2012-05-24 14:48:27
Του συνεργάτη μας Δρος Ράιχεν-Μπάχεν, επίτιμου καθηγητή επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης.
Στο κείμενο που ακολουθεί, ο δρ. Ράιχεν-Μπάχεν επιχειρεί να περιγράψει δύο σύνδρομα, τα οποία τις τελευταίες εβδομάδες τείνουν να εξελιχθούν σε μάστιγα για τον ελληνικό λαό. Μας συμβουλεύει δε, αν αντιληφθούμε κάποια από τα συμπτώματα, να πάρουμε βαθιές ανάσες, να απέχουμε από πολιτικές συζητήσεις και να επικοινωνήσουμε με τις κατά τόπους υγειονομικές αρχές. Η ενασχόληση με τις τέχνες και τα σπορ δρα θεραπευτικά.
Η τσιπροφοβία πλήττει συνήθως τις ηλικίες άνω των 35 ετών, αν και έχει διαγνωστεί και σε πολύ νεότερα άτομα. Οι τσιπροφοβικοί χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες που, φαινομενικά, δεν έχουν τίποτε το κοινό ανάμεσά τους. Στην πρώτη ανήκουν κάποιοι παραδοσιακοί δεξιοί οι οποίοι πίσω από την εκλογική επιτυχία του Σύριζα βλέπουν αριστεριστές να εφορμούν με κονσερβοκούτια και τύπους χωρίς γραβάτες να στρογγυλοκάθονται σε υπουργικούς θώκους, κάνοντάς μας ρεζίλι στους ξένους.
Στη δεύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ομάδα των τσιπροφοβικών ανήκουν εκείνοι που προσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, εκσυγχρονιστές και πεφωτισμένοι κάθε απόχρωσης -«η Ελλάδα της δημιουργίας», όπως συνηθίζουν να αυτοαποκαλούνται. Αυτοί βρίσκουν τα πάντα πάνω στον Αλέξη Τσίπρα στραβά: τα αγγλικά του θυμίζουν τον Μποράτ, το παρουσιαστικό του είναι φλώρικο... Τονίζουν διαρκώς ότι ο Τσίπρας μετατρέπει τον Σύριζα σε νέο ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο στο ρόλο του Ανδρέα. Είναι, λένε, λαϊκιστής, εχθρός κάθε μεταρρύθμισης, χαϊδεύει τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων, θα μας οδηγήσει εκτός ευρώ. Όλοι δε έχουν μια φίλη που πήγαινε μαζί του σχολείο στους Αμπελόκηπους και βεβαιώνει ότι ήταν κωλόπαιδο ή σπασικλάκι ή και τα δύο μαζί.
Ο τυπικός τσιπροφοβικός περνάει αρκετές ώρες της ημέρας στο facebook και το twitter –κάτι που βέβαια δεν συνάδει με τις εκκλήσεις του για περισσότερη δουλειά και δημιουργικότητα. Όσο βρίσκεται εκεί, νιώθει την παρόρμηση να κοινοποιεί στη στιγμή κάθε άρθρο επώνυμου τσιπροφοβικού που βρίσκει σε συγκεκριμένες τσιπροφοβικές ιστοσελίδες και να σχολιάζει με ύφος που συχνά θυμίζει μαντάμ Σουσού κάθε δήλωση του αρχηγού του Σύριζα.
Κατά βάθος οικτίρει τον εαυτό του που γεννήθηκε σ’ αυτή τη χρεωκοπημένη γωνιά των Βαλκανίων και είναι αναγκασμένος να ασχολείται με τον Τσίπρα, το Λαφαζάνη και τον Παπαδημούλη, αντί να είναι ένας Ελβετός, ένας Σουηδός -γενικά ένας πολιτισμένος Ευρωπαίος- και να ζει μια τακτοποιημένη, δημιουργική ζωή.
Στον αντίποδα των τσιπροφοβικών βρίσκονται οι τσιπρολάγνοι. Αυτοί συνήθως δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του Σύριζα, αλλά είναι φρέσκοι ψηφοφόροι του, οι οποίοι είδαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα μια σανίδα σωτηρίας από τον Αρμαγεδώνα του μνημονίου.
Οι τσιπρολάγνοι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, ειδικά αν η μύγα έχει εκφραστεί αρνητικά ή έστω μη κολακευτικά για τις θέσεις του Σύριζα. Παρότι πολλοί τσιπρολάγνοι είναι ευφυείς και μορφωμένοι άνθρωποι, δείχνουν μια ανεξήγητη προθυμία να καταπιούν αμάσητη κάθε προεκλογική γενικολογία του αρχηγού και να δικαιολογήσουν κάθε λεκτική φωτοβολίδα που ξεφεύγει από τα χείλη κάποιου στελέχους ή βουλευτή. Μοιάζουν έτσι με ζηλωτές, με πιστούς θρησκευτικής αίρεσης, με οπαδούς του πίστευε και μη ερεύνα. Επαναλαμβάνουν καθημερινά σαν μάντρα τα αστεία με τον «Σύριζα που φταιει για όλα» και αρκεί να ακούσουν τη λέξη «ορθολογισμός» για να βγάλουν φλύκταινες σ’ όλο τους το σώμα.
Παραδόξως, ο βασικός τους αντίπαλος δεν είναι η παραδοσιακή δεξιά, αλλά κάθε τι που προσδιορίζεται ως εκσυγχρονιστικό. Πράγματι, ο συνεπής τσιπρολάγνος μπορεί να ανεχτεί τις ανοησίες των συνομωσιολόγων, να κάνει ότι δεν ακούει τις κραυγές για κρεμάλες, να δικαιολογήσει τις φοβίες των «νοικοκυραίων». Τρελαίνεται όμως με κάθε τι που απηχεί τις ιδέες των εκσυγχρονιστών.
Μόλις δει κάτι τέτοιο αναρτημένο στο facebook -όπου όμοια με τους τσιπροφοβικούς περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του- σπεύδει να το κατακεραυνώσει είτε με περιφρονητικούς αστεϊσμούς, είτε με την ανάρτηση άλλων άρθρων που κάνουν φύλλο και φτερό τις θέσεις του αντίπαλου στρατοπέδου.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του, ο τσιπρολάγνος παραδέχεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τόσο ικανός ή τόσο σοβαρός όσο άλλα στελέχη του Σύριζα –ο Γιάννης Δραγασάκης για παράδειγμα. Αυτό όμως το λεει με τέτοιον τρόπο ώστε ακούγεται σαν μομφή για το Δραγασάκη.
Πάντως, σε αντίθεση με τους τσιπροφοβικούς οι τσιπρολάγνοι είναι γενικά αισιόδοξα άτομα. Αυτό είναι δίχως άλλο θετικό πράγμα. Άλλωστε όταν έχεις ήδη πέσει στο γκρεμό δεν κερδίζεις τίποτε με το να είσαι απαισιόδοξος Ευχαριστούμε Δρα Ράιχεν-Μπάχεν!
του Γ. Παναγιωτάκη
--------------------------------------------------------------------
Αγαπητέ Αλέξη Τσίπρα
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ
"Παραμένετε ένας χαρισματικός δημαγωγός. Θα μπορούσατε να εξελιχθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη;"
Μια ανοιχτή επιστολή διαβάζεται συνήθως απ’ όλους, πλην του παραλήπτη. Άλλωστε, γράφεται για όλους.Πρέπει να ομολογήσω ότι από την αρχή δεν μου ήσασταν συμπαθής. Έχω γράψει (και μάλιστα εδώ) ότι οι δύο ελληνικές ιδιότητες που αντιπαθώ είναι η μαγκιά και η κλάψα. Η μαγκιά σας τυγχάνει πλέον διεθνούς προβολής. Όσο για την κλάψα, αυτή υπερκαλύπτεται (από τη μαγκιά), αλλά παραμένει συστατικό στοιχείο της ελληνικής Αριστεράς. Η οποία δεν υπήρξε ποτέ μία παράταξη καινοτομίας κι εκσυγχρονισμού -αλλά του παράπονου και της γκρίνιας.Άσχετα όμως από την προσωπική μου συμπάθεια ή αντιπάθεια, πρέπει να ομολογήσω πως αυτήν τη στιγμή είστε ο MVP του ελληνικού πολιτικού παιχνιδιού. Ουσιαστικά, παίζετε χωρίς αντίπαλο. Οι ανταγωνιστές σας είναι φθαρμένοι, γερασμένοι, απωθητικοί - μέχρι και γελοίοι. Οι του δικομματισμού δεν έχουν ίχνος αξιοπιστίας και κύρους, οι νεότεροι εξτρεμίζουν, ο συμπαθής Φώτης παραμένει βαρετός και φλου, ενώ η Αλέκα δεν ακούγεται καν μέσα από τη φορμόλη.Το να παίζεις μόνος και να νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού είναι ένα συναίσθημα συναρπαστικό αλλά και επικίνδυνο. Σου δίνει αυτοπεποίθηση, σε μεθάει, αλλά αυτή η μέθη μπορεί να σε παρασύρει. Η θέση σου είναι δύσκολη κι ευάλωτη. Όταν σε φωτίζουν όλοι οι προβολείς, δεν έχεις περιθώρια λάθους. Μία ή δύο λανθασμένες κινήσεις και γκρεμίζεσαι γρήγορα – και από ψηλά.Μέχρι στιγμής χρησιμοποιείτε τη γοητεία σας για να πουλάτε ανέφικτες υποσχέσεις (ευρώ χωρίς Μνημόνιο, κατάργηση της λιτότητας και μάλιστα πανευρωπαϊκά, κ.λπ.). Παραμένετε, άρα, ένας χαρισματικός δημαγωγός. Θα μπορούσατε να εξελιχθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη; Αυτό το ερώτημα είναι αποφασιστικό για το μέλλον σας και για το μέλλον της χώρας.Μια τέτοια μεταμόρφωση επιχείρησε, κάτω από το βάρος της ευθύνης, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όταν ανέβηκε στην εξουσία, ο μέγας δημαγωγός ξέχασε τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ / το ίδιο συνδικάτο», «έξω οι βάσεις του θανάτου», κ.λπ. Και στο ΝΑΤΟ έμεινε και την ΕΟΚ άρμεξε (με αστερίσκους…) και τις βάσεις κράτησε.Υπεύθυνος ηγέτης δεν έγινε ποτέ. Μπορεί να άλλαξε θετικά τη δομή της κοινωνίας, αλλά από αυτόν ξεκίνησαν τα δεινά που μας μαστίζουν σήμερα: η κομματικοποίηση του κράτους, οι συντεχνίες, ο υπέρογκος δανεισμός. Από ένα σημείο και πέρα, η ιδιωτική του ζωή μετέτρεψε την εξουσία σε οπερέτα.Δυστυχώς, από αρχαιοτάτων χρόνων η Ελλάδα αγαπούσε τους δημαγωγούς. Ηγέτες είχε ελάχιστους.
LIFO
InfoGnomon
Στο κείμενο που ακολουθεί, ο δρ. Ράιχεν-Μπάχεν επιχειρεί να περιγράψει δύο σύνδρομα, τα οποία τις τελευταίες εβδομάδες τείνουν να εξελιχθούν σε μάστιγα για τον ελληνικό λαό. Μας συμβουλεύει δε, αν αντιληφθούμε κάποια από τα συμπτώματα, να πάρουμε βαθιές ανάσες, να απέχουμε από πολιτικές συζητήσεις και να επικοινωνήσουμε με τις κατά τόπους υγειονομικές αρχές. Η ενασχόληση με τις τέχνες και τα σπορ δρα θεραπευτικά.
Η τσιπροφοβία πλήττει συνήθως τις ηλικίες άνω των 35 ετών, αν και έχει διαγνωστεί και σε πολύ νεότερα άτομα. Οι τσιπροφοβικοί χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες που, φαινομενικά, δεν έχουν τίποτε το κοινό ανάμεσά τους. Στην πρώτη ανήκουν κάποιοι παραδοσιακοί δεξιοί οι οποίοι πίσω από την εκλογική επιτυχία του Σύριζα βλέπουν αριστεριστές να εφορμούν με κονσερβοκούτια και τύπους χωρίς γραβάτες να στρογγυλοκάθονται σε υπουργικούς θώκους, κάνοντάς μας ρεζίλι στους ξένους.
Στη δεύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ομάδα των τσιπροφοβικών ανήκουν εκείνοι που προσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, εκσυγχρονιστές και πεφωτισμένοι κάθε απόχρωσης -«η Ελλάδα της δημιουργίας», όπως συνηθίζουν να αυτοαποκαλούνται. Αυτοί βρίσκουν τα πάντα πάνω στον Αλέξη Τσίπρα στραβά: τα αγγλικά του θυμίζουν τον Μποράτ, το παρουσιαστικό του είναι φλώρικο... Τονίζουν διαρκώς ότι ο Τσίπρας μετατρέπει τον Σύριζα σε νέο ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο στο ρόλο του Ανδρέα. Είναι, λένε, λαϊκιστής, εχθρός κάθε μεταρρύθμισης, χαϊδεύει τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων, θα μας οδηγήσει εκτός ευρώ. Όλοι δε έχουν μια φίλη που πήγαινε μαζί του σχολείο στους Αμπελόκηπους και βεβαιώνει ότι ήταν κωλόπαιδο ή σπασικλάκι ή και τα δύο μαζί.
Ο τυπικός τσιπροφοβικός περνάει αρκετές ώρες της ημέρας στο facebook και το twitter –κάτι που βέβαια δεν συνάδει με τις εκκλήσεις του για περισσότερη δουλειά και δημιουργικότητα. Όσο βρίσκεται εκεί, νιώθει την παρόρμηση να κοινοποιεί στη στιγμή κάθε άρθρο επώνυμου τσιπροφοβικού που βρίσκει σε συγκεκριμένες τσιπροφοβικές ιστοσελίδες και να σχολιάζει με ύφος που συχνά θυμίζει μαντάμ Σουσού κάθε δήλωση του αρχηγού του Σύριζα.
Κατά βάθος οικτίρει τον εαυτό του που γεννήθηκε σ’ αυτή τη χρεωκοπημένη γωνιά των Βαλκανίων και είναι αναγκασμένος να ασχολείται με τον Τσίπρα, το Λαφαζάνη και τον Παπαδημούλη, αντί να είναι ένας Ελβετός, ένας Σουηδός -γενικά ένας πολιτισμένος Ευρωπαίος- και να ζει μια τακτοποιημένη, δημιουργική ζωή.
Στον αντίποδα των τσιπροφοβικών βρίσκονται οι τσιπρολάγνοι. Αυτοί συνήθως δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του Σύριζα, αλλά είναι φρέσκοι ψηφοφόροι του, οι οποίοι είδαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα μια σανίδα σωτηρίας από τον Αρμαγεδώνα του μνημονίου.
Οι τσιπρολάγνοι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, ειδικά αν η μύγα έχει εκφραστεί αρνητικά ή έστω μη κολακευτικά για τις θέσεις του Σύριζα. Παρότι πολλοί τσιπρολάγνοι είναι ευφυείς και μορφωμένοι άνθρωποι, δείχνουν μια ανεξήγητη προθυμία να καταπιούν αμάσητη κάθε προεκλογική γενικολογία του αρχηγού και να δικαιολογήσουν κάθε λεκτική φωτοβολίδα που ξεφεύγει από τα χείλη κάποιου στελέχους ή βουλευτή. Μοιάζουν έτσι με ζηλωτές, με πιστούς θρησκευτικής αίρεσης, με οπαδούς του πίστευε και μη ερεύνα. Επαναλαμβάνουν καθημερινά σαν μάντρα τα αστεία με τον «Σύριζα που φταιει για όλα» και αρκεί να ακούσουν τη λέξη «ορθολογισμός» για να βγάλουν φλύκταινες σ’ όλο τους το σώμα.
Παραδόξως, ο βασικός τους αντίπαλος δεν είναι η παραδοσιακή δεξιά, αλλά κάθε τι που προσδιορίζεται ως εκσυγχρονιστικό. Πράγματι, ο συνεπής τσιπρολάγνος μπορεί να ανεχτεί τις ανοησίες των συνομωσιολόγων, να κάνει ότι δεν ακούει τις κραυγές για κρεμάλες, να δικαιολογήσει τις φοβίες των «νοικοκυραίων». Τρελαίνεται όμως με κάθε τι που απηχεί τις ιδέες των εκσυγχρονιστών.
Μόλις δει κάτι τέτοιο αναρτημένο στο facebook -όπου όμοια με τους τσιπροφοβικούς περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του- σπεύδει να το κατακεραυνώσει είτε με περιφρονητικούς αστεϊσμούς, είτε με την ανάρτηση άλλων άρθρων που κάνουν φύλλο και φτερό τις θέσεις του αντίπαλου στρατοπέδου.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του, ο τσιπρολάγνος παραδέχεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τόσο ικανός ή τόσο σοβαρός όσο άλλα στελέχη του Σύριζα –ο Γιάννης Δραγασάκης για παράδειγμα. Αυτό όμως το λεει με τέτοιον τρόπο ώστε ακούγεται σαν μομφή για το Δραγασάκη.
Πάντως, σε αντίθεση με τους τσιπροφοβικούς οι τσιπρολάγνοι είναι γενικά αισιόδοξα άτομα. Αυτό είναι δίχως άλλο θετικό πράγμα. Άλλωστε όταν έχεις ήδη πέσει στο γκρεμό δεν κερδίζεις τίποτε με το να είσαι απαισιόδοξος Ευχαριστούμε Δρα Ράιχεν-Μπάχεν!
του Γ. Παναγιωτάκη
--------------------------------------------------------------------
Αγαπητέ Αλέξη Τσίπρα
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ
"Παραμένετε ένας χαρισματικός δημαγωγός. Θα μπορούσατε να εξελιχθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη;"
Μια ανοιχτή επιστολή διαβάζεται συνήθως απ’ όλους, πλην του παραλήπτη. Άλλωστε, γράφεται για όλους.Πρέπει να ομολογήσω ότι από την αρχή δεν μου ήσασταν συμπαθής. Έχω γράψει (και μάλιστα εδώ) ότι οι δύο ελληνικές ιδιότητες που αντιπαθώ είναι η μαγκιά και η κλάψα. Η μαγκιά σας τυγχάνει πλέον διεθνούς προβολής. Όσο για την κλάψα, αυτή υπερκαλύπτεται (από τη μαγκιά), αλλά παραμένει συστατικό στοιχείο της ελληνικής Αριστεράς. Η οποία δεν υπήρξε ποτέ μία παράταξη καινοτομίας κι εκσυγχρονισμού -αλλά του παράπονου και της γκρίνιας.Άσχετα όμως από την προσωπική μου συμπάθεια ή αντιπάθεια, πρέπει να ομολογήσω πως αυτήν τη στιγμή είστε ο MVP του ελληνικού πολιτικού παιχνιδιού. Ουσιαστικά, παίζετε χωρίς αντίπαλο. Οι ανταγωνιστές σας είναι φθαρμένοι, γερασμένοι, απωθητικοί - μέχρι και γελοίοι. Οι του δικομματισμού δεν έχουν ίχνος αξιοπιστίας και κύρους, οι νεότεροι εξτρεμίζουν, ο συμπαθής Φώτης παραμένει βαρετός και φλου, ενώ η Αλέκα δεν ακούγεται καν μέσα από τη φορμόλη.Το να παίζεις μόνος και να νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού είναι ένα συναίσθημα συναρπαστικό αλλά και επικίνδυνο. Σου δίνει αυτοπεποίθηση, σε μεθάει, αλλά αυτή η μέθη μπορεί να σε παρασύρει. Η θέση σου είναι δύσκολη κι ευάλωτη. Όταν σε φωτίζουν όλοι οι προβολείς, δεν έχεις περιθώρια λάθους. Μία ή δύο λανθασμένες κινήσεις και γκρεμίζεσαι γρήγορα – και από ψηλά.Μέχρι στιγμής χρησιμοποιείτε τη γοητεία σας για να πουλάτε ανέφικτες υποσχέσεις (ευρώ χωρίς Μνημόνιο, κατάργηση της λιτότητας και μάλιστα πανευρωπαϊκά, κ.λπ.). Παραμένετε, άρα, ένας χαρισματικός δημαγωγός. Θα μπορούσατε να εξελιχθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη; Αυτό το ερώτημα είναι αποφασιστικό για το μέλλον σας και για το μέλλον της χώρας.Μια τέτοια μεταμόρφωση επιχείρησε, κάτω από το βάρος της ευθύνης, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όταν ανέβηκε στην εξουσία, ο μέγας δημαγωγός ξέχασε τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ / το ίδιο συνδικάτο», «έξω οι βάσεις του θανάτου», κ.λπ. Και στο ΝΑΤΟ έμεινε και την ΕΟΚ άρμεξε (με αστερίσκους…) και τις βάσεις κράτησε.Υπεύθυνος ηγέτης δεν έγινε ποτέ. Μπορεί να άλλαξε θετικά τη δομή της κοινωνίας, αλλά από αυτόν ξεκίνησαν τα δεινά που μας μαστίζουν σήμερα: η κομματικοποίηση του κράτους, οι συντεχνίες, ο υπέρογκος δανεισμός. Από ένα σημείο και πέρα, η ιδιωτική του ζωή μετέτρεψε την εξουσία σε οπερέτα.Δυστυχώς, από αρχαιοτάτων χρόνων η Ελλάδα αγαπούσε τους δημαγωγούς. Ηγέτες είχε ελάχιστους.
LIFO
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
FT.Να γυρίσουν όλοι στα εθνικά νομίσματα.
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Με Καμμένο και ο Γ. Γιαννέλης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
