "ὡς ἐδῶ καί μή παρέκει". ...
Ἐν τέλει, μᾶλλον, ἀντί τῆς ὁλοκληρώσεως τῆς χειραγωγήσεως, ἤτοι σταδιακῆς ὑποδουλώσεως, μέ ἐργαλεῖο ἀλλά καί μέ πρόσχημα τά οἰκονομικά μέτρα, θα φανῆ ἐν τέλει - εἴτε θριαμβευτικῶς εἴτε διά τοῦ μαρτυρίου, αὐτό εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ - τό σταυρο-ἀναστάσιμον ποιόν τοῦ δημοσίου δικαίου τοῦ πάντα ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τῆς πολιτειακῆς ἰδεολογίας του.
ε) Λαϊκή ἀγωγή, δημιουργική ἑρμηνεία καί εἰσαγωγή κανονιστικῶν ρυθμίσεων πού παρανόμως παραλείπονται
Τά ἀνωτέρω προβλήματα, δέν λύνονται σέ συνθῆκες ἐπείγοντος, ὅπως αὐτές πού διανύουμε. Προτοῦ διχασθοῦμε μεταξύ ἀφ' ἑνός πατριωτῶν-"ἐθνικιστῶν", καί ἀφ' ἑτέρου ἀριστερῶν-μεταναστευτῶν-μισθοφόρων "δημοκρατικῶν"....., χρειάζονται ὁρισμένα ἁπλᾶ καί τολμηρά βήματα γιά τήν ἀνασυγκρότηση καί ὀρθή ἐπαναλειτουργία τοῦ κράτους μας.
Σέ κάθε θέμα δημοσίου δικαίου, ἀνεξαιρέτως, χρειάζεται νά μπορῆ νά ὑπάρχῃ προσφυγή σέ διοικητικό δικαστήριο. Μέ ἐπείγουσα καί οὐσιαστική δικαστική κρίση, νά δύναται νά ὑπάρξῃ δικαστική παρέμβαση. Π.χ. ὡς πρός τήν ἀπόφαση νά μην διατεθοῦν κονδύλια γιά τό πετρέλαιο πού χρησιμοποιοῦν οἱ μπουλντόζες στόν Ἔβρο γιά τήν τάφρο που ἀμυντικά χρειάζεται ἀπολύτως, εἴτε ἡ ἀπόφαση εἶναι τῆς τρόϊκας, εἴτε εἶναι τῆς Κυβερνήσεως, πάντως, πρέπει νά μποροῦν νά ἐπιληφθοῦν τά διοικητικά δικαστήρια. Χωρίς νά χρειάζεται νά προσβάλλεται ἰδιωτικό ἔννομο συμφέρον. Πρέπει νά μπορῆ νά ἀρκῆ τό δημόσιο συμφέρον, ὥστε νά κινῆται ἡ δικαστική προστασία του. Πρόκειται γιά τήν λαϊκή ἀγωγή, τόν φόβο καί τόν τρόμο τῆς φεουδαρχικῆς καί τῆς ἀστικο-μεταφεουδαρχικῆς δυτικῆς Εὐρώπης. Κλονίζει συνθέμελα τίς ἀδικίες ἐπί τῶν ὁποίων στηρίζεται συχνά ἡ ἰσχύς τῶν δυνατωτέρων καί ἡ ἀναγκαστική ὑποταγή τῶν ἀσθενεστέρων. Καί ἐπανέρχεται ἡ πρωτοβουλία ἀπό τό κομματικό κράτος, στόν κάθε ἔντιμο πολίτη. Ἀποκομματικοποιεῖται ὅλη ἡ λειτουργία τοῦ κράτους. Ὁ κίνδυνος ἐσφαλμένων δικαστικῶν κρίσεων ὑπάρχει, ἀλλά εἶναι πολύ μικρότερο κακό σέ σχέση πρός τίς κακόβουλα καί στοχευμένα ἀσύμφορες λύσεις πού δίδονται σήμερα.
Χρειάζεται δημιουργική ἑρμηνεία τῶν νόμων καί ἀπό τά δικαστήρια ἀλλά καί ἀπό τήν Διοίκηση, ὑπό τόν ἐπείγοντα ἔλεγχο τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων, ἔτσι πού νά ἱδρύονται πρόσφορες διαδικαστικές προϋποθέσεις γιά τήν ἄσκηση ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν ἀπό εὑρύτερο φάσμα ἀνθρώπων. Φαντασθεῖτε π.χ., προτοῦ νά ἐπιτρέψῃ ἡ Ἀστυνομία τήν διαδήλωση τῶν μουσουλμάνων στήν Ἀθήνα γιά νά διαμαρτυρηθοῦν γιά τίς προσβολές τοῦ Μωάμεθ σέ μία ἀμερικανική ταινία, νά καλοῦνται οἱ διοργανωτές νά καταθέσουν ὡς ἐγγύηση συγκεκριμένα ποσά γιά τυχόν πρόκληση ζημιῶν (δεδομένου ὅτι δέν εἶναι Ἕλληνες πολίτες), καί νά δηλώσουν ἐγγράφως οἱ ἰμάμηδές τους ὅτι ἀποκηρύσσουν κάθε πράξη βίας κατά τήν διαδήλωση ἤ ὑποδουλώσεως στήν Ἑλλάδα ἄλλων ἀνθρώπων (τήν "Σαρία") στό ὄνομα τῆς θρησκείας τους (ὅπως εἶναι γνωστό στούς γνωρίζοντας τόν ἰσλαμισμό , κατά τούς φανατικούς μουσουλμάνους, καί σύμφωνα μέ τήν Σαρία, ὅπου ἔχει ἐπικρατήσει ἅπαξ τό ἰσλάμ, ἡ γῆ ἀνήκει στόν Ἀλλάχ καί τούς πιστούς του, καί οἱ χριστιανοί πρέπει νά εἶναι δοῦλοι τους).
Τέτοια προϋπόθεση πρέπει νά μπορεῖ νά τίθεται ἀπό τήν Διοίκηση εἴτε αὐτεπαγγέλτως, μέ ἐπίκληση τῶν γενικῶν διατάξεων περί δημοσίας τάξεως, εἴτε κατόπιν αἰτήσεως κάθε ἐνδιαφερομένου πολίτη. Τό ἴδιο καί ὅταν μία διαδήλωση ἔχει στόχο ἐνδεχόμενη άναταραχή μέ ἄσκηση βίας.
Τέτοια αὐστηρότητα τῆς Διοικήσεως, χωρίς νά προβλέπεται ρητά ἀπό τό γράμμα τοῦ νόμου, πρέπει νά ἐπιβάλλεται ἀπό τήν φύση τῶν περιστάσεων, νά ἐμπίπτει στά γενικά καθήκοντά της, νά προκαλεῖται ἀκόμη καί μέ πρωτοβουλία πολιτῶν στό ὄνομα τοῦ δημοσίου ἤ κοινωνικοῦ ἤ ἐθνικοῦ συμφέροντος, καί νά ἐλέγχεται ἄμεσα καί χωρίς διαδικαστικές δυσκολίες ἤ κόστος, ἀπό τά διοικητικά δικαστήρια, τά ὁποῖα πρέπει νά ἐνεργοῦν μέ σύντομα αἰτιολογημένη κρίση οὐσίας, κατά τήν φύση τοῦ πράγματος ἑκάστοτε, εἰσηγούμενα ὅμως ἐάν χρειάζεται καί τήν ἀντίστοιχη νομοθετική πρόβλεψη σέ νόμο ἥ σέ κανονιστική πράξη τῆς Διοικήσεως - μέ τήν υἱοθέτηση τῆς ὁποίας, ἡ λύση θά καθίσταται συμβατή, τοὐλάχιστον γιά τό μέλλον, μέ τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου πού ἀπαιτεῖ, γιά τούς περιορισμούς τῶν άνθρωπίνων δικαιωμάτων, ρητή πρόβλεψη στόν νόμο.
Μία τέτοια εὐκαμψία τοῦ ὅλου δημοσίου δικαίου, θά ἐπανέφερε τό δημόσιο συμφέρον στήν θέση πού τοῦ ἁρμόζει, ἀκομη καί μέ πρωτοβουλίες πολιτῶν, καί θά καταργοῦσε τήν κομματική καί ἀρτηριοσκληρωτική νοοτροπία πού διέπει τήν ὅλη δράση τοῦ κράτους μέ τούς σημερινούς ἐκ τῶν ὑστέρων καί σχεδόν πάντα ἀνεπίκαιρους δικαστικούς ἐλέγχους στόν χῶρο τοῦ Συνταγματικοῦ καί τοῦ Διοικητικοῦ δικαίου.
Ἐάν σέ αὐτά ὅλα, τά ὁποῖα ἄλλωστε ἤδη μποροῦν νά γίνουν μέ ἁπλῆ ἕρμηνεία τῶν κειμένων νόμων, προστεθῆ ἡ ἀνωτέρω ἀναφερόμενη ἀντίληψη περί Νόμου, καθώς καί τό ὅτι μέ ἁπλῆ νομολογιακή στροφή τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (καί παράλληλη χρήση τῶν διατάξεων περί παραβάσεως καθήκοντος ἀπό τίς εἰσαγγελικές άρχές καί τά ποινικά δικαστήρια), πρέπει νά μπορεῖ νά εἰσάγεται μέ δικαστική ἀπόφαση κατόπιν αἰτήσεως βάσει δημοσίου συμφέροντος, κανονιστική ρύθμιση στήν ἕννομη τάξη, στήν ὁποία ρύθμιση, ἡ Διοίκηση ἀντισυνταγματικῶς ἤ παρανόμως ἀλλά καί ἀδικαιολογήτως, δέν προέβη (π.χ. περί ἐξορύξεως πετρελαίου στήν τάδε περιοχή, ἤ περί διασφαλίσεως ἑνός ἐλαχίστου ὁρίου εἰσοδήματος σέ κάθε οἰκογένεια, ἤ περί ἐπί πλέον ἐκτάκτου μειώσεως τῶν μισθῶν τῶν βουλευτῶν λόγῳ τῶν ἐξαιρετικῶν οἰκονομικῶν περιστάσεων) - ἤ, ἄν γίνουν μερικά ἀπό αὐτά ἔστω - τότε τό πολιτικό σύστημα μπορεῖ νά ξαναβρῆ τό δρόμο του πρός τήν δημοκρατία, καί τό πλέγμα κοινωνικῶν δυνάμεων ἴσως νά μήν ἐκτραπῆ, ὅπως δυστυχῶς πολλά δείχνουν, σέ συγκρουσιακές καταστάσεις τύπου "ἐθνικιστές" ἐναντίον "δημοκρατῶν" καί τἀνάπαλιν. Τότε, θά ἐπιβιώσουμε ὡς λαός καί ὡς ἔθνος τῆς Τρόϊκας καί τῶν Σάϋλοκ, τούς ὁποίους αὐτή τυφλά καί χωρίς ἀληθινά οἰκονομικά κριτήρια ὑπηρετεῖ.
Τοῦτο, θά γίνῃ δηλαδή, μόνο ἐάν ξαναβροῦμε, ξανα-ἀνακαλύψουμε καί χρησιμοποιήσουμε τά ἀνωτέρω, πού εἶναι λίγα ἀπό τό δημόσιο δίκαιο καί τήν περί Πολιτείας άντίληψη πού ταιριάζουν στόν πολιτισμό μας, στήν ἱστορία μας καί στήν ἰδιοσυγκρασία μας. Καί βέβαια πρέπει νά ἐγκαταλείψουμε τίς ἰδεοληψίες μας περί τοῦ ὅτι ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν πού δίδει συνέχεια στό κράτος καί στίς λειτουργίες του, πρέπει νά ὑποτάσσεται στίς ὅποιες κρατικές ἰδεολογίες τοῦ κόμματος ἤ τῶν κομμάτων πού συμβαίνει νά ἐπικράτησαν στίς τελευταῖες ἐκλογές.
InfoGnomon
Στήν Ἑλλάδα, δέν ὑπάρχει πλέον τόσο ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν πού ἐπιτάσσει τό Σύνταγμα στό ἄρθρο 26, ὅσο ἡ διάκριση τῶν κρατικῶν ἱδεολογιῶν. Οἱ κατοχικές δυνάμεις ἐκμεταλλεύονται στό ἔπακρο τήν διάκριση τῶν κρατικῶν ἰδεολογιῶν.
α) Κανονικά, ὅλο τό κράτος ἔχει μία κρατική ἰδεολογία
Κανονικά, ὅλο τό κράτος ἔχει μία κρατική ἰδεολογία, στήν ὁποία περιέχονται πολλές ἀποχρώσεις: διάφορες ἀπόψεις γιά τά θεμελιώδη ζητήματα τῆς κοινωνίας, καί πολλές ἀπόψεις περί τοῦ πρακτέου. Τά πρόσωπα τῆς κοινωνίας μποροῦν ἔτσι νά λειτουργοῦν ἐλεύθερα καί συντονισμένα. Νά καταλαβαίνουν τούς νόμους μέ τήν ἴδια γενική κατεύθυνη. Να ἐκτελοῦν τίς ἐντολές χωρίς χρονοτριβή καί μέ φιλότιμο.
Οἱ προσωπικές ἀποκλίσεις στήν θεωρία ἤ στήν πράξη, προσλαμβάνονται καί ἐμπλουτίζουν ὅλους, ἤ ἐνδεχομένως, μέ φειδώ ὅμως, ἀπορρίπτονται ὡς ἐσφαλμένες, ἤ ὡς ἀνεπίκαιρες ἤ ὡς ἐπιβλαβεῖς.
Ἀκόμη καί ἡ διάκριση ἀριστερᾶς καί δεξιᾶς στήν πολιτική ζωή, τά κόμματα καί οἱ συντεχνίες συμφερόντων, ἀκόμη καί οἱ ἐθνικοί ἐπιχειρηματικοί κύκλοι, πάντως στεγάζονται κάτω ἀπό τήν ἴδια γενική ἰδεολογία γιά τό κράτος καί γιά την κοινωνία. Ἡ ὅποια διαπάλη τῶν κομμάτων, τῶν συντεχνιῶν καί τῶν ἐπιχειρηματικῶν κύκλων, ἔχει ὡς γνώμονα τό κοινό καλό καί ὡς αὐτονόητο ὅριο τήν ἀποτροπή διαλυτικῶν τῆς κοινωνίας τάσεων, ἄλλοτε ἐν τῆ γενέσει τους, ἄλλοτε στήν συμπτωματολογία τους.
Ἐάν ὑπάρχῃ κλασσικό κράτος, δηλαδή κράτος μέ σταθερά θεμέλια, ὅπως πρέπει νά εἶναι τό δικό μας σύμφωνα μέ τό Σύνταγμά μας καί τήν ἱστορία μας, πρέπει οἱ ὅποιες διαλυτικές τάσεις νά προλαμβάνονται στήν ρίζα τους καί νά μήν ἀφίνονται νά ἐξελιχθοῦν σέ γάγγραινα τοῦ ὅλου πολιτικοῦ σώματος. Ἀντίθετα, ἐάν ὑπάρχῃ κράτος πού ἔχει ὑποστῆ τόν λεγόμενο μοντερνισμό, κράτος δηλαδή χωρίς θεμέλια ἀναφερόμενα στήν ἀληθινή ἱστορία τοῦ λαοῦ του, ἀλλά μέ κρατική ἰδεολογία (ἐθνική, ἐθνικιστική, διεθνιστική, πολυεθνική, πολυθρησκευτική, ἄθεη, ἀντίθεη, κ.ο.κ, αὐτά ποικίλουν), τότε κριτήριο γιά τήν ἀποτροπή τῶν διαλυτικῶν τάσεων ἐντός του εἶναι ὁ κίνδυνος γιά τήν ἰσχύ του, ἤ γιά τήν σχέση ἰσχύος - ὑποταγῆς πού διατηρεῖ σέ βάρος ἄλλων κρατῶν ἤ ὁμάδων στό ἐσωτερικό του. Στήν περίπτωση αὐτή, εἶναι συχνά εὔκολο γιά τό κράτος αὐτό νά ἀντιμετωπίζει μόνο τά διαλυτικά τῆς κοινωνίας του συμπτώματα, καί ὄχι τά αἴτια πού προξενοῦν διαλυτικές τάσεις ἐντός του, καί νά φαίνεται ἔτσι πιό φιλελεύθερο.
Ἐάν ἕνα μοντέρνο κράτος εἶναι οἰκονομικῶς ἐνδεές καί μέ ἐλαττωματικές δομές, τότε κριτήριο γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν διαλυτικῶν τάσεων ἐντός του, ἀντί γιά τήν ἰσχύ του, θά εἶναι ἡ ὑποταγή του στήν ἰσχύ ξένων. Ἄν αὐτό εἶναι ἔτσι, τότε, μιά Ἑλλάδα πού θέλει νά εἶναι μοντέρνο κράτος, ἀποτελεῖ καρικατούρα τοῦ ἑαυτοῦ της καί οὐσιαστικῶς καλεῖ γιά κατοχή της τούς ξένους, ἀνεξαρτήτως οἱασδήποτε οἰκονομικῆς κρίσεως.
β) 'Απίστευτη ποικιλία κρατικῶν ἰδεολογιῶν
Στήν Ἑλλάδα μας, δέν συμβαίνει τίποτα κανονικά. Ὁ ἕνας λόγος εἶναι φυσικά ἡ διάβρωση, ἡ διαφθορά, ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ διχόνοια, καί τά τοιαῦτα, τά πάλαι ποτέ λεγόμενα "ἐθνικά ἐλαττώματα" . Ὁ ἄλλος λόγος, εἶναι ὅτι "τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑπομένει", δηλονότι δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα. Ὄχι ὅμως ἀπό ἀπειθαρχία, ἤ ἀπό κακία, ἤ γιατί εἴμαστε δυσκολοκυβέρνητοι. Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο δέν χωρᾶμε σέ κανένα σύστημα, εἶναι ὅτι ἁπλούστατα, ἀπό φυσικοῦ μας, εἴμαστε δημιουργοί συστημάτων!
( Ἀπό φυσικοῦ μας, σημαίνει, χωρίς ἴχνος ἐθνοφυλετισμοῦ, ἀλλά πολύ ρεαλιστικά, τά ἑξῆς : Ἀπό ἰδιοσυγκρασία, ἀπό καλή περιέργεια, ἀπό ἀντοχή ὅπως τοῦ Ὀδυσσέα στίς περιπέτειες καί στίς δοκιμασίες χάριν τῆς ἐπιστροφῆς στήν πατρίδα καί στήν οἰκογένεια, ἀπό πίστη δηλαδή σέ ὑψηλά ἰδανικά, ἀπό ἀγάπη γιά τήν ἐλευθερία, ἀπό τόν σεβασμό τῆς ἱερότητας τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἔμπνευση πού δίδει ὁ Τριαδικός Θεός τῆς ἀγάπης εἰς τούς ἔκπαλαι ἀποφεύγοντας τήν ὕβριν).
Ἄς ἔλθουμε τώρα στό κυρίως ζητούμενο: Τήν ποικιλία τῶν κρατικῶν ἰδεολογιῶν καί τήν παράλυση ἤ τίς ἐμπλοκές πού αὐτή προκαλεῖ , οὕτως ὥστε νά καταλάβουμε, ἴσως καλλίτερα, γιατί στήν Ἑλλάδα τίποτα δέν γίνεται κανονικά.
Ὅπως ὅλοι ἔχουμε καταλάβει, ὁ μέσος Ἕλληνας πιστεύει πλέον στό εὐρώ. Εἴτε ἔχει, εἴτε δέν ἔχει. Δέν πιστεύει ὅμως στήν Εὐρώπη, παρά ἐλάχιστα πλέον. Πρώτη λοιπόν ἐμπλοκή στήν κοινωνική ἰδεολογία, μέ τραγικά ἀντιφατικές συνέπειες στήν πολιτική σκηνή Στήν κυβερνητική ἐξουσία, ἀνώτερο καί ἀρκετά διαφοροποιημένο τμῆμα τῆς ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας, ἀνάλογα μέ τό κόμμα πού "ἔχει" τήν Κυβέρνηση, πλανᾶται κρατική ἰδεολογία... νομῆς τῆς ἐξουσίας! –σύμφωνα μέ κελεύσματα ἰσχυρῶν φίλων, ἐννοεὶται. Αὐτή ἡ κρατική ἰδεολογία ἀφορᾶ στήν Κυβέρνηση. Ὁ εὐρωπαϊσμός ἀφορᾶ τήν περαιτέρω διακυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας. Ἐπεκτείνεται δέ ὁ εὐρωπαϊσμός καί σέ ἄλλα κόμματα τῆς πολιτικῆς ἀνθοδέσμης πού διαθέτουμε. Ὁ ἀντι-εὐρωπαϊσμός ὑπάρχει περιθωριοποιημένος μέν πολιτικά, ἀλλά ὄχι καί κοινωνικά.
Ἡ δικαστική ἐξουσία πιστεύει ἀκόμη στήν Εὐρώπη. Τήν δυτική φυσικά. Ἐφαρμόζει δυτικο-εὐρωπαϊκές προδιαγραφές στό νόημα καί στά ὅρια τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, στήν αἴσθηση γιά τό νόημα τῆς ἐλευθερίας, στό τί ἐστί ἐθνικό συμφέρον, τί ἐστί δημόσιο συμφέρον, καί τί ἐστί κοινωνικό συμφέρον. Χρησιμοποιεῖ κατά κόρον τήν σχολαστική μέθοδο ἑρμηνείας τῶν νόμων, καί μάλιστα μέ τυπολατρεία καί "νομικό θετικισμό"... Μέ τόσα σεμινάρια καί συνέδρια περί Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καί Εὐρωπαϊκοῦ δικαίου ἔχουν ἀποικτήσει πολλοί δικαστές συνείδηση διεθνιστική-εὐρωπαϊκή. Βρίσκονται ἔτσι σέ ἀναντιστοιχία πρός μεγάλο κομμάτι τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνία. Ἄν μάλιστα κάποιοι νόμοι προδίδουν τήν πατρίδα, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα, πολλοί δικαστικοί φρονοῦν ὅτι δέν τούς πέφτει λόγος καί ὅτι τό ζήτημα εἶναι πολιτικό-κομματικό. Ἔτσι ἐξηγεῖται μᾶλλον, γιατί τό Πρῶτο Μνημόνιο θεωρήθηκε κατά πλειοψηφία ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, ὡς "μη δεσμευτικό νομικῶς κείμενο", κείμενο πολιτικό ... "πού στερεῖται ἀμέσου ἐφαρμογῆς" Ἡ ἐκτελεστική ἐξουσία;στήν Ἑλλάδα ἔχει κρατική ἰδεολογία πού μᾶλλον διαφέρει ἀπό Ὑπουργεῖο σέ Ὑπουργεῖο. Ὑπάρχουν ὅπως φαίνεται, ἀνά Ὑπουργεῖο - καί χρειάζεται νά ὑπάρξῃ πρακτικῶς ἀξιοποιήσιμη ἔρευνα, ἐθνικά ἐπωφελής - κρατικές ἰδεολογίες προσανατολισμένες σέ ἄλλα κράτη καί στήν "ὑπηρεσιακῶς αὐτονόητη" ἀλλά διαφορετική ἀνά ὑπουργεῖο, ἐπιρροή τῆς ἰσχύος τους, κρατικές ἰδεολογίες ἐπιζήμιας ὑπερβολῆς σέ ἐθνικισμό, κρατικές ἰδεολογίες διεθνιστικοῦ τύπου ὅπως γενικῆς ἀριστερῆς ἰδεολογίας ἤ οἰκολογικῆς ὑπερευαισθησίας ἤ μασωνικῆς ἀθεΐας,... Χρειάζεται εἰδική ἔρευνα γιά νά διαπιστωθῆ π.χ. ποιά κρατική ἰδεολογία πρεσβεύουν ὅσοι στό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο ἤ στό Ὑπουργεῖο Παιδείας προωθοῦν τόν ἀποχριστιανισμό τῆς νεότητας, τήν ἀπορρύθμιση τοῦ φυσικοῦ κατηχητικοῦ ρόλου τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί τήν ἀθεΐα στά σχολεῖα, ἤ σέ ποιά κρατική ἰδεολογία πιστεύουν ὅσοι εὐνοοῦν σέ κάποια εὐαίσθητα ὑπουργεῖα μας τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων συνεργασία μας μέ τήν τάδε ἤ τήν δείνα χώρα, χωρίς νά καλύπτονται ἀπό ἀπόφαση τῆς Βουλῆς ἤ ἔστω ἀπό ἀπόφαση ὅλου, ἤ σχεδόν ὅλου, τοῦ πολιτικοῦ φάσματος.
Οἱ κρατικές ἰδεολογίες πού συμπλέκονται στεγαζόμενες κάτω ἀπό τήν γενική ἰδέα τοῦ δημοσίου συμφέροντος, προξενοῦν ἐμπόδια καί συγκρούσεις, ὑπηρεσιακές καί δι-"υπουργικές ἀντιφάσεις καί ἐντάσεις. Αὐτές οἱ ἀντιφάσεις ἐντός τοῦ μοντέρνου κράτους πού δῆθεν εἶναι ἡ Ἑλλάδα, ἤ πού δῆθεν θά ἔπρεπε νά γίνει ἡ Ἑλλάδα, βαίνουν πολύ πέραν κάποιων δυσλειτουργιῶν πού θά ἐπιδέχονταν διορθώσεις ἤ συντονισμούς. Ἀγγίζουμε ἐδῶ κάτι βαθύτερο.
γ) Τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦλαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του
Διχασμούς γνώριζε πάντα ὁ Ἑλληνισμός. Μέ τήν ἐκκλησιαστική ἐκπροσώπησή του, ὡς Βυζαντινή Ρωμαιοσύνη ἤ Ρωμηοσύνη, ὁ οἰκουμενικός μετραλεξανδρινός Ἑλληνισμός βρῆκε ἀρχικά τήν ἡσυχία του ἀπό διχόνοιες, τήν πολιτική του συναίρεση μέ τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, τήν ὑπερπολιτιστική ἑνότητά του, άνεξάρτητα ἀπό ἐθνοτικές δεύτερες γλῶσσες, ἀπό τοπικές κουλτοῦρες καί συνήθειες, καί στήν συνέχεια κράτησε τήν ἑνότητα τοῦ γένους ὑπό τόν βαρύ χειμῶνα τοῦ μουσουλμανικοῦ ζυγοῦ τῶν ὀθωμανῶν τούρκων.
Μετά ἀπό τήν ἀπελευθέρωση, μέ τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί τούς ἀπελευθερωτικούς ἀγῶνες τῶν ἒτῶν 1912-1918, προξενεῖται διχασμός τεχνητός, πού ἀπηχεῖται στό κῦμα ἀθεΐας τοῦ διαφωτισμοῦ, στήν εἰσαγόμενη ἔκτοτε μασωνία, καί στόν παροξυσμό ἀρχαιολατρείας καί σχεδόν εἰδωλολατρικοῦ ρομαντισμοῦ, ἤδη ἀπό τόν 19οαἰῶνα. Αὐτά τά ρεύματα συνδέονται μέ τό αἴτημα τοῦ "ἐκμοντερνισμοῦ" τῆς κοινωνίας τό ὁποῖο ἐκφράζεται μέ τήν πληθωρικά σχολαστική νομική παιδεία (ἀπολυτοποίηση τοῦ γράμματος τοῦ νόμου, λές καί πρόκειται γιά διαταγή), τόν κρατικό συγκεντρωτισμό, τήν κατάργηση ὅσο γίνεται τῆς γνήσιας τοπικῆς αὐτοδιοίκησης καί τήν κομματοκρατία-ρουσφετοκρατία πού παίρνουν τήν θέση της. Αὐτά τά ρεύματα ὁδηγοῦν σέ πλήρη διχασμό αφ' ἑνός μέν τοῦ κράτους πού τά ἐνστερνίζεται μέ τόν ἔνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, ἀφ' ἑτέρου δἐ τῆς κοινωνίας πού ἐξακολουθεῖ νά λειτουργῆ ὀρθόδοξα, χωρίς φυσικά σύστημα, καί χαοτικά, ἀφοῦ τό κρατικό μόρφωμα ἐκφράζει τούς ἐκπροσώπους του καί τόν ἑαυτό του καί ὄχι τήν κοινωνία μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία της.
Τίθενται έν διωγμῶ δηλαδή τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ καταγόμενη ἀπό τήν Βυζαντινορωμαϊκή ἐποχή πολιτειακή ἰδεολογία του, πού εἷχε ἐμποτίσει ἀκόμη καί τόν ὀθωμανό κατακτητή μέ ἴχνη αἰσθήσεως τοῦ δημοσίου χώρου καί τοῦ κοινοῦ καλοῦ. Ἐπιβιώνουν παρά ταῦτα τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του, μέ τό φιλότιμο τοῦ Ἕλληνα φαντάρου καί ἀξιωματικοῦ, στούς ἀγῶνες τοῦ ἔθνους καί στά ἤθη τῆς καθημερινῆς βιοπάλης, ὡς σχέσεις ἀνθρώπινες καί ὡς παρεμβάσεις πού διορθώνουν τίς κρατικές ἐλλείψεις καί ἀδικίες.
Ἐλλείψει γνησίας πολιτειακῆς ἔκφράσεως, ὅμως, τό δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ πολιτειακή ἰδεολογία του, δέν μετατρέπονται εἰ μή ἠμιτελῶς σέ κρατική ἰδεολογία. Πρόκειται γιά πατριωτισμό πού ὑπομένει καί ἀγωνίζεται ἐντός τῆς Διοικήσεως καί τῆς Δικαιοσύνης ἤ στό στράτευμα, παρά τούς συστηματικά ἐλλειπεῖς ἤ καί ἀντίστροφους νόμους καί παρά τίς προδοσίες ἐνίοτε κάποιων ἐκ τῶν "ἀνωτέρων". Πρόκειται ὅμως καί γιά πατριωτισμό πού δέν ὑπομένει, πού χειραγωγεῖται, ἀλλοιώνεται, ἀποχριστιανίζεται καί ἐπαναστατεῖ κατά τῆς πατρίδας....
δ) Νόμος εἶναι ...
Ζοῦμε δυστυχῶς, σήμερα, τήν μαζική "ἀναμόρφωση τῆς προσωπικότητας" , ὅπως συμβαίνει στά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα ἤ μέσα σέ αἱρέσεις-σέκτες, ὅπου ἡ ἀναμόρφωση ἔρχεται ὕστερα ἀπό τά συνεχῆ τρομο-σόκ πού σκοπό ἔχουν την διάλυση τῶν σημείων ἀναφορᾶς τοῦ χειραγωγουμένου λαοῦ.
Γι' αὐτό, πρέπει νά γίνη κατανοητό ὅτι ΝΟΜΟΣ δέν εἶναι μόνο ὅ,τι ψηφίζει ἡ Βουλή, ἀλλά πρῶτα καί κύρια ὅ,τι ἔχει κερδίσει τήν συνείδηση τοῦ ἔντιμου μέσου κοινωνικοῦ ἀνθρώπου ὡς ἱερό καί ὅσιο, ἤ ὡς πολύ δίκαιο.
Σήμερα λοιπόν, πού ἡ κρατική ἰδεολογία ἰδιωτικοποιεῖται παγκοσμίως διά τῶν ΜΜΕ καί τῶν χρηματικῶν ροῶν, ἡ μόνη πραγματική κρατική ἰδεολογία μας, εἶναι τό διωκομένο ἀπό τό Δ.Ν.Τ. καί τήν Τρόϊκα δημόσιο δίκαιο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐθνική πολιτειακή ἰδεολογία του. Ἰδού μερικά ἐπίκαιρα δείγματά της:
α) ΔΕΝ ὑπάρχει γιά τόν Ἑλληνικό λαό δημόσιο χρέος, ὑπάρχουν κλέφτες.
β) Χρειάζεται ἡ ὑπακοή στούς νόμους ἀλλά μέχρις ἑνός ὁρίου, πού ἤδη γιά τούς περισσότερους ἔχει ξεπερασθῆ, ἀφοῦ οἱ κομματικοί πού τά ἔφαγαν κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι καί δή μέ τά κλεμμένα τους σέ καταθέσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ ἤ σέ ἀκίνητα.
γ) ΔΕΝ νοεῖται φορολόγηση τῆς περιουσίας που δέν μπορεῖ νά παραγάγει εἰσοδήματα, διότι δέν ὑπάρχει πραγματική φοροδοτική ἱκανότητα.
δ) Ὀριζόντιες περικοπές εἶναι οἱ περικοπές πού πλήττουν στοχευμένα κατηγορίες πολιτῶν κατά παραβίαση τῆς ἀναλογικῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητας, τήν ὁποία ἀντικαθιστοῦν ἀντισυνταγματικά μέ τήν ἰσοπεδωτική μή ἀναλογική ἰσότητα.
ε) Ὁμοίως εἶναι ἀντισυνταγματικές οἱ ἐξισώσεις πού ἀφαιροῦν δικαιολογημένες καί κεκτημένες ἀναλογικές ἰσότητες-ἀνισότητες, ὅπως εἶναι οἱ ἀναλογική κλιμάκωση στήν φορολογία, πού δέν ἐπιδέχεται ἰσοπεδωτική ἁπλοποίηση, ἀλλά μόνο νομοτεχνική βελτίωση (π.χ. στρογγυλοποίηση ποσῶν ἤ ποσοστῶν μέ ἐλαφρές τροποποιήσεις τους) ἤ ἀναπροσαρμογή (π.χ. μέ λήψη ὑπ' όψη τοῦ πληθωρισμοῦ ἐπί τῶν παλαιῶν τιμῶν τῆς κλίμακος).
στ) Ἡ κατά τήν κοινή ἀντίληψη αὐτοάμυνα, ἀκόμη καί ἡ κοινωνική αὐτοάμυνα, σέ ἀθέμιτες παρεμβάσεις ἐκ μέρους τοῦ κράτους πηγαίνει πολύ πέραν τῶν ἐπιτρεπτῶν ὁρίων πού διαγράφει σχετικῶς ὁ ποινικός Κώδικας (Ἄν καί, "ἀμύνομαι" δέν σημαίνει ποτέ ἐπιτίθεμαι, στίς κοινωνικές ἐνδοκρατικές διαμάχες).
ζ) Ἡ ἀποχή ἀπό ἀμυντική βία δέν δικαιολογεῖται μπροστά σέ κατάφωρες σοβαρές ἀδικίες, ἀκόμη καί ὅταν ἐν τέλει κολάζεται ποινικῶς.
Ὁρισμένα ἀπό τά ἀνωτέρω, εἶναι δομικά στοιχεῖα κάθε ἐλεύθερου προσώπου πού ἔχει αἴσθηση τῆς κοινωνικῆς του ἀποστολῆς. Αὐτός, ναί μεν συγκρατεῖται λόγω ὀρθοδοξίας νά μήν ἀμφισβητήσῃ ἐμπράκτως ἀντίστροφους νόμους καί ἐγκυκλίους, ἀλλά τοῦτο ὄχι ἐσαεί. Ὑπάρχει τό γνωστό "ὡς ἐδῶ καί μή παρέκει". ...
Ἐν τέλει, μᾶλλον, ἀντί τῆς ὁλοκληρώσεως τῆς χειραγωγήσεως, ἤτοι σταδιακῆς ὑποδουλώσεως, μέ ἐργαλεῖο ἀλλά καί μέ πρόσχημα τά οἰκονομικά μέτρα, θα φανῆ ἐν τέλει - εἴτε θριαμβευτικῶς εἴτε διά τοῦ μαρτυρίου, αὐτό εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ - τό σταυρο-ἀναστάσιμον ποιόν τοῦ δημοσίου δικαίου τοῦ πάντα ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τῆς πολιτειακῆς ἰδεολογίας του.
ε) Λαϊκή ἀγωγή, δημιουργική ἑρμηνεία καί εἰσαγωγή κανονιστικῶν ρυθμίσεων πού παρανόμως παραλείπονται
Τά ἀνωτέρω προβλήματα, δέν λύνονται σέ συνθῆκες ἐπείγοντος, ὅπως αὐτές πού διανύουμε. Προτοῦ διχασθοῦμε μεταξύ ἀφ' ἑνός πατριωτῶν-"ἐθνικιστῶν", καί ἀφ' ἑτέρου ἀριστερῶν-μεταναστευτῶν-μισθοφόρων "δημοκρατικῶν"....., χρειάζονται ὁρισμένα ἁπλᾶ καί τολμηρά βήματα γιά τήν ἀνασυγκρότηση καί ὀρθή ἐπαναλειτουργία τοῦ κράτους μας.
Σέ κάθε θέμα δημοσίου δικαίου, ἀνεξαιρέτως, χρειάζεται νά μπορῆ νά ὑπάρχῃ προσφυγή σέ διοικητικό δικαστήριο. Μέ ἐπείγουσα καί οὐσιαστική δικαστική κρίση, νά δύναται νά ὑπάρξῃ δικαστική παρέμβαση. Π.χ. ὡς πρός τήν ἀπόφαση νά μην διατεθοῦν κονδύλια γιά τό πετρέλαιο πού χρησιμοποιοῦν οἱ μπουλντόζες στόν Ἔβρο γιά τήν τάφρο που ἀμυντικά χρειάζεται ἀπολύτως, εἴτε ἡ ἀπόφαση εἶναι τῆς τρόϊκας, εἴτε εἶναι τῆς Κυβερνήσεως, πάντως, πρέπει νά μποροῦν νά ἐπιληφθοῦν τά διοικητικά δικαστήρια. Χωρίς νά χρειάζεται νά προσβάλλεται ἰδιωτικό ἔννομο συμφέρον. Πρέπει νά μπορῆ νά ἀρκῆ τό δημόσιο συμφέρον, ὥστε νά κινῆται ἡ δικαστική προστασία του. Πρόκειται γιά τήν λαϊκή ἀγωγή, τόν φόβο καί τόν τρόμο τῆς φεουδαρχικῆς καί τῆς ἀστικο-μεταφεουδαρχικῆς δυτικῆς Εὐρώπης. Κλονίζει συνθέμελα τίς ἀδικίες ἐπί τῶν ὁποίων στηρίζεται συχνά ἡ ἰσχύς τῶν δυνατωτέρων καί ἡ ἀναγκαστική ὑποταγή τῶν ἀσθενεστέρων. Καί ἐπανέρχεται ἡ πρωτοβουλία ἀπό τό κομματικό κράτος, στόν κάθε ἔντιμο πολίτη. Ἀποκομματικοποιεῖται ὅλη ἡ λειτουργία τοῦ κράτους. Ὁ κίνδυνος ἐσφαλμένων δικαστικῶν κρίσεων ὑπάρχει, ἀλλά εἶναι πολύ μικρότερο κακό σέ σχέση πρός τίς κακόβουλα καί στοχευμένα ἀσύμφορες λύσεις πού δίδονται σήμερα.
Χρειάζεται δημιουργική ἑρμηνεία τῶν νόμων καί ἀπό τά δικαστήρια ἀλλά καί ἀπό τήν Διοίκηση, ὑπό τόν ἐπείγοντα ἔλεγχο τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων, ἔτσι πού νά ἱδρύονται πρόσφορες διαδικαστικές προϋποθέσεις γιά τήν ἄσκηση ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν ἀπό εὑρύτερο φάσμα ἀνθρώπων. Φαντασθεῖτε π.χ., προτοῦ νά ἐπιτρέψῃ ἡ Ἀστυνομία τήν διαδήλωση τῶν μουσουλμάνων στήν Ἀθήνα γιά νά διαμαρτυρηθοῦν γιά τίς προσβολές τοῦ Μωάμεθ σέ μία ἀμερικανική ταινία, νά καλοῦνται οἱ διοργανωτές νά καταθέσουν ὡς ἐγγύηση συγκεκριμένα ποσά γιά τυχόν πρόκληση ζημιῶν (δεδομένου ὅτι δέν εἶναι Ἕλληνες πολίτες), καί νά δηλώσουν ἐγγράφως οἱ ἰμάμηδές τους ὅτι ἀποκηρύσσουν κάθε πράξη βίας κατά τήν διαδήλωση ἤ ὑποδουλώσεως στήν Ἑλλάδα ἄλλων ἀνθρώπων (τήν "Σαρία") στό ὄνομα τῆς θρησκείας τους (ὅπως εἶναι γνωστό στούς γνωρίζοντας τόν ἰσλαμισμό , κατά τούς φανατικούς μουσουλμάνους, καί σύμφωνα μέ τήν Σαρία, ὅπου ἔχει ἐπικρατήσει ἅπαξ τό ἰσλάμ, ἡ γῆ ἀνήκει στόν Ἀλλάχ καί τούς πιστούς του, καί οἱ χριστιανοί πρέπει νά εἶναι δοῦλοι τους).
Τέτοια προϋπόθεση πρέπει νά μπορεῖ νά τίθεται ἀπό τήν Διοίκηση εἴτε αὐτεπαγγέλτως, μέ ἐπίκληση τῶν γενικῶν διατάξεων περί δημοσίας τάξεως, εἴτε κατόπιν αἰτήσεως κάθε ἐνδιαφερομένου πολίτη. Τό ἴδιο καί ὅταν μία διαδήλωση ἔχει στόχο ἐνδεχόμενη άναταραχή μέ ἄσκηση βίας.
Τέτοια αὐστηρότητα τῆς Διοικήσεως, χωρίς νά προβλέπεται ρητά ἀπό τό γράμμα τοῦ νόμου, πρέπει νά ἐπιβάλλεται ἀπό τήν φύση τῶν περιστάσεων, νά ἐμπίπτει στά γενικά καθήκοντά της, νά προκαλεῖται ἀκόμη καί μέ πρωτοβουλία πολιτῶν στό ὄνομα τοῦ δημοσίου ἤ κοινωνικοῦ ἤ ἐθνικοῦ συμφέροντος, καί νά ἐλέγχεται ἄμεσα καί χωρίς διαδικαστικές δυσκολίες ἤ κόστος, ἀπό τά διοικητικά δικαστήρια, τά ὁποῖα πρέπει νά ἐνεργοῦν μέ σύντομα αἰτιολογημένη κρίση οὐσίας, κατά τήν φύση τοῦ πράγματος ἑκάστοτε, εἰσηγούμενα ὅμως ἐάν χρειάζεται καί τήν ἀντίστοιχη νομοθετική πρόβλεψη σέ νόμο ἥ σέ κανονιστική πράξη τῆς Διοικήσεως - μέ τήν υἱοθέτηση τῆς ὁποίας, ἡ λύση θά καθίσταται συμβατή, τοὐλάχιστον γιά τό μέλλον, μέ τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου πού ἀπαιτεῖ, γιά τούς περιορισμούς τῶν άνθρωπίνων δικαιωμάτων, ρητή πρόβλεψη στόν νόμο.
Μία τέτοια εὐκαμψία τοῦ ὅλου δημοσίου δικαίου, θά ἐπανέφερε τό δημόσιο συμφέρον στήν θέση πού τοῦ ἁρμόζει, ἀκομη καί μέ πρωτοβουλίες πολιτῶν, καί θά καταργοῦσε τήν κομματική καί ἀρτηριοσκληρωτική νοοτροπία πού διέπει τήν ὅλη δράση τοῦ κράτους μέ τούς σημερινούς ἐκ τῶν ὑστέρων καί σχεδόν πάντα ἀνεπίκαιρους δικαστικούς ἐλέγχους στόν χῶρο τοῦ Συνταγματικοῦ καί τοῦ Διοικητικοῦ δικαίου.
Ἐάν σέ αὐτά ὅλα, τά ὁποῖα ἄλλωστε ἤδη μποροῦν νά γίνουν μέ ἁπλῆ ἕρμηνεία τῶν κειμένων νόμων, προστεθῆ ἡ ἀνωτέρω ἀναφερόμενη ἀντίληψη περί Νόμου, καθώς καί τό ὅτι μέ ἁπλῆ νομολογιακή στροφή τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (καί παράλληλη χρήση τῶν διατάξεων περί παραβάσεως καθήκοντος ἀπό τίς εἰσαγγελικές άρχές καί τά ποινικά δικαστήρια), πρέπει νά μπορεῖ νά εἰσάγεται μέ δικαστική ἀπόφαση κατόπιν αἰτήσεως βάσει δημοσίου συμφέροντος, κανονιστική ρύθμιση στήν ἕννομη τάξη, στήν ὁποία ρύθμιση, ἡ Διοίκηση ἀντισυνταγματικῶς ἤ παρανόμως ἀλλά καί ἀδικαιολογήτως, δέν προέβη (π.χ. περί ἐξορύξεως πετρελαίου στήν τάδε περιοχή, ἤ περί διασφαλίσεως ἑνός ἐλαχίστου ὁρίου εἰσοδήματος σέ κάθε οἰκογένεια, ἤ περί ἐπί πλέον ἐκτάκτου μειώσεως τῶν μισθῶν τῶν βουλευτῶν λόγῳ τῶν ἐξαιρετικῶν οἰκονομικῶν περιστάσεων) - ἤ, ἄν γίνουν μερικά ἀπό αὐτά ἔστω - τότε τό πολιτικό σύστημα μπορεῖ νά ξαναβρῆ τό δρόμο του πρός τήν δημοκρατία, καί τό πλέγμα κοινωνικῶν δυνάμεων ἴσως νά μήν ἐκτραπῆ, ὅπως δυστυχῶς πολλά δείχνουν, σέ συγκρουσιακές καταστάσεις τύπου "ἐθνικιστές" ἐναντίον "δημοκρατῶν" καί τἀνάπαλιν. Τότε, θά ἐπιβιώσουμε ὡς λαός καί ὡς ἔθνος τῆς Τρόϊκας καί τῶν Σάϋλοκ, τούς ὁποίους αὐτή τυφλά καί χωρίς ἀληθινά οἰκονομικά κριτήρια ὑπηρετεῖ.
Τοῦτο, θά γίνῃ δηλαδή, μόνο ἐάν ξαναβροῦμε, ξανα-ἀνακαλύψουμε καί χρησιμοποιήσουμε τά ἀνωτέρω, πού εἶναι λίγα ἀπό τό δημόσιο δίκαιο καί τήν περί Πολιτείας άντίληψη πού ταιριάζουν στόν πολιτισμό μας, στήν ἱστορία μας καί στήν ἰδιοσυγκρασία μας. Καί βέβαια πρέπει νά ἐγκαταλείψουμε τίς ἰδεοληψίες μας περί τοῦ ὅτι ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν πού δίδει συνέχεια στό κράτος καί στίς λειτουργίες του, πρέπει νά ὑποτάσσεται στίς ὅποιες κρατικές ἰδεολογίες τοῦ κόμματος ἤ τῶν κομμάτων πού συμβαίνει νά ἐπικράτησαν στίς τελευταῖες ἐκλογές.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Την Τετάρτη γενική απεργία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πιέσεις στο ευρώ λόγω αβεβαιότας για Ισπανία και Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
